مقام معظم رهبری (مدظله العالی)  فرمودند:
انتخابات ریاست جمهوری، مظهر آزادی و قدرت انتخاب و رشد ملت ایران است. برای یک ملت - مثل بعضی از ملت هایی که شما می بینید با همه باد و بروتی که دارند - ننگ است که در انتخابات ریاست جمهوری اش، سی و پنج درصد یا چهل درصد حائزان شرایط شرکت کنند. پیداست که مردم به نظام سیاسی خود نه اعتماد دارند، نه اعتنا می کنند و نه امید دارند.
 
با بعضی از شهروندان آمریکایی، قبل از همین انتخابات اخیرشان مصاحبه کرده بودند و گفته بودند به چه کسی رأی می دهید؟ گفته بودند چه فایده، چه فرقی می کند؛ به هیچ کس! همین طور هم شد؛ عملا سی وچند درصد شرکت کردند. در ایران اسلامی، هفتاد درصد، هفتادوپنج درصد، هشتاد درصد واجدان شرایط شرکت کردند. این خیلی افتخار است؛ این نشان دهنده آن است که این ملت روی پای خودش ایستاده و به مسائل خودش نگاه می کند و می خواهد در این مسأله تصمیم بگیرد.
 
حضور مردم در انتخابات، یکی از مهمترین مظاهر اقتدار ملی است. این که ما ابتدای سال عرض کردیم که امسال را سال اقتدار ملی بدانید و دنبال آن باشید، وظیفه همه ماست که این کار را بکنیم؛ منتها هر کدام به سهم خودمان. یکی از پایه های اقتدار ملی همین است که مردم پای صندوق های رأی بروند و رأی بدهند و رئیس جمهور را انتخاب کنند.
 
البته سلایق مردم مختلف است؛ نامزدها هم متعددند؛ هر کدام از آنها هم سلیقه و نظری دارند و مردم هم به یک نفر رأی می دهند؛ این مسأله ی بعدی است. مسأله ی اول این است که همه در این آزمون عمومی ملت ایران شرکت کنند و نشان دهند که ملت ایران زنده است و به سرنوشت کشورش علاقه دارد. تحلیل گران گوناگون در اطراف دنیا، روی این موضوع حساب می کنند؛ خیلی از آنها می دانند و بعضی هم دیده اند و بعضی نیز در پرونده ها خوانده اند که در این مملکت، از اول مشروطیت تا قبل از انقلاب - که حدود شصت سال فاصله بود - جز موارد بسیار معدودی، مردم به صندوق های رأى مجلس اعتنا نکردند.
 
زمامداری کشور هم که در اختیار خانواده دست نشانده بود. آنها می بینند که امروز مردم ایران وارد میدان می شوند و خودشان مسؤولان کشور را انتخاب می کنند. این شرف و عزت بزرگی برای ملت ایران است.(1)
 
پی‌نوشت‌:
1- بیانات در خطبه های نماز جمعهی تهران 1380/2/28
 
منبع: انتخابات؛ لیلة القدر نظام اسلامی (آراء و نظرات مقام معظم رهبری درباره انتخابات)، بکوشش: سعید شیرازی، ناشر: انتشارات انقلاب اسلامی، تهران، 1390ش، صص102-101