جنبه اجتماعی ازدواج

مسأله ازدواج را می توان از دو جنبه مورد توجه قرار داد:

1- جنبه فردی
2- جنبه اجتماعی

از آنجا که زن و شوهر برای ارضای تمایلات شخصی و برآوردن نیازهای فردی، تن به ازدواج می دهند، امر ازدواج، یک مسأله شخصی و فردی محسوب می شود و از آن جهت که بنیان جامعه انسانی با زناشویی زن و مرد شکل می گیرد و آنان برای تشکیل خانواده ناچارند از ضوابط و نظام حقوقی خاصی پیروی کنند، ازدواج یک امر اجتماعی به حساب می آید.

تأمین رفاه، آرامش و گسترش مدنیت بشری در سایه ازدواج میسّر است و تأمین رفاه، بدون تشکیل خانواده ای متعهّد و مسؤول امکان ندارد. بر این اساس، ازدواج یکی از ارکان مدنیت و راهی مهم برای آسایش جامعه و رفاه بشر به شمار می رود. امام رضا علیه السلام ضمن خطبه ای، با اشاره به اهمیت اجتماعی ازدواج فرمود:

«لَوْ لَمْ تَکنْ فِی الْمُناکحَةِ وَالْمُصاهَرَةِ آیةٌ مُنَزَّلَةٌ، وَ لا سُنَّةٌ مُتَّبَعَةٌ، لَکانَ ما جَعَلَ اللَّهُ فیهِ مِنْ بِرِّ الْقَریبِ وَ تَأَلُّفِ الْبَعیدِ ما رَغِبَ فیهِ الْعاقِلُ اللَّبیبُ وَ سارَعَ الَیهِ الْمُوَفَّقُ الْمُصیبُ»[1]
اگر درباره ازدواج دستوری هم از خدا صادر نشده بود و سنّتی هم از سوی پیامبر صلی الله علیه و آله نرسیده بود، باز به خاطر همان فواید (اجتماعی) که خدا در آن نهاده، مانند نیکی به نزدیکان و پیوند با بیگانگان، انسان خردمند و مصلحت اندیش به آن رغبت می کرد. و شخص کامروا و درستکار بدان پیشی می گرفت.[2]


 پی نوشت ها:
 [1] - بحارالأنوار، ج 103، ص 264
[2] اخلاق  خانواده، ج‏2، ص: 25

منبع: حوزه نت