جنایات شیمیایی و مدعیان حقوق بشر

دنیای سیاست بیش از آنکه دنیای واقعیت ها باشد دنیای ادعا هاست و معلوم نیست اگر ادعا کنتور داشت سیاستمداران دنیا سالانه چه میزان باید پول ادعا پرداخت می کردند اما آنچه مسلم است بین چیزی که در دنیای سیاست در سطح بین الملل گفته می شود و آنچه در بیرون اتفاق می افتد زمین تا آسمان تفاوت است .
 
یکی از واژه هایی که سالیان درازی است در دنیا در بوق کرنا رفته است و تمام ابرقدرت های دنیا خود را پدر خوانده آن می دانند مسئله حقوق بشر است؛ حقوقی که گاه برای تقدیم اجباری آن به بشر، آدمی باید زیر بمب های شیمیایی و میکروبی بسوزد و یا در انفجار موشک های چند تنی تکه تکه شود تا مدعیان حقوق بشر راضی بشوند که انسان به حقوقش رسیده است.
 

جنایات شیمیایی آینه حقوق بشر غربی

یکی از آینه هایی که به خوبی صدق و کذب ادعای مدعیان حقوق بشر را به ما نشان می دهد جنایات شیمیایی و میکروبی است که در کمتر از نیم قرن گذشته توسط این مدعیان رقم خورده است و صحنه های اسفناکی را از درنده خویی انسان منهای خدا به نمایش گذاشته است. نکته قابل توجه این است که بمباران های شیمیایی مستقیما غیر نظامیان را هدف قرار می دهد و از این طریق دولت ها را برای عقب نشینی و پذیرش خواسته های دولت های مهاجم متقاعد می کند؛ در واقع مدعیان حقوق بشر در تهاجمات شیمیایی خون غیر نظامیان و کودکان و زنان را وجه المصالحه اغراض سیاسی و نظامی خود می کنند.
 
از آنجا که پرداختن به همه این جنایات در این مختصر امکان ندارد فقط به بخشی از این جنایات که علیه ملت ایران و عراق رقم خورده است اشاره می کنیم.
 

جنایت شیمیایی سردشت در ایران

یکی از هولناک ترین جنایات شیمیایی که در نیم قرن گذشته رخ داد؛ بمباران شیمیایی شهر سردشت از توابع استان آذربایجان غربی است که در سال 1366 توسط رژیم بعث عراق انجام شد. در این جنایت هولناک قریب به ده هزار نفر از مردم این شهر به مسمویت های شیمیایی گرفتار شدند و 119 نفر از مردم این شهر در آتش قدرت طلبی صدام و در سایه سیاست فروش سلاح غربی ها جان باختند؛ تازه این تعداد به غیر از کسانی است که در روزها و یا سال های بعد به خاطر عوارض این حمله دد منشانه جان خود را از دست دادند.
 
با توجه به اینکه سر دشت اولین قربانی جنگ های شیمیایی بعد از جنایت هیروشیما و ناکازاکی بود مردم این شهر و حتی بسیاری از نظامی های مستقر در این شهر اطلاع چندانی از چیستی این جنگ افزار خانمان سوز نداشتند و به همین دلیل بلافاصله بعد از اصابت موشک ها بدون تجهیزات لازم به یاری مصدومان شتافتند که همین مسئله باعث شد تا آمار آسیب دیدگان این جنایت بیشتر شود.
 

جنایت شیمیایی حلبچه

25 اسفند 1366 نیز یکی از تاریک ترین نقاط تاریخ معاصر در نسل کشی به وسیله سلاح های شیمیایی است در این تاریخ صدام حسین که از تصرف بخش هایی از کردستان عراق توسط نیروهای ایرانی به شدت عصبانی بود و به خاطر چیزی که او همکاری و استقبال از نیروهای ایرانی از طرف مردم حلبچه نامید به پسر عموی خود علی حسن المجید معروف به علی شیمیایی دستور داد تا علیه مردم غیر نظامی این منطقه به سلاح شیمیایی متوسل شود در پی این دستور علی شیمیایی به مدت دو روز به بمباران این شهر با بمب های غیر متعارف پرداخت و بارها دیوار صوتی را بر فراز این شهر شکست تا با فرو ریختن شیشه ها میزان تاثیر بمب های شیمیایی بیشتر شود؛ او پس از دو روز  به بمباران شیمیایی شهر حلبچه عراق با گازهای اعصاب مانند وی ایکس ، سارین و تابون، و نیز گاز خردل پرداخت که به واسطه این جنایت  بیش از پنج هزار نفر غیر نظامی اعم از زنان و کودکان و سالخوردگان به کام مرگ  رفتند و نزدیک به هفت هزار نفر هم مجروح شدند که تا سالیان سال رنج مجروحیت شیمیایی را به دوش کشیدند.  این جنایت به حدی شدید و غیر منتظره بود که در مجامع بین المللی به جمعه خونین مشهور شد.
 
حلبچه و سردشت تنها جنایات شیمیایی صدام نبود بلکه او بارها و بارها از این سلاح ممنوعه علیه رزمندگان اسلام استفاده نمود ولی آنچه در ماجرای سردشت و حلبچه مهم است این است که این جنایات علیه غیر نظامیان رخ داد و کشتار وسیع غیر نظامیان در این سطح از فجایع قرن اخیر بوده.
 

کمک به صدام برای خودکفایی در سلاح های شیمیایی

عراق در طول سال های قبل از صدام و حتی در ابتدای حکومت صدام به عنوان یک مصرف کننده و بازار فروش خوب برای سلاح های شوروی و کشورهای اروپایی شناخته شده بود؛ روحیه جنگ افروزی صدام این بازار را پر رونق تر کرد و او که به صورت جدی و فرسایشی وارد جنگ با ایران شده بود روز به روز به سلاح بیشتری نیاز داشت؛ اما در این بین ماجرای سلاح های شیمیایی با سایر سلاح هایی که تا آن روز به صدام فروخته شده بود کمی متفاوت بود؛ چرا که در ماجرای سلاح های شیمیایی بر خلاف سایر تسلیحات نظامی تکنولوژی تولید به صدام منتقل شد و او توانست ضرادخانه قابل توجهی در عراق به راه بیندازد؛ به طوری که از فاز تولید بر اساس تکنولوژی انتقالی به مرحله تحقیقات برای تولید سلاح های جدید شیمیایی و میکروبی رسید؛ میخائیل رمضان که 19 سال نقش بدل صدام را بازی کرده است در کتاب شبیه صدام از این ضرادخانه ها یاد می کند و می نویسد نکته غم انگیز این ضرادخانه ها این بود که از انسان برای آزمایشات شیمیایی و میکروبی استفاده می شد و اسیران جنگی و نیز مخالفان عراقی صدام از کردها گرفته تا شیعیان به عنوان موش آزمایشگاهی در اختیار این ضرادخانه ها قرار می گرفتند.
 
در این بین کشورهایی مانند امریکا، آلمان، هلند، فرانسه و انگلستان از جمله کشورهایی بودند که تکنولوژی تولید سلاح های شیمیایی را به صدام منتقل کردند و هیچ گاه در هیچ دادگاه بین المللی به خاطر همراهی با جنایات صدام محاکمه نشدند.
 

واکنش بین المللی به جنایات شیمیایی صدام

واکنش کشورهای ابرقدرت دنیا مانند امریکا و کشورهای اروپایی و نهادهای باصطلاح بین المللی به فاجعه بمباران شیمیایی شهرهای سردشت و حلبچه دروغی به اسم دفاع از حقوق بشر را برای همه نمایان کرد.
 
اگر چه طبق پروتکل ۱۹۲۵ ژنو که بارها در مجامع بین المللی مورد تاکید قرار گرفته بود و در  قطعنامه ۲۱۶۱ سازمان ملل نیز به صورت رسمی به قانون بین المللی تبدیل شده بود صراحتا استفاده از هرگونه سلاح شیمیایی و عامل بیولوژیکی را منع می کند، اما به دلیل آنکه صدام با حمایت های گسترده و در واقع به نمایندگی از استکبار جهانی در جنگ با ایران بود هیچ گاه این پروتکل ها علیه او به کار گرفته نشد. این در حالی است که مقامات عراقی در فروردین ماه 1367 در دیدار با خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل مسئولیت حملات شیمیایی سردشت و حلبچه را پذیرفتند و به انجام آن اعتراف کردند اما متاسفانه حتی این اعترافات هم سازمان های جهانی را به جمع بندی برای برخورد موثر با صدام متقاعد ننمود.
 
شورای امنیت سازمان ملل که روی کاغذ حامی حقوق ملت ها خوانده شده است در عمل در مقابل این جنایت ها هیچ واکنشی از خود نشان نداد و تنها هفت هفته بعد از جنایت حلبچه در قطعنامه ای نیم بند صدام را به عنوان طرف استفاده کننده از عامل شیمیایی در حلبچه معرفی کرد ولی با این وجود از محکوم کردن صدام امتناع نمود.
 
در واقع می توان واژه تقریبا هیچ را معادل خوبی برای واکنش جهانی به جنایات شیمیایی صدام دانست.
 

طول تاریخی جنایات شیمیایی و میکروبی

در مورد سلاح های شیمیایی این نکته قابل توجه است که استفاده از این نوع سلاح جنایت علیه بشریت در طول تاریخ است؛ چرا که بنا به یافته های آزمایشگاهی و نیز تحقیقات میدانی چنین تخمین زده می شود که آثار سلاح های شیمیایی نزدیک به 200 سال بر محیط و نسل های آینده باقی می ماند و این یعنی چندین نسل پیاپی درگیر یک جنایت هولناک خواهند بود.
 
پرونده جنایات شیمیایی امریکا و کشورهای غربی و مدعیان حقوق بشر به جنایات صدام منحصر نمی شود و اگر قرار باشد به آن پرداخته شود باید طوماری دراز و کتابی قطور فراهم آورد تا فقط بتوان گوشه ای از جنایات شیمیایی مستقیم امریکا در ویتنانم، کامبوج، لائوس و دها منطقه دیگر را به تصویر کشید؛ اما مهم تر از همه این ها این است که بنا به وعده ای که امام خمینی و رهبر انقلاب دادند امریکا رو به افول است و تمام این خون های ریخته شد دامن امریکا و کشورهای غربی را خواهد گرفت و آن ها را از اریکه قدرت جهان به زیر خواهد کشاند.