ديه گو مارادونا

« خدا به من کمک می کند خوب بازی کنم به همین دلیل است که هر وقت از زمین بیرون می آیم سپاس او را به جای می آورم ، احساس می کنم اگر این کار را نکنم به او خیانت کرده ام »
« مردم به من رای دادند اما آنها می خواهند جایزه ام را با پله تقسیم کنم ، من جایزه ام را با هیچ کس نصف نمی کنم . آنها به خاطر ۱۲ سالی که در اروپا بازی کردم مرا با او مقایسه می کنند . پله هرگز چنین تجربه ای نداشت لطفا دیگر مرا با او قیاس نکنید.»
« فکر می کنم یک کشور را برده ایم نه فقط یک تیم فوتبال را »
« انگلیس همیشه از ما می ترسد ، می بینم که نمی توانند روی پای خود بایستند.»
« من آرام هستم ، فکر نمی کنم نام فامیل من مانعی برایم باشد البته برای دیگران هست.»
« احساس من مانند جک نیکلسون در فیلم پرواز بر فراز آشیانه فاخته است»
« من تمام عمرم را سخت تلاش کرده ام ، کسانی که می گویند من شایسته هیچ چیز نیستم حرف مفت می زنند.»
« زین الدین زیدان شاید امروز بهترین بازیکن جهان باشد اما فوتبال او بیمار است.»
نیازی به معرفی نیست ، هر فوتبالدوستی در سراسر جهان به خوبی می داند این حرف ها از کیست، چه کسی جز بهترین ( بر اساس نظرسنجي فيفا) و البته جنجالی ترین بازیکن تاریخ فوتبال می تواند این حرف ها را زده باشد. صحبت از جادوگر فوتبال است : دیگو آرماندو مارادونا

زندگی مارادونا همواره با حواشی زیادی همراه بوده‌است و با وجود حادثه تیراندازی او به سمت چند خبرنگار که به مجروح شدن یک نفر ازآنان انجامید هنوز از چهره‌های محبوب خبرنگاران به شمار می‌رود.
مارادونا ستاره‌ای است که شاید بتوان او را جنجالی‌ترین چهره‌ی فوتبال دنیا دانست؛ چهره‌ای که به عقیده برخی از کارشناسان، نمی‌توان به او بی‌اعتنا و بی‌تفاوت بود؛ انسان یا از او خوشش می‌‌آید و یا منتفر می شود. مارادونا در دهه هشتاد و نود میلادی ستاره شماره 10 آرژانتین بود؛ اما هنوز هم آرژانتینی‌ها او را دوست دارند.
مارادونا اگر چه جثه چندان بزرگ و ورزشکارانه‌ای نداشت؛ اما با توپ کارهایی می کرد که همه را شگفت‌زده می‌ساخت. حتی می توانست به جای توپ فوتبال از یک پرتغال استفاده کند.
قدرت بازي سازي، پاس هاي بلند و کوتاه ميليمتري، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبري تيم در ميانه ميدان، ضربه هاي ناگهاني و حياتي، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالي و بسياري از خصوصيات ديگر يک فوتباليست طراز اول در مارادونا جمع شده بود و اگر از نظر شخصيتي در حد مطلوبي بود بي ترديد در کنار بزرگان فوتبال دنيا يکي از ده مرد برتر فوتبال جهان نام مي گرفت.
ضربه‌های آزاد مارادونا از پشت محوطه جریمه به اندازه‌ای خطرناک بود که هوادارانش پیش از زدن ضربه، فریاد گل و شادی سر می‌دادند.
در عرصه بازي هاي ملي موفقيت مارادونا بسيار چشمگير بود، بازيکني با قد کوتاه، اما با استارت هاي انفجاري؛ در هر لحظه يي که ديه گو اراده مي کرد قادر بود خط دفاعي حريف را به هم بريزد و با پاسي ناگهاني مهاجمان تيمش را صاحب موقعيت گل کند.
بازيکن برجسته يي مثل او همواره در زمين بازي، هدف تکل هاي خشن مدافعان حريف بود. قدرت بدني مرد کوچک آرژانتيني در سال هايي که هنوز به مواد غير مجاز روي نياورده بود غيرقابل تصور مي نمود.

دوران پرفراز و نشیب باشگاهی

سی ام اکتبر سال ۱۹۶۰ در خانواده ای فقیر متولد شد اما دوران کودکی او که نخستین پسر خانواده پس از سه دختر بود، در ویافیوریتو در حومه بوینوس آیرس گذشت. دو برادر کوچکتر دیگو هوگو و ادواردو نیز بعدها فوتبالیست های حرفه ای شدند.
مارادونا هنگامی که کودکی هشت ساله بود با انجام حرکات نمایشی با توپ فوتبال در اماکن عمومی سعی می‌کرد بخشی از خرج خانواده فقیرش را تامین کند.در همین زمان بود که یک خبرنگار از او بزرگترین آرزویش را پرسید. مارادونای کوچک در برابر دوربین تلویزیون گفت دوآرزوی بزرگ دارد. یکی اینکه بتواند با تیم آرژانتین به جام جهانی برود و دیگری اینکه در جام جهانی قهرمان شود.

مارادونای ۱۱ ساله هنگامی که برای تیم استرلا روخا بازی می کرد، مورد توجه یک استعدادیاب قرار گرفت و به تیم نوجوانان آرجنتینوس جونیورز ملحق شد، یک سال بعد و در جریان رقابت های دسته اول آرژانتین بین ۲ نیمه با حرکات زیبای خود تماشاگران حاضر در ورزشگاه را حیرت زده می ساخت.
در اکتبر ۱۹۷۶ هنگامی که ۱۶ سالش هم تمام نشده بود نخستین بازی رسمی خود را برای آرجنتینوس جونیورز انجام داد و تا سال ۱۹۸۱ در این تیم ماند تا این که با یک میلیون پوند به بوکاجونیورز پیوست. او که در نیم فصل به این تیم پیوسته بود تا آخر سال ۱۹۸۲ با این تیم بود و نخستین قهرمانی اش را جشن گرفت.
پس از جام جهانی ۱۹۸۲ راهی بارسلونا شد آن هم با مبلغ ۵ میلیون پوند که آن زمان رکوردی جهانی بود. مارادونا با هدایت مربی هموطن سزار لوییس منوتی و با شکست رئال مادرید به قهرمانی جام حذفی اسپانیا دست یافت هرچند که دوران او در بارسا با سختی هایی همراه بود اول این که با بیماری هپاتیت درگیر بود و دیگر این که با تکل وحشتناک آندونی گویکوچه آ به شدت مصدوم شد هر چند که با قدرت بدنی بالای خود پس از ۱۴ هفته به میدان بازگشت، برخی نیز معتقدند در بارسلونا برای نخستین بار با کوکایین آشنا شد که این آشنایی بعدها برای او فاجعه به بار آورد.
مارادونا اختلافات زیادی با مقامات بارسلونا و به ویژه رییس خسیس باشگاه جوسپ لوییس نونیس داشت و در سال ۱۹۸۴ خواستار جدایی از این تیم شد. بار دیگر رکورد جهانی شکسته شد و این بار او با ۹/۶ میلیون پوند به ناپولی رفت و او که ناپولی را به موفق ترین دوران تاریخ خود سوق داد، جایگاهی فوق العاده در میان هواداران تیم پیدا کرد. ناپولی با او تنها قهرمانی هایش در لیگ ایتالیا(۱۹۸۷ و ۱۹۹۰)، یک قهرمانی جام حذفی(۱۹۸۷)، جام یوفا (۱۹۸۹) و سوپرجام ایتالیا(۱۹۹۰) را به دست آورد ضمن این که ۲ بار نایب قهرمان لیگ و یک بار نایب قهرمان جام حذفی ایتالیا شد. مارادونا بهترین گلزن سری A در فصل ۱۹۸۸-۱۹۸۷ بود اما شایعاتی درباره آشنایی و دوستی او با باند مافیایی «کامورا» نیز مطرح شد.

پس از جام جهانی 1990 درگیری مارادونا با سران باشگاه ناپل که با سازمان مافیای حاکم براین شهر نیز چندان غریبه نبودند آغاز شد. ناگهان در پایان یک مسابقه لیگ ایتالیا اعلام شد آثار استفاده از کوکائین در بدن مارادونا یافت شده‌است. فیفا او را ۱۵ ماه از شرکت در رقابت‌های فوتبال محروم کرد. ولی مارادونا دردسر‌های بیشتری را نیز برای خود خرید. در شهر ناپل شایع شد که پلیس این شهر متن ضبط شده مکالمات تلفنی مارادونا و یکی از مقامات مافیا را در اختیار دارد که ثابت می‌کند او در یک شبکه گسترده خلافکاری و توزیع مواد مخدر دست داشته‌است. مارادونا که ظاهرا به بوئنوس آیرس پناه برده بود در خانه خود مورد هجوم پلیس آرژانتین واقع می‌شود و باز اعلام می‌شود در خانه اش مقادیر زیادی مواد مخدر کشف شده‌است. مارادونا دیگر نمی‌توانست به ناپل بازگردد. البته پس از بازگشت مارادونا به وطنش، تيم ناپل ديگر نتوانست قامت راست کند و حتي به دسته دوم بازي ها سقوط کرد.
پس از محرومیت ۱۵ ماهه اش به دلیل مصرف کوکایین در سال ۱۹۹۲ ناپولی را ترک کرد، در فصل ۱۹۹۳-۱۹۹۲ برای سویا بازی کرد، ۱۹۹۳ را در نیوولز اولدبویز گذراند و ۲ سال آخر بازی اش را در سال های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۷ در بوکا پشت سرگذاشت و در ۳۰ اکتبر ۱۹۹۷ یعنی جشن تولد ۳۷ سالگی از دنیای فوتبال کناره گیری کرد. در همان سال ها، مربیگری را هم در تیم های ماندیو و راسینگ کلاب تجربه کرد که با موفقیتی همراه نبود.

ورود به عرصه جهانی

دیگو نخستین تجربه حضور در تیم ملی را در ۱۶ سالگی و در دیدار با مجارستان به دست آورد. ۲ سال بعد آرژانتین با درخشش او به قهرمانی در جام جهانی جوانان رسید و به ویژه در بازی فینال مقابل اتحاد جماهیر شوروی او بازی خیره کننده ای از خود به نمایش گذاشت و پیروزی سه - یک کشورش را موجب شد. یک سال بعد هم مارادونا در یک دیدار دوستانه برابر اسکاتلند در گلاسکو نخستین گل ملی اش را به ثبت رساند.
جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا نخستین تورنمنت بین المللی بود که مارادونا آن را تجربه می کرد، آرژانتین، مدافع عنوان قهرمانی، در بازی اول مغلوب بلژیک شد و اگرچه در بازی های دیگر مجارستان و السالوادور را شکست داد و به دور بعد راه یافت اما در مرحله یک چهارم نهایی به برزیل و ایتالیا قهرمان جام، باخت و از دور مسابقات حذف شد اما نکته قابل توجه این که مارادونای ۲۱ ساله در هر ۵ بازی حضور داشت و تعویض هم نشد.
نقطه عطف او جام جهانی ۱۹۸۶ در مکزیک بود، کاپیتان دیگو مارادونا تک گل آرژانتین را در تساوی با ایتالیا در مرحله گروهی زد و این تیم پس از شکست بلغارستان و کره جنوبی راهی مرحله یک هشتم نهایی شد و با یک گل از سد اروگوئه گذشت تا در مرحله بعد نوبت به هنرنمایی او برسد.

آرژانتین در حالی به مصاف انگلیس رفت که روابط دو کشور به دلیل جنگ فالکلند به شدت تیره بود، سانتر کوتاه خورخه والدانو در دقیقه ۵۱ با پرش مارادونای کوتاه قامت همراه شد و او با دست توپ را وارد دروازه پیتر شیلتون کرد و علی بن ناصر داور تونسی با وجود اعتراض شدید بازیکنان انگلیس گل را پذیرفت، مارادونا عامل به ثمر رسیدن آن گل را «دست خدا» توصیف کرد و تا سال ۲۰۰۵ هرگز اعتراف نکرده بود که این گل را با دست زده است اما گل دوم او استثنایی بود، مارادونا در زمین خود توپ را گرفت و وارد زمین انگلیس شد و با پشت سر گذاشتن ۵ مدافع انگلیس گلن هادل، پیتر رید، کنی سانسام، تری بوچر و تری فنویک و همچنین دروازه بان این تیم گل دوم تیمش را به ثمر رساند و در نظرسنجی فیفا در سال ۲۰۰۲ این گل به عنوان برترین گل قرن بیستم انتخاب شد. او در بازی نیمه نهایی نیز ۲ گل به بلژیک زد که یکی از آنها باز هم نمایشی انفرادی از بهترین بازیکن آن موقع فوتبال جهان بود. در فینال آلمان غربی با مربیگری فرانس بکن باوئر دو بازیکن را مامور مهار او ساخته بود هرچند که با دادن پاس گل سوم تیمش به خورخه بوروچاگا کار خودش را کرد و ۱۱۵ هزار تماشاچی حاضر در استادیوم آزتک را به وجد آورد. مارادونا به عنوان بهترین بازیکن این تورنمنت و تأثیرگذارترین بازیکن تاریخ جام جهانی این جام ارزشمند را بالای سر برد و برای یادبود او مجسمه ای از وی درحال زدن گل قرن در سردر ورودی آزتک نصب شد.
مصدومیت قوزک پا بر عملکرد او در جام جهانی ۱۹۹۰ تأثیر گذاشت و او تفاوت زیادی با بازیکن ۴ سال پیش پیدا کرده بود و آرژانتین در آستانه حذف از جام جهانی قرار گرفت اما به عنوان تیم سوم راهی مرحله حذفی شد، در یک هشتم نهایی با تک گل کلودیو کانیگیا بر برزیل غلبه کرد و در یک چهارم و نیمه نهایی در ضربات پنالتی به ترتیب برابر یوگسلاوی و ایتالیا، میزبان مسابقات به برتری رسید اما یک پنالتی جنجالی از داور مکزیکی در دیدار فینال سبب شد آندریاس برمه تنها گل آلمان غربی را بزند و این تیم با مربیگری بکن باوئر انتقام دوره قبل را گرفت.
زمانی که قصد خداحافظی از فوتبال را داشت به سفارش آلفیوباسیله(سرمربی تیم ملی آرژانتین در جام جهانی ۱۹۹۴) در آستانه جام جهانی ۱۹۹۴ باردیگر پیراهن تیم ملی را به تن کرد تا به تیم بحران زده آرژانتین روحیه بدهد. با شروع مسابقات جام جهانی ۱۹۹۴ تماشاگران بار دیگر توانایی‌های مارادونا را به چشم دیدند و آن را تحسین نمودند. هنگامی که در بازی برابر یونان گلی زیبا را برای تیمش به ثمر رساند کمتر کسی تصورمی نمود که این تیم شکست پذیر باشد ولی در پایان بازی آرژانتین و نیجریه (که مارادونا به عنوان بهترین بازیکن زمین شناخته شده بود) آزمایش دوپینگ مارادونا مثبت از آب درآمد. فیفا در همان روز مارادونا را دوسال از شرکت در مسابقات فوتبال محروم کرد.
آرژانتین پس از از دست دادن کاپیتانش چیزی برای گفتن نداشت و در دور یک هشتم نهایی توسط رومانی از گردونه رقابت‌ها خذف شد .
او با ثبت ۲۱ بازی در جام جهانی که ۱۶ تای آن به عنوان کاپیتان بود و یک رکورد را به نامش رقم زد از تیم ملی کشورش کناره گیری کرد.

از زبان دیگران

پله: «اگر او فکر می کند بهترین بازیکن جهان است مشکل خودش است. من واقعاً شک دارم او صلاحیت انتخاب به عنوان بهترین بازیکن جهان از سوی مخاطبان را داشته باشد.»
رمزی: «پله تقریباً همه چیز داشت. مارادونا همه چیز دارد او سخت کوش تر، تواناتر و باتکنیک تر است مشکلش این است که قوانین را به نفع خود می خواهد»
کوین کیگان: «فکر نمی کنم هیچ کس بزرگتر یا کوچکتر از مارادونا وجود داشته باشد!»
کارلوس بیلاردو: «تیم من مارادونا و ۱۰ نفر دیگر است.»
میشل پلاتینی: «آنچه زیدان با توپ انجام می دهد مارادونا می تواند با یک پرتقال انجام دهد.»
سر استنلی ماتیوز: «بهترین بازیکن یک پای فوتبال از زمان پوشکاش.»
سر بابی رابسون : «با مارادونا، آرسنال هم می توانست قهرمان جهان شود.»
یورگن کلینزمن : «مارادونا بازیکنی بود که همیشه تحسین اش کرده ام. او هنرمندی بود که تمام حرکاتش در زمین با خلاقیت و زیبایی همراه بود.»

پله بهتر بود يا مارادونا؟

این سوالی است که بسیاری را در مقابل هم قرار داده است و احتمالا این رویارویی برای همیشه ادامه خواهد داشت. شما در این مورد که کدامیک بازیکن بهتری بوده، بر چه اساسی قضاوت می کنید؟
مارادونا در نظرسنجی اینترنتی فیفا که چندين سال پیش انجام شد به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال برگزیده شد و پله پس از او جایگاه دوم را به دست آورد.
مارادونا می‌گوید: «این مهم است که در این نظرسنجی پله دوم شد. هیچ کس نمی‌تواند این افتخار را از من سلب کند.
می‌دانید؟ من ده سال در فوتبال اروپا حضور داشتم و پله تنها در آمریکای جنوبی به سر برد. او جام جهانی را فتح کرد اما بازی در اروپا به کلی متفاوت است.»

مارادنا در تیم‌هایی نظیر بارسلونا و ناپولی درخشید اما پله تقریبا تمام دوران ورزشی خود را در سانتوس گذراند.
مارادونا می‌گوید: «وقتی من فوتبال بازی می‌کردم، مدافعان اسپانیا و ایتالیا مانند سگ‌های شکاری بودند و هرگز من را تنها نمی‌گذاشتند.»
مارادونا سپس به پله طعنه می‌زند: « او در یک نظرسنجی دیگر در برزیل پس از آیرتون سنا دوم شد. به نظرم او باید دست از دوم شدن بردارد!»
مارادونا تنها یک بار فاتح جام جهانی شد اما پله سه قهرمانی کسب کرد که اولین آن در 17 سالگی او بود.
اما اجازه دهيد از ديد كمي نزديك تر به موضوع بنگريم.

مدال ها و عناوین

پله سه بار در جام جهانی به قهرمانی رسید، دو جام لیبرتادورس و دو جام بین قاره ای را فتح کرد و چندین جام داخلی و قاره ای مختلف نیز در کلکسیون افتخاراتش دیده می شود؛ به این ها باید عنوان بهترین بازیکن قرن را نیز اضافه کرد که در سال 2000 از سوی فیفا به او اعطا شد. از سوی دیگر، مارادونا تنها یک بار قهرمان جهان شد. قهرمانی لیگ آرژانتین و ایتالیا، قهرمانی جام حذفی اسپانیا و ایتالیا و انبوهی از افتخارات فردی مانند بهترین بازیکن جام جهانی 1986، زننده گل قرن فیفا و بازیکن قرن جهان از نظرمردم از دیگر افتخارات اسطوره آرژانتینی است. بعضی ها ممکن است اینگونه استدلال کنند که پله سه بار قهرمان جهان شده و مارادونا یکبار؛ پس پله بازیکن بهتری بوده است. البته جوایز تیمی که بزرگترین آنها قهرمانی در جام جهانی است، بسیارمهم هستند اما قضاوت در مورد یک بازیکن تنها بر اساس جام هایی که به دست آورده است، چندان منطقی نیست. پله در جام جهانی 1958، تنها 17 سال داشت (هرچند یک پدیده درخشان بود) و در جام های جهانی 1962 و 1966 به دلیل مصدومیت چندان تاثیر گذار نبود و در جام جهانی 1970 علی رغم بازی های فوق العاده اش، باید گفت که او در بهترین تیم همه دوران و در کنار بازیکنانی مانند توستائو، رولینو، جرسون و ژرزینیو بازی می کرد. اما مارادونا تیم متوسط آرژانتین را در جام جهانی 1986 یک تنه به قهرمانی رساند و در این مسیر بهترین گل تاریخ جام جهانی را در مرحله یک چهارم نهایی مقابل انگلیس به ثمر رساند و در مرحله نیمه نهایی در مقابل بلژیک نیز گل مشابهی را وارد دروازه میشل پرودوم کرد. برزیل چه با پله و چه بدون حضور او، قهرمان جام جهانی 1970 می شد. شانزده سال بعد، احتمالا آرژانتین بدون مارادونا نمی توانست در مرحله دوم جام ملت های آمریکای جنوبی از سد مدافع عنوان قهرمانی، اروگوئه و کاپیتانش، انزو فرانچسکو لی بگذرد. این مسئله نیز ضرورتا مارادونا را به بازیکن بهتری تبدیل نمی کند. اما این سوال مطرح می شود که اگر در جام جهانی 1986، پله در تیم آرژانتین بازی می کرد، آنها قهرمان جهان می شدند؟

گل های زده

طرفداران پله همواره 1281 گل زده او در 1363 بازی اش را به رخ می کشند. پیش از همه باید گفت که هیچ قطعیتی در مورد این آمار وجود ندارد. گفته می شود که پله حتی گل هایش در دیدارهای دوستانه را نیز حساب کرده است. طرفداران مارادونا به طعنه می گویند که پله حتی گل هایش در فیلم "فرار به سوی پیروزی" را نیز محاسبه کرده است. فیلمی که در آن پله با سیلوستر استالونه و مایکل کین همبازی بود. بسیاری از گل های پله با پیراهن سانتوس و در رقابت های منطقه ای و ایالتی و در مقابل تیم هایی نه چندان قدرتمند زده شد. با این وجود با 77 گل زده در 92 بازی ملی برای برزیل که 12 تای آن در جام های جهانی به ثمررسید، کسی تردیدی در توانایی های فوق العاده پله در گلزنی ندارد. مارادونا در 91 بازی ملی، 34 گل زد که از این بین، 8 گل در جام جهانی بود و در مجموع نیز در 590 بازی رسمی 311 گل به ثمر رساند. از این آمار نیز نمی توان به نتیجه ای قطعی رسید. یک بازیکن یا یک مهاجم بزرگ باید در رقابت های معتبر یا مراحل حذفی جام ها گلزنی کند تا خودش را نشان دهد. بعضی از بهترین مهاجمان سال های اخیر الزاما بهترین عملکردشان را در بازی های بزرگ ارائه نکرده اند. کسانی که فوتبال ایتالیا را دنبال می کنند، می دانند که آلبرتو جیلاردینو از آمار خوبی برخوردار است اما معمولا در رقابت های بزرگ یا بازی های حساس در گلزنی موفق نیست. مارادونا و پله، هر دو، چه در سطح ملی و چه در رقابت های باشگاهی از آمار خوبی در گلزنی برخوردارند و از این نظر چندان نمی توان بین آنها تفاوت قائل شد. اما آنچه ستاره آرژانتینی را در مرتبطی بالاتر قرار می دهد، این است که عملکرد خیره کننده او در باشگاه های اروپایی بود؛ به ویژه در ناپولی که طرفدارانش پس از دو قهرمانی در اسکودتو در سال های 1987 و 1990، مارادونا را به شدت دوست دارند. هرچند ناپولی نیز ستارگان طراز اولی مانند کاره کا، آلمائو، چیرو فرارا و برونو جیوردانو را در اختیار داشت که بدون حضور مارادونا موفق به فتح یک جام یوفا شدند. از سوی دیگر، اگرچه پله هرگز در اروپا بازی نکرد، اما او از راه های دیگر همواره مورد امتحان قرار می گرفت. در اوایل دهه 1960، سانتوس بهترین تیم جهان بود و پله نه تنها در بازی های دوستانه در مقابل تیم های اروپایی می درخشید، بلکه در دیدارهای رفت و برگشت جام بین قاره ای در سال های 1962 و1963 در مقابل بنفیکا و میلان که سانتوس به پیروزی رسید، در مجموع 12 بار گلزنی کرد.

بازی جوانمردانه

گفته می شود که پله بازیکن بزرگتری بوده زیرا مارادونا از نظر شخصیتی ضعیف است. او از مواد مخدر استفاده می کرد و گل متقلبانه ای که در جام جهانی 1986 مقابل انگلیس به ثمر رساند و آن را "دست خدا" نام نهاد، او را در مقامی پایین تر قرار می دهد. این دلایل مضحک و بی معنی است. صرف نظر از رفتارهای ناپسند مارادونا در خارج از زمین و اینکه چقدر قوانین را "خم می کرد"، این مسائل تاثیری در بزرگی او به عنوان یک فوتبالیست ندارد. بی تردید در جنوب و مرکز اروپا و در آمریکای جنوبی، حیله گری و آب زیر کاه بودن، عنصر مهمی از مسابقه است. اگر بتوانید داور و حریف را فریب دهید و گلی به ثمر برسانید، نتیجه گرفته می شود که شما از نظر تاکتیکی و ذهنی بازیکن بهتری هستید. شاید از نظر اخلاقی اعتیاد مارادونا به کوکائین پسندیده نباشد اما هیچ ربطی به عملکرد او به عنوان یک فوتبالیست ندارد. مثلا شما اعتقاد دارید مایکل فلپس شناگر خوبی نیست چون مواد مخدر مصرف کرده بود؟
پله هم چندان معصوم و پاک نبود. بعضی ها اعتقاد دارند او به عنوان یکی از اعضای "خانواده فیفا" در کنار افرادی مانند ژائو هاوه لانژ و سپ بلاتر ، از نظر اخلاقی حتی از مارادونا نیز بدتر است. این مسئله نیز باید گفته شود که مارادونا آنطور که بعضی ها به اشتباه فکر می کنند، هیچ گاه از مواد نیروزا استفاده نکرد. اعتیاد او ، به کوکائین بود که موجب افت عملکرد بازیکن می شود و مارادونا گفته که بدون اعتیاد میتوانست به اندازه سه نفر در زمین بازی کند.

فیلم های موجود

انتخاب اینکه ماردونا بهتر بود یا پله، دشوار است زیرا ویدئوهای زیادی از دوران اوج پله در دهه 1950 و1960 وجود ندارد. مارادونا در زمانی شروع به درخشیدن کرد که فوتبال به عنوان یک صنعت چند میلیون پوندی دنیا را به تسخیر درآورد. اما فیلم های مربوط به پله محدود به بازی های جام جهانی است. پله گفته فیلم بهترین گلی که زده و در آن همه بازیکنان تیم حریف را از پیش رو برداشته، سالها پیش از آرشیو حذف شده است. از سوی دیگر چندان عاقلانه نیست که از روی اندک فیلم های موجود نتیجه بگیریم که مارادونا بهتر بوده یا پله. کلیپ های گلچین موجود در اینترنت بسیار خطرناک هستند. یک نفر می تواند بهترین لحظات و گلهای امیل هسکی را انتخاب کند و ادعا کند که در واقع او بهترین بازیکن همه دوران بوده است. برای اینکه بفهمیم یک بازیکن واقعا چقدر خوب بوده، باید بازی اش در کل 90 دقیقه را دید. طول دوران بازیکنی هر دو نیز بسیار مهم است. اینکه بازیکنی تنها دو سال در سطح اول دنیا بازی کند و سپس محو شود، چندان جالب نیست. این دو به این دلیل اسطوره هستند که بیش از 15 سال در بالاترین سطوح بازی کردند. مسئله ای مالدینی را به یک پدیده تبدیل کرد.
پله، یک نسل پیش از مارادونا
نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که پله 10 یا 20 سال از دوره خودش جلوتر بود؛ اگرچه شاید افرادی مانند آلفردو دی استفانو و فرانس پوشکاش با آن مخالف باشند. تارسیسو بورگنیچ، عضو تیم ملی ایتالیا بعد از فینال جام جهانی 1970 گفت:" من پیش از بازی به خودم گفتم او مانند بقیه از پوست و استخوان درست شده است اما اشتباه کردم." بعضی بر این عقیده اند که اگر پله نبود، بازیکنانی مانند کرویف، مارادونا، زیکو، باجو و زیدان نیز به وجود نمی آمدند. اینکه مارادونا بهتر بود یا پله و کدامیک را بازیکن بهتری بدانید، به انتقادات ربطی ندارد. من با پاسخ به این پرسش که "اگر به جای مارادونا، پله در جام جهانی 1986 عضو تیم ملی آرژانتین بود، باز هم آنها قهرمان جهان می شدند"، به نتیجه گیری می پردازم. جواب من این است: نه. به نظر من مارادونا نسبت به پله تاثیر بیشتری در بازی تیم داشت و او را بازیکن کامل تری می دانم.
نظر شما چیست؟

منابع تحقیق :
سایت گل: www.goal.com
www.tabnak.ir
روزنامه کارگزاران
arg.blogfa.com
www.1000pich.com
Fa.wikipedia.org
soccerone.persianblog.ir
/ن