این امامزاده، در شهرستان تنگستان، بخش دلوار، 36 کیلومتری جنوب بندر دلوار، بین روستای بنجو و سالم آباد واقع گردیده است و با جاده ساحلی بوشهر - کنگان بیست متر فاصله دارد و بر روی طول جغرافیایی ۵۱ درجه و ۰۷ دقیقه و عرض جغرافیایی ۲۸ درجه و ۲۸ دقیقه و ارتفاع آن از سطح دریا 5 متر است.
 
بقعه، اتاقی چهار گوش، از جنس بتون است که ابعاد آن به7.30 × 9.10 متر می رسد. دیوارهایش، از داخل سفید کاری و از بیرون پلاستر سیمان سفید شده و در قسمت جلو دارای پوشش سیمان است. کف اتاق وازاره آن موزائیک کاری شده و بر روی دیوارها آیات قرآن، ادعیه و تمثال بزرگان دین نصب شده است. در آلومنیمی آن، در ضلع شرقی قرار دارد که درون ایرانی با چهار ستون، باز می شود. در جهات شمال، جنوب و غرب سه پنجره آلومنیومی دارد و قسمت زنانه و مردانه اش به وسیله پرده ای از هم جدا شده است.
 
درونش با موکت و گبه فرش شده و بر فرازش گنبدی کلاخودی، با نمای گچ ساخته شده که زیر آن چهار دریچه جهت روشنایی و خنکی هوا تعبیه شده است. قبر امامزاده دارای پوشش موزائیکی مستطیل شکل، بدون سنگ قبر و درست زیر گنبد قرار گرفته و روی آن ضریح چوبی مشبکی با طول و عرض 2در1.6 و ارتفاع 1.78 نصب شده است. متر بنای فعلی قدمت چندانی ندارد و در سال ۱۶۲۲ ه ق بعد از تخریب اتاقی که به تاریخ 26 شعبان المعظم ۱۲۰۹ هق توسط استادی به نام عبدالله بن محمد و با هزینه فردی ناخدا از اهالی بندرگاه ساخته شده بود، احداث شده است.
 
صاحب بقعه نامش جعفر و از نوادگان امام کاظم (علیه السلام) است. در چگونگی انتسابش به آن امام همام، اطلاع دقیقی در دست نیست؛ حاج شیخ حسین محمودی - فردی ثقه و از روحانیون صاحب نام منطقه ساحلی - می گوید: من تذکره این امامزاده را در کتابی قدیمی در کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی دیده ام که نسبش بعد از چند واسطه به امام کاظم (علیه السلام) می رسد اما اکنون چگونگی این انتساب را فراموش کرده ام.
 
در علت آمدنش به این مکان، چنین روایت شده: در آن دوران این منطقه گبر نشین بوده و این بزرگوار برای ارشاد و هدایت اهالی منطقه، به این جا می آید و بعد از فوت در همین مکان که اکنون بارگاه اوست دفن می گردد.
 
این بقعه، حیاطی وسیع دارد با امکاناتی چون : آب لوله کشی، برق، سرویس بهداشتی - حوض آب، آشپزخانه، آب انبار و چند زائرسرا. قبرستانی قدیمی در جوارش واقع شده و در محوطه اطرافش درختانی چون نخل، کنار، گل ابریشم و اکالیپتوس مشاهده می شود.
 
این مکان مقدس، بین کوه و دریا قرار گرفته است؛ این چشم انداز زیبا و کرامات فراوان، زائر زیادی را به سوی او می کشاند، خصوص در ایام بهار وسیزده عید که از جاهای مختلف، حتى از خارج استان زائر زیادی به سوی این مکان مقدس می آید.
 
اهالی روستاهای مجاور با اعتقاد کامل و راسخی که به این بارگاه دارند، روز پنج شنبه و جمعه و در ایام تعطیل به زیارتش مشرف شده و برخی مراسم مذهبی از جمله عزاداری ایام محرم به خصوص روزهای تاسوعا و عاشورا در همین جا برگزار می شود. خادمی این بقعه، در ابتدا در دست طایفه های دشتی به نام «مقاتلی ها » بوده سپس به طایفه سلیمی های منطقه ساحلی می رسد. اولین شخص از این خانواده که افتخار خادمی این بقعه پیدا کرد، مرحوم عبدالحسین سلیمی بود و بعد از او پسرش مرحوم زائر محمد عهدار این مسئولیت شد و در حال حاضر مشهدی علی سلیمی پسر زائر محمد خادم امامزاده است. متاسفانه این امامزاده، چند بار توسط سارقان اشیاء عتیقه مورد سرقت قرار گرفته که در این جریان چند کاسه نقره ای بسیار با ارزش ربوده می شود.
 
منابع:
١. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، جلد ۱۱۱(خورموج)، ص ۲۳.
۲. گفتگو با آقای حسن سلیمی، فرهنگی و مطلع، ساکن خورشهاب، مورخ ۱۳۸۸/۹/۶
٣. گفتگو با حجة الاسلام والمسلمین حاج شیخ حسین محمودی، دشتی الأصل، ساکن قم، مورخ 1388/9/7
۴. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۸/6/1
 
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 34-32