اگر یک روز ابرهای سیاه پُرباران با دشت‌های تشنه قهر کنند،

اگر دریا گوش‌ماهی‌های بازیگوش را در آغوش نگیرد،

اگر خورشید به زمین اخم کند و موهای طلایی‌اش را پشت کوه بیندازد،

اگر ماه تا همیشه پشت ابرها پنهان بماند و دنیا در تاریکی غرق شود،

اگر پروانه‌ها گل‌ها را به فراموشی بسپارند،

اگر گل‌ها زیبایی و عطرشان را از آدم‌ها دریغ کنند...،

اگر تو ما را از یاد ببری،

اگر هر صبح و ظهر و عصر و شب صدای‌مان نزنی،

اگر در تنهایی پناه‌مان نباشی،

نه! حتّی تصوّرش هم دیوانه‌کننده است،

ای آفریدگار مهر و روشنی!

می‌خواهیم از تو سرشار باشیم

با آوای دل‌انگیز اذانت ما را به خود بخوان تا در پناه مهربانی و رحمت بی‌انتهایت، آرام شویم.


منبع: مجله باران