مقام معظم رهبری (مدظله العالی)  فرمودند:
یکی از بزرگترین بی انصافی ها درباره امام بزرگوار و نظام اسلامی ما این است که تبلیغات بیگانه، امام و نظام اسلامی و جمهوری اسلامی را به استبداد و دوری از مردم سالاری متهم می کنند. این انقلاب با این عظمت و توفندگی در ایران به وجود آمد و پس از پیروزی انقلاب اولین نظرخواهی از مردم به وسیله امام انجام گرفت که در هیچ انقلابی سابقه نداشت.
 
شما نگاه کنید، یک کودتا، یک تحول کوچک و یک جابه جایی مختصر در کشوری صورت می گیرد؛ دو سه سال انتخابات تأخیر می افتد. در کشور، مردم صندوق رأی را نمی شناختند. انتخابات دوره رژیم طاغوت، صوری و دروغین بود. هیچ وقت مردم پای صندوق رأی نرفته بودند تا به معنای واقعی کلمه رأی دهند.
 
هر کس را برای مجلس دست نشانده می خواستند، از صندوق ها بیرون می آوردند. در چنین زمینه ای، دو ماه بعد از پیروزی انقلاب، امام مردم را پای صندوق های رأی کشاند و مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند. در یک سال، مردم پنج بار پای صندوق های رأی رفتند. در طول بیست و سه سالی که از انقلاب می گذرد، ملت ما بیست و سه مرتبه برای انتخاب نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نمایندگان مجلس خبرگان، رئیس جمهور و اعضای شورای شهر و نیز تعیین قانون اساسی و نظام جمهوری اسلامی پای صندوق های رأی رفت و رأی داد.
 
در کدام نظام - حتى به ظاهر دمکراتیک - این همه تکیه به رأی و خواست مردم وجود دارد؟ دشمنان وقیح و بی شرم این انقلاب و این ملت، این بی انصافی را می کنند که این انقلاب و نظام و بانی و معمار و بنیان گذار بزرگ آن را به ضدیت با مردم سالاری متهم می کنند.
 
مردم سالاری در نظام اسلامی، مردم سالاری دینی است؛ یعنی به نظر اسلام متکی است؛ فقط یک قرارداد عرف نیست. مراجعه به رأی و اراده و خواست مردم، در آن جایی که این مراجعه لازم است، نظر اسلام است؛ لذا تعهد اسلامی به وجود می آورد.
 
مثل کشورهای دمکراتیک غربی نیست که یک قرارداد عرف باشد تا بتوانند به راحتی آن را نقض کنند. در نظام جمهوری اسلامی، مردم سالاری یک وظیفه دینی است. مسؤولان برای حفظ این خصوصیت، تعهد دینی دارند و پیش خدا باید جواب دهند. این یک اصل بزرگ از اصول امام بزرگوار ماست.(1)
 
پی‌نوشت‌:
1- بیانات در اجتماع بزرگ زایران حرم امام خمینی (رضی الله عنه)، 1381/3/14
 
منبع: انتخابات؛ لیلة القدر نظام اسلامی (آراء و نظرات مقام معظم رهبری درباره انتخابات)، بکوشش: سعید شیرازی، ناشر: انتشارات انقلاب اسلامی، تهران، 1390ش، ص 105-104