امام علی علیه السلام فرمود:
قِلَّةُ الأکلِ یمْنَعُ کثیراً مِنْ أَعلالِ الجِسْمِ.
کم خوردن، از بسیاری از بیماریهای جسمی جلوگیری می کند. [1]

این که پرخوری ریشه بسیاری از بیماریهاست و پرهیز، اصلی ترین درمان خیلی از دردهاست، مطلب ثابت شده ای است. در روایات نیز چنین حکمتی بیان شده است.

فرمان روزه نیز، اگر حکمتها و فلسفه هایی دارد، یکی هم سامان بخشی به وضعیت بدن و دستگاههای تغذیه در درون و ساخت و سازهای داخلی بدن است.

سخن پیامبر اکرم9 نیز که فرمود: روزه بگیرید تا تندرست شوید در همین راستاست.

البته بشرطی که روزه گرفتن، نوعی آسایش و استراحت دادن به جهاز هاضمه باشد، نه آنکه با پرخوریهای هنگام افطار و سحر، نه تنها استراحت را از معده بگیریم، بلکه بار آن را بیشتر و کار آن را اضافه تر سازیم!

 روزه درمانی نیز که در برخی معالجات به کار گرفته می شود، به نوعی استفاده از همین نکته و حکمت است. صفای باطن جلوه دیگری از آثار این عبادت است.
اگر سعدی گفته است:
اندرون از طعام، خالی دار
تا در آن نور معرفت بینی
تهی از حکمتی به علت آن
که پری از طعام، تابینی
 
توجه دادن به همین آثار سازنده و تربیتی جسمی و روحی امساک و کم خوری است،

حیف است روزه را که می تواند درمان کننده باشد، با پرخوریهای شامگاهی و سحرگاهی از خاصیت بیندازیم.


پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج4 ص505

منبع: حوزه نت