مادر در فرهنگ اسلام از جایگاه ویژه ای برخوردار است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در یک جمله زیبا مقام و منزلت حقیقی مادر را چنین بیان می کند:

«الْجَنَّةُ تَحْتَ أَقْدَامِ الأُمَّهَاتِ؛[1]
بهشت زیر پای مادران است و در جمله ای دیگر می فرماید:

«تَحْتَ أَقْدَامِ الأُمَّهَاتِ رَوْضَةٌ مِنْ رِیاضِ الْجَنَّةِ؛[2]
زیر پای مادران باغی از باغ های بهشت است.» این سخنان

بزرگ رهبر جهان اسلام، نهایت تکریم مقام مادر است، یعنی هر کس بخواهد به عالی ترین مقامات انسانی دست یابد، باید مادر خود را تکریم کند.
 
آبروی اهل ایمان خاک پای مادراست
هرچه دارند این جماعت از دعای مادر است
 
آن بهشتی را که قرآن می کند توصیف آن
صاحب قرآن بگفتا زیر پای مادر است
                                                                          
..امام سجاد علیه السلام می فرماید: «حق مادرت آن است که بدانی، او ترا چندین ماه در رحم خود نگهداری وحمل کرد و ترا از میوه دل و شیره جانش غذا داد. او تمام وجودش را برای حفظ و نگهداری تو به کار گرفت.
باکی نداشت، که خودش گرسنه بماند وتو سیر باشی، خود تشنه باشد، تو آب بیاشامی، خودش برهنه باشد وتو لباس پوشیده باشی، خودش در مقابل آفتاب باشد وتو سایه نشین باشی. او از خواب شیرین خود به خاطر تو چشم پوشید ورنج بی خوابی را بر خود هموار ساخت. اوترا از گرمای تابستان وسرمای زمستان حفظ کرد. او همه این رنجها را تحمل کرد، که ترا داشته باشد وتو از آن او باشی. باید بدانی که تو قدرت و توانائی شکرگذاری مادرت را نداری، مگر آنکه خداوند ترا یاری کند وبر اداء حق او توفیقت دهد.»[3] امام سجاد علیه السلام خود نیز چنین بود و عملًا به حقوق مادر اهتمام می ورزید هنگامی که از آن حضرت پرسیدند: تو که از نیکوکارترین مردمانی چرا با مادرت سر یک سفره نمی نشینی؟ فرمود: «از آن جهت که می ترسم ندانسته دستم به لقمه ای پیشی گیرد که مادرم آن را می خواست و به همین مقدار بر خلاف خواهش دل او رفتار کرده باشم!»[4]


پی نوشت ها:
[1] مستدرک الوسائل، ج 15، ص 181.
[2] همان.
[3] و أَمَّا حَقُّ أُمِّکَ فَأَنْ تَعْلَمَ أَنَّهَا حَمَلَتْکَ حَیْثُ لا یَحْتَمِلُ أَحَدٌ أَحَداً وَ أَعْطَتْکَ مِنْ ثَمَرَةِقَلْبِهَا مَا لا یُعْطِى أَحَدٌ أَحَداً وَ وَقَتْکَ بِجَمِیعِ جَوَارِحِهَا وَ لَمْ تُبَالِ أَنْ تَجُوعَ وَ تُطْعِمَکَ وَ تَعْطَشَ وَ تَسْقِیَکَ وَ تَعْرَى وَ تَکْسُوَکَ وَ تَضْحَى وَ تُظِلَّکَ وَ تَهْجُرَ النَّوْمَ لاجْلِکَ وَ وَقَتْکَ الْحَرَّ وَ الْبَرْدَ لِتَکُونَ لَهَا فَإِنَّکَ لا تُطِیقُ شُکْرَهَا إِلا بِعَوْنِ اللَّهِ وَ تَوْفِیقِهِ(من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 621).
[4] مکارم الاخلاق، ص 221. بدیهى است که مراد از مادر امام چهارم علیه السلام دایه آن بزرگوار مى‏باشد که به جهت شیر دادن، آن حضرت این همه مراعات احترام آن بانوى بزرگوار را مى‏کرد؛ چرا که(بقول مشهور) مادر امام چهارم در هنگام تولد وى از دنیا رفت.

منبع: حوزه نت