بعضی وقت ها حس می کنی کوهی از حرف های ناگفته در دلت باقی مانده که نمی توانی برای کسی بگویی. ساعت ها دستت را زیر صورتت تکیه گاه می کنی و در فکر ناگفته های دلت به دوردست ها چشم می دوزی.

تا حالا شده دلت را به جایی قفل کرده باشی؟

شاید این جمله برایت نامفهوم جلوه کند، اما کمی فکر کن.

 گاهی وقت ها دلت جایی گیر می کند و نمی توانی از آن دل بکنی و جدا شوی؛ همان جاست که می گویم دلت را قفل کرده ای؛

جایی که خیلی ها آرزو دارند برای چند دقیقه هم که شده کنارش باشند؛ جایی که می توانی راحت و بی دردسر حرف های دلت را بلند بلند بگویی و هیچ کس سرزنشت نکند؛ جایی که بدون خجالت اشک هایت را روانه ی گونه هایت می کنی و آرام می گیری.

درست متوجه شدی از حرم می گویم، از ضریح، از نوری که تو را آرامش می بخشد، از بزرگی که حرف دلت را به خدا می رساند و برایت از صمیم قلبش دعا می کند، از امام زاده می گویم، فرقی نمی کند کدام امام زاده یا  فرزند کدام نور!

به زیارتش که می روی عطر ضریح وجودت را پُر می کند و مروارید اشک سجاده ات را رنگ و بویی تازه می بخشد. حرف های ناگفته ات را که زمزمه می کنی، آرام می شوی. انگار وجود مقدس امام زاده را در کنارت حس می کنی . دل گرم که شدی با خودت می گویی: زیارت هروقت که باشد، مزار امام زادگان هرجا که باشد، کانونی برای رشد معنویات و زمینه ای برای تقویت ارزش های الهی و باعث آرامش دل است.

 نویسنده: نعیمه جلالی نژاد
تصویرساز: سوده شیدا

 منبع: مجله باران