فکر کردم برای مهربان‌ترین آد‌می‌که تا حالا می‌شناسم نامه بنویسم. هرچه به مغزم فشار آوردم فقط چند نفر توی ذهنم آمدند؛ مثل مامان و بابا و چند تا از دوست‌هایم که به نظرم تعدادشان کم بود. آخر می‌دانید، مهربانی آدم‌ها با هم فرق دارد. بعضی‌ها مهربانی را درون شان نگه می‌دارند و کمتر نشان می‌دهند. پوسته‌ی بیرونی‌شان سخت است؛ اما از درون، قلب‌های نرم و پرمحبتی دارند. بعضی‌ها هم هرچه مهربانی درون شان دارند همان را نشان می‌دهند؛ مثل آدم‌های خوشرو و خندان. چند وقت پیش حدیثی از حضرت فاطمه سلام الله علیها خواندم: «خوشرویی هنگام روبه‌رو شدن با مؤمن، بهشت را بر فرد خوشرو واجب می‌کند.» واقعاً تصمیم گرفته‌ام بعد از نوشتن نامه‌ام، خودم هم سعی کنم کمی خوشرو باشم.

 نویسنده: عاطفه جوینی
تصویرساز: محمدصادق کرایی