عکسِ نمای جلویی از چشم کسی که مبتلا به گلوکوم است ، لنز ابری به نظر می رسد.

بسیاری از مبتلایان به گلوکوم هنگام ساخته شدن مایع در چشم فشار زیادی را توسعه می دهند. این مایع می تواند عدسی چشم را به سمت جلو هل دهد و ممکن است قرنیه را پر آب و ابری سازد.
اعتبار: کریس باری / VISUALS UNLIMITED, INC.
 
وقتی سیلویا گروت از درهای انستیتوی چشم واندربیلت در نشویل  تنسی قدم به داخل می گذارد ، می داند که او روز سختی را در پیش رو دارد. قبل از رفتن به خانه ، به احتمال زیاد حداقل صحبت سختی با شخصی خواهد داشت که بینایی وی از گلوکوم خراب شده است. او می گوید: "وقتی تشخیص گلوکوم پیشرفته می دهم ، آن را با قلبی سنگین انجام می دهم." "این شبیه احساسی خالی است که قادر به انجام کاری نیست."
 
یک بیماری چشمی علاج ناپذیر که سلول های عصبی حیاتی را در پشت شبکیه از بین می برد ، گلوکوم ، عامل اصلی نابینایی غیر قابل برگشت در جهان است. بیش از 70 میلیون نفر آن را دارند و 3 میلیون نفر از آنها تاکنون نابینا شده اند. برای بازگرداندن بینایی پس از بین رفتن ، هیچ کاری نمی توان انجام داد و حتی بهترین درمان ها همواره نمی توانند سرعت پیشرفت بیماری را کند کنند. اما محققان زمانی را پیش بینی می کنند که می توانند برای محافظت از سلولهای عصبی در چشم ، روشهایی درمانی ارائه دهند و حتی ممکن است بینایی از دست رفته را بازگردانند.
 
لئونارد لوین ، چشم پزشک ، از دانشگاه مک گیل در مونترال می گوید: "ما در حال پیشرفت با هر نوع متفاوتی از درمان هستیم."
 
محققان مدت ها است که اصول ابتدایی ترین شکل گلوکوم ، به نام گلوکوم زاویه باز ، را درک کرده اند. چشم توسط مایعی شفاف به نام خلط آبکی تغذیه می شود که کره چشم را متورم ، چاق و سالم نگاه می دارد. اما شبیه یک تایر، چشم می تواند بیش از حد باد شود. اگر خلط آبکی نتواند به نحو مناسب تخلیه شود، فشار داخل چشم بیش از حد زیاد می شود و می تواند سلول های داخل عصب اپتیکی را بچلاند – یعنی کابل های حسگری را که تصاویر را از شبکیه به مراکز نوری مغز منتقل می کند.
 
هری کویگلی ، چشم پزشک ، از دانشگاه جان هاپکینز می گوید ، فشار احتمالاً به روش های دیگری هم به سلولهای عصبی آسیب می رساند. در حالی که گلوکوم باعث آسیب هشدار دهنده به عصب بینایی - از جمله تورفتگی یا "فنجانی شدگی" در عصب بینایی اصلی می شود - سایر انواعِ کمتر واضحِ آسیب ممکن است از یک بیمار تا بیماری دیگر متفاوت باشد.
 
افراد مبتلا به گلوکوم زاویه باز ممکن است در اوایل علامتی نداشته باشند ، حتی اگر سلول های عصبی از بین بروند. با پیشرفت آن ، گلوکوم به آرامی بینایی محیطی را خراب می کند و دید لبه های هر صحنه را محو می کند. با گذشت زمان ، افراد ممکن است "دید تونلی" را توسعه دهند ، که در طی آن گویی که از میان یک لوله یا نی باریک دارند نگاه می کنند. اگر سلول های عصبی نوری کافی‌ای بمیرند ، بینایی کاملاً از بین می رود. (یک شکل کمتر متداول گلوکوم می تواند علائم فوری و ناگهانی‌ای شامل درد چشم ، تاری چشم ، سردرد و استفراغ داشته باشد.)
 
رابطه ای که اغلب بین گلوکوم و فشار چشم دیده شده است ، مدت هاست که رویکرد اصلی درمانی را تعیین می کند. افتادگی چشم و جراحی هایی که فشار را کمتر می کنند باعث کند شدن یا جلوگیری از آسیب می شوند. اخیراً تعدادی معدود قطره جدید توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تأیید شده است و به بیماران و پزشکان اولین گزینه های جدید تجویز دارو را در طی 20 سال ارائه می دهد. محققان زمانی را پیش بینی می کنند که می توانند برای محافظت از سلولهای عصبی در چشم ، روشهایی درمانی ارائه دهند و حتی ممکن است بینایی از دست رفته را بازگردانند. کویگلی می گوید ، یکی از آنها ، روپرسا ، باعث خروج خلط آبکی از بافت زهکشی در پایه قرنیه می شود و پیشرفت به ویژه مهمی است ، زیرا فقط یک بار در روز باید از آن استفاده شود. او می گوید: "این چیزی است که بیماران من دارند امتحان می کنند." "این برای افرادی است که بینایی خود دارند از دست می دهند اما نمی خواهند جراحی کنند."
 
کویگلی ، که چشم انداز درمان گلوکوم را در نشریه سالانه 2016 مرور علم بینایی بررسی کرده است ، اضافه می کند ، اما این دارو همچنین عوارض جانبی بالقوه قوی‌ای دارد ، از جمله چشم های خونین و تاری دید ، که آن را انتخابی نامرغوب به عنوان اولین روش درمانی می سازد.
 

نمودار ، چهار مرحله پیشرفت گلوکوم را نشان می دهد ، که به صورت پیکسل های تیره در یک میدان دید مقیاس خاکستری و به صورت لکه های تاریک تار در یک شبیه سازی از آنچه که بیمار می بیند ، نشان داده شده است.
با پیشرفت گلوکوم ، لبه های میدان دید محو می شوند. نقص های بینایی ، ارائه شده به صورت پیکسل های تیره (سمت چپ) و در شبیه سازی هایی از آنچه شخص می بیند (راست) ، با پیشرفت بیماری افزایش می یابد.
اعتبار: E. RULLI ET AL / گزارش های علمی 2018
 
و کاهش فشار یک درمان تمام نیست. به دلایلی که کاملاً واضح نیستند ، آسیب دیدن عصب بینایی در افرادی هم که فشار طبیعی و یا حتی فشار چشم کم دارند ، می تواند گسترش یابد. مطالعات دریافته اند که تقریباً 30 درصد از بیمارانی که تحت درمان آزاد کردن فشار برای گلوکوم قرار می گیرند ، از یک چشم و تقریباً 10 درصد از نظر قانونی کلاً کور می شوند.
 
گروت می گوید: "فشار بالا تنها عامل خطر قابل تعدیل برای گلوکوم است که ما توانسته ایم آن را شناسایی کنیم." فشار "پاسخ خوبی است و متناسب با بیمارانی خاص است. اما در واقع کل جواب نیست. "
 
منبع: کریس وولستون