آموزش رفتن به دستشویی

والدين گرامي، خود را براي آموزش اين مورد سخت و دشوار آماده کنيد،امّا بدانيد که:«آموزش رفتن به دستشويي،مي تواند نوعي تفريح و سرگرمي باشد!»شما فرياد مي کشيد:«چي»و ادامه مي دهيد:«در اين مورد بيشتر توضيح دهيد،مشکل ما تنها نشاندن آنها روي صندلي دستشويي است.به علاوه بعد از اين که آنها را نشانديم،آيا شما فکر مي کنيد آنها مي نشيند و کارشان را تمام مي کنند؟اين طور است؟نه اين طور نيست.آنها فقط چند ثانيه آن جا مي نشينند و بعد بلند مي شوند و مي گويند:«تمام شد.»و به سرعت به گوشه ي اتاق پذيرايي مي روند.و همان جا دستشويي مي کنند.بعد هم نوبت ماست که آن کثافت کاري ها را تميز کنيم.آيا حالا باز هم به نظر شما اين کار تفريح و سرگرمي است؟اين هم توضيحات ما در مورد اين تفريح مزخرف و کثيف!»
بسيار خب،بسيار خب،اشتباه کرديم.اشتباه کرديم.منظور ما در واقع اين بود:«آموزش رفتن به دستشويي مي تواند براي ما و کودکان مان همراه با تفريح و سرگرمي باشد.»امّا ابتدا،بايد اين واقعيت ها را در نظر بگيريم:
*برخي کودکان،خيلي راحت آموزش رفتن به دستشويي را فرا مي گيرند،درحقيقت آنها به خود آموزش مي دهند.
*برخي ديگر از کودکان بسيار به سختي ياد مي گيرند.
*کودکان از نظر ساختار تکاملي با يکديگر اختلاف دارند.برخي اين آمادگي را در دو سالگي پيدا مي کنند،در حالي که برخي ديگر شايد تا چهار و نيم سالگي اين آمادگي را کسب نکنند.
*ضروري است،اين آموزش در فضاي همراه با تفريح و سرگرمي و سرشار از احساس هيجان و شادماني صورت گيرد.
کار زياد سخت و مشکلي نيست که به علّت آموزش رفتن به دستشويي يک دور تسلسل منفي، همراه با سرگرداني را متحمّل شويم.زيرا ما وظيفه داريم تا اين مقوله را در کودکان خود به صورت عادت درآوريم.ما در حقيقت از آنها درخواست مي کنيم،که به دستشويي بروند، و براي اوّلين بار در زندگي شان،از آنها مي خواهيم که کاري را براي ما و به خاطر ما انجام دهند.
اين حقايق گفته شده در بالا را به خاطر خود بسپاريد.ما مي توانيم خيلي راحت به هدف خود نائل شويم،به شرط آن که در اين مورد بسيار با فرزندان خود صحبت کنيم،البتّه تا حدّي که براي خود ما و آنها تبديل به کاري سخت و زجرآور نشود.ما بايد چند ساعتي از روز را به اين آموزش اختصاص دهيم.امّا بدانيد که اين آموزش بايد تؤام با شور و اشتياق باشد.اگر خود ما،اين عمل را، کاري عادي و روزانه در نظر بگيريم،فرزندان مان نيز از ما پيروي مي کنند.
در نظر داشته باشيد بين دختر و پسر تفاوتي تشريحي و آناتوميک وجود دارد.آموزشي که براي يکي کارايي دارد،براي ديگري کارايي ندارد.آني در حالي که با دختر کوچک خود هيتر،حرف مي زند،تصاويري نيز براي او نقّاشي مي کند.
آني:«اين جا را ببين،اين بچّه گربه مي خواهد توي اين سوراخي که کنده برود،تا آن جا دستشويي کند.ببين چقدر اين خانم کوچولو خوشحال است!»
هيتر:«خوشحاله؟»
آني:«بله،او خيلي خوشحال است.چون دستشويي اش را آن جا کرد.مي داني حيوانات با هم فرق دارند.حالا اين جا،يک توله سگ کوچولو هست.اين آقا کوچولو،دوست دارد که کنار درخت برود.حالا او هم خوشحال است.مي داني براي چي؟چون دستشويي اش را آن جا کرد.حالا من هم مي خواهم خودم را خوشحال کنم،پس همين الآن به دستشويي مي روم.چون مي دانم بعد از دستشويي، احساس خيلي خوبي دارم.
هيتر:«من هم مي توانم اين کار را بکنم.»
آني:«البتّه،اين خيلي عالي است.»
بعضي از والدين براي اين که احساس لذّت و شادي را بعد از رفتن به دستشويي در کودک ايجاد کنند،دو عدد آب نبات چوبي را با نوار به دستگيره ي در دستشويي مي بندند،البتّه اين کار به عنوان باج به کودک نيست، بلکه براي اين که هم کودک و هم والدين بعد از رفتن به دستشويي احساس خوبي داشته باشند.کودک احساس مي کند،که هم خودش و هم والدين اش استحقاق و لياقت اين جايزه را دارند،چون کار خود را به خوبي انجام داده اند.
امّا راه کار و شيوه اي که بايد از آن اجتناب کرد،اين است که به کودک بگوييم:«آن جا بنشين و تا وقتي که کارت تمام نشده،از جايت بلند نشو!
اين برخورد ما،نه تنها مي تواند احساسات کودک را جريحه دار سازد،بلکه معمولاً بي تأثير نيز مي باشد.
منبع: کتاب تربيت با عشق و منطق
/خ