نشانه های رضایت خداوند از بنده

برای هر چیزی نشانه ای وجود دارد؛ برای خشنودی خداوند از بندگانش نیز نشانه هایی وجود دارد برخی از آنها بدین قرارند:

الف. اطاعت خداوند

حضرت موسی علیه السلام گفت: خدایا! از علامت رضایت خود از بنده ات مرا با خبر کن!

خداوند فرمود: وقتی دیدی بنده خود را به اطاعت و بندگی آماده می کنم و او را از گناه منصرف می گردانم، این علامت رضای من است.[1]

ب. خشنودی از قضا و قدر الهی

امام علی علیه السلام می فرماید:

عَلامَة رِضَا اللَّه سُبْحانَهُ عَنِ العَبْدِ رِضاهُ بِمَا قَضَی بِه سُبحانَه لَهُ و عَلَیه؛[2]

نشانه خشنودی خدای سبحان از بنده خرسندی اوست به آنچه خدای سبحان به سود و زیان او مقدّر فرموده است.

ج. محبت مساکین

حضرت موسی فرمود: پروردگارا! نشانه خشنودی ات از بندگان چیست؟

خداوند به او وحی نمود: نشانه خشنودی من از بنده ام دوستی او با فقرا و مساکین و دشمنی او با ظالمان است.[3]

رضایت مردم یا خدا؟

بسیارند کسانی که در دو راهیهای زندگی خشنودی مردم را بر رضایت خدا مقدم می دارند. این عمل که نشانه سستی ایمان است، غضب الهی را به دنبال دارد و باعث دور شدن انسان از رحمت خداوند می شود در برخی احادیث به این نکته اشاره شده است؛ از جمله امام صادق علیه السلام فرمود:

لَا تُسْخطُوا اللَّهَ بِرِضَا أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ وَ لَا تَقَرَّبُوا إِلَی أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ بِتَبَاعُدٍ مِنَ اللَّهِ؛[4]

خداوند را به خاطر رضایت و خشنودی احدی از مردم به غضب در نیاورید و با دوری از خدا به مردم نزدیک نشوید.

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

مَن طَلَبَ رِضَا مَخلُوق بِسَخَطِ الخالِق سَلَّط اللَّه عَزَّوَجلَّ عَلَیه ذلِک المَخلُوق؛[5]

هر کس رضایت مخلوقی را به خشم باری تعالی طلب نماید، خداوند آن مخلوق را بر وی چیره خواهد کرد.


پی نوشت ها:
[1] . «یَا رَبِّ أَخْبِرْنِی عَنْ آیَةِ رِضَاکَ مِنْ عَبْدِکَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ إِذَا رَأَیْتَنِى أُهَیِّئُ عَبدِىْ بِطَاعَتِى وَ أُصرِفُهُ عَنْ مَعْصِیَتِى فَذالک آیةُ رِضَائِىْ» بحارالأنوار، ج 70، ص 26.
[2] . غررالحکم، ص 104.
[3] . «یَا رَبِّ أَخْبِرْنِی عَنْ آیَةِ رِضَاکَ مِنْ عَبْدِکَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ إِذَا رَأَیْتَ نَفْسَکَ تُحِبُّ الْمَسَاکِینَ وَ تُبْغِضُ الْجَبَّارِینَ فَذَلِکَ آیَةُ رِضَایَ»؛ مستدرک‏الوسائل، ج 12، ص 234.
[4] . کافى، ج 8، ص 81.
[5] . بحارالأنوار، ج 74، ص 158.


منبع: حوزه نت