- «درس دارم مامان!»

- «تو رو خدا ولم کن! نمی ­تونم برم نون بخرم؛ حوصله ندارم!»

- «دارم بازی می­ کنم، گیر نده وسط بازی!»

- «همش از من کار می ­کشید!»

- «خسته ­ام؛ خوابم میاد!»

- «وای! جای حسّاس فیلمه! هیچی نگو!»

- «دارم با دوستم صحبت می­ کنم، خودت انجام بده!»

- «مگه من کوزتم؟ نوکرتون که نیستم!»

- «حالم خوب نیست!»

- و...

این جمله ­ها برای­تان آشنا است؟! می­ خندید؟! خُب پس آشنا است و گویا مورد استفاده ­ی­تان هم هست! درست متوجه شدید، این جمله­ ها، بهانه­ هایی است که وقتی مادر یا پدرتان از شما کمکی می­ خواهد، بیان می­ کنید. بی ­تعارف، یعنی شما بیش­تر وقت خود را به درس خواندن اختصاص می ­دهید؟! بازی می ­کنید؟! خب بازی کنید! اگر درس و مدرسه نباشد که بیست ­و­چهار ساعت مشغول بازی هستید! همش از شما کار می ­کشند؟! یعنی شما مُدام در حال آشپزی، ظرف شستن و تمیز کردن منزل هستید!؟ چه رازی است که شما دقیقاً این­طور مواقع خوب نیستید؟!

اگر مادرها شاغل نباشند، تقریباً تمام کارهای خانه را انجام می ­دهند؛ اگر هم شاغل باشند باز هم بیش­ترِ مسئولیت امور داخلی منزل به عهده آن­ هاست؛ پدرها هم به دلیل کسب درآمد و تنظیم وضعیتِ مالی خانواده، اغلب مشغول هستند و گاهی هم کمک می­ کنند؛ شما هم این وسط نقش مصرف کننده­ ی صرف را دارید گویا! چه ایرادی دارد در انجام بعضی از کارها به والدین خود کمک کنید؟! نمی­ گوییم همه­ ی کارها را انجام دهید؛ مثلاً احتمالاً آشپزی کردن هنوز برای شما زود است؛ اما می ­توانید در جمع­ آوری ظروف مورد استفاده­ ی ناهار یا شام کمک کنید؛ می ­توانید مسئولیت خرید نان را به عهده بگیرید؛ اتاق خودتان را مرتّب کنید یا خواهر یا برادر کوچک­ترتان را از مهد یا مدرسه به خانه بازگردانید. زندگی خانوادگی مستلزم همکاری است؛ در­این­ صورت بار سنگین همه­ ی کارها به دوش یک نفر نخواهد بود و همه­ ی اعضای خانواده وقت کافی برای انجام کارهای شخصی­شان پیدا می­ کنند. این شرایط به حفظ صمیمیت یا بیش­تر شدن آن بین اعضای منزل کمک زیادی می­ کند.

تصوّر کنید مادر شاغل شما، خسته از محل کار خود به خانه برمی­ گردد، می ­داند که باید غذا بپزد، خانه را مرتّب کند، خرید منزل را انجام دهد و... مادرتان همه­ ی این کارها را بدون هیچ شکایتی انجام می ­دهد، قبلاً از شما کمک خواسته و وقتی سر و صدای شما را شنیده، کلاً قید کمک گرفتن را زده است! این مادر تا پایان شب به خسته­ ترین عضو منزل تبدیل خواهد شد و احتمالاً فرصت چندانی برای تفریح یا کارهای شخصی خود پیدا نمی­ کند و نمی ­تواند هم­ صحبت خوبی برای شما یا پدر باشد؛ آن وقت همه گِله می­ کنند که توجه مادر نسبت به ما کم شده و وقت کمی را به ما اختصاص می ­دهد. منطقی است که از خود بپرسید: «آیا یک نفر از عهده­ ی انجام این همه کار با هم برمی­ آید؟»

حالا در این بین کافی است شما هم غُر بزنید: غذا بی ­نمک است، من عصر کلاس دارم و باید با ماشین من را برسانی! من مانتو می­ خواهم، کفش ورزشی ندارم و...! توقّع زیاد و بیجا از یک نفر او را عصبانی و غمگین خواهد کرد. چنین مادری با این مشغله احتمالاً فکر می­ کند مورد محبت هیچ­کس نیست و به همین دلیل دل­سرد می ­شود و این وضعیت بر همه­ ی اهل منزل تأثیر می­ گذارد.

پدر همه­ ی وقت خود را برای آسایش خانواده­ اش صرف می­ کند؛ احتمالاً غمگین می ­شود اگر پسر یا دختر نوجوانش در هیچ زمینه ­ای به حرف او توجه نکند؛ مثلا ممکن است بگوید: «سینا/مریم! یک لیوان آب به من بده» و بچه ­ها چه می­ گویند:

- «نسرین تو آشپزخونه است به اون بگو!»

- «بابا من نشستم دیگه، خودت به یخچال نزدیک­تری!»

حالا چه اتّفاق بدی می ­افتاد اگر سینا یا مریم با لبخند می­ گفتند: «چشم بابا! الان می ­آورم! بفرمایید!» همین کار ساده با جمله ­های محبت­­ آمیز موجب دل­گرمی پدر می ­شود و او از داشتن چنین فرزند مهربانی خوش­حال خواهد شد.

شک نکنید دعای خیر والدین در زندگی­تان مؤثر است. پدر و مادر فقط در قبال کمک به آن­ها، فرزندشان را دعا نمی ­کنند. شادی و رضایت والدین از فرزند که همراه دعا می­ شود، در آینده و زندگی فرد تأثیر­گذار است.

مرحوم آیت ­الله ­العظمی مرعشی نجفی(ره) تعریف می­ کنند: «روزی هنگام ظهر، مادرم گفت: پدر را برای ناهار صدا کن. به طبقه­ ی بالا رفتم تا پدر را صدا بزنم، دیدم در حال مطالعه به خواب رفته­ اند، اگر ایشان را صدا نمی ­زدم، شاید مادرم ناراحت می ­شد و اگر بیدارش می­ کردم، شاید موجب رنجش پدر می ­شد. خَم شدم، لب‌هایم را کف پای پدر گذاشتم و چند بوسه زدم تا این­که به آرامی بیدار شدند و فرمودند: شهاب­ الدین! تو هستی؟

گفتم: بله آقا!

پدرم وقتی این علاقه و احترام من را دید، دستش را به سمت آسمان بلند کرد و فرمود: پسرم! خدا عزتت را زیاد کند و تو را از خادمین اهل­ بیت علیهم ­السلام قرار دهد.»

آیت‌الله ­العظمی شهاب­ الدین مرعشی نجفی(ره) می ­فرمودند: «هرچه دارم از برکت آن دعای پدر است!»

نمی­ گوییم شما هم حتما این کار را انجام دهید؛ اما احترام گذاشتن و کمک کردن به والدین موجب خیر و برکت زندگی­تان می ­شود؛ پس همین الان بلند شوید و تا قبل از آمدن مادرتان، خانه را مرتّب کنید؛ بعد هم قبل از درخواست مادر یا پدرتان از آن­ ها بپرسید کاری هست که شما بتوانید انجام دهید. مسئولیت انجام کاری را به عهده بگیرید که از پس انجام دادنش برمی ­آیید. با انجام دادن کارهایی که در توان شما نیست، مادرتان را سورپرایز نکنید؛ چون احتمالاً به خوبی از انجام آن برنمی آیید و مادر را بیش­تر به زحمت می ­اندازید.

خداوند حکیم در قرآن می ­فرمایند:

«وَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا.»

انسان را به نیکی کردن به پدر و مادر سفارش کردیم. ( سوره­ ی احقاف، آیه­ ی15)
 
 نویسنده: سیده ­زهره جوادی