امام سجاد (عليه السلام) در سخنان معصومين (عليهم السلام)

-«امام سجاد(عليه السلام)هرگاه در ميان راه به کلوخي بر مي خورد، از مرکب پياده مي شد و آن را از راه دور مي کرد».(1)

امام باقر(عليه السلام):

-«اثر سجده در تمام مواضع هفت گانه او نمايان بود. به اين سبب، سجاد ناميده شد».(2)
-«امام سجاد(عليه السلام) مانند کسي نماز به جاي مي آورد که آخرين نماز خود را به جا مي آورد. او چنين مي ديد که پس از آن هيچ گاه نماز نمي گزارد».(3)

امام صادق(عليه السلام):

-«روز قيامت، منادي ندا مي دهد: «زيور عبادت کنندگان کجاست؟» گويا علي بن حسين (عليه السلام) را مي بينم که ميان صف ها با ابهت گام بر مي دارد».(4)
-«علي بن حسين(عليه السلام)دارايي خود را دوباره در راه خدا تقسيم کرد».(5)
-«امام سجاد(عليه السلام)هرگاه به نماز مي ايستاد، همچون تنه درختي بود که چيزي از آن نمي جنبيد، مگر آنچه باد مي جنباند».(6)
-«علي بن حسين(عليه السلام)، خوش صداترين مردم در قرائت قرآن بود».(7)
-«هشدار که منفورترين مردم نزد خداوند کسي است که سيره امامي را برگزيند، ولي از کارهاي او پيروي نکند».(8)
-«خودداري از آزار رساندن، نشانه کمال خرد و مايه آسايش دو گيتي است».(9)
-«صدقه پيش از اينکه به دست نيازمند برسد، در دست خداوند قرار مي گيرد».(10)
-«مؤمن سکوت مي کند تا سالم بماند و سخن مي گويد تا سود برد».(11)
-«از قدرت خدا بر خويش بترس و از نزديکي اش به خود شرمگين باش».(12)
-«فرمان خدا و اطاعت او و طاعت از کسي که او طاعتش را واجب کرده است، بر همه چيز مقدم بداريد».(13)
-«مؤمن از دعاي خود يکي از سه نتيجه را مي گيرد: يا برايش ذخيره مي شود، يا در دنيا برآورده مي شود و يا بلايي که مي خواسته به او برسد، از او بر گردانده مي شود».(14)
-«من دوست دارم که در کار پيوسته باشم، اگر چه اندک باشد».(15)
-«هم نشين با صالحان، به سوي صلاح رهنمون مي شود».(16)
-«هر کس مردم را به دليل چيزي که درآنان هست، وانهد، او را به دليل چيزي که در او نيست، وا مي نهند».(17)
-«نگاه مؤمن به چهره برادر مؤمن خود، از روي دوستي و محبت، عبادت است». (18)
-«آخرين سفارش حضرت خضر به موسي اين بود: هرگز کسي را به سبب گناهش خوار نکن».(19)
-«همه خوبي ها را در بريدن طمع از آنچه در دست مردم هست، ديدم».(20)
-«واي به حال کسي که يکانش (گناهان) بر ده گانش (نيکي ها) چيره شود».(21)
-اگر آنچه بين مشرق و مغرب هست از بين برود، پس از آنکه قرآن با من باشد، بيمي به خود راه نخواهم داد».(22)

پي نوشت :

1-مجلسي، بحارالانوار، ج75، ص 50.
2-همان،ج46،ص6.
3-همان،ص 79.
4-محمد مهدي ري شهري، ميزان الحکمه، ح1131.
5-مناقب آل ابي طالب، ج3، ص294.
6-کليني، الکافي، ج2، صص 300.
7-همان، ص 615.
8-الکافي، ج8، ص234.
9-حراني، تحف العقول، ص 283.
10-محمد بن فهد حلي، عده الداعي، ص 59.
11-الکافي، ج2، ص231.
12-بحارالانوار، ج78، ص 160.
13-تحف العقول، ص 254.
14-همان، ص 280.
15-حر عاملي، وسائل الشيعه، ج4،ص 92.
16-بحارالانوار، ج78، ص 304.
17-همان،ج75،ص261.
18-تحف العقول، ص 282.
19-صدوق، خصال، ص 111.
20-بحارالانوار، ج78، ص 136.
21-همان، ج71،ص243.
22-همان، ج46،ص107.

منبع:اشارات، شماره 123