این روزها زیاد دیگر عجیب نیست که یک بچه ۷ یا ۸ ساله را با یک گوشی تلفن همراه شخصی ببینیم. اما آیا واقعا کودکان به تلفن همراه احتیاج دارند؟ در این مورد به احتمال زیاد مباحث زیادی شنیده و نکات بسیاری خوانده اید. شاید این مطلب هم مانند آنچه پیشتر خوانده اید، باشد. انتخاب با خود شماست: بخوانید یا بروید سراغ مطلبی دیگر.
 
خب حالا که همراه شدید، بدانید با این که تلفن همراه یک فناوری مفید است اما مانند هر پدیده دیگری جنبه های منفی نیز دارد. پس باید بسیار مراقب و مواظب استفاده کودکان از این فناوری به نسبت جدید باشیم. اما در همه کشورها، این مساله دلشورهای دائمی برای والدینی که در برابر مسائل فرزندانشان حساسند خواهد بود که در چه سنی کودک آنها می تواند تلفن - همراه داشته باشد؟ در این مورد باید گفت مثل سن ورود به دبستان که در هر کشوری به طور دقیق مشخص است، به واقع هیچ پاسخ خاص و مشخصی برای این پرسش وجود ندارد. تصمیم گیری در این موضوع فقط به والدین و درک مسوولیت پذیری کودک شان در قبال داشتن تلفن همراه مربوط می شود. بسیاری از والدین برای بچه‌های خود تلفن همراه تهیه می کنند، چون به گمانشان واجب است تا همیشه با بچه‌ها ارتباط داشته باشند یا کودک بتواند در مواقع ضروری با خانواده تماس بگیرد.
 
اگر کودک شما در دوره دبستان است واقعا نیازی به داشتن تلفن همراه نیست، مگر این که شرایط خاصی مثل برخی بیماریها وجود داشته باشد. اما آنچه امروزه با آن مواجه ایم این است که بیشتر کودکان در دوران مدرسه از والدین خود تلفن همراه می خواهند، چرا که بیشتر همشاگردی هایشان یک گوشی تلفن همراه دارند، بخصوص گوشی‌هایی با بازی‌های مختلف و player 3Mp و قابلیت ارسال عکس و... اینجاست که برای کمک به پدر و مادر، وظیفه اولیای مدرسه نیز مطرح می شود. مسوولان مدرسه باید از آوردن انواع گوشی ها در کلاس های درس جلوگیری کنند. که البته در همه این موارد باید بچه‌ها متقاعد شده و دلیل این بظاهر محدودیت ها برای آنها توضیح داده شود.
 
همچنین اگر به این نتیجه رسیدیم که کودک می تواند یا باید تلفن همراه داشته باشد، لازم است با او در مورد علت خرید تلفن همراه صحبت کنیم و به او رک و با قاطعیت بگوییم که از این تلفن فقط برای مواقع اضطراری می تواند استفاده کند و این که تلفن همراه یک وسیله بازی نیست. او باید بداند اجازه ندارد تلفن را برای هر تماسی و انجام هر کاری استفاده کند و فقط برای تماس گرفتن با والدینش است یا در مواردی با اجازه شما با چند تن از دوستانش. شما باید کاملا محدوده استفاده از تلفن همراه را مشخص کنید و اگر نمی خواهید غیر از تماس ها از امکانات دیگر گوشی استفاده کند، نباید هزینه های آن را بپردازید.
 
شما می توانید ارزان ترین گوشی و در حقیقت یک گوشی با کمترین امکانات برای کودک خود تهیه کنید، چرا که هیچ کودکی به یک گوشی آخرین مدل با تمام تجهیزات احتیاج ندارد. در حقیقت داشتن یک گوشی که فقط بتوان با آن تماس گرفت، کافی است. در ضمن به کودک خود یادآوری کنید که شما هر چند وقت یکبار گوشی او را کنترل خواهید کرد و تماس های گرفته شده را بررسی می کنید تا مطمئن شوید او فقط با کسانی که اجازه دارد تماس گرفته است؛ بویژه در مورد تصاویر و پیغام هایی که ممکن است دریافت کند باید بسیار مراقب باشید و حتما در دوره‌های زمانی مختلف گوشی او را بررسی کنید.
 
بچه‌ها بچگی می کنند و نمی دانند خرید یک گوشی تلفن همراه چقدر هزینه بر می دارد تا مسوولیت آن را بپذیرند. پس این طبیعی خواهد بود که گوشی را گم یا خراب کنند یا فراموش کنند آن را بردارند. با توجه به سن شان این کارها برای بچه‌ها زیاد عجیب و غیر طبیعی نخواهد بود.
 
پس باید تا حد امکان مواظب آنها باشیم و اهمیت گم نکردن گوشی ها را برای آنها توضیح دهیم. در برخی کشورها، شرکت های پشتیبانی کننده تلفن همراه، شرایطی را فراهم کرده اند که می توان با پرداخت هزینه ای اندک، گوشی تلفن همراه را در مقابل خسارات احتمالی بیمه کرد. پس با بیمه کردن می توان مشکل دوباره خریدن گوشی تلفن همراه را حل کرد. در بعضی کشورها نیز والدین می توانند میزان استفاده از گوشی (مبلغ مکالمه و پیام کوتاه) را مشخص کنند که پس از این مبلغ، سیمکارت فاقد اعتبار شده و دیگر امکان برقراری تماس وجود ندارد که این هم یکی از روش های مشخص کردن میزان تماس‌هاست.
 
به هر حال، دو نکته اصلی در واگذاری تلفن همراه به بچه‌ها، اول گفتگو با آنها و توجیه شان در مورد چرایی خرید گوشی است و دوم این که آنها بدانند محدوده آزادی عمل شان تا کجاست و این محدوده با اطلاع خودشان، به وسیله والدین کنترل می شود.
 
نتیجه یک مطالعه در دانشگاه کلرادو نشان می دهد که در پنج سالگی ما ۹۸ بار در روز از خلاقیت در کارها بهره می بریم، ۱۱۳ بار میخندیم، و ۶۵ بار سوال می پرسیم. در ۴۴ سالگی که سن جاافتادگی است، تعداد دفعات به کارگیری خلاقیت به ۲ بار در روز، و خندیدن به ۱۱ بار، و طرح پرسش به شش بار تقلیل می یابد.
 
گروه مطالعاتی دانشگاه کلرادو همچنین دریافت که یک نرخ واکنش منفی بین افزایش سن و ارائه ایده های نو وجود دارد. بنابراین باری دیگر بر این مهم تأکید می کنیم که مهمترین نقش آموزش و پرورش باید کوششی باشد برای هرچه وابسته تر شدن انسان به نیروی اندیشه و استعداد درونی‌اش.
 
منبع: کودکان نابغه و باهوش، فاطمه تقدسی‌نیا،صص185-181، نوید حکمت، چاپ دوم، قم، 1396