سینما به سلامت مي‌انديشد

محققان مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌هاي آمريکا مي‌گويند در سال‌هاي اخير پيام‌هاي ايمني و سلامت به ميزان بيشتري در فيلم‌ها منتقل مي‌شود.
در سال‌هاي اخير شخصيت‌هاي فيلم‌ها رفتار عاقلانه‌تري را از خودشان بروز مي‌دهند و بيشتر به فکر ايمني شخصي‌شان هستند. درصد بالاتري از آنها از کمربند ايمني استفاده مي‌کنند يا هنگام دوچرخه‌سواري کلاه ايمني سرشان مي‌گذارند و هنگام عبور از خيابان از محل عبور عابران پياده مي‌گذرند. مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌هاي آمريکا به همراه ساير گروه‌هاي ذي‌ربط در تلاش هستند تا از طريق‌ سینما پيام‌هاي سلامت عمومي را به کودکان برسانند و در اين راه پيشرفت‌هايي داشته‌اند.
فيلم‌ « مال من ، مال تو و مال ما» يک فيلم کمدي است که در سال 2005 ميلادي ساخته شده و تعداد زيادي کودک قد و نيم‌قد در همه صحنه‌هاي آن ديده مي‌شوند. ماجرا از اين قرار است که زن و مردي تصميم مي‌گيرند باهم ازدواج کنند. يکي از آنها از ازدواج قبلي‌اش 8 بچه دارد و ديگري 10 تا. اين است که در مجموع يک خانواده 20 نفره شکل مي‌گيرد. در قسمتي از فيلم اين خانواده سوار يک قايق تفريحي مي‌شوند و همه بچه‌ها برخلاف والدين‌شان جليقه نجات به تن دارند که پيام ايمني را به خوبي به کودکان منتقل مي‌کند.

آمارهاي صعودي

دو فيلم«مال من، مال تو و مال ما» و «ايلف»، دو نمونه از 67 فيلم محبوب در سال‌هاي 2003 تا 2007 ميلادي هستند که براي تحقيق مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌هاي آمريکا انتخاب شده بودند. البته محققان در دو دوره‌هاي قبل- يعني در سال‌هاي (1997-1995) و (2003 -1998) هم تحقيقاتي را انجام داده‌اند که مقايسه تحقيقات اخير با نمونه‌هاي قبلي آمارهاي اميدوارکننده‌اي را بيان مي‌کند:
56 درصد از سرنشينان اتومبيل‌ها در فيلم‌هاي سال‌هاي اخير از کمربند ايمني استفاده کرده‌اند، در حالي که در تحقيقات قبلي اين آمار 35 و 27 درصد بوده است.
35 درصد از شخصيت‌ها هنگام عبور از خيابان محل خط‌کشي عابر پياده را انتخاب کرده‌اند، در صورتي که بررسي فيلم‌هاي سال‌هاي گذشته آمار 15 و 16 درصدي را نشان داده است.
25 درصد از دوچرخه‌سواران هنگام دوچرخه سواري کلاه ايمني به سر داشتند ولي در دوره‌هاي قبلي 15 و 6 درصد دوچرخه‌سواران اين نکته را رعايت مي‌کردند.
75 درصد از قايقرانان جليقه نجات به تن داشتند اما در فيلم‌هاي قبلي اين آمار صفر و 17 درصد بوده است.
گذشته از اينها، برخي از رفتارهاي غيرايمن هم افزايش يافته است؛ مانند موتورسواري بدون کلاه ايمني. از سوي ديگر مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌ها در تلاش است تا با کمک دانشگاه کاليفرنياي جنوبي‌هاليوود و همينطور برنامه سلامت و جامعه، پل ارتباطي ميان تهيه‌کنندگان و نويسندگان با متخصصان سلامت را برقرار کند تا ايمني کودکان در صنعت سينما بيش از گذشته مورد توجه قرار گيرد.

کارهاي خطرناک ايلف

يکي از فيلم‌هاي‌ هاليوودي که در اين تحقيق مورد بررسي قرار گرفته فيلمي است به نام ايلف (elf) که شايد شما هم آن را ديده باشيد. اين فيلم در سال 2003 ميلادي ساخته شده و جزو فيلم‌هايي است که حال و هواي کريسمس را دارد. در اين فيلم کمدي، بادي (با بازي ويل فررل) که يک نوزاد پرورشگاهي است همراه با کيسه بابانوئل به سرزمين پريان در قطب شمال وارد مي‌شود. کار مردمان کوتوله اين سرزمين تهيه هداياي کريسمس براي کودکان است. وقتي بادي بزرگ مي‌شود، مي‌فهمد که از جنس پريان نيست و تصميم مي‌گيرد به نيويورک برگردد تا پدرش را پيدا کند. در صحنه‌اي که بادي براي اولين بار وارد نيويورک مي‌شود هنگام عبور از خيابان از محل خط‌کشي عابر پياده مي‌گذرد که يک پيام ايمني را مي‌رساند اما در جايي ديگر هنگام عبور از خيابان حواس‌اش نيست و ناگهان يک تاکسي به او برخورد مي‌کند. در اين صحنه بادي هيچ آسيبي نمي‌بيند و بدون کوچک‌ترين خراشي با يک جهش دوباره به مسيرش ادامه مي‌دهد. يکي از محققان مرکز کنترل و پيشگيري از بيماري‌هاي آمريکا به اين صحنه اعتراض دارد. جان اريک تانگرن در اين‌باره مي‌گويد: «اين صحنه انتقال مفهوم خطر تصادف را به حداقل رسانده و ممکن است به کودکان کم‌سن و سال پيام غلطي را در رابطه با ايمني منتقل کند کودک‌شان تصور کند که تصادف با اتومبيل خطري به همراه ندارد و آسيبي نمي‌بيند، در صورتي که اين‌طور نيست.» علاوه بر اين جان اريک تانگرن والدين را تشويق مي‌کند که به فيلم‌هاي تلويزيوني بيشتر دقت کنند تا بفهمند فرزندان‌شان چه برنامه‌هايي را تماشا مي‌کنند و به آنها بگويند که چه رفتارهايي ايمن و کدام خطرناک‌اند. اين موضوع به ويژه در مورد فيلم‌هاي اکشن بيشتر اهميت دارد.

هشدار براي دوستداران تلويزيون

تحقيقات اخيردانشمندان استراليايي که بر اساس بررسي عادات سلامت 8800 نفر در سال‌هاي 2000 تا 2006 ميلادي انجام شده نشان مي‌دهد وقتي شما راحت و بي‌خيال روي مبل مي‌نشينيد و کانال‌هاي تلويزيون را بالا و پايين مي‌کنيد، اين حالت روي قند و چربي خون اثرات منفي بر جا مي‌گذارد. براي اينکه به وخامت اوضاع پي ببريد همين‌قدر بدانيد که تماشاي روزانه يک ساعت تلويزيون خطر مرگ زودرس را تا 11 درصد افزايش مي‌دهد و باعث مي‌شود احتمال مرگ ناشي از سرطان تا 9 درصد افزايش پيدا کند. علاوه بر اين احتمال 18 درصدي خطر مرگ در اثر ابتلا به بيماري‌هاي قلبي و عروقي هم شما را به‌شدت تهديد مي‌کند.
اشخاصي هم که 4 ساعت در روز را به تماشاي تلويزيون اختصاص مي‌دهند 46 درصد بيشتر از بقيه مردم در معرض انواع مرگ و ميرها قرار دارند. البته احتمال اينکه اين افراد در اثر بيماري‌هاي قلبي و عروقي جان‌شان را از دست بدهند 80 درصد است. به گفته يکي از محققان تغييرات تکنولوژيکي، اقتصادي و اجتماعي باعث شده که مردم مانند گذشته ماهيچه‌هايشان را حرکت ندهند و در نتيجه سطح انرژي کمتري را به مصرف برسانند. برنامه روزانه بسياري از مردم اين است که از صندلي ماشين به صندلي محل کار مي‌روند و وقتي به خانه رسيدند روي مبل روبه‌روي تلويزيون مي‌نشينند. اين کمبود تحرک بيماري‌هاي مختلف و در نهايت مرگ را به همراه دارد. اين را هم بدانيد که مردم انگستان و استراليا به‌طور متوسط 3 ساعت در روز تلويزيون تماشا مي‌کنند و آمريکايي‌ها بين نيم تا 4 ساعت از شبانه روز تلويزيون مي‌بينند.
منبع:www.salamat.com
/ن