بررسی بیماری کهیر آلرژیک و ایدیوپاتیک

کهیر یک واکنش ایمنی آلرژیک است که در آن چندین جوش پوستی در واکنش به آلرژن‌های محیطی توسعه می‌یابد. پوست یک اندام مهم بدن است که به عنوان یک مانع دفاعی عملی برای سمیت داخلی و خارجی که بدن را تهدید می‌کنند، عمل می‌کند.
 

علائم

مناطق گرم بر روی پوست همه‌ی انواع کهیر را توسعه می‌دهند. کهیر غیر مسری ممکن است به صورت ناگهانی بر روی هر نقطه از بدن ظاهر شده و برای کمتر از چند ساعت وجود داشته و سپس ناپدید شود. این علائم در شب بروز کرده و ممکن است باعث محرومیت فرد از خواب شود و این موضوع بیماری را تشدید می‌سازد. نیش زنبور عسل و حساسیت به دارو می‌تواند علاوه بر بروز دیگر مشکلات پوستی منجر به بروز عواض شدید مانند نفس نفس زدن و شوک گردد. متورم شدن لب‌ها و زبان برخی از علائم مشخصی است که نیاز به کمک فوری پزشکی دارد.
 

علل بروز بیماری

غذاهای خاص یا داروهای تازه معرفی شده می‌تواند منجر به بروز واکنش آلرژیک ناگهانی گردد. غذاهای ایجاد کننده‌ی آلرژی شامل آجیل، غذاهای دریایی، محصولات لبنی، گوجه فرنگی، انواع توت‌ها، تخم مرغ یا گلوتن است.
 
استنشاق آلرژین‌های موجود در هوا مانند گرد و غبار، دانه گرده گیاهان و کپک‌ها نیز می‌تواند منجر به بروز کهیر گردد.
تنش یکی دیگر از عوامل مهم بروز این بیماری به شمار می‌رود.
استفاده از خز حیوانی، مواد آرایشی و مواد سنتزی
گزش حشرات و نیش زنبور عسل
اقلیم بسیار سرد یا گرم
افزایش دمای بدن به واسطه‌ی گرما یا ورزش
محرک‌های فیزیکی مانند فشار یا لباس تنگ
و ویروس‌ها نیز ممکن است علائم کهیر را تحریک کنند.
 
بیماری‌هایی مانند هپاتیت و سل می‌تواند باعث بروز آلرژی‌های پوستی شده و درمان این بیماری‌ها علائم کهیر را کاهش می‌دهد.
 
عوامل ارثی باعث بروز کهیر در دوران کودکی شده و بر همین اساس نیاز به تشخیص و درمان وجود دارد. آلرژن‌های متعدد معمولاً تشخیص این بیماری را پیچیده می‌سازد.
 

درمان

بیماری سیستمیک قبل از درمان کهیر باید از بین برود.
دوش آب سرد
پوشیدن لباس‌های مناسب
از انجام تمرینات فیزیکی سنگین باید اجتناب ورزید.
شناسایی و حذف عوامل زیست محیطی خطرناک
حذف تدریجی رژیم غذایی یک شیوه‌ی مفید جهت تشخیص حساسیت ها می‌باشد.
کاهش تنش توسط انجام یوگا و تمرینات آرام بخش
استفاده از داروهای ضد حساسیت زا مانند آنتی هیستامین‌هایی مثل سیتیزین به واسطه‌ی اثرات عدم خواب آلودگی بیمار ترجیح داده شده و این داروها می‌توانند به صورت امن بدون بروز هیچ گونه عوارض جانبی مورد استفاده قرار گیرند.
استروئیدها و اپی نفرین در موارد شدید همراه با آنتی هیستامین‌ها به منظور توقف بروز واکنش‌های ایمنی استفاده می‌شوند.
استروئیدها می‌توانند در حملات حاد کمک کننده باشند، اما استفاده طولانی مدت از این داروها توصیه می‌گردد.
کاربرد لاکتو کالامین و ژل آلوئه ورا به صورت کرم‌های موضعی می‌تواند گزینه مفیدی در درمان این بیماری باشد.
مکمل‌های غذایی و آنتی اکسیدان‌ها باعث افزایش تقویت سیستم ایمنی و در نتیجه کاهش بروز علائم کهیر می‌گردند.
 

زندگی با کهیر

تلاش به منظور یافتن عوامل محرک، مدیریت مؤثر تنش و شیوه‌های درمان از عوامل کلیدی اصلی کاهش علل بیماری می‌باشد.
 

پیشگیری

یافتن آلرژن‌هایی که در واقع باعث بروز کهیر می‌شوند، می‌تواند کاری غیرممکن و مشکل باشد. از مواجهه با هر نوع غذا، دارو و یا علل فیزیکی که احتمالاً می‌تواند باعث بروز کهیر شود، اجتناب ورزید. مواجهه با تنش‌های فیزیکی و روحی امری اجتناب ناپذیر است و باید با شیوه‌های آرام سازی مناسب مانند ورزش، یوگا، مدیتشن و گروه‌های حمایتی اجتماعی از بروز تنش‌های روحی تاحدی جلوگیری کرد. خود ارزیابی بعد از مدیریت تنش می‌تواند به ارزیابی حد آستانه تنش و بنابراین بازیابی از تنش کمک کند.
 
مجدداً تأکید می‌شود کهیر یک اصطلاح پزشکی است که توسط ایجاد خارش و قرمزی پوست تشخیص داده می‌شود. این بیماری در هر نقطه از پوست توسعه می‌یابد. معمولاً، کهیر به عنوان واکنش‌های آلرژیک توسعه می‌یابد. این بیماری ممکن است علل دیگری نیز داشته باشد. در برخی موارد، کهیر برای بیش از شش هفته ادامه می‌یابد و این بیماری به اصطلاح کهیر مزمن نامیده شده که معمولاً به دلیل آلرژی ایجاد نمی‌گردد.
 
مطالعات پیشنهاد می‌دهد که اکثر افراد مبتلا به کهیر مزمن به علل نامعلوم به این بیماری مبتلا شده‌اند. در چنین مواردی، درمان به علت ناشناخته بودن علت بیماری مشکل بوده و پوست بیمار به دلیل خارش‌های مداوم دچار آسیب می‌گردد. کهیر ایدیوپاتیک مزمن یک فرم جدی از کهیر است که با خارش همراه می‌باشد. پیشنهاد شده است که تقریبا 40 درصد از چنین مواردی به دلیل بروز اختلالات خود ایمنی بوده و بقیه موارد هیچ علت خاصی ندارد. در اکثر مواردِ کهیر مزمن ایدیوپاتیک، بیماران دچار اختلالاتی مانند افسردگی ثانویه و آنژیوادم نیز می‌شوند. در کودکان، این بیماری معمولا به صورت مزمن بروز می‌کند.
 

کهیر ایدیوپاتیک مزمن

کهیر ایدیوپاتیک مزمن می‌تواند به عنوان بیماری‌ای تعریف شود که توسط کهیر و خارش مداوم مشخص می‌شود و بدون هیچ‌گونه علائم آشکاری بوده و برای مدت شش هفته یا بیشتر به طول می‌انجامد. از آن‌ جا که این بیماری تاکنون به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته، بنابراین تجویز یک روش درمانی مؤثر توسط پزشکان مشکل می‌باشد. با این‌حال، مطالعات اخیر نشان می‌دهد که حداقل 30 تا 50 درصد از بیماران مبتلا به کهیر ایدیوپاتیک مزمن از این بیماری به واسطه اختلالات خود ایمنی رنج می‌برند. 50 درصد باقی مانده به دلایل کاملاً ناشناخته به این بیماری ابتلا پیدا کرده‌اند، چون هیچ علت خاصی برای بیماری آن‌ها شناسایی نشده است. اگرچه، اثبات شده است که اختلالات خود ایمنی می‌تواند باعث بروز کهیر ایدیوپاتیک مزمن شود، اما روش خاصی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. در برخی موارد، ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی در این زمینه مفید است.
 

روش درمان

از آن‌جا که هیچ علت خاصی برای این بیماری وجود ندارد، بنابراین تجویز یک داروی مؤثر نیز در این زمینه مشکل می‌باشد. درمان این بیماری شامل مدیریت علائم کهیر است. یک گزینه درمانی مؤثر برای درمان کهیر استفاده از آنتی هیستامین‌ها می‌باشد. با این‌حال، آنتی هیستامین های مربوطه باید برای دوره‌های طولانی‌تر و در دوزهای مناسب مورد استفاده قرار گیرند. دارویی که قبلا برای درمان مالاریا مورد استفاده قرار می‌گرفت، نیز گفته می‌شود که برای افرادی که مبتلا به کهیر ایدیوپاتیک ناشی از خود ایمنی هستند، مفید می‌باشد. آزمایشات اخیر نشان دهنده‌ی 80 درصد موفقیت در درمان در زمان استفاده از این داروها زمانی‌که برای یک دوره سه تا چهار ماهه مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌باشد.
 
به طور خلاصه، کهیر ایدیوپاتیک مزمن یک فرم جدی از کهیر است که با خارش همراه می‌باشد. پیشنهاد شده است که تقریبا 40 درصد از چنین مواردی به دلیل بروز اختلالات خود ایمنی بوده و بقیه موارد هیچ علت خاصی ندارد. مطالعات در رابطه با این بیماری و شیوه‌های درمان آن هنوز ادامه دارد. تاکنون، روش‌های درمانی با هدف کاهش علائم این بیماری استفاده می‌شود. با این‌حال، باید از خود درمانی در این زمینه به شدت اجتناب ورزید.
 
منبع: HealthHearty