دلایل مختلفی وجود دارد. این موضوع به قرن نوزدهم باز می گردد. در قرن نوزدهم تئاتر و نمایش نمادی از جامعه ی پیشرفته و مترقّی و حرکت به سوی رشد و تعالی بود. گردانندگان نمایش ها در قرن نوزدهم به رنگ های به کار برده  شده در صحنه ی نمایش از نقطه نظر روانشناسانه نگاه می کردند. آنها می گفتند هر چقدر رنگ قرمز بیشتری در این مکان ها به کاربرده شود بازیگر یا بازیگران در بیرون ریزی احساسات بهتر عمل می کنند و روح و جسم خود را توأمان در خدمت نمایش به کار می گیرند.
 
از سوی دیگر رنگ قرمز بر روی کیفیت نگاه تماشاچیان اثر می گذارد و باعث می شود تا تیرگی و تاریکی بیشتری بر فضای نمایش حاکم شود. هر چقدر تاریکی در اطراف بیشتر باشد صحنه ی نمایش خود را بهتر نشان می دهد و تمرکز مخاطب را دو چندان می کند.

 علاوه بر این رنگ قرمز توجه مخاطبان را بیشتر برمی انگیزد و در آنها شور و اشتیاق زیادی برای تماشا کردن ایجاد می کند و آنها با انرژی و شعف بیشتری ادامه ی ماجرا را دنبال می کنند به همین دلیل پرده های نمایش اغلب قرمز رنگ هستند. اگر دقت کرده باشید حتی هتل های بزرگ هم از رنگ قرمز در رستوران های خود استفاده می کنند تا مشتریان را به خرید غذای بیشتر ترغیب نمایند.
 
از دیگر دلایل انتخاب رنگ قرمز در تئاترها و سینماها علاقه ی پادشاهان به این رنگ بوده است. در طول تاریخ قرمز را رنگ ملوکانه ای برمی شمرند که در دربار پادشاهان از آن به وفور استفاده می شده است. در دوران امپراتوری نخست فرانسه، ناپلئون رنگ قرمز را بر سایر رنگ ها رجحان می داد زیرا در آن زیبایی شکوهمندانه ای یافته بود. بسیاری از صاحب نظران انتخاب رنگ قرمز را میراث ناپلئون می دانند. او شیفته ی رنگ قرمز بود و آن را دلالتی بر عشق، تفریح و سبکسری می دانست. این اشارت ملوکانه تا به امروز همراه با مخاطبان سینما و تئاتر باقی مانده و به نظر همچنان رنگ محبوب سالن های سینما باقی خواهد ماند.


منبع: سایت برترینها