19 بهمن 1388 / 23 صفر المظفر 1431 / 8 فوریه 2010

غلامحسين افشردي جانشين فرمانده نيروهاي زميني سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درعمليات والفجرمقدماتي شربت شهادت نوشيد. شهيد افشردي به سبب شجاعت و لياقت و مديريت مؤثرو قاطعيتش درجنگ تحميلي و درعمليات مختلف ازجمله امام مهدي(علیه السلام) و فتح ارتفاعات الله اكبرنقش مهم ايفا كرد. او سرانجام بواسطه لياقت و كارداني‎اش به جانشيني فرماندهي نيروي زميني سپاه پاسداران انقلاب اسلامي منصوب شد.
گروهي ازكاركنان نيروي هوايي بويژه همافران با آرايش نظامي درمحل مدرسه علوي به حضورامام خميني(ره) رهبرفقيد انقلاب اسلامي رسيدند و همبستگي خود را با انقلاب اسلامي و رهبري حضرت امام اعلام كردند. امام راحل دراين روزفرمومدند: " همانطوركه گفتيد تا حالا دراطاعت رژيم طاغوت بوديد حالا به قرآن پيوستيد، قرآن حافظ شماست. اميدوارم كه باكمك شما بتوانيم دراينجا حكومت عدل اسلامي را برقراركنيم." اين ديدار تاريخي نشانه‎هاي حضورنيروهاي انقلابي و طرفداراسلام درارتش بود كه موجب تضعيف روحيه ژنرالهاي مزدورشاهنشاهي و دولت غيرقانوني شد. اين واقعه زماني روي داد كه هنوزارتش قدرت داشت و اموررا اداره مي‎كرد. همچنين دراين روز راهپيمايي سرنوشت سازو ميليوني مردم به حمايت ازبرنامه‎هاي انقلابي حضرت امام خميني(ره) برپاشد. طبق گزارش برخي ازخبرگزاريها تنها درتهران بيش ازدو ميليون تن دراين راهپيمايي شركت داشتند. گفتني است كه بواسطه حركت انقلابي كارمندان نيروي هوايي درروز19بهمن ماه سال1357شمسي، اين روز روزنيروي هوايي نامگذاري شده است.
به دنبال آغاز به كار دولت موقت، امام خميني از مردم خواست از طريق تظاهرات آرام، نظر خود را درباره دولت موقت اعلام نمايند. پس از اين درخواست، جامعه روحانيت مبارز تهران، مردم را به يك راهپيمايي بزرگ و همگاني در روز 19 بهمن ماه دعوت نمود. در اعلاميه‏اي كه به همين منظور صادر شد خاطر نشان گرديد "پس از 75 سال، اين نخستين بار است كه ملت ايران، تشكيل دولتي را به راستي جشن مي‏گيرند." در اين حال و در شرايطي كه آمريكا همچنان از بختيار پشتيباني مي‏كرد و زمينه‏هاي كودتا را در ايران فراهم مي‏نمود و مردم توسط بازمانده‏هاي رژيم به آتش‏سوزي و قتل تهديد مي‏شدند، اين راهپيمايي خط بطلاني بر تمامي پندارهاي سلطنت‏طلبان كشيد و خواب‏هاي پريشان آنان را بي‏تعبير گذاشت. در اين زمان امام خميني ادامه نهضت را به عنوان يك تكليف الهي اعلام نمود و راهپيمايي ميليوني مردم به عنوان پشتيباني از دولتِ موقتِ منصوب شده از طرف رهبر انقلاب اسلامي ايران، تهران و شهرستان‏ها را غرق در تظاهرات نمود. در پايان اين راهپيمايي عظيم، قطعنامه هفت ماده‏اي قرائت شد و نخست وزيري بازرگان مورد تاييد قرار گرفت.
شريف امامي در دوران دوم نخست وزيري خود، براي آرام كردن اوضاع، دست به يك سلسله كارهاي نمايشي و غيرعادي از نظر رژيم زد. اولين كار او اين بود كه گفت با حزب رستاخيز، تنها حزب سياسي كشور كه پارلمان را در اختيار داشت، كاري ندارد و به اين ترتيب عملاً موجبات انحلال اين حزب را فراهم ساخت. وي همچنين تاريخ موهوم و مجعول شاهنشاهي را لغو كرد و مجدداً تاريخ هجري شمسي را برقرار نمود. او همچنين قمارخانه‏ها و مراكز فساد را بست ولي هيچ كدام از اين اقدامات عوام‏فريبانه و تسكيني، محبوبيت و موقعيتي براي او نزد مردم به وجود نياورد. اقدامات شريف امامي و آزادي عملي كه به مخالفان داده شد، بر دامنه تظاهرات و اغتشاشاتِ ضد رژيم افزود به طوري كه در چندين شهر بزرگ كشور، حكومت نظامي اعلام شد و فجايع خونيني از قبيل جمعه سياه تهران در 17 شهريور 1357 و كشتار دانش‏آموزان تهران در 13 آبان 1357 به وجود آمد. جعفر شريف امامي، نخست وزير سرسپرده محمد رضا پهلوي، پس از آن كه نتوانست، اوضاع دگرگون مملكت را به نفع رژيم تغيير دهد، پس از 57 روز نخست وزيري، از اين سمت استعفا داد و به جمع و جور كردن ثروت خود در ايران پرداخت. وي به سرعت اموال خود را به خارج منتقل كرد و در نهايت سه روز قبل از پيروزي انقلاب اسلامي، در نوزدهم بهمن 1357، بدون كوچكترين مانع، راه آمريكا را پيش گرفت و دور از غوغا و سروصدا به زندگي ننگين خود ادامه داد.
در روز نوزدهم بهمن 1357، نظاميان متعهد نيروي هوايي با حضور در اقامتگاه رهبر بزرگ انقلاب اسلامي در مدرسه رفاه و بيعت با آن حضرت، سندي از افتخار، حماسه، رشادت و ايمان را در برگ‏هاي زرين تاريخ انقلاب اسلامي به ثبت رسانيدند. نقش ارزنده همبستگي باشكوه ارتش و خصوصاً نيروي هوايي در اضمحلال و شكست رژيم، نشان دهنده شعور ايماني و انقلابي اين عزيزان فداكار و عشق ورزيدن به آرمان‏هاي مقدس و آزادي‏خواهانه ملت در اين سرزمين بود كه موجب شد تا علي‏رغم فشارها و اختناق شديد آن روز، اين عزيزان، گام در ميدان مبارزه با ظلم و جور نظام پهلوي برداشته و يك صدا با ملت دلاور در 19 بهمن 1357، حماسه پرشكوه اين بيعت را در صفحات تاريخ انقلاب اسلامي ثبت نمايند. عظمت رويداد باشكوه 19 بهمن نه تنها در خاطره نسل انقلاب، بلكه در اذهان نسل‏هاي آتي اين كشور نيز، هميشه به عنوان يك حماسه جاويدان، متجلّي و منور خواهد ماند. همچنين نيروي هوايي، پس از پيروزي انقلاب و در طول دوران جنگ، با همان روحيه والا ظاهر شد و به عنوان نيرويي پيشتاز در تمامي صحنه‏ها، از دستاوردهاي انقلاب اسلامي پاسداري نموده است.
« ابن شعار» اديب و مورخ قرن هفتم هجري قمري ديده به جهان گشود. ازسالهاي نخستين زندگي ابن اشعاراطلاعي دردست نيست اما مسلّم است كه درسال628هجري قمري دراَربِل منصبي ديواني داشته است. به گفته ابن فوطي وي مدت 50 سال درسفرو حضربه گردآوري گزيده اشعارشاعران عصرخود و شرح حال آنان ازجمله آثاراين اديب مسلمان« تُحفَةُ الوزَرا و ذيلي برمُعجَمُ الشُّعراء مرزباني» را مي توان نام برد. ابن شعاربركتاب معجم الشّعراء مرزباني ذيلي درباره شرح حال شاعران تا سال600هجري قمري نوشته است. ديگراثراو« عُقودُ الجُمان» درشرح حال شاعران ايراني و گزيده اشعارآنان تا قرن7هجري قمري است.
درپي حركت قواي روس به طرف تهران عده اي ازنمايندگان مجلس شوراي ملي و رجال سياسي به قم و سپس اصفهان رفتند و كميته مهاجرت را تشكيل دادند. اين كميته ازنمايندگان استقلال طلب مجلس شوراي ملي همچون آيت الله مدس، علي اكبردهخدا و صوراسرافيل تشكيل شده بود. اين عده چون مخالف همكاري با روسها و انگليسي ها بودند و انديشه آزادي و استقلال كشوررا درسرداشتند. اقدام به ترك مجلس و مهاجرت كردند. همين امرسبب شد كه مجلس اكثريت خود را ازدست دهد و تعطيل شود. درمقابل دولت وقت درتلگرافي ازنمايندگان مجلس خواست كه به تهران بازگردند. سخنگوي كميته مهاجرت درپاسخ به دولت تأكيد كرد «مادام كه قشون روس خاك ايران را ترك نكند نمي توان درتهران انجام وظيفه كرد و بازگشت بيهوده است». كميته مهاجرت پس ازعزيمت به كرمانشاه دولتي موقت به رياست نظام السّلطنه ماني تشكيل داد ولي بعد ازمدتي برخي ازاعضاي آن بتدريج ازايران به خارج ازكشورمهاجرت كردند.
شيخ محمدباقر آقانجفي اصفهاني در سال 1234 ق متولد شد و پس از تحصيل در رشته‏هاي مختلف علوم ديني در اصفهان براي تكميل تحصيلات به نجف رفت. آقا نجفي پس از بازگشت از نجف، در اصفهان ساكن شد و به تعليم و تربيت شاگردان و نگارش كتاب پرداخت. وي داراي نفوذ فراوان اجتماعي بود. به امر به معروف و نهي از منكر و اجراي حدود الهي اهميّت زيادي مي‏داد و با منحرفان مقابله مي‏كرد. به همين دليل، آقانجفي در ميان مردم از محبوبيت بسيار برخوردار بود. لَبُّ الفقه و لُبُّ الاصول از كتاب‏هاي ايشان است.
كميته‏ي دفاع ملي در قم از سران دموكرات مانند سليمان ميرزا، ميرزا سليمان خان ميكده، ميرزا محمدعلي خان كلوپ، وحيد الملك و عده‏ي ديگري تشكيل شد كه با مأمور دولت آلمان به نام شونمان همكاري مي‏كرد. اعضاي اين كميته با حمله‏ي قواي روس به قم، از آنجا بيرون رفته و عده‏ي زيادي از مجاهدين نيز با آنان همراه شدند. اين گروه كه افرادي مانند سيدحسن مدرس و علي اكبر دهخدا نيز در آن شركت داشتند به اصفهان و سپس به سوي كرمانشاه رفتند. در آن شهر نظام السلطنه‏ي مافي نيز به آنان پيوست و يك دولت ملي به رياست نظام السلطنه تشكيل شد و مدرس نيز وزير عدليه‏ي اين دولت گرديد. سرانجام نيروهاي روسيه‏ي تزاري در خانقين عراق، نيروهاي دولت ملي را شكست دادند.
سرهنگ عبدالسّلام عارف با كودتاي خونين زمام اموررا درعراق بدست گرفت. او باهمكاري سرهنگ عبدالكريم قاسم و كودتا و بمباران هوايي كاخ وزارت دفاع، محل اقامت قاسم وي را به قتل رساند و خود رئيس جمهور عراق شد. عارف طرفدار اتحاد با مصربود و درزمان قاسم به علت مخالفت با وي دستگيرو محكوم به اعدام شد. اما بعدها بخشوده شد و سرانجام درسال1966ميلادي درسانحه هوايي كشته شد و برادرش عبدالرّحمن عارف جانشين اوشد.
كارْلْ ويلهم شيل، شيمي‏دان سوئدي در 8 فوريه 1742م در سوئد به دنيا آمد و با پشتكار و علاقه بسيار به تحصيل ادامه داد. شيل كه در عصر شكوفايى علم شيمي مي‏زيست، پس از پنج سال تلاش و مطالعه پي‏گير در اكتبر 1772م موفق به كشف گاز "كُلر" شد كه يكي از عناصر مهم شيميايى است و موارد استفاده بسياري در صنعت دارد. وي هم‏چنين در سال 1774م موفق به كشف اكسيژن شد و نام آن را "هواي آتشين" نهاد اما اين عنصر در همان سال توسط لاوازيه دانشمند فرانسوي كشف شده و اكسيژنْ نام گرفت. اين محقق سوئدي هم‏چنين منگنز و گليسيرين را كشف كرد. كارل شيل سرانجام در 22 اكتبر سال 1786م در 44 سالگي درگذشت.
ژول وِرْنْ نويسنده شهير فرانسوي در 8 فوريه 1828م در فرانسه به دنيا آمد و تحصيلات ابتدايى را در زادگاهش به پايان رساند. ژول ورن سپس براي تحصيل حقوق راهي پاريس شد اما به ادبيات علاقه‏مند شد و حقوق را رها كرد. وي در ابتداي كار چندين داستان نگاشت كه با شكست و عدم موفقيت روبرو گرديد و او را به فقر دچار كرد. وِرْنْ عاقبت براي امرارمعاش در يك تئاتر به عنوان منشي مشغول به كار شد. در اينجا مطالعه او بيشتر و وسعت معلومات او زياد گرديد و با دوستي و تاثيرپذيري از اديب هم وطنش، الكساندر دوماي پسر، وارد عرصه نويسندگي شد. در اين زمان بود كه اولين رمان علمي و خيالي او به نام پنج هفته در بالن با موفقيت روبرو گرديد و ژول ورن را به شهرت رساند. ورن از آن پس، در مدت چهل سال آثار فراواني انتشار داد كه سراسر انباشته از ماجراهاي عجيب و غريب و بر مبناي رمان علمي كه در آنها قدرت تخيل از مرزهاي جهاني فراتر مي‏رفت و خيال و وهم باواقعيت مي‏آميخت. اين آثار براي خوانندگان كه تشنه اين قبيل داستان‏هاي خيال‏انگيز بودند، جاذبه بسيار داشت. از آن پس، ژول ورن در عالم ادبيات تحول عظيمي ايجاد كرد و با پيوند دادن علم و ادبيات، موضوع رمان‏هاي خود را بر پايه فرضيه‏هاي علمي ولي خيالي نهاد. ژول ورن شيوه جديدي در داستان‏سرايى پيش گرفت. يعني به جاي آن كه از سرگذشت گذشتگان سخن بگويد، داستان آيندگان را برگزيد و آن‏چه مرتَبَت او را افزايش داد، اين است كه پيشگويى‏هايش به حقيقت پيوستند و همين تيزبيني شگرف او مايه ستايش همگان گرديد. داستان‏هاي ژول ورن از يك طرف حاوي نكته‏پردازي و افسانه‏سرايى تخيلي است و از سوي ديگر شامل تخيّل رواني دقيق و طنزي نهفته مي‏باشد. وي موفق به خلق گروه‏هايى از بشر مي‏شود كه متناسب با عصر وقوع داستان به سر مي‏برند. او با عباراتي ساده، مطالب علمي و جغرافيايى و نقاط مختلف را به صورت قصه و رمان در مي‏آوَرْد و مردم را با شگفتي‏هاي دانش و اماكن مختلف آشنا مي‏ساخت. شيوه نگارش ژول ورن، شيوه‏اي دقيق و روان است كه هرگز كهنگي نمي‏پذيرد. نفوذ ژول ورن در عصر خود تا حدي بود كه آن را "عصر ژول ورن" مي‏ناميدند و چه بسيار نويسندگان و شاعران كه از آثار او الهام گرفتند. از ژول ورن بيش از پنجاه رمان علمي منتشر شده است كه بيست هزار فرسنگ زير دريا، جزيره اسرارآميز، دور ماه، زمين تا ماه، سفر به مركز زمين و دور دنيا در هشتاد روز از آن جمله‏اند. وي سرانجام در 24 مارس در 1905م در 77 سالگي درگذشت.
در روز هشتم فوريه 1904م چند كشتي ژاپني، ناوگان روسيه در بندر چيني پرْت آرتور را كه در اجاره روسيه بود مورد حمله قرار دادند و به دنبال آن، در مناطق متصرفي روسيه در منچوري نيرو پياده كردند. اين جنگ كه در نتيجه رقابت ژاپن و روسيه براي تسلط بر شبه جزيره كره و منچوري آغاز شد تا سال 1905م به طول انجاميد و شكست‏هاي پي‏درپي قواي روسيه در اين جنگ، به موقعيت تزار نيكلاي دوم، لطمه شديدي وارد ساخت. دولت تزاري براي جبران اين شكست‏ها، ناوگان جنگي خود را از درياي بالتيك به خاور دور منتقل كرد، ولي ناوگان روسيه در اين سفر دريايى طولاني، توان جنگي خود را از دست داد و در ماه مه 1905م در يك نبرد دريايى با ناوگان جنگي ژاپن منهدم شد. دولت روسيه كه توان ادامه جنگ را نداشت، سرانجام ميانجي‏گري تئودور روزولت، رئيس جمهور وقت امريكا براي خاتمه دادن به اين جنگ را پذيرفت. لطمه‏اي كه با امضاء قرارداد صلح با ژاپن بر حيثيت تزار نيكلاي دوم وارد آمد، زمينه را براي اولين انقلاب روسيه در سال 1905م فراهم ساخت، هرچند در اين ميان اعتصاب كارگران ناراضي و كشتار آنان در يكشنبه سياه نيز عاملي مهم براي بروز اين انقلاب بود.
پيوتر آلكسيويچ كروپوتْكين، نظريه‏پرداز آنارشيست روسي در 9 دسامبر 1842م در مسكو به دنيا آمد. وي كه در دامن اشرافيت پرورش يافته بود، بر اثر تحول روحي به مقام خويش پشت پا زد و براي زندگي به ميان بي‏نوايان رفت. كروپوتكين در 25 سالگي به نهضت آنارشيسم فلسفي پيوست و از مفسران و مروجان اين انديشه گرديد؛ انديشه و مرامي كه آنارشيسم را به عنوانِ مذهبِ بشارت صلح و نه مذهبِ توسل به زور تبليغ مي‏كرد. او ابتدا براي بيان آزادانه افكار خود به اروپا رفت و كوشيد اتحاديه‏اي از تمام ملل و اقوام تشكيل دهد، اما چون آن را آرماني تحقق‏ناپذير يافت، به انتشار عقايد خويش مشغول شد. وي در مطالعات فلسفي خود به اين نتيجه رسيد كه همه مردم طبيعتاً خوب هستند و تنها مداخله دولت‏ها آنها را به فساد مي‏كشاند. بنابراين ملغي‏سازي حكومت با روشن ساختن اذهان از راه تعليم و تربيت، وظيفه‏اي همگاني است. به نظر او، در يك جامعه واقعاً متمدن احتياجي به حكومت نيست و اختلاف از طريق حكميّت قابل حل است. آرزوهاي آدمي با قوانين طبيعت سازگاري دارد و محبت اصل همه مفاهيم اخلاقي است. كروپوتكين همه آدميان را برابر و مساوي مي‏دانست و آن را تعليم دين عنوان مي‏كرد كه علم هم آن را اثبات كرده است. بدون مساوات، عدالت وجود ندارد و بدون عدالت، صلحي وجود نخواهد داشت. وي معتقد بود اگر مزاياي طبقاتي و توزيع غيرعادلانه ثروت از بين برود، عدالت برقرار مي‏شود و در نتيجه نيازي به وجود دولت نيست. او نظم جديدي را به جهانيان عرضه مي‏نمود كه از ميان آشوب و بحران زاده مي‏شد. براساس اين مكتب كه به آنارشيسم شهرت يافت، گردش نظام در جامعه آزاد و خالي از زور بهتر خواهد بود و آن چه دولت به زور انجام مي‏دهد، گروه‏هاي داوطلب بهتر انجام خواهند داد. از ديدگاه ديگر مي‏توان گفت آنارشيست‏ها در نظم جديد خود، خواهان نظامي بودند كه بر اثر همكاري آزادانه پديد آمده باشد اما در مورد اين كه اين جامعه آزاد چگونه به دست مي‏آيد و پايه‏هاي آن بر اساس چه روابط و ضوابطي نهاده مي‏شود، هم رأي نيستند. كروپوتكين گرچه به دليل ارائه اين افكار، در زمان تزار دستگير شد و هم‏زمان با انقلاب بلشويكي آزاد گرديد، اما ميان رهبران كمونيست و تزارهاي روس تفاوتي مشاهده ننمود كه اين مسئله باعث رنجوري و گوشه‏نشيني وي شد. از كروپوتكين آثاري هم‏چون علم اخلاق و كمك دوجانبه برجاي مانده است. وي سرانجام در 8 فوريه 1921م در 79 سالگي درگذشت.
بيدن پاول مؤسس سازمان پيشاهنگي در 22 فوريه 1857م در خانواده‏اي مذهبي در لندن به دنيا آمد. وي از جواني وارد ارتش شد و به درجات بالاي نظامي دست يافت. پاول، در دوران خدمت خود در هند، افغانستان و افريقاي جنوبي، به سربازان تحت نظر خود، درس اعتماد به نفس و شهامت و چاره‏جويى در برابر مشكلات مي‏داد و صلح را ترويج مي‏كرد. پس از پايان خدمت، دولت انگلستان از او خواست تا برنامه‏هاي سازنده و تربيتي براي جوانان تهيه كند. پاول تلاش كرد با ايجاد سازماني، نوجوانان را براي ورود به جامعه آماده سازد و از آنان براي كمك به نيازمندان استفاده نمايد. تلاش‏هاي پاول منجر به تأسيس سازمان جهاني پيشاهنگي در سال 1908م گرديد كه بعدها در سراسر جهان پذيرفته شد. هدف اين سازمان غيرنظامي، بهبود قواي جسمي، روحي و رواني نوجوانان است كه هم‏زمان با زياد كردن اطلاعات ايشان، به تحكيم مباني وطن پرستي آنان نيز مي‏پردازد. اين پيشاهنگي كه پسران بالاتر از يازده سال را تحت پوشش قرار مي‏داد با اقدامات گسترده پاول فراگير شد. دو سال بعد، پاول به كمك خواهرش، پيشاهنگي دختران را در سال 1910م تأسيس كرد و وظيفه آن را آموزش وظايف اجتماعي قرار داد. بيدن پاول در سفري به دور جهان به ترويج ايده خود پرداخت و در سال 1920م، عنوان سرپيشاهنگ جهان را دريافت نمود. او در اين زمينه كتاب‏هاي متعددي نگاشت كه پيشاهنگي براي پسران از آن جمله است. بيدن پاول سرانجام در 8 فوريه 1941م در 84 سالگي درگذشت.
عبدالكريم قاسم، رئيس پيشين حكومت نظامي عراق، در 21 دسامبر 1914م در بغداد به دنيا آمد. وي پس از پايان تحصيلات خود، به معلمي پرداخت و سپس به مدرسه نظام رفت. قاسم پس از طي اين دوره، در فاصله سال‏هاي 1940 تا 1956م تمامي مدارج نظامي ارتش عراق را طي كرد و به فرماندهي كل نيروهاي مسلح اين كشور رسيد. عبدالكريم قاسم در 14 ژوئيه 1958م در يك كودتاي نظامي، رژيم پادشاهي ملك فيصل دوم را ساقط كرد و خود زمام امور را بر عهده گرفت. عبدالكريم قاسم، به عنوان يك ژنرال عالي‏رتبه كمونيست عراقي، در طول ساليان متمادي، عقايد افراطي و چپ‏گرايانه خود را در طي دو دهه پرحادثه در عراق از ديد رژيم غرب‏گرا و انگليسي نوري سعيد، نخست‏وزير وقت عراق مخفي نگاه داشت و با همين احساسات، حساس‏ترين منصب نظامي كشور يعني رياست ستاد ارتش عراق را به مدت چندين سال برعهده گرفت. با اين حال پس از اين كودتا، با سياستي كاملاً عكس سياست رژيم پادشاهي آن كشور حركت كرد. قاسم در سال 1961م يك بار قصد حمله به خاك كويت با هدف انضمام آن كشور به عراق را داشت كه با عكس‏العمل نظامي حكومت انگلستان، از تصميمش منصرف شد، ضمن اين كه در همين سال نيز نبرد سنگيني با شورشيان كُرد شمال عراق به راه انداخت. حكومت عبدالكريم قاسم سرانجام در هشتم فوريه 1963م در طي يك كودتاي خونين نظامي كه از سوي عبدالسلام عارف، نظامي مورد اعتماد و هم‏رزم ديرينه عبدالكريم قاسم، هدايت مي‏شد، ساقط گرديد. در اين كودتا كه با بمباران مقرّ قاسم همراه بود، وي و جمع زيادي از مقامات دولتي عراق كشته شدند. بسياري از مردم عراق، خبر قتل قاسم را باور نمي‏كردند و بر اين تصور بودند كه او موقتاً از صحنه كناره گرفته و مجدداً به قدرت باز خواهد گشت و از بعثي‏ها انتقام خواهد گرفت. به همين خاطر، بعثي‏ها جسد سوراخ سوراخ شده قاسم را در تلويزيون بغداد به معرض ديد مردم گذاشتند و مردم اطمينان يافتند كه زمام‏دار نظامي 49 ساله عراق، كشته شده است.