علایم مشکلات زبان بیانی

زبان بیانی به آنچه کودک قابلیت گفتن آن را دارد و به چگونگی گفتن وی، اطلاق می شود. رفتارهای ذیل، ممکن است علایم مشکل زبان بیانی باشند:
 
• کودک شما بندرت گفتگوها را آغاز می کند و تمایل دارد به سؤالهایتان شما پاسخهای کوتاهی بدهد. این ممکن است به عنوان نشانه ای از «شخصیت خجالتی»، سوء تعبیر شود.
 
• کودک شما اسامی اشیا را بیش از حد تعمیم می دهد. به عنوان مثال، در ۴ سالگی به جای اینکه نوشیدنیها را به صورت اختصاصی تر نظیر «لیموناد» یا «چای یخی» نامگذاری کند، تمام نوشیدنیها را «آب میوه» می نامد. کودکی در ۱۱ سالگی ممکن است دستبند را با عبارت «چیزی که در دست شما می باشد» مشخص کند.
 
• کودکتان ممکن است در حوزه های محدودی صحبت کند. این تمایل، برای ارائه منظم یک داستان یا توضیح دادن مطلبی، ممکن است مشکل ایجاد کند. پیامد آنچه رخ می دهد، ممکن است وارونه یا مبهم شدن موضوع باشد. کودکان خیلی خردسال چنین عمل می کنند، اما در ۶ یا ۷ سالگی، این امر باید در حد وسیعی اصلاح شود.
 
• کودکتان در یادآوری نام اشخاص، مکانها و اشیا مشکل دارد. این مشکل بویژه در مدرسه هنگامی که کودک شما مورد مطالعه و آزمون قرار می گیرد، قابل توجه است. پر کردن جای خالی، آنها را کاملا گیج می کند.
 
• کودکتان در کنار هم قرار دادن جملات حاوی کلمات و نظم صحیح مشکل دارد. کلمات ممکن است علامت پایانی را نداشته باشد؛ مثلا برای نشان دادن جمع (سه تا ماشین بیرون است)، مالکیتها (منزل سالی زیباست)، یا زمانهای گذشته («او دیروز کار کرده). برخی کلمات ممکن است حذف شود: برای مثال، «لباس مامی روی تختخواب پشت». این نوع جمله ها برای نوباوگان" جزء رفتارهای متعارف است، اما برای کودکان ۴ ساله یا بیشتر نامتعارف است.
 

علامت خطر، عفونتهای گوشی مکرر recurrent ear Infections

اگر کودک شما عفونتهای گوشی مکرر دارد، باید وی را به منظور پیشگیری از احتمال تأخیرهایی در مهارتهای گفتاری، زبانی، و شنیداری، حمایت کنید. اغلب، عفونتهای گوشی طولانی خیلی از اوقات در سالها بعد از آن که عفونتها برطرف می شوند، موجب ابتلای کودک به تأخیرهایی در مهارتهای مذکور می گردد.براساس تجربه های من، دانش آموزان بسیاری ثابت کرده اند هنگامی که برنامه های آموزشی شان با نیازهایشان سازگار و منطبق شود، در رفتارشان پیشرفت قابل ملاحظه ای حاصل می گردد و آنها مطمئن می شوند که کند ذهن یا تنبل نیستند. پژوهشها به طور فزاینده ای نشان می دهند حتی تغییر یا نقصان خیلی خفیف در وضوح شنیداری یک گوش می تواند در قابلیت پردازش گفتاری کودک تأثیر معناداری داشته باشد. در این مورد، من درخصوص پسرم تجربه دست اول دارم. او در ۵ سالگی به صورت ثابتی می گفت «چی؟» و در کلاس در پیگیری فرایند آموزش گروهی - کلی، دچار مشکل بود.
 

علامت خطر: مشکلات رفتاری

پژوهشها نشان می دهند بسیاری از کودکانی که به عنوان «پریشان هیجانی» تشخیص داده می شوند یا آنهایی که رفتار ضداجتماعی را نشان می دهند، در مهارتهای شنیداری و زبانی ضعیف هستند (مک و وار - لیپر ، ۱۹۹۲، پرایزنت و دیگران، ۱۹۹۰). دشوار است تشخیص دهیم که آیا این مشکل ارتباطی «علت مشکلات رفتاری هستند یا اینکه آنها فقط بخش کوچکی از جورچین این کودکان ویژه می باشند. صرف نظر از کمک به این کودکان برای تحول مهارتهای زبانی و شنیداری، آنها نیازمند همان تشخیص و درمانی هستند که برای کودکان مبتلا به مشکلات ارتباطی، ارائه می شود.
 
کودکان مبتلا به مشکلات گفتاری و زبانی که شناسایی نشده اند، گاهی اوقات به وسیله مشت زدن به جای کلمات، احساسات و ناکامی هایشان را تخلیه می کنند. گاهی اوقات در کلاس به عنوان «دلقک کلاس»، فقط سعی در شوخی کردن با آنها را داشته و سؤال یا مکالمه شان درک نمی شود. اعتماد به نفس آنها می تواند تحت تأثیر قرار گیرد، به گونه ای که می تواند بر کل ادراک ایشان از خودشان تأثیر منفی داشته و رضایتشان را برای مشارکت در کلاس و قابلیت شان برای اینکه مکالمه همراه با آرامش با همکلاسی ها داشته باشند را تحت تأثیر قرار دهد.
 
بنابراین، هرگاه کودکی به طور مداوم رفتار اجتماعی ضعیف داشته باشد، باید یک ارزیابی دقیق به طور کامل از ناتواناییهای یادگیری و گفتار - زبان وی به عنوان بخشی از هر مجموعه آزمون، اجرا شود. تجربه من نشان می دهد این مشکلات اغلب مورد غفلت واقع یا فقط به یک روانشناس ارجاع داده می شود.
 
اگرچه مشاوره و اصلاح رفتار، روش بسیار مناسبی برای برخورد با نشانگان رفتاری است، لیکن ممکن است این متخصصان به علل ریشه ای این رفتار پی نبرند.
 
براساس تجربه های من، دانش آموزان بسیاری ثابت کرده اند هنگامی که برنامه‌های آموزشی شان با نیازهایشان سازگار و منطبق شود، در رفتارشان پیشرفت قابل ملاحظه ای حاصل می گردد و آنها مطمئن می شوند که کند ذهن یا تنبل نیستند. چنانچه والدین بفهمند به چه دلیل کودک آنها از دستورهایشان پیروی نمی کند یا گفته هایشان در مورد صبحانه را به خاطر نمی آورد، کمتر عصبانی می شوند و کمتر احساس می کنند کودک عمدة آنها را نادیده گرفته است. پس از آن که یک مشکل زبانی یا شنیداری صحیح تشخیص داده شود، والدین می توانند یاد بگیرند چگونه با آن کودک رابطه بهتری برقرار کنند، به شیوه ای که هر دو نفر آنها کمتر گیج و ناکام شوند.
 
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390