برای شکستن یک گردو، راه ­های بسیاری وجود دارد؛ یک راهش این است که آن را بالا ببری و محکم بر سنگی بکوبی. برای شکستن آدمی هم راه­ های فراوانی وجود دارد؛ یک راهش این است که مثل گردو او را بالا ببری و از همان بالا، پایین بکشی.

خداوند، گاه با کافران و منافقان همین رفتار را دارد. آن­ها را بالا می ­برد، به ظاهر توفیقاتی نصیب آن­ها می­ کند و به کارشان دامنه و توسعه می ­دهد؛ اما یک­باره بساط­شان را برمی­ چیند. این سخن خداست:

«اللّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ.»

خداوند ایشان را استهزا می­ کند.

استهزا یعنی خُرد کردن. به مسخره کردن هم استهزا گفته می­ شود­؛ چون باعث می­شود طرف مقابل خُرد شود.

قرآن می­ گوید: خداوند آنان را خُرد خواهد کرد؛ اما چگونه؟

«وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ.» سوره­ ی بقره، آیه­ ی15.

دیده ­ای سفره را خوب می­ کشند تا باز و گسترده شود؟ خدا هم سفره­ ی آنان را باز و گشاده می­ کند؛ یعنی نردبان رشد و ترقی آن­ ها را بالا و بالاتر می ­برد تا آن­ ها خوب بالا بروند؛ آن­گاه مثل کسی که از نخلی بالا رفته تا به رطبی دست پیدا کند، همین که دست را دراز می­ کند تا به شیرینی دست یابد، زیر پایش خالی می­ شود و سقوط می­ کند. خداوند هم با منافقان دقیقاً همین کار را می­ کند.