نمایش تلویزیونی Star Trek فیلمی است که در آن خدمه گوناگون را برای کشف فضای بیرون از کره زمین گرد هم آمده‌اند. این فیلم همچنین الهام بخش دانشمندان است.
 
پنجاه سال پیش، قسمت اول سریال Star Trek منتشر شد. این برنامه که در ابتدا به عنوان یک نمایش تلویزیونی علمی-تخیلی پرطرفدار آغاز شد تنها سه فصل بود. اما این سریال که در خارج از این جهان روایت می‌شد، یک داستان بلند را نمایش می‌داد که حتی برای نسل‌های آینده هم دیدن آن جذاب بود. این اثر هنری دنیای رسانه نه تنها در فرهنگ عامه، بلکه در دنیای علم نیز جایگاه ویژه‌ای دارد.
 
موضوع اصلی این فیلم در مورد فضانوردانی از چند ملیت است که در بخش‌هایی دور از کهکشان در سفینه خود قرار دارند. آنها در جایی هستند که هیچکس پیش از آن نرفته است. افسران و خدمه آن با چالش‌های فوق العاده، حمله بیگانگان و سیارات جدید عجیب و غریب مواجه می‌شدند.
 
فضا ممکن است مرز نهایی بین دنیای ما و سایر حیات‌ها باشد، اما این فیلم تنها در مورد این داستان نبود. اکتشافات در مورد انواع ابزارهای مربوط به آینده، سلاح و تکنولوژی‌های دیگری که در آن زمان غیرممکن به نظر می‌رسید نیز در این فیلم وجود دارد. این سفینه در فضا سریع‌تر از سرعت نور حرکت می‌کرد و از چیزی به نام پرتو افکن برای ضبط یا بکارگیری سفینه‌های دیگر استفاده می‌کرد. در مواجهه با خطرات نیز، شخصیت‌های این فیلم از پرتوهای شدید نور یا لیزرها به عنوان سلاح استفاده می‌کردند.
 
بازخورد فیلم سفر به ستارگان خیره کننده بود. دیوید جییر می‌گوید: این فیلم به ما نشان داد که آینده فناوری چگونه می‌تواند باشد. او یکی از فیزیکدان دانشگاه نیویورک در شهر نیویورک است. او می‌گوید که به نظر من این فیلم عالی است.
 
جییر و دیگر دانشمندان از این فیلم الهام گرفتند تا آزمایش‌های علمی خود را اجرا کنند و در حال حاضر از جمله طرفداران سخت کوشی هستند در دنیای واقعی ساخت نسخه‌های مدرن برخی از دستگاه‌های نمایش داده شده در سفر به ستارگان را دنبال می‌کنند. جییر می‌گوید که اختراعات وی در حال آماده شدن برای ورود به دنیای واقعی است.
 

من یک دکتر و یک مخترع هستم

راسیل هریس، پزشکی در فیلادلفیا است که سفر به ستارگان را تماشا کرده است. او می‌گوید این نمایش نه برای ابزارهایی که شخصیت‌های داستانی از استفاده می‌کردند، قابل توجه بود بلکه چگونگی همکاری افراد با یکدیگر برای حل مشکلات نیز بسیار جذاب و دوست داشتنی بود. اگرچه آنها همیشه در کنار هم نبودند. برای مثال، مک کوی که یک پزشک جسور بود اغلب با اعضای سفینه جدل می‌کرد اما او نیز بخشی از تیم بود و اگر یکی از اعضا گرفتار می‌شد یا در معرض خطر بود، بقیه با همکاری هم او را نجات می‌دادند.
 
در اپیزودهای اولیه سفر به ستارگان، شخصیت‌های داستان از یک تریکرر برای تشخیص زخم‌ها و بیماری‌ها استفاده می‌کردند. امروزه نیز دانشمندان در حال ساخت تریکررهایی هستند که پزشکان می‌توانند برای کمک به مردم در دنیای واقعی استفاده کنند.
بیش از 300 تیم در مسابقه XPrize Star Trek شرکت کرده‌اند که در سال 2014 برگزار شد و به 7 فینالیست محدود شد، از جمله تیم هریس. او می‌گوید: ما هرگز فکر نمی‌کردیم که این کار را بکنیم. برنده نهایی نیز در اوایل سال 2017 اعلام خواهد شد.
 
برای برنده شدن، دستگاه یک تیم باید قادر به جمع آوری اطلاعات در مورد سلامت بیمار باشد. این داده‌ها شامل اندازه گیری‌هایی مانند فشار خون، درجه حرارت و میزان تنفس می‌باشد. دستگاه باید به طور دقیق قابلیت تشخیص 12 بیماری یا مشکل بهداشتی را داشته باشد. این شامل دیابت، پنومونی و عفونت‌های دستگاه ادراری است. همچنین باید بتواند بگوید که بیمار هیچکدام از این مشکلات را ندارد و نباید بیشتر از 2.3 کیلوگرم (5 پوند) وزن داشته باشد.
 
هریس نه تنها به خاطر برنده شدن در مسابقه سفر به ستارگان خوشحال است بلکه به خاطر جایزه 10 میلیون دلاری آن نیز هیجان زده است. به عنوان یک پزشک بخش اورژانس، او اغلب بیمارانی را می‌بیند که نیاز به تشخیص زودهنگام دارند و او می‌گوید که با داشتن یک تریکرر می‌توان به بیماران کمک کرد.
 
جییبر، در دانشگاه نیویورک، توسعه اولین گروه از لیزرها را به عهده داشت. اختراع تیم او از لیزرهایی با پرتوهای نور استفاده می‌کند که 400 نانومتر قطر داشته باشند. این تقریبا یک ده هزارم یک اینچ یا عرض یک ویروس بزرگ است.
 

لیزر

از زمان کشف علم اختراع او بیش از 150 سال می‌گذرد و این زمانی بود که فیزیکدان بریتانیایی جیمز کلرک ماکسول کشف کرد که یک پرتو نور، به راحتی در هر چیزی که در برابر آن قرار می‌گیرد، نفوذ می‌کند. این نیرو فشار تابشی نامیده می‌شود. این ایده که نور می‌تواند ذرات کوچک را تحریک کند، برای دانشمندان هیجان انگیز است. این بدان معنی است که آنها می‌توانند اشیاء کوچک را در زیر میکروسکوپ، یا در آزمایشگاه، بدون نیاز به لمس آن بررسی کنند.
 
یک پرتو لیزر واقعی به اندازه کافی قدرتمند نیست که بتواند یک سفینه فضایی را حرکت دهد، اما می‌تواند برای اکتشافات فضایی مفید باشد. این مفهوم نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از پرتوهای لیزر جمع آوری نمونه در سایر سیارات استفاده کرد.
 اولین لیزر در سال 1960 ساخته شد. یعنی شش سال پس از آنکه قسمت اول Star Trek در تلویزیون نمایش داده شد.جیبر آزمایش‌های ناموفق بسیاری انجام داد تا در نهایت توانست یک ذره پلاستیکی کوچک را به دو میکرومتر بالاتر منتقل کند. (دو میکرومتر حدود یک دهم قطر تار موی انسان است.) از نظر تئوری، یک پرتو لیزر بزرگ شده ممکن است روزی بتواند یک جسم را تا حدود یک کیلومتر (0.6 مایل) دورتر ببرد.
 
اولین لیزر در سال 1960 ساخته شد. یعنی شش سال پس از آنکه قسمت اول Star Trek در تلویزیون نمایش داده شد.
 
در سفر به ستارگان، شخصیت‌های داستان از لیزرها به صورت سلاح دستی استفاده می‌کردند تا اجسام را حرارت دهند، راه مهاجمین را ببندند و دشمنان را بکشند. همچنین لیزرهای قدرتمند می‌توانستند کشتی‌های دشمن را متوقف یا نابود کنند.
 
این لیزرها امروزه در حال حاضر تقریبا در همه جا هستند اما نه به عنوان سلاح. آنها اطلاعات ذخیره شده بر روی یک دیسک فشرده (CD) یا دیسک ویدئویی دیجیتال (DVD) را می‌خوانند. جراحان از لیزر برای انجام عمل های دقیق روی چشم یا ستون فقرات استفاده می کنند.
 
 

منبع: سایت ساینس نیوز فور استیودنتس