چکیده:
دیدن فیلم‌های مهیج سه بعدی که انگار تصاویر و بازیگران درست مقابل شما قرار دارند تجربه بسیار لذت بخشی است اما مشکلی که اغلب بینندگان ابراز نارضایتی می‌کنند، ضروری بودن پوشیدن عینک مخصوص در هنگام مشاهده فیلم است. اگرچه در نسل جدید تلویزیون‌های سه بعدی تا حدودی این مشکل رفع شده است.
تعداد کلمات: 1025 / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه
    
 
 
چه دوست داشته باشید یا نه، برای تماشای تلویزیون سه بعدی شما نیاز به عینک مخصوص دارید.
تولید تلویزیون‌های سه بعدی از سال 2017 به بعد متوقف شده است. گرچه دلایل متعددی برای آن وجود دارد، اما یکی از استدلال‌های اصلی مطرح شده برای آن عدم پذیرش بسیاری از مصرف کنندگان از این موضوع است که استفاده از این تلویزیون‌ها نیاز به پوشیدن عینک‌های ویژه‌ای دارد و بسیاری از مصرف کنندگان درک نمی‌کردند که چرا برای مشاهده تصاویر سه بعدی باید عینک بزنند؟
 

دو چشم - دو تصویر جداگانه

علت این که انسان‌ها با دو چشم خود می‌توانند دنیای طبیعی را سه بعدی ببینند، این است که چشمان چپ و راست از هم فاصله دارند. در نتیجه هر چشم یک تصویر متفاوت از همان شیء سه بعدی طبیعی را نشان می‌دهد. هنگامی که چشمان ما نور منعکس شده از اشیا را دریافت می‌کنند، نه تنها شامل اطلاعات نوری و رنگی است بلکه عمق را نیز تشخیص می‌دهد. چشم‌ها این تصاویر افست را به مغز ارسال می‌کنند و مغز آنها را به یک تصویر سه بعدی تبدیل می‌کند. این ما را قادر می‌سازد که نه تنها شکل و بافت اشیا را به درستی ببینیم بلکه همچنین می‌توانیم فاصله بین مجموعه‌ای از اشیا را در یک فضای طبیعی (چشم انداز) تعیین کنیم.
با این حال، از آنجا که پروژکتورهای تلویزیون تصاویر را در یک سطح صاف نشان می‌دهند، نشانه‌های عمقی طبیعی وجود ندارد و در نتیجه این اجازه را به ما می‌دهد تا بافت و فاصله را درست ببینیم. عمقی که ما فکر می‌کنیم می‌بینم، از حافظه چگونگی دیدن اشیاء مشابه در یک محیط واقعی همراه با عوامل دیگر حاصل می‌شود. برای دیدن تصاویر نمایش داده شده روی یک صفحه مسطح سه بعدی واقعی، آنها باید رمزگذاری شوند و بر روی یک صفحه نمایش به عنوان دو تصویر افست یا همپوشانی شده نمایش داده شوند که پس از آن به شکل یک تصویر سه بعدی در بیایند.
 

تکنولوژی سه بعدی چگونه در تلویزیون، ویدئو پروژکتور و عینک کار می‌کند

روش سه بعدی یه کار گرفته شده در تلویزیون و ویدیویی پروژکتورها بر این اساس است که رمزگذاری تصاویر جداگانه در رسانه‌های فیزیکی مانند Blu-ray، ماهواره کابلی و نمایشگر استفاده می‌شود. این سیگنال کد شده سپس به تلویزیون فرستاده می‌شود تا سیگنال را رمزگشایی کند و اطلاعات چشم چپ و راست را روی صفحه تلویزیون نمایش دهد. این تصاویر رمز گشایی شده مانند دو تصویر که هم پوشانی شده‌اند به نظر می‌آید.
هنگامی که یک بیننده عینک‌های ویژه را روی چشم قرار می‌دهد، لنز چشم چپ یک تصویر را می‌بیند، در حالی که چشم راست تصویر دیگری را می‌بیند. همانطور که عکس‌های سمت چپ و راست مورد نیاز از طریق عینک‌های سه بعدی به هر چشم می‌رسند، یک سیگنال به مغز فرستاده می‌شود که دو عکس را به یک تصویر واحد با ویژگی‌های سه بعدی تبدیل می‌کند. به عبارت دیگر، فرآیند سه بعدی در واقع مغز شما را گول می‌زند تا فرض کند که در حال دیدن یک تصویر واقعی سه بعدی هستید. 
بسته به اینکه یک تلویزیون چگونه تصویر سه بعدی را رمزگشایی می‌کند و نمایش می‌دهد، برای دیدن تصویر سه بعدی از یک نوع عینک خاص استفاده می‌شود.
بسته به اینکه یک تلویزیون چگونه تصویر سه بعدی را رمزگشایی می‌کند و نمایش می‌دهد، برای دیدن تصویر سه بعدی از یک نوع عینک خاص استفاده می‌شود. بعضی از تولیدکنندگان هنگامی که تلویزیون‌های سه بعدی را عرضه می‌کردند (مانند LG و Vizio) از سیستمی استفاده می‌کردند که نیاز به استفاده از عینک‌های پلاریزه منفعل داشت، در حالی که سایر تولید کنندگان (مانند پاناسونیک و سامسونگ) از عینک‌های فعال شاتر استفاده می‌کردند.
 

نمایشگر خودکار استریوسکوپ

در حال حاضر، برخی از شما احتمالا می‌دانید که فن آوری‌هایی وجود دارد که شما را قادر می‌سازد یک تصویر سه بعدی را بدون عینک ببینید. چنین نمونه اولیه و با کاربردی خاص وجود دارد که معمولا "نمایش خودکار استریوسکوپ" نامیده می‌شود. چنین صفحه نمایشی بسیار گران است و در اغلب موارد شما باید در نقطه مرکزی یا در نزدیکی از آن ایستاده باشید، بنابراین برای مشاهده گروهی خوب نیستید.
با این حال، پیشرفت‌هایی در این زمینه انجام شده است که در برخی از گوشی‌های هوشمند و کنسول‌های بازی در دسترس است تا بدون عینک سه بعدی بتوانید از این قابلیت استفاده کنید. صفحه نمایش سه بعدی در یک نمایشگر بزرگ را توشیبا، سونی و LG برای اولین بار بدون نیاز به عینک در سال 2011 تولید کردند و توشیبا نسخه آپدیت آن را در سال 2012 نشان داد که تعداد محدودی از آن در ژاپن و اروپا عرضه شد، اما خط تولید آن تا کنون متوقف شده است.
از آن به بعد، شارپ چندین نمایشگر K8 بدون عینک را به نمایش گذاشته است و پیشگام تلویزیون‌های سه بعدی بدون عینک، در فضای تجاری و دستگاه‌های بازی است، به طوری که پیشرفت آن نیاز به پوشیدن عینک برای مشاهده تصاویر سه بعدی در صفحه تلویزیون را رفع کرده است. همچنین، جیمز کامرون، مدافع قوی سه بعدی، در حال انجام تحقیقاتی است تا بتواند برای یک یا چند کار آتی خود، صفحه نمایش سه بعدی بدون عینک را برای سینما مورد استفاده قرار دهد. 
با توجه به اینکه تلویزیون‌های جدید سه بعدی دیگر در دسترس نیستند، برای دیدن فیلم‌های سه بعدی نیاز به استفاده از ویدیو پروژکتور است

تکنولوژی‌های صفحه نمایش خودکار استرسکوپیک برای مصارف بازرگانی، صنعتی، آموزشی، پزشکی پیگیری و پیاده سازی می‌شوند، اگرچه شما ممکن است آن را در فروشگاه‌های کوچکتر هم ببینید. با این حال، همانند سایر محصولات مصرفی، هزینه تولید و تقاضا ممکن است عامل تعیین کننده در مورد استقبال آن در آینده باشد.
تا آن زمان، استفاده از عینک‌های مخصوص هنوز هم رایج‌ترین روش مشاهده سه بعدی در تلویزیون یا از طریق ویدئو پروژکتور است. با توجه به اینکه تلویزیون‌های جدید سه بعدی دیگر در دسترس نیستند، برای دیدن فیلم‌های سه بعدی نیاز به استفاده از ویدیو پروژکتور است اما شاید به زودی شاهد نسل جدیدی از این تلویزیون‌ها باشیم که نیاز به عینک نداشته و بدون هیچ محدودیتی بتوانیم فیلم‌های سه بعدی را با آنها تماشا کنیم.
 

برگرفته از سایت lifewire