درخت پروری، مهم‌تر از درختکاری

تصویر: کاشت 8 میلیارد درخت در سال جایگزین نیمی از 15 میلیارد قطع سالانه می شود. مایکل تولده / خبرگزاری فرانسه از طریق گتی ایماژ
 
اگر سالانه 8 میلیارد درخت به مدت 20 سال بکاریم، چه اتفاقی روی زمین می افتد؟
 
سیاستمداران، رهبران تجارت ، کاربران یوتیوب و افراد مشهور خواستار کاشت میلیون ها، میلیاردها یا حتی تریلیون درخت برای کاهش تغییرات آب و هوایی هستند.
 
در حال حاضر تقریبا 8 میلیارد نفر روی زمین زندگی می کنند. اگر هر فرد در 20 سال آینده هر سال درختی بکارد، این به معنای تقریباً 160 میلیارد درخت جدید است.
 این مهم است که درختان در مناطقی که از نظر تاریخی رشد می کرده اند کاشته شوند و در نظر گرفته شود که آیا شرایط آب و هوایی آینده احتمالاً از درختان حمایت می کند یا خیر. آیا کاشت انبوه درخت می تواند تغییرات آب و هوایی را کند کند؟
 

درختان و کربن

دی اکسید کربن گاز اصلی عامل گرم شدن کره زمین است. از طریق فتوسنتز، درختان و سایر گیاهان دی اکسید کربن را از اتمسفر گرفته و به کربو هیدرات ها تبدیل می کنند، که از آنها برای ساخت ساقه، برگ و ریشه استفاده می کنند.
 
میزان کربنی که یک درخت می تواند ذخیره کند بسیار متفاوت است. این بستگی به نوع درخت، محل رشد و سن آن دارد.
 
فرض کنید یک درخت معمولی سالانه 50 پوند دی اکسید کربن مصرف کند. اگر فردی هر سال به مدت 20 سال درختی بکارد - و هر یک زنده بماند، که بسیار بعید است - این 20 درخت سالانه حدود 1000 پوند یا نیم تن دی اکسید کربن مصرف خواهند کرد.
 
به طور متوسط یک فرد متوسط ​​در ایالات متحده سالانه 15.5 تن دی اکسید کربن در مقایسه با 1.9 تن برای آن فرد ​​در هند تولید می شود. این بدان معناست که اگر هر فرد در ایالات متحده یک درخت در سال بکارد، پس از بالغ شدن همه 20 درخت تنها 3 درصد دی اکسید کربنی را که هر سال تولید می کند جبران می کند. اما، این میزان برای کسی که در هند است 26 درصد جبران می کند.
 
کاشت درختان قطعاً بخشی از راه حل تغییر آب و هوا است، اما موارد مهمتری نیز وجود دارد.
مشارکت کشاورزان و جوامع محلی در این فرایند، از برنامه ریزی تا نظارت، کلید موفقیت درختکاری است.  
تصویر: نمای هوایی جنگل زدایی جنگل بارانی. پاکسازی جنگل های بارانی آمازون برای مزارع دامداری در برزیل در سال 2017. عکس های برزیل/LightRocket  از طریق گتی ایماژ
 

محافظت از درختانی که داریم

در حدود 3 تریلیون درخت روی زمین وجود دارد که تنها نیمی از تعداد درختان در 12000 سال پیش، در آغاز تمدن بشری، است.
 
تخمین زده می شود که مردم سالانه 15 میلیارد درخت را قطع می کنند. بسیاری از این درختان در جنگل های گرمسیری هستند، اما جنگل زدایی در سراسر کره زمین اتفاق می افتد.
 جنگل های موجود را سرپا نگه دارید. حفاظت از جنگل های موجود امری منطقی است. آنها نه تنها دی اکسید کربن را در درختان و خاک جذب می کنند، بلکه محل زندگی حیوانات را نیز فراهم می کنند. درختان می توانند هیزم و میوه برای مردم فراهم آورند. در شهرها، آنها می توانند سایه و فضاهای تفریحی را ارائه دهند.
 
اما درختان نباید در جایی که قبلاً رشد نکرده اند کاشته شوند، یعنی در جاهایی مانند علفزارهای بومی یا ساواناها (گرم دشت ها). این اکوسیستم ها زیستگاه مهمی را برای حیوانات و گیاهان خود فراهم می کنند - و در صورتی که بدون مزاحمت باقی بمانند کربن را ذخیره می کنند.
 

انجام کار بیشتر

برای کند کردن تغییرات آب و هوایی، مردم باید کاری بیش از کاشت درخت انجام دهند. انسان ها باید با انتقال به منابع تجدید پذیر انرژی مانند خورشید و باد، تولید دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای خود را به سرعت کاهش دهند. مردم همچنین باید میزان رانندگی و پرواز خود را کاهش دهند - و گوشت کمتری بخورند، زیرا گوشت در مقایسه با غلات و سبزیجات دارای رد پای کربنی بسیار بیشتری در هر کالری است.
 
این مهم است که همه - مشاغل، سیاستمداران، دولت ها، بزرگ سالان و حتی کودکان – آن چه را که می توانند برای کاهش انتشار گازهای فسیلی انجام دهند. ما می دانیم که فکر کردن در مورد این که شما به عنوان یک فرد چه کمکی می توانید برای کمک به کره زمین انجام دهید بسیار طاقت فرسا به نظر می رسد. خوشبختانه گزینه های زیادی وجود دارد.
 
داوطلب عضویت در یک سازمان حفاظت از محیط زیست محلی شوید، جایی که می توانید به حفاظت و باز سازی زیستگاه های محلی کمک کنید. با خانواده خود در مورد شیوه های جدید زندگی، مانند دوچرخه سواری، پیاده روی یا استفاده از حمل و نقل عمومی به جای رانندگی صحبت کنید.
 توصیه می کنیم که تلاش های درختکاری به جای تمرکز بر تعداد نهال های کاشته شده، بر روی هدف تلاش های رشد درخت در نواحی جنگلی که پس از 10، 20 یا 50 سال احیا شده اند، متمرکز شود.و از هدایت تلاش برای محافظت از درختان در سطح محلی یا جهانی نترسید. دو دختر پیشاهنگ 11 ساله که نگران نابودی جنگل های بارانی برای مزارع روغن نخل بودند، تلاشی را راه انداختند که استفاده از روغن نخل را در کوکی های دختر پیشاهنگ حذف کنند.
 
گاهی اوقات تغییر کند است، اما افراد با هم می توانند آن را به وقوع برسانند.
 

روز درختکاری

 
تصویر: یک قطعه جنگلی در پارک ملی دوی سوتپ پوی تایلند، جایی که قبلاً سوخته بود، پس از 12 سال مرمت. فرو/ ویکی پدیا، CC BY-SA
 
به مدت 149 سال، مردم در آخرین جمعه ماه آوریل، روز درختکاری را با کاشت درخت جشن گرفته اند. در حال حاضر همان طور که گفته شد رهبران تجاری، سیاستمداران، کاربران یوتیوب و افراد مشهور خواستار کاشت میلیون ها، میلیاردها یا حتی تریلیون درخت برای کند کردن تغییرات آب و هوایی هستند.
 به طور متوسط یک فرد متوسط ​​در ایالات متحده سالانه 15.5 تن دی اکسید کربن در مقایسه با 1.9 تن برای آن فرد ​​در هند تولید می شود. به عنوان بوم شناسانی که در مورد باز سازی جنگل مطالعه می کنند، می دانیم که درختان کربن ذخیره می کنند، محل زندگی حیوانات و گیاهان را فراهم می کنند، از فرسایش خاک جلوگیری کرده و در شهرها سایه ایجاد می کنند. اما همان طور که در جاهای دیگر به تفصیل توضیح داده ایم، کاشتن درخت راه حلی جادویی برای حل مشکلات پیچیده زیست محیطی و اجتماعی نیست. و برای این که درختان مزایایی به بار آورند، باید به درستی کاشته شوند - که اغلب این طور نیست.
   
تصویر: کاریکاتورِ نشان دهنده فواید و مضرات درختکاری. کاشت درختان بسته به نحوه برنامه ریزی و مدیریت پروژه ها و محل کاشت آنها می تواند تأثیرات مثبت و منفی داشته باشد. ونسا سانتاگ، اصلاح شده از Holl و Brancalion 2020 ، CC BY-ND
زمان تغییر روایت از درختکاری به درخت پروری رسیده است.

درختکاری نوش دارو نیست

بشر نمی تواند در برابر تغییرات آب و هوایی راه خود در درختکاری، همان طور که برخی از حامیان پیشنهاد کرده اند، را پیش بگیرد، اگر چه درختان بخشی از راه حل هستند. ارزیابی های علمی نشان می دهد که اجتناب از بدترین پیامدهای تغییرات آب و هوا، دولت ها، مشاغل و افراد در سراسر جهان را ملزم به تلاش سریع و شدید برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای می کند.
 
علاوه بر این، کاشت درخت در مکان اشتباه می تواند عواقب ناخواسته ای داشته باشد. به عنوان مثال، کاشت درختان در علفزارهای بومی، مانند چمنزارهای آمریکای شمالی یا ساواناهای آفریقایی، می تواند به این اکوسیستم های ارزشمند آسیب برساند.
   
تصویر: تک کشتی درختان اکالیپتوس عجیب و غریب (زمینه) کاشته شده در علفزار بومی در سرادو برزیل، نقطه داغی جهانی است برای اولویت های حفاظت از محیط زیست. تبدیل یک اکوسیستم باز به یک درختزار تک کشتی سایه دار به گونه های گیاهی و جانوری بومی آسیب می رساند و آب مورد نیاز مردم محلی و موجودات آبزی را کاهش می دهد. رابین چازدون ، CC BY-ND
 
کاشت درختان غیر بومی با رشد سریع، در مناطق خشک، همچنین ممکن است منابع آب را کاهش دهد. و برخی از برنامه های درختکاری از بالا به پایین که توسط سازمان های بین المللی یا دولت های ملی اجرا می شود، کشاورزان را جا به جا می کند و آنها را به سمت جنگل های پاک در جاهای دیگر سوق می دهد.
 
طرح های بزرگ کاشت درخت در مکان هایی از سریلانکا گرفته تا ترکیه و تا کانادا شکست خورده است. در برخی نقاط، گونه های درختی با شرایط خاک و آب و هوای محلی مناسب نبوده است. در جاهای دیگر، درختان آبیاری نشده و بارور نشده اند. در برخی موارد مردم محلی درختانی را که در زمین آنها بدون اجازه کاشته شده بود حذف کردند. و وقتی درختان می میرند یا قطع می شوند، هر کربنی که گرفته اند به جو باز می گردد و مزایای کاشت آنها از بین می رود.
کاشت درختان غیر بومی با رشد سریع، در مناطق خشک، همچنین ممکن است منابع آب را کاهش دهد.

بر روی رشد درختان تمرکز کنید

ما فکر می کنیم زمان تغییر روایت از درختکاری به درخت پروری رسیده است. بیشتر تلاش های درختکاری بر حفر سوراخ و قرار دادن نهال در زمین متمرکز است، اما کار به همین جا ختم نمی شود. و درختکاری توجه را از ترویج رشد مجدد طبیعی جنگل منحرف می کند.
 
برای دستیابی به مزایای کاشت درخت، درختان باید به مدت یک دهه یا بیشتر رشد کنند. متأسفانه، شواهد نشان می دهد که مناطق مجدداً جنگل شده اغلب در عرض یک یا دو دهه دو باره جنگل زدایی می شوند. ما توصیه می کنیم که تلاش های درختکاری به جای تمرکز بر تعداد نهال های کاشته شده، بر روی هدف تلاش های رشد درخت در نواحی جنگلی که پس از 10، 20 یا 50 سال احیا شده اند، متمرکز شود.
 
و حتی ممکن است لازم نباشد درختان را به طور فعال کاشت. به عنوان مثال، بیشتر مناطق شرقی ایالات متحده در قرن 18 و 19 جنگل بُری شدند. اما در قرن گذشته، در جاهایی که طبیعت رها شده بود تا مسیر خود را طی کند، مناطق وسیعی از جنگل ها بدون کاشت مجدد درختان توسط مردم، رشد کرده است.
بشر نمی تواند در برابر تغییرات آب و هوایی راه خود در درختکاری، همان طور که برخی از حامیان پیشنهاد کرده اند، را پیش بگیرد، اگر چه درختان بخشی از راه حل هستند.   
تصویر: درختان با علفزار در پیش زمینه. این جنگل در جنوب غربی ویرجینیا در دهه 1800 قطع شده بود و از آن زمان به بعد به طور طبیعی رشد کرده است، مانند بیشتر جنگل های شرق ایالات متحده. لیتون رید ، CC BY-ND
 

کمک به مبارزات مربوط به درخت پروری موفقیت آمیز است

انتظار می رود رشد درختان در سال های آینده به عنوان بخشی از دهه سازمان ملل متحد در زمینه احیای اکوسیستم و ابتکارات بلند پروازانه ای مانند چالش بُن و کمپین جهانی انجمن اقتصاد 1t.org برای حفظ، بازسازی و رشد 1 تریلیون درخت، از حمایت بی سابقه مالی، سیاسی و اجتماعی برخوردار شود. از دست دادن این فرصت منحصر به فرد اتلافی بسیار عظیم خواهد بود.
 
در این جا دستور العمل هایی کلیدی آمده است که ما و دیگران برای بهبود نتایج کمپین های کاشت درخت پیشنهاد کرده ایم.
 
* جنگل های موجود را سرپا نگه دارید. Global Forest Watch ، یک پلت فرم آنلاین که جنگل های سراسر جهان را زیر نظر دارد، تخمین زده است که زمین در سال 2020 مساحتی از جنگل های بارانی به اندازه نیومکزیکو را از دست داده است. جلوگیری از پاکسازی جنگل های موجود بسیار مؤثرتر از تلاش برای برگرداندن و کنار هم قرار دادن آنها از نو است. و جنگل های موجود در حال حاضر است که مزایایی را ارائه می دهند، نه چند دهه بعد از بلوغ درختان در جنگل های تازه.
 کاشتن درخت راه حلی جادویی برای حل مشکلات پیچیده زیست محیطی و اجتماعی نیست.حفاظت از جنگل های موجود اغلب مستلزم تأمین درآمد جایگزین برای افرادی است که درختان خود را در سرزمین خود نگهداری می کنند به جای این که آنها را قطع کرده یا محصولات خود را پرورش دهند. همچنین تقویت اجرای مناطق حفاظت شده و ترویج زنجیره های تأمین چوب و محصولات کشاورزی ای که شامل پاکسازی جنگل نمی شود، بسیار مهم است.
 
* جوامع نزدیک را در پروژه های درختکاری مشارکت دهید. سازمان های بین المللی و دولت های ملی بسیاری از پروژه های درختکاری را تأمین می کنند، اما اهداف آنها ممکن است با اهداف ساکنان محلی که در واقع درختان خود را در زمین خود پرورش می دهند کاملاً متفاوت باشد. مطالعه پس از مطالعه نشان داده است که مشارکت کشاورزان و جوامع محلی در این فرایند، از برنامه ریزی تا نظارت، کلید موفقیت درختکاری است.
   
تصویر: احتمال موفقیت پروژه های درختکاری که جوامع محلی را درگیر می کند بیشتر است. یک کشاورز و نمایندگان یک سازمان غیر دولتی بین المللی و یک شرکت احیا، در مورد محل کاشت درختان بومی در یک مرتع پرورش احشام در آمازون برزیل بحث می کنند. پدرو برانکالیون ، CC BY-ND
 در حدود 3 تریلیون درخت روی زمین وجود دارد که تنها نیمی از تعداد درختان در 12000 سال پیش، در آغاز تمدن بشری، است.* با برنامه ریزی دقیق شروع کنید. ببینید با توجه به شرایط سایت محلی کدام گونه ها به احتمال زیاد رشد خوبی دارند؟ کدام گونه ها به بهترین نحو به اهداف پروژه می رسند؟ و چه کسی از درختان پس از کاشت مراقبت می کند؟
 
این مهم است که درختان در مناطقی که از نظر تاریخی رشد می کرده اند کاشته شوند و در نظر گرفته شود که آیا شرایط آب و هوایی آینده احتمالاً از درختان حمایت می کند یا خیر. کاشت در مناطقی که از نظر کشاورزی دارای بهره وری کمتری هستند، این خطر را کاهش می دهد که زمین مجدداً پاکسازی شود یا جنگل های موجود بریده شود تا جبران مناطق تولیدی از دست رفته را کند.
 
* برای بلند مدت برنامه ریزی کنید. بیشتر نهال های درخت برای زنده ماندن و رشد نیاز به مراقبت دارند. این ممکن است شامل تعهدات چند ساله برای آبیاری، کود دهی، زدودن علف های هرز و محافظت از درختان در برابر چرا یا آتش سوزی و نظارت بر این باشد که آیا این پروژه دارد به اهداف خود می رسد یا خیر.
 
ما افرادی را که از تلاش های درختکاری حمایت می کنند تشویق می کنیم که از مدیران سازمان یا از مالکان زمین هایی که در واقع درختان را پرورش می دهند بپرسند این پول به کجا می رود؟ چه کسی بر تلاش ها نظارت می کند و چه مدت آن را دنبال می کند؟
 
رشد درختان می تواند به حل برخی از مهمترین چالش های زمان ما کمک کند. اما درک این نکته مهم است که کاشت نهال تنها اولین قدم است.
 برای کند کردن تغییرات آب و هوایی، مردم باید کاری بیش از کاشت درخت انجام دهند.
منبع:
کارن دی هول، University of California, Santa Cruz، پدرو برانکالیون، Universidade de São Paulo