24 اردیبهشت 1389 / 29 جمادی الاولی 1431 / 14 می 2010

پس از آن كه فرستاده سازمان ملل متحد، پس از گفتگو با سران قبايل و افراد متنفذ بحرين، گزارش خود مبني بر تمايل مردم بحرين به استقلال را به مجمع عمومي و شوراي امنيت سازمان ملل عرضه كرد، شوراي امنيت نيز با صدور قطعنامه‏اي در 22 ارديبهشت 1349 استقلال بحرين را خواستار گرديد. در اين ميان نمايندگان مجلس شوراي ملي پس از استماع گزارش نمايندگان سازمان ملل، به جدا شدن بحرين از ايران راي دادند. بنابراين اين جزيره نفت خيز و مهم از ايران جدا گرديد و در اين روز حاكميت چند صد ساله ايران بر اين نقطه پايان پذيرفت. سرانجام در 23 مرداد 1350، شيخ نشين بحرين استقلال خود را اعلام نمود و ايران به سرعت اين استقلال را به رسميت شناخت.
دانشمند بزرگوار و فيلسوف و عارف و شاعر وارسته، استاد محيي‏الدين مهدي الهي قمشه‏اي فرزند ابوالحسن الهي، در حدود سال 1280 ش (1319 ق) در شهرضا (قمشه سابق) در استان اصفهان به دنيا آمد. وي در ابتداي جواني در اصفهان از محضر حضرات آيات حاج آقاحسين قمي، آقا بزرگ حكيم خراساني و ميرزا مهدي اصفهاني استفاده برد و خود در فقه، اصول، فلسفه و حكمت به مراتب والايي دست يافت. استاد الهي قمشه‏اي سپس به تدريس فلسفه و حكمت در مدرسه سپهسالار پرداخت و در كنار آن به تحقيق و تاليف روي آورد. پس از تاسيس دانشگاه در كشور، مدرسه سپهسالار كه محفل ادبا و مجلس حكما بود، به دانشكده معقول و منقول تبديل گرديد. حكيم الهي قمشه‏اي، ضمن تدريس در منطق، حكمت و ادبيات در آن مكان، به عنوان يكي از برجسته‏ترين استادان دانشگاه تهران شناخته شده و با نوشتن كتاب "توحيد هوشمندان" به اخذ درجه دكترا از دانشكده مزبور نائل آمد. ايشان ضمن تدريس، با جملاتي شيوا، شيرين و پرجاذبه، مفاهيم دشوار فلسفي را بيان مي‏كرد و در تاييد اظهارات علمي خود از اشعار شاعران بزرگ، شاهد مي‏آورد. در محفل علمي اين حكيم الهي، دانشوران فاضلي پرورش يافتند كه حضرات آيات: سيدابوالحسن رفيعي قزويني، عبداللَّه جوادي آملي، حسن حسن‏زاده آملي، كاظم مدير شانه‏چي و سيدمحمدباقر حجتي و... از آن جمله‏اند. وي قلمي شيوا داشت و با همين شيوايي بود كه قرآن مجيد را به فارسي ترجمه كرد. ترجمه او، از نخستين ترجمه‏هاي امروزي قرآن در زبان و ادبيات فارسي بود و درزمان خود، مورد توجه روشنفكران، دانشجويان و نسل جديد قرار گرفت. همچنين ترجمه آزاد مفاتيح الجنان، صحيفه سجاديه و كليات ديوان الهي از ديگر آثار اوست. الهي قمشه‏اي يكي از مردان سير و سلوك معنوي و به معناي واقعي كلمه، اهل توكل بود و مناعت طبع ويژه‏اي داشت. سرانجام اين حكيم وارسته در شامگاه 24 ارديبهشت سال 1352 ش برابر با 12 ربيع الثاني 1393 ق در 72 سالگي درگذشت و در جوار حرم حضرت معصومه(سلام الله عليها) مدفون گرديد.
استاد حبيب يغمايي شاعر و نويسنده معاصر ايراني در سال 1280 ش در خور بيابانك در استان اصفهان به دنيا آمد و در پايان تحصيلاتش به مطالعه و تحقيق در زمينه ادبيات فارسي و معارف اسلامي پرداخت. حبيب يغمايي پس از آن كه رياست اداره فرهنگ سمنان، دامغان و كرمان را به عهده داشت به تهران آمد و در مدرسه دارالفنون به تدريس ادبيات فارسي پرداخت. سپس چندي نيز در اداره نگارش وزارت فرهنگ، تصدي و مديريت مجله آموزش و پرورش را برعهده گرفت. حبيب يغمايي از سال 1326 به مدت 31 سال، مجله يغما را منتشر كرد و از اين رهگذر خدمتي شايان به فرهنگ و ادب ايران انجام داد. وي همچنين از طبع شعر سرشاري بهره داشت. از جمله آثار ارزنده استاد حبيب يغمايي مي‏توان به تصحيح مجموعه آثار سعدي، دخمه ارغوان، رساله در علم قافيه و مناجات حضرت امير اشاره كرد. سرانجام اين نويسنده و شاعر ايراني چنين روزي در 83 سالگي در تهران درگذشت و در زادگاه خود به خاك سپرده شد.
عالم محقق، سيدعلي نقي اصفهاني آل محمد معروف به فيض الاسلام، در سال 1284 ش در خميني شهر (سده سابق) اصفهان در خانداني فرهيخته به دنيا آمد. وي پس از گذران علوم مقدماتي، راهي نجف اشرف گرديد و پس از شركت در دروس عالي حضرات آيات: سيدابوالحسن اصفهاني، آقا ضياءالدين عراقي و شيخ محمدكاظم شيرازي، به اجتهاد دست يافت. فيض الاسلام همچنين پس از طي سال‏ها تحقيق و تأمل در حديث، از دو محدث نامدار زمان آيت‏اللَّه شيخ عباس محدث قمي و شيخ علي اكبر نهاوندي، به اخذ اجازه روايت نائل آمد. مهم‏ترين اثر اين عالم ديني، ترجمه و شرح نهج البلاغه است كه به نهج البلاغه فيض الاسلام شهرت يافته است. همچنين ترجمه و شرح صحيفه كامله سجاديه، اشارات الرَّضويه و نيز تفسير قرآن عظيم در 3 جلد، از ديگر تاليفات اين محقق برجسته مي‏باشند. سرانجام اين عالم بزرگوار در 24 ارديبهشت 1364 ش، در هشتاد سالگي دارفاني را وداع گفت و در شهر ري به خاك سپرده شد.
استادمعظم، حجت الاسلام و المسلمين حاج شيخ كاظم مدير شانه‏چي، يكي از عالمان بنام عرصه حديث و روايت، در حدود سال 1306 ش (1346 ق) در مشهد مقدس زاده شد و پس از فراگيري دوره دبستان و دبيرستان به تحصيل علوم ديني روي آورد. ايشان پس از طي مقدمات و سطوح در درس خارج فقه و اصول حضرات آيات، شيخ هاشم قزويني، شيخ مجتبي قزويني، سيد يونس اردبيلي، ميرزا احمد كفايي و سيد محمد هادي ميلاني شركت جست و مباني علمي خود را استوار ساخت. همچنين وي علوم عقلي را از استادان فن فراگرفت و به تدريس پرداخت و از سال 1337 ش در دانشكده الهيات مشهد مشغول تدريس گرديد. استاد مدير شانه‏چي علاوه بر تدريس تاريخ اسلام، تاريخ اديان، آيات الاحكام و ادوار فقه، مقالات فراواني نگاشته و در زمينه كتابشناسي و نسخه‏شناسي، چندين فهرست را منتشر ساخته است. وي در راستاي شناسايي كتب خطي و نسخه‏شناسي، سفرهاي متعدد به كشورهاي روسيه، آذربايجان، ازبكستان، مصر، تركيه، سوريه، لبنان، مراكش، واتيكان و اسپانيا نمود و از نسخه‏هاي نفيس، عكس‏برداري و فيش‏برداري كرد. استاد شانه‏چي از فرزانگاني بود كه علوم عقلي و نقلي را در وجود خويش گردآورد و علاوه بر آن به زيور وقار و اخلاق خوش و سيماي صالحان آراسته بود و همين‏ها باعث شد تا در سال 1380 ش به عنوان يكي از نام‏آوران عرصه علم و فرهنگ و يكي از چهره‏هاي ماندگار برگزيده شود و در مراسم با شكوهي در صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران از ايشان تجليل به عمل آيد. تاريخ حديث، دراية الحديث، علم الحديث، روش استنباط و سنن النبي در 9 جلد از جمله آثار اين عالم بزرگوار مي‏باشند. سرانجام استاد مديرشانه‏چي در بيست و چهارم ارديبهشت 1381 ش برابر با اول ربيع الاول 1323 ق در 75 سالگي بدرود حيات گفت و در حرم مطهر امام رضا(علیه السلام) به خاك سپرده شد.
ملامحمد تقي بن محمد معروف به شهيد ثالث در سال 1184 در برغان متولد شد و در قزوين، قم و اصفهان به تحصيل علوم اسلامي پرداخت. سپس درعتبات عاليات از محضر شيخ جعفر كاشف الغطاء، صاحب رياض و سيد مجاهد بهره گرفت. وي بيشتر اوقات خود را صرف ترويج احكام دين مي‏كرد. اثرهاي ارزنده‏اي چون كتاب "عيون الاصول" در اصول فقه، "مجالس المؤمنين" در مواعظ و "منهج الاجتهاد" درشرح شرايع الاسلام از تأليفات او مي‏باشند. شهيد ثالث در سال 1264 قمري كه اوايل ظهور فتنه‏ي بابيه و سال اول جلوس ناصرالدين شاه بود در اثر مجاهدت‏ها و مدافعات ديني عليه فتنه‏ي ظهور "بابيّت" به دستور برادرزاده‏اش قرةالعين در حالي كه به نماز شب مشغول بود، از سوي چندتن از افراد فرقه مذكور مضروب گشت و پس از دو روز به شهادت رسيد.
سرزمين آنگولا قبل از ورود پرتغالي‏ها بخشي از امپراتوري افريقاي گينه بود، اما با تسلط پرتغالي‏ها بر آنگولا، در 14 مه 1575م، در تمامي سواحل اين كشور، مراكز بازرگاني احداث شد. آنگولا از زمان ورود پرتغالي‏ها به مدت چهارصد سال به طور وحشيانه‏اي تحت استعمار پرتغال قرار گرفت. پس از خاتمه جنگ جهاني دوم، شورش‏هاي متعددي براي كسب آزادي در آنگولا صورت گرفت و سرانجام منجر به استقلال اين كشور در سال 1975 شد. آنگولا با بيش از يك ميليون و دويست هزار كيلومتر مربع مساحت با كشورهاي جمهوري دموكراتيك كنگو، زامبيا و ناميبيا همسايه است. (ر.ك: 11 نوامبر)
گرچه امروزه به ويژه در كشورهاي پيشرفته كمتر اثري از "آبله" به چشم مي‏خورد اما تا قرن هجدهم اين بيماري شيوع فراواني داشت و تلفات گسترده‏اي بر جاي مي‏گذاشت. در سال 1717م يك زن انگليسي متوجه شد كه در برخي نقاط شرقي اروپا، از ماده سمي و زهرابه‏اي كه از تاول‏هاي آبله بيرون مي‏ريزد براي جلوگيري از ابتلاي ديگران به آبله استفاده مي‏شود. وي پس از فراگيري اين امر و تحقيق در اين زمينه، اين شيوه را در انگلستان رواج داد كه به كاهش تلفات آبله انجاميد. از سوي ديگر اين مسئله در انگلستان مطرح بود كه زهرابه و در واقع ماده سمي موجود درآبله گاوي براي انسان در برابر آبله مصونيت به وجود مي‏آورد. در نهايت، در 14 ماه مه 1796م دكتر ادوارد جِنِر انگليسي اين مسئله را عملي نمود و با انجام آزمايش بر روي يك كودك توانست اين احتمال را ثابت نمايد كه تلقيح با ويروس گاوي سبب ايمني در مقابل آبله مي‏شود. اين مطلب گرچه با مخالفت‏هاي عمومي مواجه گرديد اما به زودي در سراسر جهان پذيرفته شد. درحال حاضر با انجام واكسيناسيون، بيماري آبله تقريباً ريشه‏كن شده است. (ر.ك: 30 نوامبر)
سرزمين پاراگوئه در قرن شانزدهم ميلادي توسط يك اسپانيايى كشف شد و از آن زمان تا بيش از دو قرن، تحت استعمار اسپانيا قرار گرفت. اين وضعيت تا اوائل قرن نوزدهم ادامه داشت تا اينكه وقوع انقلاب 1810م در امريكاي لاتين باعث به وجود آمدن تحرك در مردم پاراگوئه شد، به صورتي كه در 14 ماه مي1811م فرماندار اسپانيايى اين منطقه را بركنار نموده و خواستار برقراري تجارت آزاد شدند. از اين رو، اين تاريخ به عنوان روز استقلال و روز ملي پاراگوئه مطرح شده است. بعد از استقلال پاراگوئه، حكومت استبدادي در اين كشور برقرار شد و به دليل اوضاع نامتعادل داخلي، كودتاهاي متعددي در پاراگوئه رخ داد كه با هر كدام از اين كودتاها، افراد مستبد ديگري در رأس كار قرار گرفتند. تا اين كه در سال 1954 ژنرال استروسْنِر به قدرت دست يافت و حكومت وي 34 سال به طول انجاميد. در سال 1989م در پاراگوئه اولين انتخابات آزاد رياست جمهوري برگزار شد و نقش مردم در حكومت افزايش يافت. جمهوري پاراگوئه با 406/752كيلومتر مربع مساحت در امريكاي جنوبي و در بين كشورهاي بوليوي، برزيل و آرژانتين واقع شده است. جمعيت آن 5/5 ميليون نفر و پايتختش آسونسيون است. پاراگوئه اولين كشور به استقلال رسيده در امريكاي جنوبي مي‏باشد. پيش‏بيني مي‏شود جمعيت پاراگوئه تا سال 2025م بيش از 9 ميليون نفر گردد. بيش از 88% جمعيت اين كشور كاتوليك هستند و به زبان اسپانيايي و گواراني صحبت مي‏كنند. اكثريت قريب به اتفاق سكنه پاراگوئه نژاد دو رگه سرخ و سفيد داشته و بقيه گروه‏هاي نژادي در اقليتند. واحد پول پاراگوئه، گواراني و از شهرهاي مهم آن سيوداددل استه، سان لورنزو و لامباره است.
در جريان جنگ جهاني دوم، كشور هلند هم‏زمان با لوكزامبورگ، بلژيك و فرانسه مورد تهاجم نيروهاي رايش سوم به سرفرماندهي آدولف هيتلر قرار گرفت. اين حملات كه در 10 مه 1940 آغاز شده بود، با پيروزي نيروهاي آلماني خاتمه يافت. و به خروج ملكه و اعضاي كابينه دولت هلند از كشور و عزيمت آنان به انگلستان انجاميد. هم‏زمان با آغاز حملات زميني، بمباران‏هاي وسيع هوايى توسط بمب‏افكن‏هاي آلمان انجام مي‏گرفت كه وحشتناك‏ترين آنها در شهر روتردام هلند به وقوع پيوست. در 14 مه 1940، اين شهر تاريخي توسط 480 هواپيماي بمب‏افكن آلمان مورد هدف قرار گرفت و بيش از 70% تأسيسات بندري و اسكله‏هاي آن و بسياري از ساختمان‏هاي شهر ويران گرديد. نيروي قوي و مجهز آلمان نازي و بمباران وسيع و گسترده هلند و به ويژه بندر روتردام توسط آلماني‏ها باعث شد تا واحدهاي جنگنده هلندي تاب ايستادگي و مقاومت را از دست بدهند. از اين رو، نمايندگان هلند در 15 مه 1940 با زمين گذاشتن سلاح‏ها، شرايط تسليم را امضا نمودند. بعد از پايان جنگ جهاني دوم و خروج نيروهاي آلماني، شهر روتردام به سبك جديد بر بر روي ويرانه‏هاي تاريخي آن شهر بنا گرديد.
به دنبال توطئه‏هاي بين‏المللي براي اشغال سرزمين فلسطين و تشكيل يك دولت يهودي، سرانجام مجمع عمومي سازمان ملل متحد در 29 نوامبر 1947م پيشنهاد تقسيم فلسطين را تصويب نمود. از تاريخ تصويب طرح تقسيم فلسطين در مجمع عمومي سازمان ملل متحد تا اعلام تشكيل حكومت اسرائيل كمتر از شش ماه به طول انجاميد. در اين فاصله نيروهاي انگليس كه قيموميت منطقه را برعهده داشتند، فلسطين را ترك كردند و تشكيلات نظامي يهوديان كه در سال‏هاي جنگ جهاني دوم و بعد از آن شكل گرفته بود به تدريج جاي آنان را گرفتند. اعراب فلسطين، سازمان نظامي واحد و متشكلي نداشتند و به همين جهت، با اينكه در اكثريت بودند، در اين مرحله، بازي را باختند. سرانجام حكومت نژادپرست اسرائيل در14 مه 1948م هم‏زمان با خروج آخرين سربازان انگليسي از فلسطين، پا به عرصه وجود نهاد و رژيم ننگين صهيونيستي در سرزميني غصبي و با حمايت ابرقدرت‏هاي زمان، بر جهان و منطقه تحميل شد. به دنبال اعلام موجوديت اسرائيل، نيروهاي كشورهاي عربي متشكل از مصر، سوريه، لبنان و اردن، از جنوب، شمال و شرق وارد سرزمين‏هاي اشغالي فلسطين شدند و به جنگ با نيروهاي مسلح دولت جديد اسرائيل پرداختند. اسرائيلي‏ها در آن زمان نيروي مجهزي در اختيار نداشتند و اگر كشورهاي عرب، با هماهنگي و استفاده از تمام امكانات خود وارد ميدان مي‏شدند، شايد دولت اسرائيل در نطفه خفه مي‏شد، ولي كشورهاي عرب فقط قسمتي از نيروي خود را براي باز پس گرفتن فلسطين به كار گرفتند و عدم هماهنگي بين آن‏ها موجب شد اسرائيلي‏ها فرصت پيدا كنند و به تدريج، نيروهاي خود را تجهيز كرده و با حملات موضعي، قواي اعراب را تحليل برده و عقب برانند. در اين ميان، تنها نيروهاي اردني قسمتي از خاك فلسطين را در ساحل غربي رود اردن به تصرف خود درآوردند و قسمت قديمي شهر بيت‏المقدس را تصرّف كردند. پس از مدتي، سازمان ملل متحد تحت فشار امريكا، از ژانويه 1949م براي اعلام آتش بس و ترك مخاصمه بين اعراب و اسرائيل وارد ميدان شد و كشورهاي عرب را وادار به امضاي قرارداد ترك مخاصمه با اسرائيل نمود. امضاي اين قراردادها هر چند متضمّن شناسايى اسرائيل از طرف كشورهاي امضا كننده نبود، با اين حال موقعيت رژيم صهيونيستي را تثبيت كرد و موجبات پذيرفته شدن اين دولت غصبي به سازمان ملل در يازدهم مه 1949م و شناسايى آن از طرف اكثريت اعضاي اين سازمان را فراهم ساخت. رژيم صهيونيستي در جريان اولين جنگ اعراب و اسرائيل، علاوه بر حدود تعيين شده در طرح تقسيم فلسطين، بيش از شش هزار كيلومتر مربع از سرزمين‏هايى را كه براي دولت عربي فلسطين در نظر گرفته شده بود اشغال كردند، به طوري كه هنگام پذيرفته شدن رژيم صهيونيستي به عضويت سازمان ملل، اين رژيم به جاي 57 درصد پيش‏بيني شده در طرح، بيش از 77 درصد اراضي فلسطين را در تصرف خود داشت. اين غده سرطاني در سال‏ها و دهه‏هاي بعد، با كشتار و آواره ساختن فلسطينيان، حضور نامشروع خود را ادامه داد و با حمايت قدرت‏هاي بزرگ سعي در اشغال هرچه بيشتر مناطق فلسطيني دارد كه در اين ميان از هرگونه جنايت و آدم‏كشي دريغ نمي‏كند.
از سده‏هاي گذشته يهوديان در كنار مسيحيان و مسلمانان در سرزمين فلسطين زندگي مسالمت‏آميزي داشتند. تا آن كه دولت انگليس پس از جنگ جهاني اول، طي قرارداد استعماري سايكس - پيكو قيموميت فلسطين را به عهده گرفت. از آن به بعد، سازمان‏هاي صهيونيستي براي تحقق اين هدف توسعه‏طلبانه يهوديان، بسياري را از نقاط مختلف جهان به اين سرزمين مهاجرت دادند و هم‏زمان با انجام عمليات تروريستي، فلسطيني‏ها را وادار به ترك سرزمين خود كردند. سرانجام با تصويب سازمان ملل، نيروهاي انگليسي در اقدامي هماهنگ از فلسطين خارج شدند و يك روز پس از خروج آن‏ها، ديويد بن گوريون از رهبران اصلي صهيونيسم جهاني، در چهاردهم مه 1948م تأسيس رژيم غاصب صهيونيستي را در سرزميني در حدود نيمي از خاك فلسطين اشغالي اعلام كرد. پس از اين اقدام نامشروع صهيونيست‏ها، دولت‏هاي عربي وارد جنگ عليه آنها شدند كه با شكست اعراب پايان پذيرفت. در پايان جنگ، رژيم صهيونيستي بر نزديك به هشتاد درصد اراضي فلسطين، سلطه غاصبانه يافت و مردم مظلوم اين سرزمين را آواره كرد.
پس از امضاي پيمان آتلانتيك شمالي، ناتو، در سال 1949م توسط كشورهاي اروپاي غربي طرفدار امريكا جهت مقابله با گسترش و نفوذ كمونيسم، در 14 مه 1955م پيمان ورشو ميان هشت كشور اروپاي شرقي در ورشو پايتخت كشور لهستان منعقد شد. كشورهاي لهستان، آلباني، بلغارستان، مجارستان، چكسلواكي، آلمان شرقي، روماني و اتحاد جماهير شوروي از اعضاي اين پيمان بودند كه به منظور مقابله با بلوك غرب با هم متحد شدند. اين كشورها متعهد شدند كه در مناسبات خود از تهديد و اعمال زور خودداري كنند و در صورتي كه عضوي از اعضاي پيمان ورشو در اروپاي شرقي، مورد حمله قرار گيرد، ساير كشورهاي عضو به دفاع از آن كشور اقدام كنند. ليكن نيروهاي اين پيمان در نخستين دوره حيات آن، دوبار براي سركوبي نهضت‏هاي استقلال‏طلبانه دو كشور عضو يعني مجارستان در سال 1956 و چكسلواكي در سال 1968م وارد عمل شدند و اين كشورها را اشغال كردند. پيمان ورشو در ابتدا به مدتِ 20 سال منعقد شد و در سال 1975م نيز اين مدت 20 ساله بار ديگر تمديد گرديد. اما پيمان ورشو سرانجام پس از 36 سال فعاليت و به دنبال فروپاشي اتحاد جماهير شوروي، طي گردهمايي اعضاي آن در بوداپست پايتخت مجارستان، در 25 فوريه 1991م منحل شد.