تصورات اشتباه درباره دایناسورها

۱- منقرض شدند

شکی نیست که ۶۵ میلیون سال قبل یک انقراض جمعی رخ داد (احتمالا بر اثر برخورد یک شهاب سنگ عظیم با زمین) که به زندگی بسیاری از گونه های دایناسورها، اما نه همه ی آن ها پایان داد. پرنده های امروزی شکل تحول یافته ی دایناسورها هستند. یکی از نمونه های خوب این مسأله، خفاش ها هستند. این حیوانات نوع عجیبی از پستانداران هستند که از بال و توانایی پرواز کردن برخوردارند. بنابراین همه ی دایناسورها منقرض نشده اند و به صورت نوادگان پرنده شکل خود به زندگی ادامه داده اند.

۲- نوعی مارمولک فلس دار بودند

نه لزوما. در طول ۲ دهه ی گذشته هزاران فسیل از دایناسورهای پردار در کشور چین کشف شده است. احتمالا این پرها به دایناسورها کمک می کرد که دمای بدن خود را تنظیم کنند و این ویژگی به ویژه برای دایناسورهای کوچک تر سودمند بود.

۳- حیوانات خونسردی بودند

دانشمندان با بررسی ساختار میکروسکوپیک / ذره بینی استخوان های دایناسورها پی بردند که این حیوانات رشد سریعی داشتند. در میان حیوانات این ویژگی تنها مختص به پرندگان و پستانداران است که سوخت و ساز بدن آن ها سریع و دمای بدن شان ثابت است. این مسأله علت تحول یافتن دایناسورها به سمت پردار شدن و عایق بندی بدن شان را توضیح می دهد. اما هنوز کاملا معلوم نیست که بدن آن ها از نظر دما عیناعملکردی مانند بدن ما داشته یا خیر. ممکن است که دایناسورها از نظر سوخت و ساز بدن دقیقا مانند پرنده ها و پستانداران نبوده باشند.

۴- همه ی آن ها به رنگ سبز مایل به خاکستری بودند

دایناسورها در اصل بسیار رنگارنگ بودند. امروزه دیرینه شناسان قادرند رنگ دقیق بعضی از آن ها را تعیین کنند چون فسیل های سالمی از پرهای دایناسورها یافته شده که ساختار تشکیل دهنده ی آن ها که ملانوزوم نام دارد به خوبی قابل بررسی است. این ملانوزوم ها حاوی رنگدانه هستند و اشکال و آرایش مختلف آن ها رنگ دایناسورها را نشان می دهد.

۵- همه ی آن ها عظیم الجثه بودند

درست است که ابتدا اسکلت دایناسورهای عظیم الجثه توجه جستجوگران دایناسور را جلب کرد اما امروزه دیرینه شناسان به دنبال دایناسورهایی در اندازه ها و اشکال مختلف هستند. بعضی از دایناسورهای گردن دراز به بزرگی یک هواپیمای مسافربری بودند اما بسیاری از آن ها هم اندازه ی کوچکی داشتند. بعضی از آن ها به اندازه ی یک کبوتر بودند.

۶- فسیل بیشتر گونه های دایناسورها کشف شده

محققان بیش از ۷۰۰ گونه از دایناسورهای منقرض شده را شناسایی کرده اند اما این احتمالا فقط بخش کوچکی از جمعیت اصلی ان ها است. ما امروزه ۱۰ هزار گونه از از نوادگان پرنده شکل دایناسورها را می شناسیم. سرعت کشف فسیل ها به قدری زیاد است که به طور متوسط هر هفته یک گونه ی جدید از دایناسورها کشف می شود. بخشی از این مسأله به دلیل آن است که دیرینه شناسان در سراسر دنیا آموزش های لازم را در این خصوص می بینند و فسیل هایی را در کشور خودشان پیدا می کنند.

۷- بعد از مرگ دایناسورها، پستانداران تکامل یافتند

پستانداران شکل تحول یافته ی حیوان خزنده ای به نام ساینودونت هستند که شبیه به یک موش صحرایی فلس دار بود و بیش از ۲۰۰ میلیون سال قبل، پیش از دایناسورها بر روی کره ی زمین زندگی می کرد. پستانداران تا حدود ۱۶۵ میلیون سال قبل به دو طبقه بندی جانوران کیسه دار و جفت دار تحول یافتند. این مسأله در عصر ژوراسیک یعنی دوران شکوفایی دایناسورها رخ داد. در زمان دایناسورها پستانداری بزرگ تر از گورکن وجود نداشت اما درست بعد از انقراض دایناسورهای غیر بالدار، پستانداران به تدریج به گونه های مختلفی تبدیل شدند، در سراسر کره ی زمین پراکنده شدند و ابعاد بزرگ تری پیدا کردند.

۸- همه ی خزندگان بزرگ دایناسور بودند

خزندگان بالدار مثل پتروسورها، خزندگان آبی مثل پلسیوسورها و ایکتیوسورها، اگرچه در همان دوره ی دایناسورها زندگی می کردند و ۶۵ میلیون سال قبل گرفتارانقراض جمعی شدند، اما دایناسور محسوب نمی شدند. این موجودات با دایناسورها در تعامل بودند اما خود به دسته بندی جداگانه ای تعلق داشتند.

۹- سرعت زیادی داشتند

بعضی از دایناسورها مثل رپتورها سرعت بالایی داشتند و بعضی از آن ها مثل دایناسورهای گردن دراز با سرعت پایینی حرکت می کردند. تحقیقات جدید بیان می کند که بر اساس فشار وارده بر استخوان های پاهای عظیم تی رکس ها در هنگام دویدن، این دایناسورها احتمالا سرعتی بالاتر از سرعت دوی آهسته ی انسان ها نداشتند.

۱۰- حالت ایستاده ی تی رکس مثل گودزیلا بود

در بسیاری از موزه ها حالت ایستاده ی تی رکس ها با استفاده ی از استخوان های آن ها به گونه ای بازسازی شده که دم دایناسور روی زمین قرار گرفته، اما محققان از دهه ی ۱۹۶۰ پی برده اند که تی رکس ها نه به صورت ایستاده بلکه در واقع مثل یک الاکلنگ عظیم، بدن خود را به صورت افقی نگه می داشتند.

۱۱- استگوساروس ها توسط تی رکس ها شکار می شدند

حقیقت آن است که این دو گونه در دوره های زمانی کاملا متفاوتی زندگی می کردند. استگوساروس ها نزدیک به ۱۵۰ میلیون سال قبل زندگی می کردند یعنی در اواخر دوره ی ژوراسیک اما تی رکس ها حدود ۶۷ میلیون سال قبل شکل یافتند یعنی در عصر کرتاسیوس و چند میلیون سال قبل از رویداد انقراض جمعی.

۱۲- موجودات تکامل یافته ای نبودند

بسیاری از مردم تصور می کنند که دایناسورها موجودات کم هوش، کند و غیر جذابی بودند که تا فرا رسیدن زمان انقراض شان کار ویژه ای انجام نمی دادند. اما حقیقت آن است که این حیوانات بیش از ۱۵۰ میلیون سال بر کره ی زمین حکومت می کردند. برای اینکه دید دقیق تری نسبت به این مسأله داشته باشید باید بدانید که گونه های انسان نوین (هومو ساپینس یا انسان هوشمند) تنها ۲۰۰ هزار سال است که روی زمین حضور دارد و اولین نیاکان ما تنها از ۷ میلیون سال پیش وجود داشتند.


منبع: سایت برترینها