در سال ۱۹۹۲، مرد کنجکاوی به نام وو آنای، در نزدیکی دهکده شیان بیکون شروع به پمپ کردن آب از برکه در دهکده اش کرد. آنای اعتقاد داشت که برکه طبیعی نیست و آنطور که افسانه‌های محلی حکایت می‌کنند عمق آن بی نهایت نیست و تصمیم گرفت این را ثابت کند. او چند تن از روستاییان را قانع کرد و باهم پمپ آبی آوردند و شروع به کشیدن آب برکه کردند. بعد از ۱۷ روز پمپاژ، سطح آب به اندازه‌ای کاهش یافت که ورودی یک غار مصنوعی و باستانی ادعای آنای را تایید می‌کرد.

این غار که اکنون غار لانگیو نامیده می‌شود نشان دهنده یکی از بزرگترین حفاری‌های زیرزمینی است که در دوران باستان انجام شده است. در نهایت ۲۴ غار حفاری شده با دست کشف شد، مساحت هریک از آن‌ها به طور متوسط هزار مترمربع و ارتفاع سقف به بیش از ۳۰ متر می‌رسید. مجموع غار‌ها مساحتی حدود ۳۰۰۰۰ مترمربع داشتند. ما می‌دانیم که غار‌ها طبیعی نیستند، زیرا نشانه‌های حفاری روی دیوارهای داخلی به چشم می‌خورد. همچنین کنده کاری به روشی انجام شده که الگوی یکنواختی از شیارهای موازی به جای بگذارد که برخی مردم معتقدند آن‌ها نمادین هستند. این نشانه‌ها شبیه به آن هایی هستند که در ظروف سفالین موزه‌ای که در این منطقه قرار دارد دیده می‌شود و تاریخ آن‌ها به ۵۰۰ تا ۸۰۰ قبل از میلاد باز می‌گردد. همچنین راه پله، ستون و فیگورهای پیچیده‌ای نیز وجود دارند. برخی تخمین می‌زنند که این غار‌ها بیش از ۲۰۰۰ سال پیش حفر شده اند. تخمین تقریبی نشان می‌دهد که حدود یک میلیون مترمکعب سنگ برای ایجاد این غار‌ها استخراج شده است. چنین پروژه بزرگی مطمئنا باید مورد توجه مورخان و مسافران قرار می‌گرفت، اما هیچ مدرکی تاکنون پیدا نشده است که باوجود دقت زیادی که چینی‌های باستان داشتند چنین چیزی بسیار عجیب است.








منبع: سایت برترینها