12 اردیبهشت 1389 / 17 جمادی الاولی 1431 / 2 می 2010

آيت‏اللَّه مرتضي مطهري در سال 1299 ش در خانواده‏اي روحاني در شهرستان فريمان از توابع استان خراسان ديده به جهان گشود. دروس ابتدايي را در مكتب و نزد پدر فرا گرفت و در 12 سالگي وارد حوزه علميه مشهد شد. وي همچنين در 15 سالگي در قيام مردمي مسجد گوهرشاد مشهد در تيرماه 1314 حضور داشت و اين حادثه، نقش عميقي در شكل‏گيري تفكرش عليه نظام طاغوتي پهلوي بر جاي گذاشت. استاد مطهري در سال 1315 براي ادامه تحصيلات حوزوي وارد حوزه علميه قم شد. وي در آنجا از محضر استادان بزرگواري چون آيات عظام سيد حسين بروجردي، سيدمحمدتقي خوانساري، امام خميني، علامه طباطبايي، سيد محمد حجت كوه‏كمره‏اي، سيد محمد محقق داماد، ميرزا مهدي آشتياني، شيخ مهدي مازندراني و ميرزا علي آقا شيرازي بهره‏هاي وافر برد و به مقام اجتهاد نائل آمد. ايشان پس از مدتي به تهران مهاجرت كرد و به تدريس در دانشگاه اشتغال ورزيد. استاد مطهري پلي ميان حوزه و دانشگاه برقرار كرد و جوانان دانشجو را از غلتيدن به دام‏هاي الحاد و التقاط آگاهي بخشيد. وي در قيام 15 خرداد سال 1342 نقشي مؤثر و روشنگري داشت و به همراه تعدادي از علما و روشنفكران دستگير و زنداني گرديد. شهيد مطهري پس از آزادي از زندان، نظر به قطع ارتباط مردم با امام خميني(رحمة الله علیه) به خاطر تبعيد معظم‏له به تركيه و عراق، مسؤوليت عظيم نمايندگي حضرت امام در ميان اقشار جامعه را برعهده گرفت و در اين راستا در رأس شورايي جهت نظارت بر حفظ خط فكري "هيئت‏هاي مؤتلفه" از سوي امام خميني(رحمة الله علیه) تعيين شد. استاد مطهري چه پيش از پيروزي انقلاب و چه پس از آن، به عنوان يكي از چهره‏هاي برجسته علمي، مذهبي و سياسي در پيروزي انقلاب و استقرار حكومت اسلامي نقش بسزايي داشت و يكي از بنيان‏گذاران اصلي راه‏پيمايي‏هاي سراسري مردم عليه نظام طاغوتي پهلوي محسوب مي‏شد. شهيد مطهري در هنگام پيروزي انقلاب اسلامي، از سوي امام خميني(رحمة الله علیه) به عضويت شوراي انقلاب اسلامي منصوب گرديد و يكي از تصميم‏گيرندگان و سياستگزاران اصلي كشور انقلابي ايران به شمار مي‏رفت. اين مجاهد سترگ سرانجام در پايان يكي از جلسات كه به تنهايي راهي خانه‏اش بود، مورد سوءقصد يكي از اعضاي منحرف گروهك فرقان قرار گرفت و به لقاءاللَّه پيوست و پس از تشييع باشكوه در تهران و قم، در جوار حضرت معصومه(سلام الله عليها) به خاك سپرده شد. از استاد شهيد مرتضي مطهري، قريب به 80 كتاب ارزنده برجاي مانده است كه امام خميني(رحمة الله علیه) همگان را به پاس داشتن آنها سفارش كرده است. ايشان فرمود: "من به دانشجويان و طبقه روشنفكران متعهد توصيه مي‏كنم كه كتاب‏هاي اين استاد عزيز را نگذارند با دسيسه‏هاي غيراسلامي فراموش شود".
استاد مطهري پس از عمري مجاهدت در راه خدا و تلاش خستگي‏ناپذير در زمينه‏هاي فرهنگي، سياسي و مذهبي به دست جاهل‏ترين و جنايتكارترين دشمنان اسلام به ملكوت اعلي پيوست. او كه معلم اخلاق، فلسفه، عرفان و مسائل اقتصادي بود در تمامي اين زمينه‏ها كارهاي تحقيقاتي و بنيادي شايسته‏اي انجام داده است. به همين مناسبت 12 ارديبهشت، سالروز شهادت اين معلم نمونه و اسوه تقوا در نظام جمهوري اسلامي ايران، به عنوان روز معلم نامگذاري شده است تا همواره و همه ساله ضمن بزرگداشت خاطره آن رادمرد بزرگ و مجتهد و فيلسوف بلندآوازه، از زحمات بي‏شائبه و ايثارگرانه طبقه عظيم معلمان كه وظيفه سنگين آموزش و پرورش كودكان، نوجوانان و جوانان اين مرز و بوم را برعهده دارند، قدرداني گردد.
ابوالعباس احمد بن يحيى معروف به ثَعلَب، نحوي و لغوي، اديبي پرهيزكار و از مشاهير اهل لغت مي‏باشد. وي در پايان تحصيلات متداولِ عصرِ خود، با جديّت بسيار به تحصيل ادبيات عرب اهتمام ورزيد و پس از سال‏ها مطالعه‏ي پي‏گير، در اين رشته، به مقامي شامخ دست يافت. اَخْفَشِ اَصغر، مُطَرَّز و ابنُ‏الحائِك از شاگردان برجسته‏ي ثَعلَب مي‏باشند. او داراي حافظه‏اي قوي و معلومات بسيار بوده است. ثعلب داراي تاليفات فراواني از جمله: الفَصيح، اِعرابُ القرآن، اَمالي و الْاَلفاظ مي‏باشد.
ابوحامد امام محمد غزالي، در سال 450 هجري قمري در طوس به دنيا آمد. در مدت كمي بر اثر ذكاوت فطري، مقدمات را فرا گرفت و سپس عازم نيشابور شد و در حوزه‏ي درس امام الحَرَمين جُوِيني مراتب كمال را پيمود. ابوحامد در سال 480 ق و در 30 سالگي به مدرسه‏ي نظاميه‏ي بغداد كه از پر اهميت‏ترين حوزه‏هاي درسي آن زمان بود، رفت و به صدها تن از افاضل درس گفت. پس از مدتي كه آوازه‏اش همه جا را فرا گرفته بود، بر اثر تحول عظيم روحي درس و بحث و مقام را رها كرد و عُزلت گزيد و پس از مدتي از بغداد هجرت كرد. امام محمد غَزّالي سپس راهي حجاز، شام و بيت المقدس گرديد و ديگر به بغداد نرفت. وي سرانجام به طوس رفت و در آن جا به تدريس پرداخت و طريقت صوفيه را برگزيد. امام محمد غزالي داراي تاليفات فراواني مي‏باشد از جمله: احياءُ علوم الدين، كيمياي سعادت، تفسيرُ القرآن، الاقتِصاد و المُسْتَصْغي. غزالي سرانجام در سال 505 ق در 55 سالگي در طوس درگذشت.
لئوناردو داوينچي هنرمند شهير ايتاليايى، در 14 اوت 1452م در دهكده وينچي در نزديك شهر فلورانس ايتاليا به دنيا آمد و به زودي نبوغش در زمينه‏هاي گوناگون هنري آشكار شد. وي از آغاز جواني به مطالعه طبيعت و بررسي سنگ‏ها، رودها و كوه‏ها... مي‏پرداخت. علاوه بر اين، لئوناردو از همان زمان به مجسمه‏سازي علاقه‏اي وافر داشت. لذا پدرش وي را به فلورانس فرستاد تا هنر مجسمه‏سازي و نقاشي را بياموزد. داوينچي در مدت زمان كوتاهي نقاشي را فرا گرفت و به استادي رسيد. وي علاوه بر آن در رشته‏هاي مهندسي راه و ساختمان، اخترشناسي، زمين‏شناسي، كالبدشناسي و هواشناسي استاد بود و اختراعات متعددي در هر رشته به انجام رساند. وي در يادداشت‏هاي روزانه خود، طرح‏هاي جالبي از زيردريايى، تانك جنگي، لباس غواصي، چترنجات، نيروي جاذبه، اختراع دوربين، اختراع رطوبت سنج و بالگرد و... كشيد كه از جمله كارهاي علمي و عملي اين هنرمند و دانشمند بود. داوينچي با اين‏كه فرزند قرون وسطي به شمار مي‏رفت، با اين حال، نوآوري و كارهاي جالبش، وي را در زمره پيش‏قدمان رنسانس قرار داده است. اختراعات و اكتشافات او به قدري زياد و متنوعند كه به راستي انسان را به حيرت مي‏اندازد. حتي گفته مي‏شود كه لئوناردو داوينچي در علم و هنر، از هم عصران خود، ده‏ها و گاهي صدها سال پيش افتاده بود و به جايى رسيد كه با مردم قرن بيستم، فاصله چنداني نداشت. داوينچي پس از سفر به چند شهر ايتاليا، در سال 1506م به فرانسه رفت و نقاش دربار لويى دوازدهم پادشاه اين كشور شد. وي با ميكل آنژ ديگر نقاش و مجسمه ساز مشهور هموطن خود معاصر بود و اين دو هنرمند نقش مهمي در تكوين هنر دوره رنسانس داشتند. داوينچي نقاشي بزرگ نيز، به شمار مي‏رود كه آثارش را با ديدي آينده‏نگر و ژرف به وجود مي‏آوَرْد. از داوينچي آثار بسياري برجاي مانده ولي اكثراً ناقص و نيمه‏تمامند زيرا وي با چنان شتابي در عرصه علوم و فنون جولان مي‏كرد كه فرصت تكميل آنها را نمي‏يافت. با اين حال از جمله تابلوهاي نقاشي او شام آخر و لبخند ژوكوند است كه مهم‏ترين و زيباترين اثر اوست. هم‏چنين ساختمان كليساي جامع ميلان، از برجسته‏ترين آثار معماري داوينچي است. لئوناردو داوينچي سرانجام در 2 مه 1519م در 67 سالگي درگذشت.
سه سال پس از حمله لهستان به روسيه، يكي از سرداران روسي آنها را شكست داد و مسكو را از اشغال ارتش لهستان خارج كرد و ميخائيل رومانوف به عنوان تزار جديد، بر تخت نشست. از اين زمان دوران حكومت 304 ساله خاندان رومانوف بر روسيه آغاز گرديد. اگر چه كشور روسيه در زمان حكومت رومانوف‏ها گسترش يافت اما از لحاظ اقتصادي، پيشرفت چنداني نكرد و استبداد تزارها، مانع از شركت مردم روسيه در سرنوشت خود بود. در اثر چنين مشكلات سياسي و اقتصادي، مردم در سال 1917م عليه تزار نيكلاي دوم آخرين پادشاه خاندان رومانوف قيام كردند. با سرنگون شدن او، رژيم سوسياليستي بر روسيه حاكم شد.
كاترين كبير، امپراتوريس روسيه، در دوم مه 1729م به دنيا آمد. وي در 15 سالگي با پتر سوم ازدواج كرد. اما پتر سوم، پادشاه روسيه به او علاقه نداشت و او را در ملأ عام مورد اهانت قرار مي‏داد. كاترين با همدستي چند نفر از نزديكان خود در نهم ژوئيه 1762م در 33 سالگي، هنگامي كه پتر سوم از شهر خارج شده بود، خود را امپراتوريس و ملكه روسيه خواند. پتر كه ناگهان، چنين ضربه هولناكي خورد، به كلي خود را باخته، بدون مقاومت چنداني، استعفا داد و چند روز بعد درگذشت. در حقيقت او توسط نزديكان كاترين مسموم شده بود. كاترين در دوران سلطنت خود علي‏رغم انجام برخي خدمات و اصلاحات، در زندگي مردم فقير و ستم‏ديده، رفاه و بهبود به وجود نياورد تا آن‏جا كه شورش‏هاي فراواني در زمان او برخاست. گفته شده است كه در دوره سلطنت او كه بيش از سه دهه به طول انجاميد، شيوه كشاورزي، اصلاح شده و اصول بانك‏داري ترويج گرديد، ارتش را سازمان داده و سامان بخشيد، بيمارستانهايى بنا شده و به طور كلي اقتصاد كشور شكوفا شد. هم‏چنين وي در تحكيم مسائل آموزش و فرهنگ روسيه تلاش نمود، اما از سوي ديگر، كاترين اگرچه ملكه روسيه به شمار مي‏رفت اما از لحاظ شخصيتي دچار انحطاط شديد اخلاقي بود و به گفته مورخين با توجه به اينكه خود را يك موجود برتر مي‏پنداشت، از مصاحبت با مردان متعدد دربار ابايى نداشت و فساد و تباهي بر دربار پادشاهي وي غلبه داشت. وي در سياست خارجي، سياست توسعه‏طلبي را دنبال مي‏كرد و تا آن‏جا كه مي‏توانست براي اين امر مي‏كوشيد. كاترين 33 سال سلطنت كرد و سرانجام در 17 نوامبر 1796م در 66 سالگي درگذشت. وي داراي هوشي سرشار و جسارت و عزمي تمام و حرص و جاه‏طلبي زيادي بود.
ويليام موريس شاعر و نويسنده انگليسي در 29 اوت سال 1834م در انگلستان متولد شد. وي تحصيلات خود را در كمبريج گذرانيد و مدتي به نقاشي پرداخت. موريس، بعد از چندي با تأسيس يك شركت، به ايجاد تحول در مبلمان و تزيين منازل انديشيد و با طراحي و توليد پرده‏هاي نقش‏دار، كارهاي چوبي، شيشه‏هاي رنگي و لوازم سفالي و فلزي آن را عملي نمود. وي درگام بعدي به صحافي و طراحي كتاب روي آورد و با راه‏اندازي چاپ‏خانه، كتاب‏هاي نفيسي را چاپ نمود. با اين همه، بُعد ادبي زندگي موريس، با انتشار نخستين دفتر شعرش در 24 سالگي آغاز شد. اين كتاب كه دفاع گونور نام داشت، بيانگر شور و دلبستگي موريس به سده‏هاي ميانه بود. از ديگر آثار او كتاب بهشت خاكي است كه مجموعه‏اي از داستان‏هاي شاعرانه را در برمي‏گيرد. موريس در كنار شعر و داستان و نثر به ترجمه كتب مختلفي دست زد و از جمله اوديسه اثر هومر را به انگليسي بازگرداند. ويليام موريس كه سوسياليستي ثابت قدم بود در اواخر عمر آثاري نيز درباره سوسياليسم نگاشت كه اخبار ناكجا آباد از معروف‏ترين آنهاست. وي در اين اثر كه رماني رؤياي است به ترسيم جامعه‏اي بدون نقص مي‏پردازد و با سبك خاص خود، باورهاي خود را صورتي ادبي مي‏بخشد و در ميان آنها از مطالب سبك و مكاشفات استفاده مي‏كند. موريس در اين اثر با حذف كارخانه‏هاي آلوده‏سازي، چهره پر لطف طبيعت را باز مي‏يابد و از ميان بردن كار زنجيره‏اي، كارگر را به صنعت‏گر تبديل مي‏كند. در جامعه مورد نظر وي، خوشيِ آفريدن چيزهاي زيبا، بهترين پاداشي است كه ارائه مي‏شود. از ديگر آثار منظوم وي "زيگورد دِ وولسونگ" است كه آن را از جهت كمالِ وزن و قدرت مضمون، بهترين اثر شاعرانه موريس دانسته‏اند. ويليام موريس شاعر، نقاش، نمايش‏نامه‏نويس و اديب برجسته انگليسي كه به او لقب شاعر اجتماع داده بودند و يكي از پنج شاعر برجسته ادبيات قرن نوزدهم انگليس است، سرانجام در 2 ماه مه 1896م در 62 سالگي درگذشت.
آلفرد دو موسه، شاعر و نمايش‏نامه‏نويس برجسته فرانسوي در يازدهم دسامبر 1810م در خانواده‏اي با فرهنگ در پاريس زاده شد. وي دوران كودكي را بسيار آرام و منظم گذراند و از آن زمان به سرودن شعر علاقه نشان داد. موسه شعر مي‏گفت، نقاشي مي‏كرد، به موسيقي دلبستگي خاصي داشت و مصمم بود كه در رشته حقوق يا پزشكي تحصيلات خود را به پايان رساند. در نهايتْ شعر را برگزيد و عمر خود را به آن مصروف داشت. آلفرد منظومه‏هاي كوچكي ساخت كه باب سليقه مردم عصر بود؛ اشعار نخستين او رنگ خاصي نداشت. نه ملال در آن ديده مي‏شد، نه عصيان و نه انديشه‏اي اخلاقي و نه فلسفه خاص. تنها پرتوهايى بود كه از قريحه شاعري پيش رس تراوش مي‏كرد كه با وجود سن كم او، داراي تركيبي استادانه و بياني روان و قالبي زيبا و لطيف بود و نشانه‏اي از مبتدي بودن شاعر در آنها به چشم نمي‏خورد. موسه جواني اجتماعي و خوش محضر بود و به زودي توانست به وسيله استقلال فكري و روحي و ژرف بيني در تحليل رواني و دارا بودن هوش سرشار، مورد توجه ادباي وقت قرار گيرد. وي در 19 سالگي اولين ديوان شعر خود به نام قصه‏هاي اسپانيايى و ايتاليايى را انتشار داد كه به سبب رهايى از قواعد بيان و به كار بردن لحن مسخره‏آميز و گستاخانه مورد سرزنش قرار گرفت. در هر حال، موسه پس از انتشار اين ديوان مقامي خاص در جامعه ادبي فرانسه يافت. موسه در عالم تئاتر نيز با اولين نمايش‏نامه‏هايش غوغاها برانگيخت. وي در نمايش‏نامه‏هاي اوليه خود كه در 22 سالگي بر صحنه برد، برجسته‏ترين انديشه‏هاي ادبي و اطلاعاتي درباره الهام شاعرانه كه پيش از او كسي درباره آن چيزي ننوشته بود، عرضه كرد. در اين زمانْ موسه نظر بدبينانه‏اي درباره نهضت ادبي عصر خود بيان داشت و گفت: امروزه ديگر هنر وجود ندارد. وي در ادامه، نمايش‏نامه‏هاي متعددي نگاشت و هم‏زمان به سرودن شعر نيز پرداخت. فصاحت تغزُّلي، رواني بيان و مسائل عاطفي و احساس‏هاي درون موجب شد كه شعرهاي موسه دردل عامه مردم جاي گيرد و او راشاعر بزرگ غنايى معرفي كند. موسه در سي سالگي به پيري زودرس رسيد. از بلندپروازي‏ها در او نشانه‏اي باقي نماند، سرچشمه تخيلاتش خشك و حساسيتش ضعيف گشت و تا پايان عمر، جز چند منظومه ،چند قصه و چندكمدي كه گاه در آنها خيال‏انگيزي، شور، ظرافت و خوش طبعيِ پيشين ديده مي‏شد، اثر مهمي نيافريد. در واقعْ دوره خلاقه هنري موسه، ده سال بيشتر طول نكشيد و آثار نمايشي وي پيروزي واقعي و گسترده را در حدود نيم قرن پس از مرگش به دست آورد. نبوغ حقيقي موسه با هيجان‏هاي زندگي خصوصيش رابطه بسيار نزديك داشت و هنگامي كه سرچشمه‏هاي الهام بخش زندگي او خشك يا ضعيف گشت، خلق آثار هنري او نيز رو به كاهش نهاد. نمايش‏نامه‏هاي اخلاقي و معنوي موسه و استقلال انديشه او موجب شد كه از پايدارترين نويسندگان نيمه اول قرن نوزدهم به شمار آيد. موسه از عصر خود پيش بود و آزادي فكر و قدرت تخيل و تيزبيني و ژرف نگري در آثار او درست همان چيزي بود كه مردم عصر جديد انتظارش را داشتند. در ميان آثار نمايشي آلفرد موسه، كمديِ با عشق شوخي نمي‏كنند، لوران ساتچو و شمعدان قابل توجه‏اند و قطعه شب‏ها، اميد به خداوند و يادگار از آثار مهم منظوم وي مي‏باشند. آلفرد دو موسه سرانجام در دوم مه 1857م در 47 سالگي درگذشت.
با پايان يافتن جنگ جهاني اول و تجزيه امپراتوري عثماني، عراق تحت سرپرستي و قيموميت استعمار بريتانيا قرار گرفت. انگليس نيز امير فيصل پسر حسين حاكم مكه را به پادشاهي عراق برگزيد. اما به تدريج احزاب سياسي در عراق فعال شدند و تلاش‏هايى براي استقلال عراق صورت گرفت. از جمله، رشيد عالي گيلاني، كه از استقلال طلبان عراق بود، در جريان جنگ جهاني دوم، مبارزه با استعمار انگليس را به اميد حمايت آلمان آغاز كرد و رياست دولت را بر عهده گرفت. ولي كمك آلمان به وي نرسيد و انگليس پس از شكست دادن استقلال طلبان، بار ديگر عراق را اشغال كرد. رشيد عالي نيز پس از شكست به خارج از عراق گريخت. اما علت اصلي بروز اين درگيري، ادامه سلطه انگليس بر چاه‏هاي نفت عراق و هم‏چنين مداخله در امور داخلي اين كشور بود.
جنگ جهاني دوم در سال 1939م آغاز شد و اگرچه در ابتداي كار، نيروهاي آلماني با سرعت به پيش مي‏رفتند و مناطق گسترده‏اي از اروپا را در اختيار مي‏گرفتند اما از نيمه‏هاي جنگ به ويژه پس از ورود به جنگ طاقت‏فرسا با شوروي، نيروهاي آلماني تحليل رفتند و از سوي ديگر متفقين نيز با بازسازي ارتش‏هاي خود و با كمك امريكا كه دور از صحنه جنگ بود، توانستند سير نزولي و روند اضمحلال رايش سوم را در آلمان رقم زنند. پس از چندي، با حمله متفقين، فرانسه از اشغال آلمان خارج شد و اين نيروها با گذشتن از رودخانه راين وارد خاك آلمان شدند. از اوايل سال 1945م نيروهاي شوروي كه موفق به اخراج آلماني‏ها از خاك خود شده بودند، به سرعت به طرف شرق آلمان حركت كردند. در اواخر آوريل همان سال بعد از بمباران‏هاي شديد هوايى، نيروهاي زميني شوروي وارد برلين شدند و در جريان جنگ شديد و خونين موفق به تصرف اين شهر شدند. در اول مه 1945م هيتلر، پيشواي نازي‏ها كه به خيال تصرف جهان و اِعمال حاكميت قدرت و انديشه نژاد برتر، جهان را به كام جنگ خونين كشانيده بود، خودكشي نمود و با سقوط كامل نظام سياسي آلمان، جنگ جهاني دوم به پايان رسيد. اما كشور آلمان و شهر برلين در قسمت شرقي تحت سيطره نظام سوسياليستي و در بخش غربي در چهارچوب نظام سرمايه‏داري قرار گرفت و تا اوايل دهه 1990م به صورت كشور و شهري دو پاره به حيات سياسي خود ادامه داد.
جيلبرت موراي، فيلسوف و محقق انگليسي در دوم ژانويه 1866م در سيدني استراليا به دنيا آمد. وي در 11 سالگي راهي انگلستان شد و پس از تكميل تحصيلات خود، از سي سالگي به عنوان استاد ادبيات و فلسفه يوناني در دانشگاه آكسفورد به تدريس پرداخت. موراي هم‏زمان تعدادي از داستان‏ها و نمايش‏نامه‏هاي يوناني را به شعر انگليسي ترجمه كرد و در باب فرهنگ دنياي قديم درتطبيق با مشكلات دنياي جديد، رسالات و مقالات بسيار نگاشت. وي در تحقيقات خود به اين نتيجه رسيد كه دين يوناني، در اصل، صبغه و رنگ يكتاپرستي داشته و خدايان متعدد يوناني، جنبه‏ها و وجه‏هاي مختلف خدا هستند. موراي براين اعتقاد بود كه در فرهنگ شرك‏آلود باستان، پايين‏ترين و بالاترين مرتبه فكر بشر را مي‏توان ديد. او هم‏چنين عقيده داشت كه از يك سو خرافات وحشت‏زا و ابتدايى و از سوي ديگر تعالي فكري جهانيان نشأت گرفته از ادبيات يونان باستان است. موراي پس از جنگ جهاني اول نيز خودش را صرف مسئله جامعه ملل كرد. از موراي آثاري برجاي مانده كه تاريخ ادبيات يونان، سنت كلاسيك در شعر و آزمايش اين نسل از آن جمله‏اند. جيلبرت موراي سرانجام در دوم مه 1957م در 91 سالگي درگذشت.
جزاير فالْكْ‏لند (مالويناس) كه در مجاورت آرژانتين و نزديك قطب جنوب واقع شده‏اند، در سال 1832م به اشغال انگلستان درآمدند. با اين حال، آرژانتين همواره اين جزاير را متعلق به خود مي‏دانست. در دوم آوريل 1982م، حكومت ژنرال‏ها در آرژانتين هم كه براي تحكيم موقعيت داخلي خود در پي يك ماجراجويي نظامي بودند، اين جزاير را تصرف كردند. هرچند دولت آرژانتين به دليل بي‏اهميت بودن موقعيت اين جزاير و بُعد مسافت انگلستان تا آرژانتين و نيز مخارج سنگين لشكركشي به فالْكْ‏لند توقع واكنش خاصي از جانب انگليس نداشت ولي عكس‏العمل مارگارت تاچر، نخست‏وزير وقت انگلستان شديدتر از حد مورد تصور ژنرال‏ها بود. خانم تاچر طي نطقي تهديد كرد كه اگر آرژانتينْ اين جزاير را ترك نكند و غرامت اين عمل را نپردازد، از جانب انگليس مورد تهاجم قرار خواهد گرفت. با بي‏اعتنايي آرژانتين به اين تهديد، خانم تاچر با بزرگ‏ترين و پرخرج‏ترين لشكركشي نظامي انگلستان پس از جنگ جهاني دوم، به جنگ آرژانتيني‏ها رفت و پس از طي دوازده هزار كيلومتر، نبرد دريايي سختي از روز دوم مه 1982م بين ناوگان درياي دو طرف، در منطقه روي داد. در نهايت جنگ فالك لند پس از چهل روز با تسليم باقي‏مانده نيروهاي آرژانتيني در 14 ژوئن پايان يافت. جنگ فالك‏لند با وجود مخارج بسيار سنگين آن، باعث شد تا خانم تاچر در ميان انگليسي‏ها به بانوي آهنين ملقب گردد.