کاري کنيم که حال خوش مان بماند

غفلت از اين که بنده خدا هستند. غفلت از اين که عالم محضر خداست و کوچک و بزرگ کارهاي بندگان را مي بيند. غفلت از اين که انسان به دنيا آمده تا به کمال برسد و در مسير عبوديت قرار گيرد.
غفلت از اين که هر مقدار از سرمايه عمر را بدون بازدهي معنوي از دست بدهد زيان کرده و به خود جفا نموده است. غفلت از اين که اعمال او خدمت اولياي خدا يعني اهل بيت (س) عرضه مي شود و اگر در اعمالش گناه و يا گناهاني باشد باعث ناراحتي آنها مي شود.
غفلت از اين که دنيا و همه مظاهر آن فاني است و آن چه باقي مي ماند اعمالي است که صحيح و با اخلاص انجام شود.
مقصود اين است که غفلت و غافل بودن، انسان را از خدا و اولياي خدا و معنويات دور مي کند. در دعاي ماه رجب مي خوانيم: لا تجعلني من الغافلين المبعدين؛ بارالها مرا از غافلاني که از تو دور مي شوند قرار مده، چه بلايي بالاتر از دوري از خدا. در برابر غفلت، ياد خدا بودن است و همه خيرات در ياد خدا بودن است. اگر نماز واجب و مطلوب و محبوب شده، چون از مصاديق ياد خداست و اقم الصلوة لذکري شاهد آن است و مهم ترين هدف از همه عبادات و دعاها همانا ياد خدا بودن است.
اگر شاعر مي گويد: خوشا آنان که دايم در نمازند، مقصود همين است که همواره ياد خدا هستند و به وظايف خود عمل مي کنند. در روايتي آمده است که «از کارهاي بسيار با ارزش و در عين حال سخت، ياد خدا بودن است و مقصود از ياد خدا بودن فقط اين نيست که با زبان ذکر خدا گفته شود، بلکه مقصود اين است که هنگامي که گناهي پيش مي آيد ياد خدا باشد و از آن گناه دوري کند.»
اکنون که روشن شد غفلت چه بلاي بزرگ و ياد خدا بودن چه نعمت بزرگي است، خداي منان براي برطرف شدن غفلت بندگان راه هايي پيش پاي آن ها گذارده است، يکي از اين راه ها که مي تواند تاثير فراواني در برطرف شدن غفلت داشته باشد، «اعتکاف» است. در اعتکاف مکان خانه خداست و معتکف سه روز يا بيشتر روزه است و در اين چند روز از زندگي روزمره خود بريده و متوجه به باري تعالي و مشغول عبادت است.
چون چند روز ادامه دارد مانند روزه ماه رمضان و حج خانه خدا که آنها هم مدتي دارد مي تواند بهتر و بيشتر انسان را به خود بياورد و تحولي در طرز زندگي او از حيث معنويات ايجاد کند. مجموع اين ويژگي ها باعث شده که اعتکاف از بسياري از عبادات برتري داشته باشد و حتما اين عبادت ويژه در هر کسي به اندازه توجه و حضور قلب و اخلاص او اثر مي گذارد. توصيه علماي بزرگ اين است که پس از تمام شدن ايام اعتکاف انسان همه هم خود را مصروف اين کند که آن حالي که به دست آورده از دست ندهد و بلکه در زندگي خود همان حالت توجه و ذکر خدا را حفظ کند. که اگر انسان نتيجه رحمت خود در اعتکاف را حفظ کند، مشمول رحمت خاصه الهي شده است.
پس بکوشيم که در ايام اعتکاف و در خانه خدا بودن و روزه دار بودن و عبادت کردن خود را در محضر خداي تبارک و تعالي ببينيم تا غفلت گريبان گير ما نشود که اعتکاف بي توجه مانند نماز بي حضور قلب است و سپس از خدا بخواهيم که آن چه از خيرات در ايام اعتکاف نصيب ما شده براي ما محفوظ بدارد که در غير اين صورت اعتکاف اثر مداوم نخواهد داشت.
از اعمال صالحه و کارهاي خير در ايام اعتکاف دعا براي ديگران و دعا براي مسلمان و دوستان اهل بيت (ع) و توسل به اولياي خدا و حضرت ولي عصر (عج) براي رفع گرفتاري هاي مسلمين و تعجيل در ظهور آن بزرگوار است.
«اللهم هب لنا رأفته و رحمته و دعائه و اجعلنا من اتباعه و انصاره؛ آمين، يا رب العالمين.»
منبع: مجله خيمه شماره 33-34 /س