لزوم ارتباط بین وسایل نقلیه خودران و چراغ‌های راهنمایی مرسوم

تصویر: یک وسیله نقلیه خودران هیچ راننده‌ای ندارد تا با او ارتباط برقرار شود که آیا عبور از عرض خیابان امن است یا نه. ساکلاکووا  / iStock / Getty Images Plus
 
تحقیق زیر یک کار کوتاه از میان کارهای جالب دانشگاهی است.
 

ایده بزرگ

وسایل نقلیه خودران دارای اپراتورهای انسانی نیستند که نیت‌های رانندگی خود را به عابران پیاده در تقاطع‌ها منتقل کنند. تحقیقات تیم من در مورد درک عابران پیاده از ایمنی نشان می‌دهد که اعتماد آنها به چراغ راهنمایی تمایل به غلبه بر ترس آنها از اتومبیل‌های خودران دارد. از این رو یکی از راه‌های کمک به عابران در اعتماد و تعامل ایمن با وسایل نقلیه خودران ممکن است پیوند دادن رفتار رانندگی خودروها به چراغ راهنمایی باشد.
 
در مطالعه‌ای که اخیراً توسط تیم من در دانشگاه میشیگان انجام شد، ما بر ارتباط از طریق رفتار رانندگی یک وسیله نقلیه متمرکز شدیم تا بررسی کنیم که چگونه افراد ممکن است در موقعیت‌های مختلف نسبت به اتومبیلهای خودران واکنش نشان دهند. ما یک شبیه ساز واقعیت مجازی را تنظیم کرده‌ایم که به مردم اجازه می‌دهد تقاطع های خیابان را تجربه کنند و در مورد عبور از خیابان تصمیم گیری کنند. در شبیه سازی‌های مختلف، اتومبیل‌های خودران کم و بیش مانند یک راننده تهاجمی عمل می‌کردند. در برخی موارد یک چراغ راهنما که تقاطع را کنترل می کرد وجود داشت.
 
در حالتی تهاجمی‌تر، ماشین در آخرین لحظه ممکن ناگهان متوقف می‌شود تا اجازه عبور به عابر پیاده را بدهد. در حالتی کمتر تهاجمی، زودتر ترمز گرفتن شروع می‌شود و به عابر پیاده نشان داده می‌شود که توقف برای او صورت می‌گیرد. رانندگی پرخاشگرانه باعث کاهش اعتماد مسافران به خودروهای خودران شد و باعث شد کمتر از خیابان عبور کنند.
 
با این حال، این واقعیت فقط درصورتی صادق بود که چراغ راهنمایی وجود نداشت. هنگامی که یک چراغ وجود داشت، عابران پیاده، روی چراغ راهنمایی متمرکز می‌شدند و معمولاً صرف نظر از این که خودرو به صورت تهاجمی رانندگی کند یا نه از خیابان عبور می‌کردند. این نشان می‌دهد که اعتماد عابران پیاده به چراغ راهنمایی بیش از هر گونه نگرانی در مورد نحوه رفتار اتومبیل‌های خودران است.
 

چرا این مسئله مهم است

معرفی وسایل نقلیه خودران ممکن است یکی از راه‌های ایمن سازی جاده‌ها باشد. رانندگان و عابران پیاده غالباً از ارتباط غیر کلامی برای ارتباط برقرار کردن در مورد عبور و مرور ایمن در معابر استفاده می‌کنند، اما اتومبیل‌های بدون راننده نمی‌توانند به همان روش ارتباط برقرار کنند. این به نوبه خود می‌تواند باعث شود عابران پیاده و سایر استفاده کنندگان از جاده‌ها از امنیت کمتری برخوردار باشند، به خصوص که وسایل نقلیه خودران هنوز برای ایجاد ارتباط با سیستم‌هایی که خیابانها را ایمن‌تر می‌کنند، مانند چراغ راهنمایی، طراحی نشده‌اند.
 

تحقیقات دیگری که در این زمینه در حال انجام است

برخی محققان سعی در یافتن راه‌هایی برای اتومبیل‌های خودران برای برقراری ارتباط با عابران پیاده کرده‌اند. آنها سعی کرده‌اند از قسمت‌هایی که اتومبیل‌ها در حال حاضر دارند، مانند چراغ‌های جلو استفاده کنند یا وسایل جدیدی مانند علائم LED  را در خودرو اضافه کنند.
 
با این وجود، مگر این که هر خودرو به یک روش ثابت عمل کند، این استراتژی کار نخواهد کرد. به عنوان مثال، مگر این که خودرو سازان در مورد چگونگی ارتباط چراغ‌های جلو با پیامهای خاص یا قوانین تعیین شده از سوی دولت توافق کنند، مطمئناً اطمینان حاصل نمی‌شود که عابران پیغام را فهمیده‌اند. همین امر در مورد فناوری‌های جدید مانند تابلوهای پیام LED  در اتومبیل‌ها نیز کاربرد دارد. لازم است یک مجموعه استاندارد از پیام‌ها وجود داشته باشد که همه عابران پیاده بدون یادگیری سیستم‌های مختلف بتوانند درک کنند.
 
حتی اگر وسایل نقلیه به یک روش ثابت ارتباط برقرار کنند، چندین اتومبیل که به یک تقاطع نزدیک می‌شوند و تصمیم گیری مستقلی در مورد توقف انجام می‌دهند، می‌توانند باعث سردرگمی شوند. سه تا پنج وسیله نقلیه خودران را تصور کنید که به یک چهار راه نزدیک می‌شوند، و هر کدام پیام خود را نشان می‌دهند. فرد پیاده باید قبل از تصمیم گیری در مورد عبور، هرکدام از این پیام‌ها از اتومبیل‌های را متحرک بخواند.  
تصویر: اگر همه وسایل نقلیه با چراغ‌های راهنمایی پیشِ رو، حتی قبل از این که قابل رؤیت باشند، ارتباط برقرار کنند، چه می‌شود؟  elenabs / iStock / Getty Images Plus
 

بعد، چه؟

نتایج ما نشان می‌دهد که یک رویکرد بهتر این است که ماشین به دو دلیل ارتباط مستقیم با سیگنال راهنمایی و رانندگی داشته باشد.
 
اول این که عابران پیاده در حال حاضر به دنبال و قادر به درک چراغ‌های راهنمایی رایج هستند.
 
دوم این که یک اتومبیل با بررسی روی یک شبکه بی سیم خیلی سریع‌تر می‌تواند بگوید که چراغ راهنمایی چه می‌کند تا این که منتظر بماند تا دوربینش بتواند نور چراغ را ببیند.
 
این فناوری هنوز در حال توسعه است و دانشمندان در مرکز تحقیقات تحرک مکیتی میشیگان و جاهای دیگر مشکلی مانند نحوه ارسال و اولویت بندی پیام‌ها بین اتومبیل‌ها و سیگنال‌ها را مطالعه می‌کنند. این ممکن است اتومبیل‌های خودران را تحت کنترل چراغ راهنمایی با راه هایی برای سازگاری با شرایط فعلی قرار دهد. رانندگان و عابران پیاده غالباً از ارتباط غیر کلامی برای ارتباط برقرار کردن در مورد عبور و مرور ایمن در معابر استفاده می‌کنند، اما اتومبیل‌های بدون راننده نمی‌توانند به همان روش ارتباط برقرار کنند. به عنوان مثال، یک چراغ راهنمایی ممکن است به اتومبیل‌های نزدیک شونده بگوید که قرار است قرمز شود و به آنها زمان بیشتری برای متوقف شدن بدهد. یا مثلاً در یک جاده لغزنده، یک ماشین ممکن است از چراغ بخواهد تا چند ثانیه دیگر سبز بماند تا توقف ناگهانی لازم نباشد.
 
برای تحقق این امر، مهندسین و سیاست گذاران باید در توسعه فناوری‌ها و تعیین قوانین همکاری کنند. هر کدام باید بهتر درک کنند که دیگران چه می‌کنند. در عین حال، آنها باید درک کنند که هر راه حلی در هر منطقه یا جامعه‌ای کاربرد ندارد. به عنوان مثال، بهترین راه برای چراغ‌های راهنمایی و رانندگی برای ارتباط با خودرو در دیترویت ممکن است در بمبئی کار نکند، جایی که جاده‌ها و شیوه‌های رانندگی بسیار متفاوت است.
 
منبع: ریونل پیتر روبرت جِی آر - University of Michigan