اتفاقات زیادی در اطراف ما می افتد، که نیاز به کمی تعقل و تفکر دارد. این روزها بحث داغ دنیای حقیقی و مجازی اظهار نظر بعضی از بازیگران که به آنها برچسب سلبریتی می دهند، در زمینه های متفاوت یکی از همین دست اتفاقات است. زمینه هایی که بعضا تخصصی هم در آن متاسفانه ندارند. و عده ای از مردم به خاطر شهرت و چهره بودن این شخصیت ها در جامعه از صحبت های آنها پیروی می کنند. و گاهی حتی دیده شده است که بعضی از مردم متاسفانه فقط منتظرند ببیند این بازیگران در مورد فلان موضوع چه اظهار نظری بکنند و آنها هم از همان پیروی کنند.
 

شغل بازیگری

ابتدا باید تکلیف مان را با شغل بازیگری مشخص کنیم. بازیگر یعنی کسی که فکر و صحبتش را دست یک نویسنده می دهد و حرکات و رفتارش را دست کارگردان می سپارد. و یک نقش را بازی می کند. پس نتیجه می گیریم مهمترین رکن یک فیلم نویسنده ی آن است . چرا که تمامی شخصیت ها ساخته و پرداخته ی ذهن او هستند. نویسنده است که تصمیم می گیرد بازیگر چه زمانی خوشحال شود. چه زمانی ناراحت. حتی نوع نگاهش به بقیه شخصیت ها را هم نویسنده و کارگردان مشخص می کنند.

وقتی یک نویسنده وسط کار تولید فیلم اتفاقی برایش بیفتد آن کار به طور عملی تعطیل می شود. چرا که شخصیت ها از ذهن همان فرد خلق شده اند، نه فرد دیگری. اما اگر بازیگر در وسط راه اتفاقی برایش بیفتد به راحتی می توان بازیگری دیگر را جایگزینش کرد و هیچ اتفاقی هم نمی افتد. برای مثال می توان به مرگ آقای خشیار الوند اشاره کرد. وقتی خشیار الوند به رحمت خدا رفت، فیلم پایتخت شش تا اطلاع ثانوی تعطیل شد. پس از همین جاست که به نقش کلیدی خشایار الوند در این فیلم می توان پی برد.

پس بازیگری که فکرش و عملش در محل کارش دست دیگران است آیا می تواند الگوی پیر و جوان این جامعه باشد؟ او خوب بازی می کند چرا که شغلش است و هر کسی در شغلی که هست سعی می کند بهترین باشد. از یک معلم گرفته تا کارمند یک اداره، هر روز همه تلاش می کنند که کارشان را به بهترین نحو انجام دهند. حال این افراد هم می توانند الگوی بقیه افراد جامعه باشند؟ همان طور که بازیگر نمی تواند الگوی جامعه باشد بقیه هم نمی توانند. اما متاسفانه این روزها با وجود فضای مجازی این اتفاق نابه هنجار در حال رخ دادن است.

کافی است فقط یک اتفاق کوچکی بیفتد که خلاف میل بازیگران عزیز کشورمان باشد، صفحات اینستا گرام و توئیت هایشان پر می شود از اعتراض، نقد، شکایت، گله از زمین و زمان!! اما اگر موردی خلاف اعتقادات و تمایلاتشان نباشد هیچ واکنشی نسبت به آن نشان نخواهند داد. مثل طلبه روحانی که از همدان به شهادت رسید. تمامی صفحات اینستاگرام بازیگران را بررسی کردم. به غیر از تعداد انگشت شماری از بازیگران هیچ واکنشی به این قضیه نشان ندادند. به راستی چرا؟ آنهایی که یک آجر از روی یک دیوار بیفتد( به طور مثال) اظهار نظر می کنند، چرا در مورد شهادت پدری که آرام و بی سر و صدا زندگی اش را می کرد هیچ واکنشی نشان ندادند.! آیا ندیده اند یا خودشان را به کری زده اند. چه طور نتوانستند یک پیام تسلیت بدهند یا حداقل عکس فرزندان یتیم طلبه را در حد یک استوری بگذارند.
 

بحث در همه زمینه ها

این اتفاقات به این جا ختم نمی شود. وقتی یک بازیگر می خواهد در مورد مسائل سیاسی بحث کند و نظر بدهد، مردم باید از خود سوال بپرسند آیا این فرد شایستگی و سواد  بحث در مسائل سیاسی را دارد یا ندارد؟ قطعا ندارد، در حوزه های تخصصی کسی می تواند اظهار نظر کند که که آن فرد تحصیلات و تجربه ی کافی در آن زمینه را داشته باشد. کسی که نه تجربه دارد و نه تخصص لازم و کافی در تمامی حوزه های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و... جامعه ما مانده ایم که چه طور به خودش اجازه می دهد که در زمینه های سیاسی اظهار نظر کند و باز جای تعجب دارد که چه طور بعضی از مردم چشم و گوششان را بسته اند و فقط گوش به حرف های بازیگران می دهند.

اما چیزی که جای نگرانی دارد، تعداد طرفداران این عزیزان در صفحات اینستا گرام هست که بعضا به ملیون و حتی بیشتر از ملیون می رسد. این خود یک دلیل دیگری می شود تا اینها هر چه دلشان می خواهد بگویند. برای خودشان ببرند و بدوزند و تن جامعه کنند و هیچ کسی هم کاری به کارشان نداشته باشد. چند مورد را به طور مثال برایتان می گویم.

در سال گذشته بحث کارگران هفت تپه که پیش آمد یک نفر که باعث آشوبها در زمان خودش شده بود را یکی از بازیگرها به عنوان برادر و هم وطن و... نام برد که چند وقت در خبرها اعلام شد همان فرد جاسوس است و هدفش فقط و فقط براندازی و اغتشاش بوده است و تمام. یا وقتی برادران حشدالشعبی برای کمک به سیل زده ها آمدند اظهار نظر وطن پرستی و... را مطرح کردند. یا در زمان اربعین حسینی وقتی صفحات مجازی پر شده بود از حب الحسین یجمعنا بازیگری نوشت حب الایران یجمعنا.

اینها نمونه ای از هزارن موردی است که هر روز در صفحات مجازی اتفاق می افتد و آرام آرام روی فکر و شخصیت دنباله روهایشان اثر می گذارد. جای تعجب است که چه طور این افراد می توانند آزادانه هر نوع صحبتی را به اشتراک بگذارند و کسی کاری به کارشان ندارد و هر روز بر تعداد دنبال کننده هایشان افزوده می شود.

اما فقط صحبت هایشان نیست که مردم را تحت ثاثیر خود قرار داده است، نوع تیپ و لباس هایشان هم بعضی جوانان را به هوس می اندازد که شبیه آنها بپوشند و رفتار کنند. این نوع تیپ و لباس خودش را در جشنواره ها و اکران های فیلم ها و در جاهای عمومی بیشتر به چشم می خورد. آرایش های نامتعارف، لباس هایی که گاها مناسب در یک جمع شلوغ نیست و وضع حجابی که در خانم ها هیچ وقت رعایت نمی شود. و هیچ تذکری هم از سوی هیچ نهادی به آنها داده نمی شود! و مدل مو تا آرایش این بازیگران شده است الگوی دختر و پسر نوجوان و جوان کشور ما.

کسانی که در سایه جمهوری اسلامی ایران به رشد و بالندگی و شهرت رسیده اند. حالا با موازین و قوانین آن گاهی به مخالفت برمیخیزند. نظراتی مخالف می دهند. باید مردم خودشان بیشتر حواسشان را جمع کنند. وقتی مردم دست از دنباله روی های کورکورانه بردارند این عزیزان هم شاید متوجه راه اشتباهی که می روند بشوند.