وقتی کوچک بودیم، همیشه فکر می کردیم هر آدمی یک ستاره در آسمان برای خودش دارد که وقتی به دنیا می آید، ستاره هم با او متولد می شود. یادم هست همیشه ستاره ای را که به ماه نزدیک تر بود به اسم خودمان می زدیم تا هیچ وقت گُمش نکنیم.

بین همه ی ستاره ها، وقتی ستاره ای را می دیدیم که درخشان تر و درشت تر از بقیه بود، با خودمان فکر می کردیم چرا این قدر متفاوت است؟ چی باعث تفاوتش شده است؟ چرا حتی توی شب های ابری- که هیچ یک از ستاره ها نمی درخشند- این ستاره باز هم خودش را نشان می دهد؟

بعدها متوجه شدیم که این تفاوت در آدم ها هم وجود دارد و کسانی هستند که متفاوت از بقیه اند و طوری در طول زندگی شان می درخشند که حتی در دورترین نقاط دنیا هم اسم و یادشان برای همیشه باقی می ماند.

کسانی که همیشه هستند و حضورشان در کنار ما حس می شود؛ کسانی که مثل هیچ کس نبودند! آن ها هیچ وقت سعی نکردند به اوج برسند؛ برای این که بقیه دوست شان داشته باشند و نزد دیگران عزیز شوند.؛ هیچ وقت فکر سکه و پول و دنیا نبودند؛ فکر شهرت و مقام نبودند؛ پس چطور برای همیشه ماندگار شدند؟

 آن ها همیشه به خوشحال کردن دیگران فکر می کردند؛ هدف شان خدا بود و آگاهی دادن به بقیه؛ حرف هیچ یک از مخالفان برای شان مهم نبود و حتی اگر به آن ها توهین می کردند، باز هم دست از کارهای نیک شان برنمی داشتند؛ همیشه به فکر سعادت و خوشبختی دو دنیای بقیه بودند. آن ها حتی حاضر بودند مصیبت های سخت را تحمل کنند تا دیگران در آسایش باشند و راه را از بیراهه تشخیص دهند. این رفتارها بود که متفاوت شان کرد؛ اما مگر می شود یکی تا این حد به فکر دیگران باشد؟ مگر می شود یکی از خودش بگذرد به خاطر بقیه؟

توی آسمون دین ما، دوازده ستاره ی درخشان و متفاوت وجود دارد که یکی از آن ها بیش تر از بقیه درخشیده است؛ آن ستاره، پیشوای سوم ما امام حسین علیه السلام است. امام حسین علیه السلام به عنوان یک انسان کامل در هر زمینه ی اخلاقی، بهترین الگو و پیشوا برای ماست. رفتار شایسته و معاشرت های دلنشین آن حضرت با انسان ها، آموزه های عالی دینی، اجتماعی و فردی را برای همه ی ما به ارمغان آورد. باشد که تا پایان عمر به دنبال درخشش نور ایمانش حرکت کنیم و از نور وجودش بهره مند گردیم و بدرخشیم!

 نویسنده: نعیمه جلالی نژاد
منبع: مجله باران