آینده روبات‌ها

هنگامی که فناوری های اینترنت اشیاء، روبات ها و انسان ها با یکدیگر همکاری می کنند، قابلیت های پیشرفته روباتیک، همراه با برنامه های جدید و در نتیجه  فرصت های تجاری جدید فعال می شوند. چالش های سازگاری همچنان وجود دارد، اما راه حل هایی برای غلبه بر آنها موجود است. آینده روباتیک، همکاری بین انسان و ماشین است.
 ماشین ها وارد شده اند. اکنون باید بفهمیم چگونه مسئولیت اختراع گونه جدید را بر عهده بگیریم.انقلاب حسگر محور امروز روبات ها را از ماشین های تکرار به همکاران شناختی انسان تبدیل می کند. آنها به یک حلقه کلیدی در یک پیوستگی پویا تبدیل شده اند که شامل انسان ها، ماشین های دیگر و محیط های دیجیتالی است که در آن کار می کنند. بازده بالقوه همکاری انسان و روبات با هدایت حسگر بسیار زیاد است. مثال ها شامل حفاظت از کارگران و افزایش بهره وری، تا ایجاد درآمدهای جدید از طریق نوآوری و موارد دیگر است. محیط مشارکتی که توسط پیوستگی اتوماسیون فعال شده است شامل بازیگران و مجموعه های متنوعی از داده ها است که با هم می توانند چندین چالش مهم را ایجاد کند. خوشبختانه می توان آنها را با استفاده از همان فناوری هایی که امکان اتوماسیون را ایجاد کرده اند حل کرد.
 
ممکن است ماشین های پیچیده ای مثل روبات ها در دنیای ما عرض اندام کنند، اما برای این که روبات ها واقعاً مفید باشند، باید خودکفا باشند. به هر حال، برنامه نویسی یک روبات خانگی با دستور العمل گرفتن هر جسمی که ممکن است با آن برخورد کند، غیرممکن است. شما می خواهید روبات آن را خودش بیاموزید، و این جاست که پیشرفت های هوش مصنوعی وارد صحنه می شود.
 
برِت، که یک روبات است، را در نظر بگیرید. در آزمایشگاه دانشگاه برکلی، این روبات انسان نما به خود آموخته است که یکی از پازل های بچه ها را که در آن میخ ها را به سوراخ های مختلف الشکل می چپانید فتح کند. این کار را با آزمایش و خطا و طی فرآیندی به نام یادگیری تقویتی انجام داد. هیچ کس به او نگفت که چگونه میخی مربعی را بردارد و به سوراخ مربعی وارد کند، فقط انجام این کار لازم بوده است. بنابراین با انجام حرکات تصادفی و دریافت پاداش دیجیتالی (اساساً، بله، دوباره چنین کاری را انجام دهید) هر بار که به موفقیت نزدیک می شد، برت به تنهایی چیز جدیدی یاد می گرفت. این روند بسیار آهسته است، مطمئناً، اما با گذشت زمان روباتیک ها توانایی ماشین ها را در آموزش مهارت های جدید در محیط های جدید تقویت می کنند، که اگر نخواهیم به بچه داری از آنها بچسبیم، امری بسیار مهم است.
  این واقعیت که اقتصاد در دوران همه گیری کرونا متوقف شد، به وضوح نشان داد که روبات ها به هیچ وجه آماده جایگزینی دسته جمعی انسان ها نیستند.روش دیگر در این جا این است که به یک نسخه دیجیتالی از روبات ابتدا در حالت شبیه سازی آموزش دهید، سپس آن چه را که آموخته است در آزمایشگاه به روبات فیزیکی منتقل کنید. در گوگل، محققان از فیلم های حرکتی سگ ها برای برنامه ریزی یک سگ شبیه سازی شده استفاده کردند، سپس از آموزش تقویتی برای به دست آوردن یک روبات چهارپای شبیه سازی شده استفاده کردند تا به خود آموزش دهد که حرکات مشابهی را انجام دهد. یعنی هر چند هر دو چهار پا دارند، بدن روبات از نظر مکانیکی متمایز از سگ است، بنابراین آنها به روش های متمایزی حرکت می کنند. اما پس از بسیاری از حرکات تصادفی، روبات شبیه سازی شده پاداش های کافی برای مطابقت با سگ شبیه سازی شده دریافت کرد. سپس محققان این دانش را به روبات واقعی در آزمایشگاه منتقل کردند و مطمئناً این روبات می توانست راه برود - در واقع، حتی سریع تر از راه رفتن پیش فرض سازنده روبات راه می رفت، اگرچه باید گفت که ثبات کمتری داشت.
 

تعدادی روبات، واقعی و خیالی

   
تصویر: پیگمالیون (یونان باستان) شروع همه چیز. در اساطیر یونان، پیگمالیون پیکره یک زن را از عاج تراشید و متوجه شد که عاشق او است. او را بوسید، و احساس گرما کرد، که این برای عاج عجیب بود. آفرودیت مجسمه را به یک زن واقعی تبدیل کرد تا پیگمالیون بتواند با او ازدواج کند. این گونه است که یک ماشین انسان نمای هوشمند به وجود می آید.
آن چه که شاید بتوان آن را روایتی از روبات قاتل دانست که هالیوود در این سال ها به ما می خورانَد این است: ممکن است ماشین ها در حال حاضر محدود باشند، اما ما به عنوان یک جامعه باید به طور جدی به این فکر کنیم که چقدر قدرت را می خواهیم واگذار کنیم.  
تصویر: روبات های جهانی Rossum  1921.  نمایشنامه کارل Capek در سال 1921، Robots Universal Robots ، کلمه "robot" را در فرهنگ لغت وارد می کند، اگرچه این کارگران مصنوعی از خمیر شیمیایی ساخته شده اند، نه فلز. آنها همچنین قاتل تر از بیشتر روبات ها بودند و به استحکام ریسمان "ماشین های قاتل" کمک کردند.
   
تصویر: . Maschinenmensch (1927)  ستاره روبات انسان نمای فیلم صامت کلان شهر.  از نظر فنی، این یک جنوئید (نوع زن آدم ماشینی) بود، به معنی یک روبات زن.  این به یک دسته بسیار مشکل زا تبدیل شده است، بسته بندی شده با دستگاه های مختلف جنسی شده که از زنان الگو گرفته شده اند.
   
تصویر:.Shakey (1966)  نامی نه نادرست برای یک ماشین لرزان که بین سال های 1966 و 1972 ایجاد شد. این اولین روبات واقعاً درک کننده و متحرک بود که قادر به حرکت در بین موانع در یک اتاق بود. این به لطف شکل اولیه بینایی رایانه ای بود، فناوری ای که امروزه به ماشین ها کمک می کند گربه ها را در تصاویر تشخیص دهند و مهم تر از همه، به اتومبیل های خودران اجازه می دهد تا جهان اطراف خود را درک کنند.
   
تصویر: استنفورد کارت (1960). مانند Shakey، استنفورد کارت یک آزمایش اولیه در جهت حرکت خودکار ماشین ها بود. با چهار لاستیک دوچرخه رفت و آمد می کرد و از باتری ماشین برای تامین انرژی استفاده می کرد.  واقعیت جالب: تابلوی "CABION ROBOT VEHICLE" که در جاده آزمایشگاهی که کارت در آن زندگی می کرد نصب شده بود بارها و بارها به سرقت رفت.
رابطه سریع بین انسان ها و روبات ها به قدری پیچیده است که زمینه خود را ایجاد کرده است که به عنوان تعامل انسان و روبات شناخته شود. چالش اصلی این است: سازگار نمودن روبات ها برای کنار آمدن با انسان ها به اندازه کافی آسان هست - آنها را نرم کنید و حس لمس به آنها ببخشید -  اما این کاملاً مسئله دیگری است که به انسان ها آموزش داده شود که با ماشین ها کنار بیایند. .  
تصویر: C-3PO  و . (1977) C-3PO) بزرگ ترین روبات دوگانه تمام دوران.  فقط همین.
   
تصویر: ترمیناتور (1984). من باید با عدم درد فرض شده ترمیناتور مخالفت کنم.  روباتیک ها در واقع می خواهند خلاقیت آنها احساس درد کند، به همان دلایلی که من و شما باید آن را احساس کنیم: درد مانع از آسیب رساندن به خودمان می شود.  آیا مقاومت در برابر گلوله برای ترمیناتور خوب است؟ مطمئناً، اما همچنین باید بداند که چه زمانی به بدن / آرماتور خود بیش از حد فشار می آورد.
   
تصویر: مریخ نوردها (1997 تا کنون). شاید عاشقانه ترین روبات های منظومه شمسی، مریخ نوردهای مریخ - در مجموع چهار نفر - از زمان فرود سوجورنر در سال 1997 در اطراف سیاره سرخ در حال سر خوردن بوده اند. البته مریخ نوردها به طور فزاینده ای پیچیده شده اند.  امروزه مریخ نورد کنجکاوی (Curiosity)، در تصویر بالا، می تواند به طور خودکار بهترین صخره ها را برای لیزر خود جستجو کند.
روبات ها ممکن است روز به روز باهوش تر شوند، اما عجالتاً تا آینده ای نزدیک ما باید از روبات ها بچه داری کنیم. آنها هرچقدر پیشرفت کرده اند، هنوز برای حرکت در جهان ما در حال تلاش هستند.  
تصویر: آسیمو (2000). اولین روبات انسان نمای هوندا، P1. نسل بعدی آن، Asimo  مدرن، دارای قد کمی بیش از 4 فوت است – و بسیار جذاب تر. هرچند واقعاً موضوع این نیست. هوندا در حال آزمایش روبات هایی بود که بدون افتادن به صورت بتوانند روی دو پا راه بروند، مهارتی که ممکن است روزی آنها را برای کاوش در محیط های ساخته شده برای انسان، مانند راکتورهای هسته ای که از کار افتاده اند، مفید سازد.
   
تصویر: روبات جراحی داوینچی (2000) که در سال 2000 معرفی شد. سیستم جراحی داوینچی جایگزین جراحان نیست، بلکه مکمل آنهاست. پزشک از دستگاه ها برای کار از راه دور برای انجام پروسه های دقیق تر استفاده می کند. هرچند که این امر بدون نکات منفی نبود.  یکی از این نکات این که سیستم هزینه ها را افزایش می دهد. و معلوم می شود که دانشجویان پزشکی در حال آموزش نگران کننده ای در سیستم هستند.
   
تصویر: رومبا (2002)، جاروبرقی مورد علاقه همه.  قابل توجه برای تبدیل شدنش به DJ Roomba در پارک ها و Rec . برخی از آنها بسیار احمقانه تر از دیگران هستند.
   
تصویر: اتومبیل های خودران چالش دارپا (2004). پرسنل نظامی نظاره گر این هستند که خودروی خودگردان SciAutononics II  در 13 مارس 2004 در تلاش برای دریافت جایزه میلیون دلاری در چالش دارپا، خط شروع را ترک می کند. قبل از گیر افتادن در خاکریز، حدود 7 مایل پیش رفت.
   
تصویر: اسپات مینی بوستون داینامیکس (2016). یکی از آن شرکت های کمیابی است که نگران تبلیغات نیست - فقط ویدیوهایی از روبات های خود ارائه می دهد که کارهای دیوانه واری انجام می دهند.  به عنوان مثال، در طول یک هفته، ابتدا نشان داد که چگونه SpotMini چهارپا می تواند در را باز کرده و آن را نگه دارد تا SpotMini دیگری از آن عبور کند، و سپس ویدئوی دیگر از انسانی که می خواهد با چوب هاکی با روبات مبارزه کند ارائه داد.
 هوندا در حال آزمایش روبات هایی بود که بدون افتادن به صورت بتوانند روی دو پا راه بروند، مهارتی که ممکن است روزی آنها را برای کاوش در محیط های ساخته شده برای انسان، مانند راکتورهای هسته ای که از کار افتاده اند، مفید سازد.روبات ها ممکن است روز به روز باهوش تر شوند، اما عجالتاً تا آینده ای نزدیک ما باید از روبات ها بچه داری کنیم. آنها هرچقدر پیشرفت کرده اند، هنوز برای حرکت در جهان ما در حال تلاش هستند. آنها به عنوان مثال در چشمه ها فرو می روند. بنابراین، راه حل، حداقل برای کوتاه مدت، ایجاد مراکز تماس است که در آن روبات ها می توانند با انسان ها تماس بگیرند تا انسان ها به آنها در شرایط مضیقه کمک کنند. به عنوان مثال، Tug که یک روبات بیمارستانی است اگر شب که در سالن ها پرسه می زند و هیچ انسانی در اطراف وجود ندارد که بتواند گاری ای که راه او را مسدود کرده است بردارد برای کمک گرفتن تماس می گیرد. در آن موقع اپراتور از راه دور روبات را در اطراف مانع هدایت می کند.
 
در صحبت از روبات های بیمارستانی باید گفت هنگامی که بحران ویروس کرونا در اوایل سال 2020 آغاز شد، گروهی از روباتیک ها فرصتی را در این زمینه مشاهده کردند: روبات ها همکاران کاملی در همه گیری هستند. آنها در سرمقاله ای استدلال کردند که مهندسان باید از بحران استفاده کنند تا توسعه روبات های پزشکی را افزایش دهند، زیرا روبات ها هرگز مریض نمی شوند و می توانند کارهای کسل کننده، کثیف و خطرناکی را انجام دهند که کارکنان پزشکی انسانی را در معرض آسیب قرار می دهد. برای مثال، روبات های کمکی می توانند دمای بدن بیماران را اندازه گیری کرده و داروها را تحویل دهند. این امر پزشکان و پرستاران را قادر می سازد تا بهترین کاری را که می توانند انجام می دهند: یعنی حل مشکلات و همدلی با بیماران، مهارت هایی که روبات ها هرگز قادر به تکرار آنها نیستند.
 
رابطه سریع بین انسان ها و روبات ها به قدری پیچیده است که زمینه خود را ایجاد کرده است که به عنوان تعامل انسان و روبات شناخته شود. چالش اصلی این است: سازگار نمودن روبات ها برای کنار آمدن با انسان ها به اندازه کافی آسان هست - آنها را نرم کنید و حس لمس به آنها ببخشید -  اما این کاملاً مسئله دیگری است که به انسان ها آموزش داده شود که با ماشین ها کنار بیایند. به عنوان مثال، با استفاده از روبات بیمارستانی Tug، پزشکان و پرستاران یاد می گیرند که مانند یک پدربزرگ و مادربزرگ با آن رفتار کنند – موانع را از سر راهش بردارند و در صورت لزوم به او کمک کنند که از گیر رها شود. ما همچنین باید انتظارات خود را مدیریت کنیم: روبات هایی مانند اطلس ممکن است پیشرفته به نظر برسند، اما آنها با شگفتی های خودگردانی که شما فکر می کنید فاصله دارند.
 روباتیک ها در واقع می خواهند خلاقیت آنها احساس درد کند، به همان دلایلی که من و شما باید آن را احساس کنیم: درد مانع از آسیب رساندن به خودمان می شود.  آیا مقاومت در برابر گلوله برای ترمیناتور خوب است؟ مطمئناً، اما همچنین باید بداند که چه زمانی به بدن / آرماتور خود بیش از حد فشار می آورد.کاری که بشریت انجام داده است اساساً اختراع گونه ای جدید بوده است، و اکنون شاید مواجه با اندکی پشیمانی خریدارانمان باشیم. یعنی اگر روبات ها همه کارهای ما را بدزدند چه؟ به هر حال حتی کارگران یقه سفید نیز از هوش مصنوعیِ فوق العاده در امان نیستند.
 

بسیاری از افراد باهوش به تکینگی فکر می کنند، زمانی که ماشین ها به قدری پیشرفته می شوند که بشریت را منسوخ می کنند. (تکینگی نقطه ای فرضی است که در آن ماشین ها آن قدر پیشرفت می کنند که انسان ها مجبور به تحمل یک بحران اجتماعی و وجودی می شوند.)  این امر منجر به تغییر مجدد گسترده جامعه و بحران وجودی در سراسر گونه خواهد شد. اگر دیگر مجبور به کار نباشیم چه خواهیم کرد؟ چگونه نابرابری درآمدی شبیه چیزی غیر از وخامت های در حد نمایی بیشتر به نظر می رسد از این رو که صنایع، افراد را با ماشین جایگزین می کنند؟

 
به نظر می رسد این مشکلات بسیار دور از ذهن هستند، اما اکنون زمان آن است که به بررسی آنها بپردازیم. آن چه که شاید بتوان آن را روایتی از روبات قاتل دانست که هالیوود در این سال ها به ما می خورانَد این است: ممکن است ماشین ها در حال حاضر محدود باشند، اما ما به عنوان یک جامعه باید به طور جدی به این فکر کنیم که چقدر قدرت را می خواهیم واگذار کنیم. به عنوان مثال، سان فرانسیسکو را در نظر بگیرید که ایده مالیات بر روبات را بررسی می کند، که شرکت ها را مجبور می کند در هنگام جا به جایی کارگران انسانی هزینه پرداخت کنند.
 
من نمی توانم این جا بنشینم و به شما قول دهم که روبات ها روزی همه ما را به باتری تبدیل نخواهند کرد، اما سناریوی واقع بینانه تر این است که برخلاف دنیایRUR ، انسان ها و روبات ها آماده زندگی هماهنگ هستند - زیرا این ایده چندگانگی در حال رخ دادن است، به این دلیل که شما بیشتر در کنار یک روبات کار می کنید تا این که با یک روبات جایگزین شوید. اگر اتومبیل شما دارای کروز کنترل تطبیقی ​​است، بدانید شما همین الآن هم دارید این کار را انجام می دهید و به روبات اجازه می دهید تا در بزرگراه خسته کننده کار کند و شما پیچیدگی رانندگی در شهر را بر عهده بگیرید. این واقعیت که اقتصاد در دوران همه گیری کرونا متوقف شد، به وضوح نشان داد که روبات ها به هیچ وجه آماده جایگزینی دسته جمعی انسان ها نیستند.
 
این دستگاه ها نوید می دهند که تقریباً همه جنبه های زندگی انسان را از مراقبت های بهداشتی گرفته تا حمل و نقل به محل کار، تغییر دهند. آیا آنها باید به ما در رانندگی کمک کنند؟ کاملاً. (هر چند، آنها مجبور خواهند بود گاهی اوقات تصمیم به کشتن بگیرند، اما مزایای رانندگی دقیق بسیار بیشتر از خطرات آن است.) آیا آنها باید جایگزین پرستاران و پلیس شوند؟ شاید نه - برخی مشاغل ممکن است همیشه نیاز به تماس انسانی داشته باشند.

یک چیز کاملاً واضح است: ماشین ها وارد شده اند. اکنون باید بفهمیم چگونه مسئولیت اختراع گونه جدید را بر عهده بگیریم.
 
منبع: مت سیمون، wired.com