مثل قهوه ی تلخ

قهوه تلخ است و تلخی آن با قند یا شکر از بین نمی رود؛ اما قابل تحمل می شود.

وقتی شکر کنار قهوه قرار گیرد، دلچسب و دلنشین و گوارا می شود و دیگر آن تلخی آزاردهنده را ندارد.

مشکلات هم تلخ اند، ناگوارند، هیچ گاه هم شیرین نمی شوند؛ اما می شود کاری کرد که قابل تحمل باشند. آن چه مشکلات را قابل تحمل می کند صبر است.

اگر در کنار مشکلات صبر قرار گیرد، مشکلات شکلات و شیرین نمی شوند؛ اما قابل تحمل می شوند.

صبر کیمیاست؛ یعنی آدمی با صبر طلا می شود و ارزش پیدا می کند.

به ویژه وقتی که این صبر در کنار نماز یعنی ارتباط با خداوند قرار گیرد:

«وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ»

 نویسنده: محمدرضا رنجبر