بیش فعالی در بزرگسالان

علائم بیش فعالی در بزرگسالان

برخی از افراد مبتلا به ADHD با افزایش سن علائم کمتری دارند، اما برخی از بزرگسالان همچنان علائم عمده ای دارند که با عملکرد روزمره تداخل دارند.

در بزرگسالان، ویژگی های اصلی ADHD ممکن است شامل دشواری در توجه ، تکانه و بی قراری باشد. علائم ممکن است از خفیف تا شدید باشد.

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD از ابتلا به این بیماری آگاه نیستند.

بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است تمرکز و اولویت بندی برای آنها دشوار باشد، که منجر به کارهای فراموش شده و جلسات یا برنامه های اجتماعی فراموش شده می شود. ناتوانی در کنترل تکانه ها می تواند از بی صبری در صف انتظار یا رانندگی در ترافیک گرفته تا تغییرات خلقی و عصبانیت باشد.

سایر علائم بیش فعالی بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تکانشگری

بی نظمی و اولویت بندی مشکلات

مهارت ضعیف در مدیریت زمان

مشکلات تمرکز بر یک کار

فعالیت بیش از حد یا بی قراری

برنامه ریزی ضعیف

نوسانات مکرر خلقی

مشکلات پیگیری و تکمیل وظایف

گرم مزاج

استرس
 

تفاوت رفتار معمولی و ADHD چیست؟

تقریباً همه در برخی از دوره های زندگی خود علائمی شبیه به ADHD دارند. اگر مشکلات اخیراً ایجاد شده باشد یا فقط گاهی اوقات در گذشته رخ داده باشد، احتمالاً ADHD ندارید ADHD فقط در مواردی تشخیص داده می شود که علائم آنقدر شدید باشد که باعث مشکلات مداوم در زندگی شود.

این علائم پایدار و مخل را می توان در اوایل کودکی جستجو کرد.

تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان ممکن است دشوار باشد زیرا برخی از علائم ADHD شبیه علائم ناشی از شرایط دیگر مانند اضطراب یا اختلالات خلقی است.

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD حداقل یک بیماری بهداشت روانی دیگر مانند افسردگی یا اضطراب نیز دارند.
 

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر هر یک از علائم ذکر شده به طور مداوم زندگی شما را مختل می کند ، در مورد اینکه آیا ممکن است بیش فعالی داشته باشید با پزشک خود صحبت کنید.

انواع مختلفی از متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است درمان بیش فعالی را تشخیص و نظارت کنند.

به دنبال پزشکی باشید که آموزش و تجربه مراقبت از بزرگسالان مبتلا به ADHD را داشته باشد. 1


 

علل بروز اختلال بیش فعالی نقص توجه چیست؟

هنوز علت دقیق بروز اختلال بیش فعالی نقص توجه مشخص نیست اما محققان تصور می‌کنند که عوامل متعددی در بروز این اختلال نقش دارند که برخی از آنها به شرح زیر می‌باشند:
 

عوامل ژنتیکی 

اگر اختلال بیش فعالی نقص توجه به تازگی در شما تشخیص داده شده است یا آن که سالها است که با این اختلال زندگی می‌کنید احتمالا این سوال برای شما مطرح شده است که آیا کودکان من نیز دچار این اختلال خواهند شد؟ پاسخ شما به این سوال این است که بستگی دارد.

اختلال بیش فعالی نقص توجه یک اختلال ارثی است و تحقیقات نشان داده که عوامل ژنتیکی بیش از ۷۰% در بروز این اختلال نقش دارند.

علیرغم این ارتباط ژنتیکی قوی اختلال بیش فعالی نقص توجه به صورت خودکار در کودک شما ایجاد نخواهد شد زیرا یک مجموعه از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال در کودکان شما نقش نقش دارند. گاهی اوقات کودکان این ژن‌ها را به ارث می‌برند بدون آنکه این ژن در آنها فعال شود.
 

سموم 

 قرار گرفتن در معرض سرب حتی مقادیر کم آن می‌‌تواند باعث بیش فعالی و نقص توجه شود. سرب در محیط‌های مختلف از قبیل رنگ ساختمان وجود دارد و قبلا نیز در بنزین وجود داشت.
 

قرار گرفتن در معرض مواد موجود در رحم

سلامت مادر و عادات سالم او در دوران بارداری نقش مهمی را در بروز این اختلال ایفا می‌کند.

تغذیه نامناسب و عفونت در دوران بارداری باعث می‌شود که ریسک بروز این اختلال در کودک شما افزایش پیدا کند.

شواهد و مدارکی وجود دارد که نشان می‌‌دهد استفاده از برخی ترکیبات در دوران بارداری باعث می‌شود که ریسک بروز اختلال بیش فعالی نقص توجه در کودک افزایش پیدا کند.
 

بیماری‌ها و آسیب دیدگی‌های خاص 

 برخی بیماری‌ها از قبیل مننژیت یا ان سفالی می‌تواند باعث بروز مشکلات مربوط به یادگیری و توجه شود.

با این حال درصد کمی‌از کودکان به علت آسیب دیدگی مغز از قبیل تروما، آسیب دیدگی زود هنگام یا به تاخیر افتادن فرآیند رشد طبیعی ممکن است دچار علائم و نشانه‌های بیش فعالی نقص توجه شوند.
 

چه عواملی باعث بروز اختلال بیش فعالی نقص توجه نمی‌‌شود؟

 اگرچه تصور می‌شود که عوامل زیر در بروز اختلال بیش فعالی نقص توجه نقش دارند تحقیقات نشان داده است که این موارد باعث بروز چنین اختلالی نخواهد شد:

تماشای تلویزیون

رژیم غذایی از قبیل رژیم پر از شیرینی

اختلالات هورمونی از قبیل کم کاری تیروئید

رفتار نامناسب پدر و مادر

بازی‌های ویدئویی و کامپیوتری
 

بیش فعالی بزرگسالان چطور تشخیص داده می‌شود؟

برای تشخیص این اختلال به روانپزشکی مراجعه کنید که در زمینه‌ی درمان و تشخیص بیش فعالی بزرگسالان تجربه داشته باشد.

پزشک ممکن است:

از شما درخواست کند که یک تست فیزیکی بدهید تا اطمینان حاصل کند که سایر مشکلات پزشکی، باعث ایجاد علائم بیش فعالی نشده باشد.

چند آزمایش خون تجویز کند.

آزمایش‌های روان‌شناسی را توصیه کند.

از شما سؤالاتی در مورد سوابق پزشکی‌تان بپرسد.

درحالی‌که متخصصان، سن خاصی برای تشخیص اولین علائم بیش فعالی بزرگسالان تعیین نمی‌کنند، ولی در این نکته با هم توافق دارند که در بزرگسالی، این اختلال، ناگهانی به‌وجود نمی‌آید. به همین دلیل است که معمولا پزشکان از شما در مورد رفتارها و هر علائمی که در کودکی داشته‌ اید سؤالاتی می‌پرسند.

برای این منظور ممکن است موارد زیر را انجام دهند و سؤالاتی از این قبیل بپرسند:

سوابق تحصیلی شما را بررسی می‌کنند و اگر توضیحاتی در مورد رفتار شما در مدرسه وجود داشته باشد، آنها را بررسی می‌کند.

برای مثال سابقه‌ی عدم تمرکزحواس و بی‌توجهی یا عدم موفقیت علی‌رغم توانایی و استعداد لازم.

پزشک ممکن است با والدین شما در این مورد مشورت کند تا متوجه شود که آیا در کودکی علائم بیش فعالی داشته‌اید یا خیر.

کسانی‌که دچار اختلال بیش فعالی هستند ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط با بچه‌ها در مدرسه داشته‌اند یا معلم‌ها به سختی می‌توانستند به آنها چیزی بیاموزند. احتمالا جزء افرادی هستند که در دوران مدرسه معلم، آنها را جلوی کلاس می‌نشاند.

پزشکان در مورد سابقه‌ی این بیماری در خانواده‌ی شما نیز سؤالاتی می‌‌پرسند. این سؤال می‌تواند کمک زیادی در تشخیص بیماری باشد، چون به‌نظر می‌رسد که این مشکل به‌صورت ژنتیکی در بعضی خانواده‌ها بیشتر است.


 

بیش‌ فعالی بزرگسالان چطور درمان می‌شود؟

اگر پزشک‌تان تشخیص دهد که به این اختلال مبتلا هستید، باید با همکاری هم، یک برنامه‌ی درمانی که مخصوص خود شماست، طراحی کنید.

این برنامه‌های درمانی ممکن است شامل دارو، جلسات درمانی، یادگیری بیشتر در مورد اختلال و برخورداری از حمایت خانواده باشد.

همه‌ی این موارد در کنار هم به شما کمک می‌کنند که روش‌های جدیدی برای انجام کارها پیدا کنید که زندگی روزمره‌ی شما را ساده‌تر می‌کند.

این روش‌ها باعث می‌شود که به‌طور کلی احساس بهتری داشته باشید.

مطمئن شوید که پزشک، کاملا زیر نظرتان داشته باشد. چون افرادی که دچار این اختلال هستند معمولا شرایط مختلف و اختلال‌های دیگری را هم تجربه می‌کنند. برای مثال ممکن است اختلال در یادگیری، اضطراب یا سایر اختلال‌های خلقی داشته باشید.

ممکن است اختلال وسواس فکری عملی داشته باشید یا نسبت به الکل و مواد مخدر وابستگی پیدا کرده باشید.

بنابراین پزشک باید کاملا از همه‌ی شرایط شما اطلاع کافی داشته باشد تا بتواند برنامه‌ی درمانی مؤثر و کاملی برای‌تان تجویز کند.
 

داروهای درمان بیش فعالی بزرگسالان

 

داروهای محرک

معمولا برای بزرگسالانی که به اختلال بیش فعالی مبتلا هستند، داروهای محرک تجویز می‌شود.

تحقیقات نشان می‌دهد که دوسوم از بزرگسالانی که اختلال بیش فعالی دارند، با کمک داروهای محرک، بهبودی قابل توجهی در علائم خود پیدا می‌کنند.

نمونه‌هایی از داروهای محرک عبارت است از:

دکس متیل فنیدات (Dexmethylphenidate)؛

دگزامفتامین (Dextroamphetamine) و آمفتامین؛

دکسترو آمفتامین (Dextroamphetamine)؛

لیز دگزامفتامین (Lisdexamfetamine)؛

متیل فنیدات (Methylphenidate).
 

البته این داروهای محرک همیشه ایده‌آل نیستند. چرا؟

چون این داروها ممکن است ویژگی‌های زیر را داشته باشند:
 

اعتیادآوربودن

محرک‌ها جزء مواد دارویی کنترل‌شده هستند؛ به این معنا که ممکن است مورد سوء استفاده قرار بگیرند.

بعضی از مبتلایان به بیش‌ فعالی، مشکلاتی با سوء مصرف دارو پیدا می‌کنند یا ممکن است در گذشته چنین مشکلی داشته باشند.
 

فراموش‌ کردن مصرف

انواع داروهای محرک با تأثیر کوتاه‌مدت اگر جایگزین داروهای قوی‌تر و بلندمدت شوند، خیلی زود اثر خود را از دست می‌دهند و از آنجایی که بعضی از مبتلایان به بیش‌ فعالی دچار فراموشی می‌شوند، ممکن است مصرف چندباره‌ی آنها را در طول روز فراموش کنند.
 

سخت‌بودن زمان‌ بندی قرص‌ها

اگر مبتلایان تصمیم بگیرند که شب‌ها مصرف قرص را قطع کنند، ممکن است نتوانند در انجام کارهای منزل برای مثال پرداخت قبض‌ها یا کمک به بچه‌ها برای انجام تکالیف یا رانندگی، تمرکز کنند. هر چقدر دیرتر این دارو را مصرف کنند، برای مصرف الکل وسوسه می‌شوند تا به آرامش برسند.
 

داروهای غیرمحرک

پزشکان ممکن است داروهای غیرمحرک نیز برای بیش فعالی تجویز کنند.

ممکن است این داروها به تنهایی یا همراه با داروهای محرک، تجویز شوند.

این داروها عبارت است از:

اتوموکستین (Atomoxetine)؛

گوانفاسین (Guanfacine)؛

کلونیدین (Clonidine).
 

جلسات درمانی و درمان‌های رفتاری

برنامه‌های درمانی شما ممکن است به غیر از دارو شامل موارد زیر باشد:

درمان‌های شناختی و رفتاری که به بهبود اعتمادبه‌نفس کمک می‌کند.

آموزش‌های ریلکسیشن و مدیریت استرس که باعث کمترشدن اضطراب و استرس می‌شود.

مربی‌گری زندگی که به شما کمک می‌کند برای خودتان اهدافی در نظر بگیرید.

به‌علاوه، روش‌های جدیدی برای منظم‌ماندن و انجام‌ کارها در منزل و سر کار یاد می‌گیرید.

مربی‌گری شغل که این مورد شما را در مسائل کاری و در محل کار حمایت می‌کند.

در نتیجه می‌توانید روابط کاری بهتری برقرار کنید و عملکردتان در محل کار بهبود می‌یابد.

آموزش و درمان خانوادگی این مورد به شما و نزدیکان‌تان اطلاعات کاملی در مورد این اختلال می‌دهد تا درک بهتری در مورد بیش فعالی داشته باشید.

طی این آموزش‌ها یاد می‌گیرید که بیش فعالی چقدر می‌تواند در زندگی روزمره‌ ی شما تأثیرگذار باشد. 3

پی نوشت:
1.www.mehreapame.com
2.www.anjomanmaaref.com
3.www.chetor.com