11 تیر 1389 / 19 رجب 1431 / 2 جولای 2010

آيت الله محمد صدوقي ، روحاني مبارز و امام جمعه يزد بدست عوامل منافق به درجه رفيع شهادت نائل آمد و به عنوان سومين شهيد محراب در تاريخ انقلاب اسلامي ايران جاودانه شد. آيت‏اللَّه محمد صدوقي در سال 1287 ش برابر با 1327 قمري در يزد ديده به جهان گشود. خانواده شهيد صدوقي از نواده‏هاي مرحوم شيخ صدوق مي‏باشند و پدر او يكي از روحانيون معروف يزد بود. آيت‏اللَّه صدوقي مقداري از تحصيلات خود را در يزد و اصفهان گذراند و سپس براي ادامه تحصيل به قم مهاجرت نمود. وي به مدت 21 سال در قم به فراگيري علوم اسلامي پرداخت و از محضر عالمان نامداري همچون شيخ عبدالكريم حائري يزدي، سيدصدرالدين صدر، سيدمحمدتقي خوانساري، سيدمحمد حجت كوه‏كَمره‏اي و حضرت امام خميني(ره) بهره برد. پس از درگذشت آيت‏اللَّه شيخ عبدالكريم حائري، مؤسس و مدير حوزه علميه قم، اداره قسمتي از حوزه علميه به شهيد صدوقي واگذار شد. با رسيدن سال 1330 ش و فوت عالم بزرگ ديني يزد، با درخواست مردم و توصيه حضرت امام و بزرگان به آيت‏اللَّه صدوقي، ايشان به يزد بازگشت و به انجام وظايف ديني و انقلابي پرداخت. اين عالم رباني از آغاز مبارزات حضرت امام خميني(ره) چه پيش از قيام 15 خرداد و چه پس از آن، همواره از ياران و مروّجان افكار متعالي حضرت امام محسوب مي‏شد. اين شخصيت والامقام پس از پيروزي انقلاب اسلامي، از طرف مردم يزد، براي تدوين قانون اساسي راهي مجلس خبرگان شد و در راه تثبيت اصل ولايت فقيه، تلاش فراواني از خود نشان داد. ايشان همچنين به عنوان نماينده امام و امام جمعه يزد برگزيده شد و به روشنگري و ارشاد مردم همت گماشت. سرانجام آيت‏اللَّه محمد صدوقي در روز 11 تير 1361 مطابق با دهم ماه مبارك رمضان سال 1402 ق، پس از اداي نماز جمعه در حالي كه جايگاه را ترك مي‏كرد، منافقي با به آغوش كشيدن آن بزرگوار و منفجر كردن نارنجكي كه در دست داشت، ايشان را در خون خود غوطه‏ور ساخت. در اين ترور كه در ادامه سياست و روش پليد منافقين كوردل جهت حذف فيزيكي چهره‏هاي فعال، مؤثر و شاخص انقلاب اسلامي صورت گرفت آن شهيد بزرگوار كه به حق، شيخ الشهداء و چهارمين شهيد محراب ناميده شده است، به آرزوي ديرين خود رسيد و به معراج خود كه شهادت بود، دست يافت.
محمد علي زاويه از استادان هنر مينياتور در ايران در 78 سال زندگي اش بدرود حيات گفت. او از اهالي تهران بود ودر پايان تحصيلات مقدماتي در مدرسه صنايع مستظرفه زير نظر استاد هادي تجويدي مشغول تحصيل و آموزش شد. نخستين آثار ايشان كه با درجه ممتازي در رشته مينياتور فارغ التحصيل شده بود جايزه بزرگ نمايشگاه نقاشي بروكسل را به خود اختصاص داد. استاد زاويه علاوه بر سالهاي تدريس در هنرستان تهران آثار نفيس و ارزنده اي به يادگار گذاشته اند كه اغلب آنها زينت بخش موزه ها و مجموعه هاي خصوصي در ايران و ساير نقاط جهان است . از جمله آثار استاد محمد علي زاويه مي توان چوگان بازي ،خسرو وشيرين ؛ و شاه عباسي و رضا عباسي اشاره كرد كه جملگي در موزه هنرهاي ملي سازمان ميراث فرهنگي كشور نگهداري مي شود.
آخوند ملا محمد كاشاني (كاشي)، عارف، فيلسوف، حكيم، فقيه و عالم شيعي در سال 1213ش (1250ق) در كاشان به دنيا آمد و مقدمات علوم را در زادگاهش پشت سر گذاشت. وي پس از آن راهي اصفهان گرديد و حكمت و فلسفه را نزد ميرزا حسن نوري و محمدرضا صهباي قمشه‏اي آموخت تا بدانجا كه در علوم عقلي به كمال رسيد. آخوند ملامحمد كاشاني از آن پس در مدرسه جده كوچك و مدرسه صدر اصفهان به تدريس علوم عقلي پرداخت و جاذبه درس ايشان كه فلسفه را با عرفان مي‏آميخت، علاقمندان به فلسفه، به ويژه فلسفه ملاصدرا را از شهرهاي دور و نزديك و حتي از كشورهاي ديگر به اصفهان مي‏كشاند. آخوند كاشاني در طول ده‏ها سال تدريس، شاگردان فراوان و فاضلي پرورش داد كه حضرات آيات: سيدحسين بروجردي، شيخ محمد حكيم خراساني، حاج آقا رحيم ارباب، سيد محمدرضا خراساني، آقا ضياءالدين عراقي، طَرَب اصفهاني، آقا نجفي قوچاني، شيخ هاشم قزويني و ميرزا ابوالقاسم محمد نصير شيرازي از آن جمله‏اند. آخوند علاوه بر فقه و اصول و حكمت، در ادبيات عربي و فارسي و رياضيات نيز تبحر داشت. اين فيلسوف و مدرس بزرگ فلسفه صدرالمتألّهين، سرانجام پس از عمري سرشار از تدريس و نشر فلسفه و عرفان در يازدهم تيرماه 1294ش برابر با بيستم شعبان 1333ق در هشتاد و يك سالگي در اصفهان وفات يافت و در قبرستان تخت فولاد اصفهان كه مدفن بزرگان بي‏شماري است، به خاك سپرده شد.
غزوه‏ي تبوك از آخرين غزوات پيامبر اسلام(ص) به شمار مي‏رود. سبب وقوع غزوه‏ي تبوك آن بود كه كاروان تجاري شام به پيامبر اسلام خبر داد كه سلطان روم لشگري مجهز كرده و عازم مدينه است. از اينرو رسول خدا فرمان داد مسلمانان از دور و نزديك آماده‏ي جنگ شوند. علي‏رغم دوري راه، فصل گرما، دوره‏ي برداشت محصول و سختي مسير، اكثر مسلمانان، خود را جهت جنگ آماده كردند. در اين ميان گروهي از منافقين مدينه به بهانه‏هايى در اين غزوه شركت نكردند و ديگران را نيز از رفتن منع مي‏نمودند. لذا چون پيامبر از نيّت سوء آنان آگاه شد، علي(ع) را به جاي خويش در مدينه گماشت و رهسپار تبوك گشت. سرانجام لشگر سي هزار نفري اسلام به محل جنگ رسيدند ولي از سپاه روم اثري نيافتند. در اين غزوه هرچند جنگي رخ نداد ولي شوكت اسلام، فداكاري مسلمين و آمادگي آنها در برابر كفر به نمايش درآمد. همچنين به اين جنگ، غزوي "فاضِحِه" (به معني رسوا كننده) نيز گفته مي‏شود زيرا جمعي منافقِ مسلمان نما در اين سفر رسوا شدند.
ابوالوليد سليمان بن خلف مالكي حافظ و مفسر قرآن، اديب و شاعري چيره دست بود و از دانشمندان برجسته‏ي آندلس به شمار مي‏رفت. وي در ابتدا در آندلسِ اسپانيا و سپس در مكه و بغداد به تدريس فقه و نشر احاديث پيامبر اكرم پرداخت. تفسير القرآن، الناسخ و المنسوخ و الاشاره از جمله آثار ابوالوليد است.
شاه اسماعيل صفوي در رجب سال 930 ق هنگامي كه عازم قفقاز بود بيمار شد و در نوزدهم اين ماه در نزديكي سراب جان سپرد. در آن زمان او 38 ساله بود و 24 سال از پادشاهي وي مي‏گذشت. جسد اسماعيل اوّل را به اردبيل آورده و در آرامگاه شيخ صفي الدين اردبيلي به خاك سپردند. او محبوب مردم ايران بود. شاه اسماعيل به محض آنكه بر تخت سلطنت نشست، مذهب تشيع را در كشور، كيشِ رسمي قرار داد و دولتي نيرومند به وجود آورد. پس از مرگ شاه اسماعيل، پسرش طهماسب اول كه يازده سال داشت بر اريكه‏ي قدرت تكيه زد.
سيد دلدار علي بن سيدمحمد معين نقوي هندي نصيرآبادي در سال 1166 ق در خانواده‏اي عالم در نصيرآباد هند به دنيا آمد. نَسَب شريفش با 22 واسطه به امام دهم، حضرت علي النقي(ع) مي‏رسد. وي از علماي بزرگ هند و نخستين شخصيتي است كه توانست شريعت جعفري را در كشور هندوستان استوار سازد. سيد دلدار علي نقوي از شاگردان برجسته‏ي آيات عظام: سيدمهدي بحرالعلوم، بهبهاني و ميرزا مهدي شهرستاني بوده و آثار گرانقدري از او بر جاي مانده است. اِحياء السُّنَّه و امانَةُ البدعَة، اساسُ الاصول و عمادُ الاسلام از جمله تاليفات اين عالم رباني به شمار مي‏روند. سيد دلدار رياست مذهبي هندوستان را برعهده داشت و در تعريف و شناساييِ مقامات علمي او همين بس كه شيخ محمدحسن نجفي صاحب جواهر و مرجع بزرگ تقليد، او را با عناوين علامه‏ي فائق و خاتَمُ المُجتَهد مي‏ستايد. اين عالم بزرگوار سرانجام در 69 سالگي در لكهنو در هندوستان رحلت كرد.
آيت اللَّه محمد خالصي معروف به خالصي زاده در سال 1308 ق در كاظمين به دنيا آمد و پس از پايان تحصيلات به اجتهاد دست يافت. ايشان در قيام سال 1920 ميلادي مردم عراق عليه استعمار انگلستان، دوشادوش پدرش به صفوف مجاهدان پيوست تا اين كه او را به ايران تبعيد كردند. پس از درگذشت پدر، در مشهد مقدس بر كرسي تدريس نشست و همزمان بر ضد مفاسد و ستمگري‏هاي رژيم طاغوت، مبارزه مي‏كرد. رژيم نيز ايشان را به شهرهاي مختلف از جمله قزوين تبعيد نمود. سرانجام به زادگاه خود بازگشت و به تدريس و تاليف پرداخت. احياء الشريعه، مظالم انگليس در بين النهرين و هُدي و شفا از جمله آثار اوست. آيت اللَّه خالصي‏زاده سرانجام در سال 1383 در 75 سالگي درگذشت و به ديدار معبود شتافت.
لويى ژاك مونْدْ داگِر، نقاش و مخترع فرانسوي در 18 نوامبر 1789م در فرانسه به دنيا آمد. وي پس از فراگيري نقاشي و فيزيك، براي سِن‏هاي تئاتر، پرده‏هايى جالب درست مي‏كرد. با توجه به تاثيرات نور،داگر به اين فكر افتاد تا تصويري كه حاصل مي‏شود به صورت عكسي ثابت و دائمي درآوَرَد. از اين رو با همكاري يكي از دوستان، درباره عكاسي شروع به كار كرد و روش اوليه آن را كه بعداً به داگرئوتيپ معروف شد، ابداع نمود. گرچه در اين روش، علي‏رغم سختي، تنها گرفتن يك عكس، آن هم به صورت تار، امكان داشت، اما صِرف اين واقعيت كه مي‏توان به كمك نور آفتاب هم تصويري از اشخاص و اجسام به دست آورد كه از نقص و خطاي دست بشري مصون باشد، خود، مسئله‏اي فوق‏العاده جالب و ارزنده بود. گرچه معمولاً داگر را مخترع فن عكاسي مي‏دانند، ولي حقيقت امر اين است كه مقدمات پيدايش اين اختراع از مدت‏ها قبل آماده شده بود و افراد بسياري در اين راه كوشش كرده بودند. با اين حال در سال‏هاي پس از آن، اين فن به سرعت پيشرفت كرد و روش‏هاي عكاسي آسان و سريع، ايجاد شد. لويي ژاك داگر سرانجام در دوم ژوئيه 1851م در شصت ودو سالگي درگذشت.
آنتوان پاولوويچ چخوف نويسنده و داستان سراي نامدار روسي در 17 ژانويه سال 1860م در خانواده‏اي فقير در روسيه به دنيا آمد. وي تحصيلات خود را در رشته پزشكي به پايان رساند و مدت كوتاهي نيز به طبابت پرداخت. ولي با استعداد و علاقه‏اي كه به نوشتن داشت، از حرفه خود دست كشيد و كار نويسندگي را دنبال كرد. چخوف در مدت كوتاهي، آثار متعددي به نگارش درآورد و به شهرت دست يافت. او در جواني به مرض سل دچار شد و تا پايان عمر، از اين بيماري در رنج بود. از اين‏رو به توصيه پزشكان، به جنوب فرانسه رفت و به نوشتن نمايش‏نامه و داستان‏هاي كوتاه سرگرم شد. در مورد آثار چخوف بايد گفت كه نوآوري‏هاي صوري و موضوعي او در هنر داستان‏پردازي، اصول و سنن ادبي را دگرگون كرد. با آن‏كه قسمت اعظم آثار چخوف به صورت داستان‏هاي منثور است، با اين حالْ وي نمايش‏نامه‏نويس چيره‏دستي بود و مهم‏ترين داستان كوتاه‏نويس همه اعصار به شمار مي‏رفت. چخوف در صنعت ايجاز و هنرِ داستان‏نويسي داراي قدرتي شگرف بود و در خلق شخصيت‏هاي جالب، مهارتي بسزا داشت. او بشردوستي و نيك نفسي و خدمت به مردم را نيز وظيفه هر انسان شرافت‏مند مي‏دانست و به طرزي گيرا و دل‏انگيز، اين علاقه شديدِ انسان دوستي در آثارش به چشم مي‏خورد. آثار متعدد ومتنوع اين نويسنده بزرگ روس، پر از لطف و زيبايى و نيز آميخته با هزل و طنز مي‏باشد. چخوف خواننده را در عين حال كه مي‏خنداند، به فكر و دقت نيز وا مي‏دارد و معايب اجتماعي را در نظرش جلوه‏گر مي‏سازد. فاجعه در شكارگاه، دهقانان، دكتر بي‏مريض، مرد زود رنج، باغ آلبالو و سه خواهر از جمله آثار مشهور اوست. آنتوان چخوف سرانجام در دوم ژوئيه 1904م در حالي كه بيش از 44 سال از عمرش نمي‏گذشت، در اوج شهرت و محبوبيت بر اثر مرض سل درگذشت.
پس از خروج نيروهاي استعمارگر فرانسوي از ويتنام و تقسيم ويتنام به دو قسمت شمالي و جنوبي، طي سلسله حوادثي جنگ خونين بين ويتنام جنوبي همراه با حمايت همه جانبه امريكا با ويتنام شمالي تحت حمايت كمونيست‏ها درگرفت كه بيش از يك دهه قتل و غارت و كشتار صدها هزار نفر از مردم غيرنظامي ويتنام را به دنبال آورد. هم‏چنين ورود مستقيم نيروهاي نظامي امريكا به ويتنام باعث شد تا ماهيت تجاوزكارانه سياست امريكا آشكار شود و افكار عمومي جهان را عليه دولت امريكا بسيج نمايد. امريكا كه طي زمان دريافته بود در ويتنام كاري از دستش ساخته نيست، سعي مي‏كرد به هر طريق ممكن از منطقه خارج شود. در نهايت، نيروهاي اشغال‏گر امريكايى تحت فشار شديد افكار عمومي و بدون اخذ نتيجه‏اي از جنگ ويتنام و با تحمل تلفات فراوان، در سال 1973م از ويتنام خارج شدند و دولت سايگون، پايتخت ويتنام جنوبي، در 30 آوريل 1975م، سرنگون شد. بدين ترتيب ملت ويتنام پس از چند صد سال مبارزه با چيني‏ها، فرانسوي‏ها، ژاپني‏ها و امريكايى‏ها سرانجام از يوغ استعمار آزاد شد و مردم ويتنام در اول قدم، خواستار اتحاد دو قسمت شدند. در ابتدا تصميم گرفته شد به جاي متحد كردن دو ويتنام، دولت انقلابي موقت كه از سال 1968م اعلام موجوديت كرده بود به اداره قسمت جنوبي كشور به طور مستقل ادامه دهد. اما اين امر تحقق نيافت و درگيري‏هايى بين طرفداران كمونيست‏ها در شمال با حكومت سرمايه‏داري در جنوب روي داد و حركت‏هاي وسيعي نيز براي مصادره سرمايه‏هاي خارجي انجام گرفت. طي اين مدت كه به دوره انتقالي معروف گرديد، برنامه بازسازي ارتش و نظام اداري نيز در اولويت واقع شد. در نهايت در جريان كنفرانس اتحاد دو ويتنام در نوامبر 1975م تصميم گرفته شد تا ويتنام جنوبي و شمالي در هم ادغام شوند. سرانجام در دوم ژوئيه 1976م ويتنام شمالي و جنوبي پس از بيش از بيست سال جدايي، اتحاد خود را عنوان كرده و استقرار رژيم جمهوري سوسياليستي ويتنام به پايتختي هانويْ اعلام گرديد.
/ن