مروری بر زندگینامه امام حسین(ع)

صبح روز سوم شعبان سال چهارم هجری، شهر مدینه میزبان کودک نورسیده‌ای بود که در خانه فاطمه (س) و علی (ع) چشم به جهان گشود و بعدها به «سید الشهدا» ملقب شد.

 شناسنامه امام حسین (ع)

نام: حسین (سومین امام که به امر خداوند تعیین شده است (  کنیه: ابو عبد الله  لقب: خامس آل عبا، سبط، شهید، وفى، زکى  پدر: حضرت على بن ابى طالب (ع (  مادر: حضرت فاطمه (س ( تاریخ ولادت: شنبه سوم شعبان ، سال چهارم هجرى  محل ولادت: مدینه  مدت عمر: 57 سال  علت شهادت: پس از روى کار آمدن یزید، امام که او را نالایق  می دانست تن به ذلت بیعت و سازش با او را نداد و براى افشاى او به فرمان خدا از مدینه به مکه و سپس به طرف کوفه و کربلا حرکت کردند و همراه با یاران خود با لب تشنه توسط دشمنان اسلام شهید شدند.  قاتل: صالح بن وهب مزنى، سنان بن انس و شمر بن ذى الجوشن  تاریخ شهادت: جمعه دهم محرم سال 61 هجرى  مکان شهادت و دفن: کربلا

والدین امام حسین (ع)

امام حسین (ع)، دومین فرزند خانواده‌ای است که پیامبر اکرم (ص) پس از نزول آیه تطهیر، بارها آن‌ها را با عنوان «اهل بیت نبوت» مورد خطاب قرار داده و بر آن‌ها سلام کرده بود.

مادر او فاطمه (س)، دختر پیامبر (ص) و یکی از برترین زنان تاریخ است.

علی (ع) نیز که دومین فرزند پسر خود را در آغوش می‌گرفت، کسی بود که پیامبر (ص) به دستور حضرت حق، بارها و بارها از او سخن گفته، او را ستوده و سرانجام او را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود.

نام گذاری امام حسین (ع)

در روز میلاد امام حسین (ع)، ایشان را به محضر رسول اکرم (ص) آوردند. پیامبر (ص) هم به امر الاهی او را به نام فرزند هارون، «حسین» خواند؛ نامی که معرب نام عبری «شَبیر»، نام پسر کوچک‌تر هارون، جانشین موسی (ع) بود.

امام حسین (ع) ریحانه پیامبر (ص)

علاقه و توجه رسول خدا (ص) به حسین (ع) چنان بود که همه اصحاب، از آن آگاه بودند. اصحاب، بارها رسول خدا (ص) را دیده بودند که با کودکان خود، حسن (ع) و حسین (ع)، مشغول بازی است و حتی گاهی آن‌ها را بر دوش خود سوار می‌کند. پیامبر (ص) بارها لب‌های حسین (ع) را می‌بوسید و یا می‌فرمود: «حسین از من است و من از اویم. خداوند دوست بدارد کسی را که او را دوست می‌دارد» و باز از ایشان نقل شده که فرمودند: «حسن و حسین دو گل خوشبوی من از این دنیا هستند.»

امام حسین (ع) در قرآن

حسین (ع) هنوز کودک بود که منظور چندین آیه‌ قرآن قرار گرفت. در روز مباهله‌ پیامبر (ص) با مسیحیان نجران، حسین (ع) و خانواده‌اش، تنها همراهان رسول خدا (ص) بودند. پیامبر اکرم (ص) بنا به دستور الاهی در آیه مباهله، حسن و حسین (ع) را به عنوان فرزندان خویش با خود برای مباهله همراه کرد.

باز هم یک بار دیگر هنگامی که آیه تطهیر نازل شد، یکی از پنج تنی که این آیه در مورد آن‌ها نازل شده بود، حسین (ع) بود. او به همراه پدر، مادر و برادر خود زیر رو انداز پیامبر (ص) قرار گرفتند و خداوند این آیه را درباره آن‌ها نازل کرد: «همانا خداوند می‌خواهد پلیدی را تنها از شما اهل بیت دور گرداند و اراده کرده است شما را پاکیزه سازد.»

در سوره شورا نیز خداوند دوستی و محبت نزدیکان پیامبر (ص) را به تمام مسلمانان سفارش می‌کند و به پیامبرش می‌فرماید: «به مردم بگو: هیچ پاداشی به عنوان مزد رسالت و پیامبری از شما نمی‌خواهم، مگر این که اهل بیت مرا در کانون محبت و دوستی خود قرار دهید.» هنگامی که از پیامبر (ص) در مورد مقصود خداوند از این نزدیکان سؤال شد، فرمود: «آن‌ها علی (ع) و فاطمه (س) و دو فرزند آن‌هایند.»

از نوجوانی تا جوانی امام حسین (ع)

سالیان خوش کودکی حسین (ع) به زودی به پایان رسید. حدوداً هفت ساله بود که رسول خدا (ص) از دنیا رفت.

هنوز مراسم دفن پیامبر (ص) انجام نشده بود که فتنه‌ها برای دستبرد به «ولایت امر»، ظهور کرد. حتی فدک به وسیله حکومت وقت به زور گرفته شد.

امام حسین (ع) همچنین هفت ساله بود که مادر خود را نیز بر اثر جراحات و صدمات وارده از غائله بیعت، از دست داد. این دوران مصادف با زمان حکومت خلفای سه گانه بود.

امام حسین (ع) در دوران امامت امام علی (ع)

امام حسین (ع) تقریبا 31 سال داشت که امام علی (ع) حاکم جامعه اسلامی گردید. بعد از جنگ جمل امیرالمؤمنین (ع)، به همراه فرزندان خود به کوفه هجرت کرد و آن‌جا را مرکز حکومت اسلامی قرار داد.

امام حسین (ع) در هر سه جنگی که در این دوران پیش آمد، حضوری فعال داشت و در جریان حکمیت نیز ایشان یکی از شاهدان از سوی پدر بود.

امام حسین (ع) در دوران امامت امام حسن (ع)

پس از شهادت امیرالمؤمنین (ع)، امام حسن (ع)، به امامت رسید. در دوران امامت برادر، حسین (ع) نیز همانند سایر شیعیان، مطیع و سرسپرده‌ کامل برادر خود به عنوان امام شیعیان بود و در اطاعت اوامر او ذره‌ای سستی نمی‌کرد.

امام حسین (ع) در تمامی مواضع سیاسی و در مهم‌ترین آن‌ها، ماجرای جنگ امام حسن (ع) با معاویه و توقف آن، پشتیبان و مطیع امر امام خویش بود.

پس از این جریان، امام حسین (ع) به همراه برادر از شهر کوفه به مدینه، زادگاه خود، بازگشت و در کنار مرقد رسول خدا (ص) به وظیفه تربیت، ارشاد مردم و تبیین و تفسیر احکام الاهی پرداخت.

امامت و شهادت امام حسین (ع)

پس از شهادت امام حسن (ع) در سال 50 هجرى، امام حسین (ع) عهده دار امر امامت گردید. معاویه پس از 20 سال حکومت ظالمانه در سال 60 هجرى مرد و بر خلاف قرارداد صلح با امام حسن (ع)، پسرش یزید را به جاى خود قرار داد. یزید فردى فاسد و شرابخوار و مخالف با اسلام بود. امام حسین (ع) از همان آغاز کار با او به مخالفت برخاست.

یزید نامه اى به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از امام حسین (ع) براى یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. امام حسین (ع) که حاضر به بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه رفتند.
در این هنگام مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه هاى زیادى براى امام حسین (ع) نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. اما با ورود عبیدالله بن زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و بسیار حیله گر و بى رحم بود، مردم کوفه فریب اقدامات او را خورده و پیمان شکنى کردند و مسلم را تنها گذاشتند.

در نتیجه عبیدالله، مسلم بن عقیل را دستگیر نموده و به شهادت رسانید. هنگامى که در ابتدا مردم کوفه با مسلم بیعت کردند، مسلم نامه اى به امام حسین (ع) نوشت و به ایشان اطلاع داد که به کوفه بیاید. امام حسین (ع) با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کرد و در نزدیکى کوفه بود که خبر پیمان شکنى مردم کوفه و شهادت مسلم را آوردند. عبیدالله بن زیاد حر بن یزید ریاحى را براى زیر نظر گرفتن امام حسین (ع) و همراهانش فرستاد و سپس عمر بن سعد را با سى هزار نفر به کربلا اعزام نمود. او به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین (ع) را به شهادت برساند او را حاکم رى خواهد کرد.

عمر بن سعد دستور داد امام حسین (ع) و یارانش را محاصره کنند و آب را بر روى آنان ببندند. یاران امام حسین (ع) که از شجاع ترین افراد بودند روز دهم محرم (عاشورا) در حالى که بیش از 72 تن نبودند یکى پس از دیگرى در دفاع از امام زمان خود یعنى امام حسین (ع) با عزت و آزادگى به شهادت رسیدند.


منبع: سایت ستاره