در دیدگاه قرآن، زندگی زناشویی و خلقت انسان بر مبنای «زوجین» (زن و شوی)، از نشانه های خداوند در آفرینش به شمار می رود. در سوره روم، شش مسأله در عالم خلقت به عنوان نشانه های وحدانیت خداوند در ربوبیت و الوهیت شمرده شده که یکی از آنها، خلقت «زوج» برای آدمی است:

«وَ مِنْ آیاتِهِ انْ خَلَقَ لَکمْ مِنْ انْفُسِکمْ ازْواجاً. ..»[1]
و از نشانه های او این [است ] که همسرانی از نوع خودتان برای شما آفرید. ...

جفت آفرینی زن و مرد، از اهدافِ بلندِ آفرینش و زمینه رشد و کمال آنهاست، چه اینکه، هر یک از زن و مرد، به تنهایی ناقص بوده و به دیگری نیازمند است و همین نقص و احتیاج است که آنها را به سوی هم جذب می کند و با رسیدن به یکدیگر به آرامش و سکون دست می یابند.

این امر، اختصاص به انسانهای عادی و معمولی ندارد، بلکه پیامبران نیز- که وارستگان جامعه هستند- برای رعایت اصولی تکوینی خویش و ارضای مشروع نیازهای جنسی، به ازدواج روآورده، جامعه کوچک «خانواده» را تشکیل می دادند. قرآن کریم، پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را مخاطب قرار داده، می فرماید:

«وَ لَقَدْ ارْسَلْنا رُسُلًا مِنْ قَبْلِک وَ جَعَلْنا لَهُمْ ازْواجاً وَ ذُرِّیةً»[2]
پیش از تو (نیز) پیامبرانی فرستادیم؛ و برای آنها همسران و فرزندانی قرار دادیم.

ازدواج، از نظر قرآن از چنان ضرورت و اهمیتی برخوردار است که هیچ چیز، حتّی تهیدستی نمی تواند مانع انجام آن شود:

«وَ أَنْکحُوا الْأَیامی مِنْکمْ وَالصَّالِحینَ مِنْ عِبادِکمْ وَ امائِکمْ انْ یکونُوا فُقَراءَ یغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ»[3]
مردان و زنان بی همسر و غلامان و کنیزان درستکارتان را همسر دهید؛ اگر تنگدست باشند، خداوند به لطف خود آنان را بی نیاز می سازد، خداوند گشایش دهنده ای آگاه است.[4]


 پی نوشت ها:
[1] - روم( 30)، آیه 21
[2] - رعد( 13)، آیه 38
[3] - نور( 24)، آیه 32
[4] اخلاق خانواده، ج 2، ص: 23

منبع: حوزه نت