وقتی به یک بوته ­ی گل آب می ­دهی، ریشه ­های ریز و درشت گل تمام آب را بالا می­ کشند و به ساقه­ ها، گل­ ها، گلبرگ ­ها و برگ­ ها می ­رسانند و همه را سیراب می­ کنند؛ اما همین آب را وقتی به یک گیاه خشکیده می­ دهی، هیچ تفاوتی برایش نمی­ کند؛ یعنی چه به آن آب بدهی، چه ندهی یکسان است.

تفاوت مؤمن با کافر دقیقاً یک چنین تفاوت روشنی است.

اگر آیات الهی را، که مثل آب حیات است، برای یک مؤمن تلاوت کنی، رشد می­ کند، بالا می ­رود، سبز و خرم می­شود؛ اما کافر این­طور نیست. کافر مثل همان گیاه خشک است؛ یعنی چه برایش تلاوت بکنی، چه تلاوت نکنی، هیچ تفاوت و تأثیری در روح و روان او ندارد.

و این نکته ­ای است که قرآن کریم از آن یاد کرده است:

«إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ.»

کسانی که کفر ورزیدند و چشم ­پوشی کردند و حق و حقیقت را ندیدند، برای آنان یکسان است؛ چه آن ­ها را بترسانی چه نترسانی ایمان نمی­ آورند.

مثل همان گیاه خشک که ریشه ­هایش آب را نمی ­پذیرد. این آیه درحقیقت دارد به ما یک فرمول می ­دهد و می­ گوید: به حال خودت نگاه کن ببین چگونه­ ای! یک وقت تا آیه ­ای می­ شنیدی دلت از جا کنده می ­شد، امروز هم آیا همین ­طوری؟ یا نه برایت مساوی است؛ چه بشنوی چه نشونی هیچ فرقی نمی­ کند؟

منبع:
1. سوره ی بقره، آیه­ ی6.