تأکید بر شناسایی هویت اسلامی - ایرانی و طرح ریزی برنامه‌های مهندسی - فرهنگی در سیاستهای کلی نظام و برنامه‌های کلان توسعه، مبین تمرکز و عزم نهادهای سیاستگذار در ساحت نظام حقوقی ایران در عملیاتی کردن مسأله هویت اسلامی - ایرانی است، به بیان دیگر موضوع هویت اسلامی - ایرانی به عنوان یک «مسأله» در اسناد بالادستی نظام حقوقی - سیاسی مورد شناسایی قرار گرفته است و بالتبع مکانیسم های حل این مسأله می بایست در جهت ارائه راه حل در تمامی زمینه ها طراحی و عملیاتی گردند، بسترسازی حقوقی اجرای این سیاست نیز در فضای مجازی مستلزم دست یازیدن به بایسته ها و رعایت محدودیت هایی است. مقدورات و محظورات حاکم بر فضای مجازی و کشش این پهنه ارتباطی در مبادلات فرهنگی و اثرات تخریبی آن بر هویت ملی و دینی موضوعی است که می بایست در کانون توجه نهادهای خط مشی گذار و مراکز تصمیم گیر قرار گیرد.
 
سؤال اینجاست که چه بسترسازی های قانونی برای هدایت جریان هویت ساز در فضای مجازی در نظام حقوقی انجام یافته است؟ آیا سیاستگذاری انجام یافته برای شناسایی و تثبیت هویت اسلامی - ایرانی واجد برنامه‌های اقدام و طراحی سازوکارهای حقوقی نیز خواهد بود؟ موانع حقوقی تثبیت الگوی هویت در فضای مجازی کدام ها هستند؟ نظام حقوقی کنونی چه ویژگی ها و پتانسیل هایی برای جریان سازی هویتی در بستر فضای مجازی مهیا کرده و چه مواردی را باید در پارادایم خود تعبیه کند؟
 
آنچه هویداست سیاست‌های تدوینی کنونی توانایی آن را دارند که به عنوان مواد خام سیاستی برای طراحی نقشه راه هویتی مورد استفاده قرار گیرند، اما قطعا پروسه تبدیل این سیاست ها به برنامه‌های عمل بسیار سخت خواهد بود، به واقع نظام حقوقی کنونی با شناسایی مسأله هویت در اسناد بالادستی راه را برای قانون گذاری گشوده است، اما تثبیت یک الگوی هویتی، تمرکز نهادهای فرهنگی برای شناسایی مؤلفه های هویت ساز را می طلبد که این هدف بر بستر مفاهیم و مؤلفه های حقوقی و قانونی میسور خواهد بود که متأسفانه در شرایط حاضر حداقل اراده قابل توجهی در این خصوص دیده نمی شود.
 
مشکلات خدمات دهی و محتوایابی برای کاربران چیست و عوامل توسعه دهنده دقیق ارائه خدمات و محتوا با در نظر گیری فرهنگ اسلامی در مسیر درست چگونه باید برای کاربران ایرانی در نظر گرفته شود تا اثر عوامل سیاست های مخرب سایت‌های خارجی از بین برود.
 
فرضیه: با ایجاد کارگروه ها برای تمام رشته های تخصصی در تمام دانشگاهها و حوزه ها و با ارتباط و ساماندهی محتوا و با کمک مشاوران می توان به تفکیک کاربران و ساخت بسته های تخصصی و عمومی پرداخته و با این کار برای رفع مشکلات فضای مجازی می توان قدم بزرگی برداشت.
 
امروزه بیشتر آمارها نشان دهنده روشی است که از طریق جستجو گرهای غیربومی به عنوان واسطه گر بین کاربر ایرانی و سایت‌های غیربومی استفاده می شود که از مشکلات آن می توان غیربومی بودن واسطه گرها، جمع آوری نیازهای کاربران ایرانی با نیتهای سیاسی توسط سایت‌های غیربومی، سیاست ترقیب کاربران به سایت‌های زرد توسط آنها، سود کلان از کاربران و موارد دیگر را نام برد که با توجه به تجربیات شرکت هایی از قبیل گوگل و فیس بوک که به شکل رویکرد محتواگرایی و خدمات رسانی فعالیت می کنند، ما با استفاده از این دو نوع رویکرد نام برده، روش جدیدی که در شناسایی هویت مجازی کاربران و تفکیک دیگر موارد مؤثر است را با روند دقیق بهره برداری مفید کاربران از فضای مجازی مورد توجه قرار داده ایم . عصر حاضر، عصر در هم تنیده شدن اطلاعات است؛ امروزه هر شهروندی در هر نقطه ای از دنیا می تواند از طریق وب ۲ خود را به انسان های بی شماری در جهان متصل نماید. این اتصال ها و گره های شبکه ای می تواند حول موضوعات متفاوت حادث شود. اما نخستین مسأله ای که در دنیای امروز اهمیت دوچندانی یافته مسأله هویت است.
 
 در واقع هرچند شبکه‌ها گسترش یافته است ولی بشر همواره در حال جستجوی هویت واقعی خود است. لیکن در این میان گروههای دولت ها و... در پی جذب انسانها به گفتمان خود هستند؛ بنابراین از ابزارهای گوناگون استفاده می نمایند؛ که مهم ترین و با نفوذترین ابزار به علت مخاطب بالا و هزینه پایین، شبکه‌های اجتماعی مجازی می باشد. افزون بر این اکنون نشانه های مؤثری از دنبال کردن سیاست های هویت بخش را در جمهوری اسلامی ایران نیز می توان مشاهده نمود؛ لذا پژوهش حاضر به این مهم می پردازد که هویت و شاخص های مهم آن از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران چیست؟ به نظر می رسد جمهوری اسلامی ایران می بایست با رویکرد آسیب شناسانه از ظرفیت شبکه‌های اجتماعی استفاده نموده و اندیشه و گفتمان خود را به بهترین وجه معرفی نماید. در واقع برخی نخبگان تصمیم گیرنده به دلیل نگاه منفی به این نوع رسانه ها سعی داشته آن را محدود نموده ولی باید در نظر داشت که این رسانه کار کردی دوگانه داشته و باید از جنبه های قابل استفاده آن جهت تبلیغ هویت ایرانی – اسلامی استفاده نمود؛ بنابراین پژوهش؛ از طریق نظرسنجی داخلی (در داخل شبکه‌های اجتماعی) و بیرونی (از طریق تهیه پرسشنامه) به گردآوری داده‌ها و توصیف و تحلیل آن بپردازد.
 
منبع: فضای مجازی و هویت، دکتر شقایق حیدری، انتشارات تمدن ایرانی، چاپ دوم، تهران، 1394