کرونا؛ اولین مأموریت جهانی اربعینی ها

مقدمه:
حضور در راهپیمایی بی بدیل اربعین، اگر چه سرشار از حسی منحصر به فرد و فراموش نشدنی و نورانی است اما دور ماندن از آن همایش عظیم حسینی هرگز به معنای ترک فرهنگ اربعین که به معنای تجلی فضائل انسانی و اسلامی در کمک به دیگران است نخواهد بود.زیرا نباید اربعین را راهپیمایی ساده در «راه رفتن» به سوی حرم عشاق خلاصه کرد.

کرونا؛ اولین مأموریت جهانی اربعینی ها
زندگی در این دنیا مملو از تغییرات و دگرگونی هایی است که حکمت های گوناگونی را در دل خود دارند؛ مثل این که، مفهوم دوام و بقاء را از این دنیا می گیرند و خبر از گذرا بودن آن می دهند. یا این که هشدار می دهند که، در دل هر تغییری، آزمونی الهی نهفته است و شاید نعمت ها و رحمت های الهی را با خود حمل می کند.

از چند سال پیش، خبر راهپیمایی شگفت انگیز اربعین، دهان به دهان می گشت و پدیده ای بی بدیل و میلیونی رخ نمود که عراقی ها شروع کننده آن بودند و البته ایرانی ها از جمله اولین پیوستگانی بودند که با شور و شوق فراوان به خیل زائران اربعین امام حسین علیه السلام ملحق شدند.

شاید کسی حدس نمی زد که پس از یک دوره رشد تصاعدی مشارکت زائران غیر عراقی در این همایش جهانی، به ناگاه بیماری غافلگیرکننده ای به نام «کرونا» آن ها را از حضور در این میعادگاه عاشقان اباعبدالله الحسین علیه السلام محروم کند.

فارغ از همه احتمالات و تحلیل هایی که در ذهن جاماندگان اربعین امسال می گذرد، آن ها حالا با حقیقتی اگر چه تلخ روبرو بودند که باید از میانه این غائله کرونایی، اربعینی بودنشان را ثابت می کردند.آری! آن ها امسال باید ثابت کنند که اگر چه از راهپیمایی جا مانده اند اما هنوز هم اربعینی اند. اما سؤال اینجاست که؛ چگونه؟
 

عهد اربعینی ها با ارباب در مأموریت جهانی

اربعین را تو، راهپیمایی ساده ای مپندار که در «راه رفتن» به سوی حرم عشاق خلاصه شود، بلکه اربعین، شور و شعوری است که خود، راهش را به سوی ارادت به حضرت دوست می یابد، اگر چه هزاران کیلومتر از کربلا دور باشد. اربعین، جلوه ای از تجدید عهد با امام عاشوراییان است که گویا دیگربار، لشکر خود را مهیای انقلابی دیگر می کند.

لشکریان اربعین، هر جا که باشند، مأمورند اربعینی بمانند. وِرد دائمی دلهایشان این است:

«یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ مَعَکُمْ فِی الْجِنانِ مَعَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقا؛ [1] ای کاش با شما بودم تا همراه شما وارد بهشت شده و در کنار شهداء و بندگان صالح خدا سعادتمند بودم و چه نیکوست همراهی با آنان.»

همین «ای کاش» های جانانه هستند که عاشقان بسیاری را سوار بر کشتی نجات حسینی به ساحل سعادت برتر رهنمون شده اند و هنوز هم این راه ادامه دارد...

مگر نه این است که امام رضا علیه السلام به پسر شبیب فرمودند:
«اگر شاد می‏ شوی که ثوابی مانند ثواب کسانی که با حسین علیه‌السّلام شهید شدند برای تو باشد، هر وقت به یادش افتادى بگو: «یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً؛ ای کاش با آن‏ ها بودم تا به فوز عظیمى مى ‏رسیدم». [2]

مأموریت اربعین، مقدمه ای برای  شروع  نهضت جهانی
درست است که راهپیمایی اربعین حسینی، جهان امروز را به تحیر واداشته است اما نباید فراموش کنیم که آوردگاه عظیم اربعین، تازه مقدمه ای برای یک شروع بزرگ و جهانی است.

بی تردید، این قافله میلیونی، امامی حاضر دارد که هدایت و رهبری آن را بر عهده دارد و چه کسی جز حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه شایستگی هدایت چنین نهضت جهانی را دارد.

مگر نه این است که فایده امام در عصر غیبت، همانند فایده خورشید پشت ابر است که همه آثار و برکات خورشید آشکار را دارد جز آن که مردم از دیدار او محروم هستند. [3]

مؤید این مطلب، خواسته ما در زیارت عاشورا است که
: «فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنى بِکَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ؛ [4]

پس مى خواهم از آن خدائى که گرامى داشت مقام تو را و گرامى داشت مرا به خاطر تو، که روزیم گرداند خون خواهى تو را در رکاب آن امام یارى شده از خاندان محمد صلى اللّه علیه و آله».

اربعین را تو، راهپیمایی ساده ای مپندار که در «راه رفتن» به سوی حرم عشاق خلاصه شود، بلکه اربعین، شور و شعوری است که خود، راهش را به سوی ارادت به حضرت دوست می یابد، اگر چه هزاران کیلومتر از کربلا دور باشد.
 

آری! سوزی به پهنای دشت کربلا، دل های همه عاشقان حسینی را گداخته است و هر ساله، در عاشورا و اربعین حسینی بر هُرم این آتش افزوده می شود تا شروعی باشد بر پایان دادن به همه ظلم هایی که ظالمان به اولیاء الهی در حق تمام بشریت و راهی که دین حق برای آنان ترسیم کرده است روا داشته اند.

اربعین، یک شروع است زیرا هنوز، معرکه حق و باطل تمام نشده و تنها با کوبیده شدن حق بر سر باطل و از بین بردن باطل است که این معرکه سرانجام می یابد؛ چنان که قرآن کریم می فرماید:

«بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْباطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذا هُوَ زاهِق‏؛ [5]
بلکه حق را بر باطل فرو مى ‏افکنیم، پس آن را در هم مى‏ شکند، و بناگاه آن نابود می شود.»
 

کرونا؛ اولین مأموریت جهانی اربعینی ها

خدا، سرپرست مؤمنان است [6] و همه امور عالم در دست خداست؛ چه در پدیده خارق العاده اربعین باشد و چه در آزمون جهانی کرونا! کسی که سال های گذشته دلباختگی خود به امام حسین علیه السلام را در میعادگاه راهپیمایی اربعین ابراز کرده امسال به مأموریتی دیگر آن هم در وطن خود گماشته شده است.

حسین علیه السلام، فرماندهی خونین بدن است که عاشقانش را به بصیرت و فداکاری حداکثری فرامی خواند. او خود، جلوتر از همه لشکر، صدها سال است حرکت کرده است و قافله کوچکش امروز میلیونی شده است و می رود تا همه دنیا را با خود همراه کند.

هر سرباز این لشکر وظیفه دارد همچون عطاری درب شیشه عطر فضائل حسینی را باز کند تا هزاران هزار اربعینی دیگر سر بر داشته و خود، سربازی دیگر شوند. ای اربعینی! فرقی هم نمی کند امسال کجا هستی! مهم این است که نام اربابت حسین را زنده کنی.

شاید با راه انداختن شور همدلی و کمک مؤمنانه، یا جهادی از جنس کمک به جهادگران سلامت و یا هر جهاد دیگری که بوی بندگی خدا بدهد؛ همانند بندگی و سرسپردگی که امام حسین علیه السلام در عاشورا به نمایش گذاشت و حتی آسمانیان را انگشت به دهان گذاشت چنان که در زیارت آن حضرت می خوانیم:

«وَ قَدْ عَجِبَتْ مِنْ صَبْرِکَ مَلَائِکَةُ السَّمَاوَات؛ ‏[7]
از صبر تو، فرشتگان آسمان ها متعجب شدند.»
مگر نه این است که گروه های جهادی، گروه های داوطلب برای مقابله با کرونا، گروه های مردمی همدلی و کمک های مؤمنانه یاد روزهای جهاد و شهادت دفاع مقدس را زنده کرده اند؟ و همه این ها، شعاعی از نور عاشوراست.

سفره فداکاری های حسینی، امروز نه تنها در راهپیمایی اربعین بلکه در مناطق محروم، سیل زده، زلزله زده، در مقابله با جوانب مختلف مقابله با کرونا، جهاد اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و... گسترده شده است و همه این ها اربعینی اند اگر، همچون ارباب مظلومشان مخلصانه، لحظه ای از راه تلاش و جهاد بازنایستند.

«ای کاش در کربلا بودیم» امروز ما همان «ای کاش در اربعین بودیم»مان است. اگر امسال در راهپیمایی اربعین بودیم به زوارت خدمت می کردیم پس الآن هم به ملت امام حسین کمک می کنیم.

اگر در اربعین بودیم، ارادتمان به حضرت عشق را با ایثار و فداکاری نشان می دادیم پس حالا هم با فداکاری برای ملت امام حسین، اربعینی می مانیم. اصلاً «ما ملت امام حسینیم» یعنی همین ...!

 مأموریت جهانی اربعین نمادی از آمادگی ظهور 
اربعین می‌تواند نمادی برای آمادگی ظهور باشد، همچنان که طبق روایات، یکی از پیش‌نیازهای ظهور، تقویت بعد معرفتی جامعه است؛ این مسئله نیز در بستر معرفت به امام و جایگاه امام شکل می‌گیرد.

اربعین این ظرفیت را برای ما فراهم کرده است.این حرکت صرفا درس از اربعین است، چه به کربلا برویم چه نرویم، تقویت معرفتی جهت خدمت به دین مهدوی اربعینی از بین اربعین ها می باشد.

 در واقع یاوران ظهور باید از افرادی باشند که تعلق به امور مادی و زندگی دنیوی ندارند و تعلق خاطرشان ارزش‌های الهی باشد؛ البته تعلق به امور دنیوی در اینجا به معنای نادیده گرفتن امور معنوی و اُخروی است و با بی‌توجهی نسبت به خانواده و امور زندگی تفاوت دارد.

بلکه منظورمان تعلق به دنیا تا حدّ فراموش کردن رسالت اصلی انسان در دنیاست. در ایام اربعین مشاهده می‌کنیم فرد، تمام خانه و زندگی و شغل خود را رها می‌کند و با خانواده خود آن هم در شرایط دشوار، به‌سوی زیارت اباعبدالله حرکت می‌کنند؛ این مسئله به‌تنهایی یکی از درس‌های ظهور است.

زیرا تمام افراد داشته‌های خود را کنار می‌گذارند و به‌سمت امام خود حرکت می‌کنند؛ حرکت به‌سوی امام، آرمان شیعه است که در اربعین به صورت دسته‌جمعی اتفاق می‌افتد. این همان، پیام انتظار است.

جمع شدن حول امام و لبیک به کسی که در رأس جامعه قرار دارد و سرسپردگی به ولایت او و آمادگی برای مبارزه با ظلم و ستم، از گزاره‌های نهفته در این مراسمند، گزاره‌هایی که برای ساختن تمدن نوین اسلام بسیار مورد نیازند؛ از این جهت این گزاره‌ها می‌توانند به ساخت تمدن نوین اسلامی کمک کنند.

مأموریت جهانی اربعین و گرایش مردم به دین مبین اسلام
خدا با تابش نور اربعین زمینه جذب مردم به‌سوی اسلام ناب را فراهم کرد امروز حرکت پیاده‌روی اربعین نشانه و شاخص است و در حال حاضر تبدیل به آیه‌ای عظیم بین مسلمانان بلکه تمام مردم دنیا شده است.

خداوند به واسطه تابش نور اربعین به قلوب پاک‌طینتان عالم، زمینه جذب ملت‌ها به‌سوی اسلام ناب را فراهم می‌کند؛ اربعین به خودی خود باعث می‌شود مردم درباره شخصیت امام حسین علیه‌السلام و ماجرای عاشورا مطالعه کنند و این مسئله بسترهای مطالعات آنها درباره تشیع را فراهم می‌کند.

زائران استقامت و ثبات قدم در مسیر خداوند را تجربه می‌کنند. آنها با بذل جان و مال و نیز فارغ از تعلقات دنیوی، خود را در مسیر زیارت اباعبدالله قرار می‌دهند. هرچند کرونا سبب محدودیت زیارت شد، اما تربیت‌های آن در قلب و ذهن مردم ماند. موج بیداری در جامعه اسلامی در زیارت اربعین مشهود است.

مأموریت جهانی اربعین در زیارت اربعین 
بیداری و نجات بشریت از گمراهی را در زیارت امام حسین علیه‌السلام مشاهده می کنیم و در پرتو نور امام، از خواب غفلت بیدار می‌شویم، همچنان که یکی از اثرات بذل جان امام حسین علیه‌السلام در راه خداوند، بیداری بندگان از جهالت و گمراهی بود.

در زیارت اربعین درباره امام حسین علیه السلام می‌خوانیم «وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَیْرَةِ الضَّلَالَة.» جانش را در راه تو فدا کرد تا بندگانت را از جهالت و حیرت گمراهی نجات دهد.

 امام حسین علیه‌السلام در سال 61 هجری به دید ظاهری به شهادت رسیدند، اما اکنون معجزه اربعین می فهماند قیام ایشان منحصر در تاریخ گذشته نبود بلکه تقویت پایه‌های شکل‌گیریِ تمدن اسلامی بود.

از این جهت مهم‌ترین جنبۀ فرهنگ‌سازی و تمدن‌سازی اربعین، بسترسازی ظهور است. آزادگان عالم و دین‌مداران، طی روند زیارت اربعین، به این نتیجه می‌رسند توانایی مبارزه با ظلم را دارند.

نتیجه:
کرونا؛ اولین مأموریت جهانی اربعینی ها بود که بدون حضور در راه پیمایی اربعین حسینی موجب درس ها و عبرت هایی نظیر. فداکاری، اتحاد، داشتن روح‌ جمعی، همدلی و وفاداری در همه ی صحنه ها ی اجتماعی گردید.

این زمینه سازی همان ماموریت جهانی اربعین است که اگر به هر دلیلی در راهپیمایی اربعین نبودیم یا مانعی برای حضور در راهپیمایی اربعین ایجاد گردید.آموزه های اربعینی و عاشورایی را زمینه حضور حکومت جهانی امام زمان(عج) قرار دهیم.

پی نوشت 
[1] ابن طاووس، على بن موسى، الإقبال بالأعمال الحسنة (ط - الحدیثة) - قم، چاپ: اول، 1376ش، ج‏2 ؛ ص66.
[2] ابن بابویه، محمد بن على، عیون أخبار الرضا علیه السلام - تهران، چاپ: اول، 1378ق، ج‏1 ؛ ص300.
[3] ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمة - تهران، چاپ: دوم، 1395ق، ج‏1 ؛ ص253.
[4] مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، زاد المعاد - مفتاح الجنان - بیروت، چاپ: اول، 1423 ق، ص235.
[5] سوره انبیاء، آیه 18.
[6] سوره بقره، آیه 257.
[7] ابن مشهدى، محمد بن جعفر، المزار الکبیر (لابن المشهدی) - قم، چاپ: اول، 1419 ق، ص 504

منبع:
https://khabarban.com
https://khabarban.com/a/33282341