برپا داشتن نماز، نه بجا آوردن و خواندن آن در قرآن

در قرآن مجيد، حتي يکبار به خواندن و انجام نماز، تکيه نشده، بلکه به «اقامه ي نماز» (برپا داشتن نماز) تکيه شده است، تا انجا که 46 بار، نماز با تعبير «اقامه» در واژه هاي گوناگون ياد شده است.
تعبير اقم الصلوة (نماز را بپادار) و اقيموا الصلوة (نماز را بپا داريد) مکرر در قرآن آمده است.
و حتي در مورد پيامبراني مانند: ابراهيم، اسحاق و يعقوب عليه السلام آمده:
«انجام کارهاي نيک و برپا داشتن نماز را به آنها وحي کرديم.»
(انبياء-73)
چنانکه ملاحظه مي کنيد، کارهاي نيک، با تعبير «فعل» (انجام دادن) ذکر شده، ولي در ميان کارهاي نيک، نماز با تعبير «اقامه» (برپاداري) عنوان شده است.
منظور از اين تعبير (اقامه) اين است که: «تنها خودتان نمازخوان نباشيد، بلکه چنان کنيد که آئين نماز در جامعه ي انساني برپا شود، و مردم با عشق و علاقه، به سوي آن رو آورند.
و به گفته ي بعضي از مفسران تعبير به «اقامه ي نماز» به جاي خواندن يا بجا آوردن نماز، اشاره به اين است که: نماز شما تنها اوراد و اذکار نباشد، بلکه آن را بطور کامل بياداريد، آن گونه که آثار نماز در چهره و زندگي شما ديده مي شود، تنها لقلقه ي زبان و راست و خم شدن نباشد، بلکه روح نماز که همان تسليم مطلق در برابر خدا در همه ي امور است، در زندگي شما جريان و استوار يابد، و حضور دل و توجه قلبي در پيشگاه خدا، که روح نماز است در نماز حاصل شود.
منبع: کتاب نماز از ديدگاه قرآن و عترت /س