نماز شام غريبان چو گريه آغازم

شاعر : حافظ

به مويه‌هاي غريبانه قصه پردازم نماز شام غريبان چو گريه آغازم
که از جهان ره و رسم سفر براندازم به ياد يار و ديار آن چنان بگريم زار
مهيمنا به رفيقان خود رسان بازم من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب
به کوي ميکده ديگر علم برافرازم خداي را مددي اي رفيق ره تا من
که باز با صنمي طفل عشق مي‌بازم خرد ز پيري من کي حساب برگيرد
عزيز من که بجز باد نيست دمسازم بجز صبا و شمالم نمي‌شناسد کس
صبا بيار نسيمي ز خاک شيرازم هواي منزل يار آب زندگاني ماست
شکايت از که کنم خانگيست غمازم سرشکم آمد و عيبم بگفت روي به روي
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم مي‌گفت