در مطب دکتر منتظر نشسته‌ای تا نوبتت برسد؛ لحظه‌ای یک بار نیز دور و برت را نظاره می‌کنی تا حوصله‌ات کمتر سر برود.

در یکی از همین برانداز کردن‌ها چشمت به تابلوی بسیار زیبایی می‌افتد که تشکر یکی از بیماران مداوا شده از آقای پزشک را می‌رساند.

با خود می‌اندیشی قدرشناسی چه صفت پسندیده‌ای است. به ویژه موقعی که از رابطه‌های انسانی، بالاتر می‌رود و به قدرشناسی از خداوند مهربان می‌رسد. 

راستی همان‌طور که سپاس از همنوعانمان آدابی دارد(که این تابلو نویسی یک نمونه‌اش است)، تشکر از نعمت‌های بی‌پایان الهی نیز آدابی دارد. ازجمله این که هرروز و به موقع به جای آورده شود(چرا که هرروز نعمت‌های تازه‌ای از خداوند مهربان دریافت می‌کنیم). با حس و حال انجام شود، تا جایی که ممکن است به صورت دسته جمعی(به جماعت) ادا شود، طوری که خدا پسندیده و تعیین کرده عبادتش را به جای آوریم نه به شکلی که دلمان می‌خواهد یا این و آن پیشنهاد می‌کنند.
 
نویسنده: بیژن شهرامی