ارزانترين درمان ديابت
ارزانترين درمان ديابت
ارزانترين درمان ديابت
بيماري ديابت به علت ناتواني بدن در توليد انسولين يا کاهش آن در سوخت و ساز مواد قندي پديد ميآيد. امروزه ديابت يکي از مهمترين مشکلات بهداشتي، درماني، اجتماعي و اقتصادي جهان به شمار ميرود به طوري که بيش از 150 ميليون نفر در دنيا مبتلا به اين بيماري هستند. يکي از بهترين شيوههاي کنترل ديابت، ورزش و تحرک جسماني است.
ورزش، گلوکز و گليکوژن را در داخل ماهيچههاي بدن ميسوزاند. البته اين پديده در صورتي روي ميدهد که ديابت کنترل شده باشد. در حين و بعد از ورزش، قندخون وارد ماهيچهها ميشود و سطح گلوکز و گليکوژن را به حد طبيعي ميرساند. وجود برنامههاي منظم ورزشي افراد ديابتي عکسالعمل شديد انسولين را از بين ميبرد چون عضلات و کبد عادت ميکنند که گليکوژن بيشتري ذخيره کنند.
در سال 1926 مشخص شد که ورزش ميتواند اثر انسولين را در پايين آوردن قندخون بيشتر کند، بنابراين نياز به انسولين را در بيماران وابسته به انسولين کاهش ميدهد. در اين تحقيقات همچنين مشخص شد که ورزش منظم در بيماران ديابتي اساس درمان است.
افراد مبتلا به ديابت که ورزش ميکنند همچنين بايد دقت کنند که فعاليتهاي بدني چگونه بر متابوليسم قندخون اثر ميگذارد و آثار مفيدي براي سلامت آنها دارد. البته ورزش حتي براي افراد سالم نيز خطرهاي اندکي دارد و اين خطرها فقط براي افراد ديابتي نيست.
در ورزشهاي طولانيمدت مشاهده شده است که حساسيت سلولها به انسولين افزايش مييابد. اين امر در بهبود وضعيت ديابت، به خصوص در افراد غيروابسته به انسولين بسيار با اهميت است. ورزش اگر در شرايط مناسب صورت گيرد يعني بيمار قندخون به نسبت کنترل شده داشته باشد، غلظت گلوکز پلاسما را ثابت نگه ميدارد. علت اين پديده توازن ميان برداشت گلوکز به وسيله عضلات و توليد متقابل گلوکز در کبد است.
کنترل وزن و کاهش وزن:
برنامه صحيح کنترل قندخون در افراد ديابتي غيروابسته به انسولين، به کاهش وزن آنها کمک ميکند. کاهش وزن ناشي از ورزش موجب کاهش بافت چربي ميشود بنابراين مقاومت به انسولين در سلولها کاهش مييابد و به اين ترتيب مصرف داروهاي خوراکي پايين آورنده قندخون کم ميشود. با ورزشهاي برنامهريزي شده، بافت چربي کاهش مييابد و توده عضلاني افزايش پيدا ميکند.
کاهش نياز به داروهاي خوراکي و انسولين:
همراه با کنترل مطلوب قندخون و تمرينهاي ورزشي مرتب، مصرف قرصهاي خوراکي در برخي افراد ديابتي غيروابسته به انسولين کم ميشود و در بيماران ديابتي دريافتکننده انسولين نيز به علت وضعيت مطلوب متابوليک، ميزان انسولين تزريقي کاهش مييابد. مطالعات نشان داده است که در ماههاي نخست برنامههاي ورزشي، انسولين تزريقي گاهي تا 20 درصد يا حتي بيشتر کاهش مييابد.
در افراد ديابتي وابسته به انسولين، تغييرات غلظت قندخون در طول ورزش بستگي زيادي به سطح انسولين خون دارد. سطح انسولين خون نيز به ميزان انسولين تجويز شده و مقدار جذب انسولين در هر اندام وابسته است. بهترين زمان پيشنهاد شده براي ورزش در ديابتيهاي وابسته به انسولين، پس از ميان وعدههاي بعدازظهر و پيش از شام است.
منبع:www.salamat.com
/ن
ورزش، گلوکز و گليکوژن را در داخل ماهيچههاي بدن ميسوزاند. البته اين پديده در صورتي روي ميدهد که ديابت کنترل شده باشد. در حين و بعد از ورزش، قندخون وارد ماهيچهها ميشود و سطح گلوکز و گليکوژن را به حد طبيعي ميرساند. وجود برنامههاي منظم ورزشي افراد ديابتي عکسالعمل شديد انسولين را از بين ميبرد چون عضلات و کبد عادت ميکنند که گليکوژن بيشتري ذخيره کنند.
ورزش بيماران ديابتي
تاريخچه ورزش در ديابت
در سال 1926 مشخص شد که ورزش ميتواند اثر انسولين را در پايين آوردن قندخون بيشتر کند، بنابراين نياز به انسولين را در بيماران وابسته به انسولين کاهش ميدهد. در اين تحقيقات همچنين مشخص شد که ورزش منظم در بيماران ديابتي اساس درمان است.
افراد مبتلا به ديابت که ورزش ميکنند همچنين بايد دقت کنند که فعاليتهاي بدني چگونه بر متابوليسم قندخون اثر ميگذارد و آثار مفيدي براي سلامت آنها دارد. البته ورزش حتي براي افراد سالم نيز خطرهاي اندکي دارد و اين خطرها فقط براي افراد ديابتي نيست.
فوايد ورزش براي ديابتيها
در ورزشهاي طولانيمدت مشاهده شده است که حساسيت سلولها به انسولين افزايش مييابد. اين امر در بهبود وضعيت ديابت، به خصوص در افراد غيروابسته به انسولين بسيار با اهميت است. ورزش اگر در شرايط مناسب صورت گيرد يعني بيمار قندخون به نسبت کنترل شده داشته باشد، غلظت گلوکز پلاسما را ثابت نگه ميدارد. علت اين پديده توازن ميان برداشت گلوکز به وسيله عضلات و توليد متقابل گلوکز در کبد است.
کنترل وزن و کاهش وزن:
برنامه صحيح کنترل قندخون در افراد ديابتي غيروابسته به انسولين، به کاهش وزن آنها کمک ميکند. کاهش وزن ناشي از ورزش موجب کاهش بافت چربي ميشود بنابراين مقاومت به انسولين در سلولها کاهش مييابد و به اين ترتيب مصرف داروهاي خوراکي پايين آورنده قندخون کم ميشود. با ورزشهاي برنامهريزي شده، بافت چربي کاهش مييابد و توده عضلاني افزايش پيدا ميکند.
آمادگي عضلاني:
کاهش نياز به داروهاي خوراکي و انسولين:
همراه با کنترل مطلوب قندخون و تمرينهاي ورزشي مرتب، مصرف قرصهاي خوراکي در برخي افراد ديابتي غيروابسته به انسولين کم ميشود و در بيماران ديابتي دريافتکننده انسولين نيز به علت وضعيت مطلوب متابوليک، ميزان انسولين تزريقي کاهش مييابد. مطالعات نشان داده است که در ماههاي نخست برنامههاي ورزشي، انسولين تزريقي گاهي تا 20 درصد يا حتي بيشتر کاهش مييابد.
اعتماد به نفس بيشتر:
تحمل تنشهاي عصبي:
آثار ورزش در افراد ديابتي وابسته به انسولين:
در افراد ديابتي وابسته به انسولين، تغييرات غلظت قندخون در طول ورزش بستگي زيادي به سطح انسولين خون دارد. سطح انسولين خون نيز به ميزان انسولين تجويز شده و مقدار جذب انسولين در هر اندام وابسته است. بهترين زمان پيشنهاد شده براي ورزش در ديابتيهاي وابسته به انسولين، پس از ميان وعدههاي بعدازظهر و پيش از شام است.
منبع:www.salamat.com
/ن
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}