کشور هندوستان که از دیر باز، صحنه‌های دردناکی از اجحاف و ظلم و بی‌عدالتی کشورهای استعماری را علیه خود در تاریخش ثبت و ضبط کرده است، در زمان کنونی کارش به جایی رسیده که به جای فراگیر کردن عدالت اجتماعی و استیفای حقوق عامه، دولتمردان و حاکمان این دیار کهن، بازی گردان نقشه‌های ظالمانه و غیرانسانی غربی و آمریکایی شده‌اند، متولیان امور جامعه در این کشور به جای اینکه مرهمی بر گسترش فقر و بی‌عدلتی باشند، طرحی را مصوب کردند که حقوق عامه میلیون‌ها مسلمان مظلوم و بی پناه در این کشور نادیده گرفته‌ شود.

 
دفاع از حقوق بشر به سبک هندی

در پی تصویب لایحه جنجالی اعطای حقوق شهروندی به مهاجران غیرمسلمان از پاکستان، بنگلادش و افغانستان، و نادیده گرفتن حقوق مهاجران مسلمان، شاهد گسترش دامنه‌ی اعتراضات فراوانی از سوی جامعه اسلامی و همچنین دغدغه‌مندان و دلسوزان حقوق بشر در هندوستان و همچنین سرتاسر جهان هستیم، ولی اینکه در این طرح چه نکات و لایه های پنهانی وجود دارد که این چنین موجب برآشفتگی و اعتراضات مردمی در هندوستان و سایر کشورها شده موضوعی است که فکر و ذهن اندیشمندان مسلمان را به خود جلب کرده است. در نگاه ابتدایی به این طرح می‌توان به نکاتی اشاره کرد که گویای به حق بودن دغدغه‌های جامعه نخبگانی و طرفداران حقوق بشر است.
 
1-هولوکاستی از نوع حذف سیستماتیک
به طور قطع و یقین حذف نظامند حقوق مهاجران مسلمان در این لایحه، موضوعی اتفاقی و ساده بینانه نیست. هر چند برخی از مسئولین و کارگزاران هندی با طفره رفتن از پاسخ صحیح و اصولی به جامعه نخبگانی هندوستان به نوعی وانمود می‌کنند که حقوق مهاجران مسلمان تضعیف نخواهد شد به طوریکه حتی بدون درج نامشان در این طرح از حقوق شهروندی در هندوستان برخوردار خواهند بود، ولی  با این وجود حقوقی که در قانون لحاظ نشده هیچ وجه و اعتباری در آن جامعه نخواهد داشت.

در واقع با تصویب این طرح می‌توان این چنین استنباط کرد که فلسفه‌ حذف مسمانان مهاجر چیزی جز صدور مجوزی قانونی برای نسل کشی و حذف سیستماتیک جامعه اسلامی از سرزمین هندوستان نیست؛ کما اینکه در روزهای اولیه اعتراضات شاهد صحنه‌های دهشتناکی از تجاوز به حقوق مسلمانان بودیم که با کمال سنگدلی و بی رحمی زنان و مردان بی‌پناه مسلمان در محاصره گروه‌های افراطی، غرق در خون منتظر اتمام جانشان بودند. گناه بسیار نابخشودنی که در قرآن کریم این چنین محکوم شده است:«وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً؛[1] و هر کس مؤمنى را به عمد بکشد، کیفر او جهنم است که در آن همواره خواهد بود و خدا بر او خشم گیرد و لعنتش کند و برایش عذابى بزرگ آماده سازد».
 
2-اسلام ستیزی و اسلام هراسی
روح و باطن این لایحه به نوعی گواه و شاهدی بر شیوه خاصی از اسلام ستیزی و اسلام هراسی سیستماتک و نظامند در قانون اخیر هندوستان است، و الا حذف مسلمانان از این قانون بدون هیچ دلیل و توجیه عقلی و اخلاقی معنا و مفهومی جز مقابله قانونی با گسترش مسلمانان در مناطق مختلف هندوستان ندارد. هر عقل سلیمی به خوبی می‌داند اسلام دوستی تنها با ادعاهای بی‌پایه و اساس  و بدون پشتوانه حمایتی حاصل نمی‌شود. در حالی که بسیاری از مسلمانان مظلوم همچون میانمار، روهینگیا در کشورهای خود فاقد هرگونه حقوق می‌باشند و به جرم مسلمان بودن با بدترین رفتارها از سوی سایر ادیان مواجه می‌شوند، شاهد هستیم کشورهایی همچون هندوستان نیز حاضر به پذیرش حقوق شهروندی برای مسلمانان این کشورها نیستند، باری به هر جهت اسلام ستیزی این طرح بر هیچ کسی پوشیده نیست؛ چرا که هیچگونه دوستی نسبت به مسلمانان در آن دیده نمی‌شود.  
 
3-حذف اخلاق مداری و برابری
حذف بدون دلیل و توجیه جامعه مهاجران مسلمان از لایحه شهروندی هندوستان به روشنی در تضاد جدی با ادعای اخلاق مداری و برابر در قانون اساسی هندوستان است، در حالی که بسیاری از کشورهای جهان سعی دارند نمای زیبایی از توجه به حقوق بشر را در قوانین خود منعکس کنند و برای مهاجران طرح‌های حمایتی مشخصی را به تصویب  برسانند متأسفانه شاهد هستیم، کشور تاریخی هندوستان با فراموش کردن اصول اخلاقی خود پا روی ارزش‌های خود گذاشته و به نوعی بین انسان‌ها تبعیض و نابرابری قائل می‌شود.

اگر جامعه بشری سخن طلایی که از امام علی(ع) در نهج البلاغه نقل شده است را درک و فهم می کرد به هیچ وجه حاضر نبود به کسی ظلم نماید و حقوق آنها را نادیده بگیرد؛ چرا که همنوعان و اطرافیان ما در یک تقسیم بندی یا هم کیش ما هستند یا هم جنس ما و اخلاق اقتضا می‌کند که به خاطر انسانیت افراد هم که شده اخلاق مداری را در حق آنها رعایت نماییم، و به حقوق آنها تعدی ننماییم، حضرت در این خصوص می فرماید: «وَ أَشْعِرْ قَلْبَکَ الرَّحْمَةَ لِلرَّعِیَّةِ وَ الْمَحَبَّةَ لَهُمْ وَ اللُّطْفَ بِهِمْ وَ لَا تَکُونَنَ‏ عَلَیْهِمْ‏ سَبُعاً ضَارِیاً تَغْتَنِمُ أَکْلَهُمْ فَإِنَّهُمْ صِنْفَانِ إِمَّا أَخٌ لَکَ فِی الدِّینِ وَ إِمَّا نَظِیرٌ لَکَ فِی الْخَلْق‏؛[2]احساس رحمت، محبّت و لطفِ به شهروندان را بر دلت بپوشان و بر آنان، درنده‏اى آسیب‏ رسان مباش که خوردن شکارش را غنیمت داند؛ چرا که آنان، دو دسته‏‌اند: دسته‏اى برادرِ دینى تواند، و دسته‏اى دیگر، در آفرینش، همانندِ تو».

 
سکوت مرگبار مدعیان حقوق بشر و عذاب دامنگیر

متأسفانه در دهه‌های اخیر شاهد گسترش بی‌عدالتی و ظلم‌های فراوانی نسبت به جامعه اسلامی بوده‌ایم، از ستم و ظلم وحشیانه‌ای که از ده‌ها سال پیش به مردم مظلوم فلسطین وارد شده تاکنون  و همچنین  نسل کشی و هلوکاست‌های وحشتناک از جنس اصحاب اخدود که در کشورهایی همچون میانمار و روهینگیا رخ داده همه و همه اشاره بر مظلومیت جامعه اسلامی دارد که در میان مدعیان حقوق بشر و زر اندوزان عربی به فراموشی سپرده شده و با بی‌اعتنایی از کنار آنها عبور می‌کنند. به راستی بسیاری از این کشورهای اسلامی که هیچ واکنشی در برابر ظلم ندارند و تنها نام اسلامی را یدک می‌کشند  بهره‌ای از غیرت و فرهنگ اسلامی نبرده‌اند، چرا که در غیر این صورت می‌بایست واکنشی از خود نشان می‌دادند: «وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلًا یُنَادِى یَا لَلْمُسْلِمِینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ؛[3]  هر کسى فریاد و استغاثه انسانى را بشنود که مسلمانان را به یارى و کمک مى‌طلبد و به یارى او نرود، مسلمان نیست».

نباید از یاد برد هر کجا بی‌عدالتی و ظلمی شیوع پیدا کند و از آن ممانعت نشود چه بسا زمینه فراگیر شدن و اپیدمی آن در مناطق دیگر دنیا نیز فراهم شود؛ کما اینکه در منابع روایی از رسول اکرم(صلى‏ اللّه ‏علیه ‏و ‏آله) این چنین نقل شده است: «إِنَّ النّاسَ إِذا رَأَوُا الظّالِمَ فَلَمْ یَأْخُذوا عَلى یَدَیْهِ أَوْشَکَ أَنْ یَعُمَّهُمُ اللّه‏ بِعِقابٍ مِنْهُ؛[4] مردم آنگاه که ظالم را ببینند و او را باز ندارند، انتظار مى‏‌رود که خداوند همه را به عذاب خود گرفتار سازد».

 
وظیفه سنگین جامعه جهانی و کشورهای اسلامی

1-شکستن سکوت و اعلام موضع مقتدرانه
در دنیای رسانه‌ای که هیچ خبر و اتفاقی در پس پرده باقی نمی‌ماند و فعالان فرهنگی و تشکل‌های حقوق بشری به خوبی می‌توانند با کمپین و هشتک‌های خود تأثیر مفید و اثر بخشی بر وقایع و اتفاقات جهان داشته باشند، می‌بایست نسبت به اوضاع دردناک مسلمانان مظلوم هندوستان احساس مسئولیت کرده و با شکستن سکوت خود و موضع‌گیری مقتدرانه مانع شیوع و گسترش ظلم علیه مسلمانان شوند. به یاد داشته باشیم که در جوامع بشری و فتنه زده نجات واقعی از آن کسانی است که سکوت خود را شکسته و از جنایت جلوگیری کنند: «أَنْجَیْنَا الَّذینَ یَنْهَوْنَ عَنِ السُّوء؛[5] نهى کنندگان از بدى را رهایى بخشیدیم».
 
2-حفظ وحدت و همبستگی و انزجار جهانی
جامعه اسلامی بر اساس رهنمودهای اسلامی همواره خواهان صلح، دوستی، و زندگی مسالمت آمیز با هم نوعان بوده است، کما اینکه باری تعالی در این خصوص به مسلمانان این چنین سفارش و تأکید داشته است، ولی در اوضاع بحرانی که مورد هجمه قرار می‌گیرند هر گونه اختلاف و پراکندگی موجب سستی و از دست رفتن ابهت و هیبت آنها در انظار جهانی می‌شود، باری به هر جهت اگر سازمان همکاری اسلامی در این چنین مواقعی به خوبی اعلام موضع نماید جامعه اسلامی این چنین مورد تعرض و ظلم قرار نخواهد گرفت.

پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوره مبارکه نساء، آیه 93.
[2]. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص427.
[3]. [ الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏۲، ص۱۶۴، ح۵.
[4]. نهج الفصاحه ص 323، ح 833.
[5]. اعراف، آیه 165.