تروریسم زیست محیطی شامل یک یا چند اقدام غیرقانونی می باشد که منابع زیست محیطی را از بین می برد یا دیگران را از استفاده از آنها محروم می کند. به طور واضح تر این عبارت به معنای اقداماتی می باشد که به عنوان تخریب غیر ضروری ، غیرقانونی یا غیر قابل توجیه محیط برای کسب درآمد شخصی یا شرکتی شناخته می شود.

تعریف های بسیاری در رابطه با معنای تروریسم و تروریسم زیست محیطی وجود دارد اما بحث‌هایی در زمینه تروریسم زیست محیطی با تمرکز بر شناسایی خطرات احتمالی به منابع طبیعی یا ویژگی‌های محیطی در حال پیشرفت و توسعه هستند. از برخی از این استدلالات در ارتش استفاده می شود که حملات به منابع طبیعی که می‌تواند منجر به مرگ بیشتر، خسارت به اموال، هرج و مرج سیاسی و عوارض جانبی دیگر نسبت به سال‌های قبل شود را شامل می شود.

همچنین تروریسم زیست محیطی را تروریسم اکولوژیکی یا تروریسم محیط زیست، تخریب گر محیط زیست یا تهدید کننده محیط زیست نیز می نامند که به نوعی محیط زیست را توسط دیگر کشورها ، گروهک ها و یا افراد تهدید می کند. این تهدید بیشتر برای ارعاب یا وادار کردن دولت‌ ها و شهروندان به پیروی و اطاعت می باشد. همچنین این واژه به انواع جرائم ارتکابی بر علیه شرکت ‌ها یا سازمان‌ های دولتی اعمال شده ‌است و قصد جلوگیری یا دخالت در فعالیت ‌های مضر برای محیط‌ زیست را دارد.


شکل دیگر تروریسم زیست محیطی

تروریسم زیست محیطی یا اکوتوریسم توسط گروهک ‌های درگیر در خشونت و ضد سیستم یعنی خشونت علیه ساختارهای سیاسی موجود انجام می شود. این نوع تروریسم که به نام بیوتروریسم نیز گفته می‌شود، شامل تهدید به آلوده کردن منابع آب و یا نابود کردن یا از بین بردن تاسیسات انرژی و همچنین فعالیت‌هایی از قبیل گسترش بیماری هایی مانند سیاه‌زخم یا دیگر عوامل بیولوژیکی می‌ شود.

شکل دیگر اکوتوریسم یا تروریسم زیست محیطی که اغلب به عنوان جنگ زیست محیطی توصیف می‌شود، شامل تخریب عمدی و یا غیر قانونی، استثمار و یا تغییر محیط زیست به عنوان یک استراتژی جنگی یا در زمان درگیری‌های مسلحانه است، از جمله این جنگ ها می توان به جنگ داخلی در کشورها اشاره کرد. اصلاح زیست محیطی که در طول درگیری‌های مسلحانه رخ می‌دهد و احتمالا دارای تاثیرات گسترده، طولانی‌مدت یا جدی یا هرگونه استفاده از تکنیک‌های تغییر محیط‌زیست، توسط کنوانسیون ممنوعیت نظامی که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۶ تصویب شده‌است، ممنوع می باشد. با این حال چنین تخریب هایی با کمی نظم رخ می دهد. در دهه ۱۹۶۰ تا 1970 ، ارتش آمریکا از منطقه دف ولنتا برای نابود کردن پوشش جنگلی در ویتنام استفاده کرد. همچنین در سال ۱۹۹۱ نیروهای نظامی عراق که در طی جنگ خلیج‌فارس عقب‌نشینی کردند، به چاه‌های نفت کویت تیراندازی کردند و باعث خسارت زیست‌محیطی قابل‌توجهی شدند. قانونی در دیوان بین‌المللی کیفری رم در سال ۱۹۹۸ تصویب شد که چنین اصلاح یا تخریب را به عنوان یک جنایت جنگی تعریف می‌کند.
 

نظریات تحلیلگران درباره تروریسم زیست محیطی

چالکی به عنوان یک تحلیلگر، بین تروریسم زیست محیطی و حاصل آن تمایز قایل می‌شود. او اشاره می‌کند که تروریسم زیست‌محیطی را می توان به عنوان استفاده غیرقانونی از زور بر علیه منابع زیست محیطی برجا تعریف کرد تا مردم را از منافع خود محروم کند و یا اموال دیگران را نابود کند و در مقابل حاصل تخریب اموال و تجاوز و تخریب انسانی، حفظ محیط‌زیست قرار دارد. می توان به اختصار گفت تروریسم زیست محیطی یا اکولوژیکی شامل هدف‌گیری منابع طبیعی و هدف قرار دادن محیط ساخته‌شده از جمله راه‌ها، ساختمان‌ها و کامیون‌ها در دفاع از منابع طبیعی است. در کنار تحلیل این تحلیلگر، دیگر تحلیلگران ممکن است نتوانند بین این تهدیدات مختلف تمایز قائل شوند.


 

خرابکاری های تروریسم زیست محیطی

ترور محیط زیست و خرابکاری ها مستقیم، اقداماتی هستند که توسط گروهک های افراطی محیط‌زیست مانند زمین اول در دنیای غرب رخ می دهد. تروریسم زیست محیطی به عنوان رفتار مخرب یا بازدارنده که برای اعلان عمومی یا آزار مردم طراحی شده‌است که در نهایت منجر به آسیب زیست محیطی می‌شوند.
 

تاثیرات کارهای تروریسم زیست محیطی به واسطه جنگ

بررسی های انجام شده نشان می دهد که تاثیرات جنگ های زیست‌ محیطی بر مدرن‌ سازی جنگ و تاثیرات فزاینده آن بر محیط ‌زیست متمرکز است که متناسب با آن روش ‌های زمین شناختی بسیاری در تاریخ ثبت ‌شده است. با این حال روش ‌های جنگ مدرن باعث ویرانی بیشتر در محیط ‌زیست می ‌شوند. پیشرفت جنگ از سلاح‌ های شیمیایی گرفته تا سلاح‌ های هسته‌ ای به طور فزاینده ‌ای استرس را بر اکوسیستم‌ ها و محیط ‌زیست ایجاد می کنند. نمونه ‌هایی از تاثیرات تروریسم زیست ‌محیطی جنگ عبارتند از:
جنگ جهانی اول
جنگ جهانی دوم
جنگ ویتنام
جنگ داخلی رواندا
جنگ کوزوو
جنگ خلیج‌فارس


 

تروریسم حیوانات نشات گرفته از تروریسم زیست محیطی

در نهایت گاهی اوقات فعالیت‌های خشونت‌آمیز برخی از گروهک ‌های فعال محیط‌زیست را می توان به عنوان اکوتوریسم یا تروریسم زیست محیطی شناخت. این خشونت ها شامل ورود غیر مجاز به دارایی شرکت‌ها و یا دیگر شرکت ها و ممانعت از فعالیتشان می باشند. گاهی این خرابکاری ها از طریق خرابکاری در تجهیزات شرکت و یا تغییر بی‌ضرر منابع طبیعی به منظور جلوگیری از دسترسی تجاری یا نامناسب برای استفاده تجاری صورت می گیرد. نمونه‌هایی از این روش ها که به عنوانmonkeywrenching  شناخته می‌شوند، اتصال مواد زائد و زباله های کارخانه ها به طبیعت و افزایش قطع درختان هستند. فعالیت‌های دیگری که به عنوان تروریسم زیست محیطی شرح داده می‌شوند عبارتند از اقدامات اعتراضی توسط گروهک ‌های حقوق حیوانات که شامل تخریب اموال در فروشگاه‌ها هستند. این گروهک ها آزمایش هایی را بر روی محصولات ساخته‌شده از خز و پوست حیوانات و همچنین حیوانات انجام می‌دهند.
 
در ایالات متحده با تصویب قانون حفاظت از حیوانات در سال 1992 ، مجازات های جرم و جنایت برای مقابله با جنایاتی که در جریان اعتراض به حقوق حیوانات صورت گرفته بود، به طور چشمگیری افزایش یافت. این قانون به صورت کاملاً قانونی، دسته جدیدی را به نام تروریسم حیوانات که به عنوان متخلف فیزیکی عمدی در مقابل حیوانات شناخته می شدند را معرفی کرد. به عنوان مثال  یک مزرعه، کارخانه، کشتارگاه، آزمایشگاه حیوانات را تعریف کرد که ممکن است در معرض آسیب های اقتصادی از جمله از دست دادن اموال یا سود و یا آسیب جدی مانند مرگ و میر قرار گیرند.



در سال ۲۰۰۵ قانون مبارزه با تروریسم حیوانات با تعریف حمایت از حیوانات گسترش پیدا کرد تا متضمن  مقابله با عملیات شرکت های تجارت حیوانات، مقابله گسترده با شرکت‌های دارای رابطه با تجارت حیوانات، مقابله با گسترش فعالیت برخی از گروه ها برای شرکت در هر تجارتی که فروش حیوانات یا محصولات حیوانی را داشته باشد، شود که این قانون با افزایش جریمه و مجازات و اعمال آنها توسعه پیدا کرد. منتقدان از دو معیار برای استدلال استفاده می‌کنند که هر دو آن‌ها به نحوی گسترده و مبهم هستند که مجازات‌های سخت گیرانه ای را اعمال ‌کنند. ناگفته نماند که هر یک از آن‌ها بر تمام اشکال اعتراض حقوق حیوانات تاثیر چالش برانگیزی خواهد داشت.

در سال ۲۰۰۶ اداره تحقیقات فدرال اعلام کرد که فعالان حقوق حیوانات، بزرگ‌ترین تهدید امنیتی که آمریکا با آن مواجه است را داخلی می پندارند و در سال ۲۰۰۹، یک فعال حقوق حیوانات آمریکایی به نام دنیل آندریاس سن دیگو، به عنوان اولین تروریست داخلی شناخته شد که در فهرست تحت تعقیب اف بی آی یا فعالان حقوق حیوانات قرار گرفت


منبع: www.britannica.com