6 مرداد 1389 / 16 شعبان 1431 / 28 جولای 2010

به دنبال پيروزي انقلاب اسلامي و قطع دخالت و نفوذ بيگانگان به ويژه آمريكا در امور داخلي ايران، دولت ايالات متحده سعي مي‏كرد به هر نحو ممكن، منافع قبلي خود در زمان طاغوت را بار ديگر به دست آورد. همزمان با گسترش اين اعمال فشار، حمايت از انقلاب اسلامي و نظام جمهوري اسلامي، از سوي دانشجويان ايراني و غير ايراني در كشورهاي مختلف صورت عمل به خود مي‏گرفت. در اين ميان، دانشجويان عضو انجمن‏هاي اسلامي آمريكا و كانادا و جمعي ديگر از طرفداران حكومت اسلامي ايران در مقابل كاخ سفيد تجمع نمودند كه مورد يورش پليس آمريكا واقع گرديد. در اين حال، ده‏ها نفر بازداشت شدند اما با اعتصاب غذاي آنها در بازداشتگاه، پليس آنان را آزاد كرد. در اين فاصله دانشجويان ايراني مقيم انگلستان نيز كه در حمايت از دانشجويان توقيف شده در آمريكا تجمع نموده بودند مورد حمله پليس لندن قرار گرفته و در حدود 150 نفر بازداشت شدند. اين اعمال با اعتراض امام خميني(ره) مواجه گرديد. ايشان در جريان ديدار نماينده پاپ با معظم له، از ظلم و ستم آمريكا، شوروي و انگليس نسبت به ايران ياد كرده و ضمن اشاره به وضع دانشجويان فرمودند: شما مي‏دانيد با اين جوان‏هاي ما، الان امريكا چه مي‏كند و پليس آمريكا چه كرده است. آيا آقاي پاپ مي‏دانند جوان‏هاي ما در غل و زنجير، با دنده‏هاي، شكسته كه بعضي در حال بي‏هوشي هستند، آيا ايشان توجه دارند؟
پس از آن كه حضرت امام خميني(ره) در چهارم ارديبهشت ماه 1368 ش، خواستار بررسي مجدد قانون اساسي شدند، شوراي بررسي قانون اساسي شكل يافت. اين شورا بر اساس خواست حضرت امام درباره: رهبري، تمركز در مديريت قوه مجريه و قضاييه، تمركز در مديريت صدا و سيما، تعداد نمايندگان مجلس، تشكيل مجمع تشخيص مصلحت نظام و تغيير نام مجلس شوراي ملي به مجلس شوراي اسلامي و... به بحث و تبادل نظر پرداختند. سپس شوراي بازنگري پس از تشكيل ده‏ها جلسه، در صدد رفع اشكالات قانون اساسي اوليه برآمد تا اينكه پس از وقفه‏اي كه در اواسط كار با رحلت امام خميني(ره) ايجاد شد، كار شورا در بيست تير ماه 68 پايان يافت و پس از تاييد رهبر معظم انقلاب اسلامي، حضرت آيت‏اللَّه خامنه‏اي، همه‏پرسي از ملت درباره قانون اساسي در ششم مرداد 1368 برگزار گرديد. در اين انتخابات بيش از شانزده ميليون نفر از واجدان شرايط راي‏گيري شركت كردند و بيش از 97 درصد شركت كنندگان در انتخابات به اين قانون، راي آري دادند.
همزمان با برگزاري انتخابات همه‏پرسي اصلاح قانون اساسي، انتخابات پنجمين دوره رياست جمهوري در ششم مرداد سال 1368 برگزار شد كه در اين ميان آيت‏اللَّه هاشمي رفسنجاني با كسب بيش از پانزده ميليون و پانصد و سي و هفت هزار رأي از مجموع كل شانزده ميليون و چهارصد و سي و نه هزار رأي ماخوذه، به عنوان رييس جمهوري اسلامي ايران انتخاب شد. همزماني اين راي‏گيري با همه‏پرسي اصلاح قانون اساسي و همچنين به جهت اينكه اين انتخابات، اولين دوره راي‏گيري پس از رحلت حضرت امام بود، از اهميت ويژه‏اي برخوردار گشت.
ابوبكر، مبارك بن ابي‏طالب بن مبارك بن سعيد ملقب به وجيه واسطي و مشهور به ابن دَهان، اديب و شاعر نابيناي مسلمان در جمادي الثاني 532 يا 534 ق در شهر واسط در عراق به دنيا آمد. او پس از مدتي به همراه پدر رهسپار بغداد شد و از محضر دانشمندان نام‏آوري همچون ابن خَشّاب و ابوالبركات ابن الانباري استفاده برد و از عالماني نظير يحيى بن ثابت و احمد بن مبارك نيز حديث شنيد. او در همه‏ي علوم متدوال زمان خود از جمله فقه، تفسير قرآن، طب و نجوم از مهارتي بسيار برخوردار بود و اشعاري دلنشين مي‏سرود و به زبان‏هاي فارسي، تركي، رومي، هندي و ارمني تسلط داشت. ابن دَهّان را در هوش، دانش، فروتني و بردباري و چيره‏دستي در علوم متداول زمان ستوده‏اند. گفته‏اند كه هيچ‏گاه خشمگين نشد و حتي آن‏گاه كه به عمد مي‏خواستند وي را به خشم آورند موفق نگرديدند. اگرچه از آثار ابن دهّان جز چند قصيده، اثري ديگر باقي نمانده است، اما برخي از مورخان معتقدند كه او در علم نحو نيز داراي تأليفاتي است. ابن دَهّان سرانجام در هشتاد سالگي در بغداد درگذشت و در همان شهر به خاك سپرده شد.
سيدجمال الدين اسدآبادي در شعبان سال 1254 ق در اسدآباد همدان به دنيا آمد. وي در ده سالگي همراه پدر به قزوين رفت و در مدت دو سال، در حوزه‏ي علميه‏ي آن شهر،به فراگيري علوم اسلامي پرداخت. سيدجمال الدين سپس عازم تهران شد و در درس آقا سيدمحمدصادق طباطبايى همداني حاضر گرديد و توسط ايشان ملبس به لباس روحانيت شد. او در سال 1266 ق راهي نجف اشرف گرديد و در محضر شيخ انصاري به كسب علوم تفسيري، حديث، فقه، اصول، كلام، منطق، فلسفه، رياضي، طب، هيئت و نجوم همت گماشت. سيد در 1270 ق راهي هندوستان شد. وي در آنجا به سلطه‏ي استكباري انگليس بر هند پي برد و به مقابله عليه آن پرداخت. او جهت شناسايى دنياي اسلام و راه‏هاي مقابله با استعمار، مسافرت‏هاي متعددي را به نقاط مختلف جهان انجام داد و فعاليت‏هاي گسترده‏اي را آغاز كرد. سيدجمال الدين اسدآبادي اتحاد دنياي اسلام با تمسك به قرآن و نيز بيرون راندن استعمار انگلستان ازسرزمين‏هاي اسلامي را مي‏خواست و در اين راه از هيچ تلاشي فروگذار نمي‏كرد. سيد جمال الدين در سال 1308 ق از طرف ناصرالدين شاه به خارج از كشور تبعيد شد. وي در 1310 وارد مركز خلافت عثماني در اسلامبول گرديد، ولي بعدها سلطانِ عثماني عليه او كارشكني كرد و در سال 1314 وي را مسموم كرد و به شهادت رسانيد. سيدجمال الدين در اسلامبول مدفون است.
پس از اعدام لويى شانزدهم در 21 ژانويه 1793م، درگيري‏هاي داخلي در فرانسه ايجاد شد و اختلافات شديدي ميان وارثان حكومت شكل گرفت. در نهايتْ پس از حمله سازمان يافته افراطيون، نمايندگان مخالفْ دستگير يا متواري شدند و از اول ژوئن 1793م، قدرت به طور مطلق در اختيار رهبر تندروها به نام ماكسيميليان روبْسْپِير قرار گرفت. به دنبال آن يك كميته نجات ملي كه روبسپير در رأس آن قرار داشت زمام امور فرانسه را به دست گرفت. دوران حكومت كميته نجات ملي كه بيش از يكسال به طول انجاميد، يكي از خون‏بارترين مراحل انقلاب فرانسه است كه به دوران ترور يا وحشت معروف شده است. در دوران حكومت كميته نجات ملي در فرانسه، در حدود سي‏صد هزار نفر بازداشت و حداقل 17 هزار نفر اعدام شدند. مقررات محاكمه و مجازات در اين دوران تغيير يافت و دادگاه‏هاي انقلابي، ديگر الزامي به رعايت مقررات معمول قضايى نداشتند. حق استيناف و فرجام‏خواهي از ميان رفت و احكام دادگاه‏ها، قطعي و لازم الاجرا شد. دادگاه‏هاي پاريس در عرض يك ماه، 1300 حكم اعدام صادر كردند و دستگاه‏هاي گيوتين در چند نقطه شهر، هر روز به طور متوسط سر چهل نفر را از تن جدا مي‏كردند. در دوران حكومت ترور در فرانسه، شورش ايالت‏ها نيز با خشونت و بي‏رحمي بسيار سركوب گرديد و سر هزاران نفر زير گيوتين رفت. اما اين حكومت دوام زيادي نداشت و پس از يكسال و اندي به دنبال قيام عليه روبْسپير و اعدام او در 27 ژوئيه، دوران حكومت ترور پايان يافت. در نهايت، مردم پاريس در شب بيست و هشتم ژوئيه 1794م پايان حكومت وحشت را جشن گرفتند و زندانيانِ در بندِ كميته نجات ملي فرانسه را آزاد ساختند.
گاسْپارْ مونْژْ رياضي‏دان معروف فرانسوي در دهم مه سال 1746م در شهر كوچك بون فرانسه به دنيا آمد. او پسر يك كاسب دوره‏گرد بود و خود نيز تا شانزده سالگي به كار اشتغال داشت. اما پس از مدتي به تحصيل روي آورد و از دانشگاه فارغ التحصيل شد. گاسپار در نوجواني نقشه بزرگي از كشورش ساخته بود كه مورد توجه دولت فرانسه قرار گرفت. از اين رو، آن را در فرمانداري به ديوار نصب كردند و همين مسئله باعث فرستادن او به دانشگاه گرديد. مونژ به مطالعه بعضي از شاخه‏هاي هندسه، جاني دوباره بخشيد و كار وي نقطه شروع شكوفايى فوق‏العاده آن رشته در سده نوزدهم بود. پژوهش‏هاي دوران جواني مونْژْ، بسيار متنوع اما نشان‏دهنده خصوصياتي بودند كه نشانه‏اي از استعداد كامل وي به شمار مي‏رفتند: از جمله حس تند و تيز درك واقعيت هندسي، علاقه به مسائل عملي، توانايى عظيم تحليل و توجه به جنبه‏هاي متعدد تحليل هندسي. وي علاوه بر رياضي، در علم شيمي نيز مهارت داشت و از راه تهيه باروت و مواد منفجره، كمك زيادي به انقلابيون فرانسه در جريان انقلاب آن كشور نمود. مونْژْ هم‏چنين مدرسه پلي تكنيك پاريس را براي پرورش علمي و فني جوانان تأسيس كرد و با مطالعات و كار علمي دقيق، موفق به ابداع هندسه ترسيمي گرديد. هندسه ترسيمي روشي از ترسيم و حل كردن مسائل سه بُعدي است كه به وسيله خطوط و نقاطي كه در يك صفحه يعني در يك سطح دو بعدي مي‏باشد، كشيده مي‏شود. كار عملي مونژ، رياضيات، فيزيك، مكانيك و نظريه ماشين‏ها را در برمي‏گرفت. با اين حال، دانسته‏هاي ما از جزئياتِ خدمات مونژ به فيزيكْ بسيار ناچيز است؛ زيرا وي هرگز اثر عمده‏اي در اين زمينه منتشر نساخت. خدمات اصلي مونژ بر نظريه گرما، صوت، برقِ ساكن و نورشناسي متمركز بودند. وي علاوه بر آن، هم‏زمان با برخي ديگر از دانشمندان، با اسبابي ساده، موفق به تركيب آب از هيدروژن و اكسيژن شد. وي هم‏چنين از ياران و دوستان نزديك ناپلئون بُناپارت بود و در برخي جنگ‏ها، او را همراهي مي‏كرد. با تبعيد ناپلئون، مونژ به عنوان مخترع هندسه ترسيمي و نيز مؤسس مدرسه پلي تكنيك، تمام عناوين خود را از دست داد و پس از اخراج از آكادمي فرانسه، تحت تعقيب دولت وقت قرار گرفت. وي در كنار تدريس و فعاليت‏هاي اجتماعي به تاليف نيز مي‏پرداخت كه كتاب كاربرد آناليز رياضي در هندسه از جمله آثار اوست. گاسپار مونژ سرانجام در 28 ژوئيه 1818م در 72 سالگي جان سپرد. در حالي كه با اختراع هندسه ترسيمي كه بدون آن، ساخت ماشين‏هاي مدرن و عمارات عظيم ميسر نيست، ميراث بزرگي از خود به جاي گذاشت.
كشور جمهوري پرو با 1/285/216 كيلومتر مربع در غرب قاره امريكاي جنوبي، در كنار اقيانوس كبير و در همسايگي كشورهاي اكوادور،، كلمبيا، برزيل، شيلي و بوليوي واقع شده است. جمعيت پرو بيش از 25 ميليون نفر است كه بيشتر آنان كاتوليكْ و از نژاد سرخ پوست و دو رگه سرخ و سفيد مي‏باشند. پايتخت اين كشور، شهر ليما و واحد پول آن سولِ جديد است. پيش‏بيني مي‏شود جمعيت پرو تا سال 2025م در حدود 36 ميليون نفر گردد. مردم پرو به سه زبان رسمي اسپانيايى، كچوا و آيمارا صحبت مي‏كنند. تروخيلو و چيكلايو از شهرهاي مهم پرو هستند. پرو محل سكونت اقوام متمدني بوده است كه در بسياري از علوم و از جمله پزشكي، معماري و صنعت به پيشرفت‏هايى نائل آمده بودند. در نيمه نخست قرن شانزدهم، اسپانيا اين منطقه را تصرف نمود و از اواخر قرن هجدهم، قيام مردم آزادي‏خواه عليه اسپانيا آغاز گرديد. پرو كه به همراه ديگر كشورهاي امريكاي لاتين جزو مستعمرات اسپانيا بود، در طي مبارزات مردمي به رهبري خوزه سان مارتين و سيمون بوليوار در سال 1821 م آزاد شد و در 28 ژوئيه همين سال، شهر ليما به تصرف استقلال‏طلبان درآمد. گرچه آزاديِ تمام پرو تا سال 1824م به طول انجاميد. نظام سياسي اين كشور، جمهوري چندحزبي با يك مجلس قانون‏گزاري است و 28 ژوئيه روز ملي اين كشور نيز به حساب مي‏آيد.
در پي امضاي قرارداد سَن استِفانو كه به جنگ‏هاي روس و عثماني در اواخر قرن نوزدهم پايان داد و بر اساس آن بخش‏هايى از مناطق تحت حاكميت عثماني به روسيه واگذار شد، معاهده تاريخي برلين در پايان كنگره‏اي به همين نام، در 28 ژوئيه 1878م ميان نمايندگان كشورهاي روسيه، آلمان، فرانسه، انگليس و اتريش به امضا رسيد. دستور كار اين كنگره، تجديدنظر در پيمان سن استفانو بود و برنامه‏ريزي و مسئوليت آن هم برعهده بيسمارك، صدراعظم قدرت‏مند و آهنين آلمان قرار داشت. از تصميمات اين كنگره مي‏توان به رسميت شناختن استقلال صربستان، مونته نگرو و روماني را نام برد. هم‏چنين تقسيم بلغارستان به سه قسمت و تجديدنظر در مرزهاي يونان و عثماني از ديگر تصميمات اين كنگره بود. در اين راستا، منطقه بوسني و هرزگوين نيز تحت اختيار و حاكميت اتريش قرار گرفت. برگزاري كنگره برلين، يكي ديگر از موضوعاتي بود كه به رهبري و سيادت بيسمارك در ميان دولت‏مردان اروپايى دامن مي‏زد. هم‏چنين با امضاي اين معاهده، قدرتِ سياسي و نظامي آلمان به اوج رسيد و زمينه براي توسعه‏طلبي اين كشور فراهم شد. در واقع، انعقاد قرارداد برلين در سال 1878م و ايجاد اختلافات جديد مرزي را مي‏توان يكي از عوامل زمينه‏ساز جنگ جهاني اول دانست. چرا كه بسياري از امتيازهايى را كه روس‏ها در نتيجه معاهده سن استفانو به دست آورده بودند در جريان معاهده برلين از دست دادند و آن امتيازها ميان دولت‏هاي مدعي و معترض تقسيم گرديد. اين كار باعث خارج شدن روس‏ها از اتحاد امپراتوران سه گانه و زمينه‏اي براي دسته‏بندي كشورهاي اروپايي، قبل از شروع جنگ جهاني اول شد.
ونسان فان‏گوگ، نقاش برجسته هلندي در 30 مارس 1853م در هلند به دنيا آمد. وي پس از مدتي تحصيل، به علت فقر، به فروشندگي پرداخت و مدتي نيز در سلك روحانيان مسيحي درآمد. فان‏گوگ در جواني، عشق غريبي به نقاشي احساس نمود و بر اثر همين علاقه، به فراگيري اين هنر روي آورد. او كه به شدت تهيدست بود، با عدم امكانات به كار پرداخت و بيش از پيش گرفتار تهيدستي مي‏شد. سرانجام تصميم گرفت كه به كاري جز نقاشي نپردازد تا اين‏كه در سال 1880 به يك نقاش ماهر تبديل گرديد. او داراي جنون ادواري و افسردگي بود و اين حالتِ خود را در اوقات نقاشي سپري مي‏كرد و آثار ارزنده‏اي به وجود مي‏آورد. فان‏گوگ به دليل وسواس زيادي كه در نقاشي داشت، اخلاقش تند و همراه با خشم و عصبانيت دائمي بود. با اين حال از نقاشي دست نكشيد و آثار متعددي به وجود آورد. نقاشي‏هاي فان‏گوگ در طي سال‏هاي 1880 تا 1885م، بسيار تيره و تاريكند كه شايد بازتابي از مصيبت‏هاي عاطفي باشد كه با آن‏ها روبرو بوده است. وي در سال 1886 سفري به پاريس داشت. فان‏گوگ در اين سفر تحت تاثير نقاشان سبك اِمپرسيونيست كه در آن، حالات به وسيله رنگ‏هاي تجزيه شده به نمايش درمي‏آيند، قرار گرفت و از آن پس آثارشْ روشني و صفاي رنگ تازه پيدا كرد. مهم‏ترين خدمت فان‏گوگ به عالم نقاشي، مبارزه با اصول و قواعد رنگ‏آميزي قديمي در نقاشي بود و خود او نيز سبكي تازه و نو بدعت گذاشت. از فان‏گوگ آثارمتعددي برجاي مانده كه گل‏هاي آفتابگردان، شب ستاره و سيب‏زميني خوران شهرتي جهاني دارند. وي در پنج سال آخر عمر خويش بيش از هشت‏صد تابلو ترسيم كرد تا اين‏كه سرانجام در 28 ژوئيه 1890م در 37 سالگي خودكشي كرد.
بهانه‏اي كه باعث برافروختن آتش جنگ جهاني اول شد، قتل ولي‏عهد اتريش فرانسيس فرديناند و همسرش، در روز 28 ژوئن 1914م در جريان سفر او به صربستان (يوگسلاوي) بود. تروريست 19 ساله كه پس از تيراندازي دستگيرشد در بازجويى به عضويت در يك گروه سياسي و نيز ارتباط با يك گروه تروريستي در صربستان اعتراف كرد. گفته مي‏شود دولت صربستان از توطئه قتل ولي‏عهد اتريش اطلاع نداشت ولي متهم به شركت در اين توطئه شد. از اين رو، دولت اتريش ضمن آمادگي براي تهاجم نظامي به صربستان، روز 23 ژوئيه 1914م اولتيماتوم شديداللحني به دولت صربستان فرستاد. صربستان براي احتراز از جنگ، قسمت اعظم شرايطي را كه دولت اتريش در اولتيماتوم خود عنوان كرده بود پذيرفت، ولي اتريش كه قصد تصرف صربستان و دفع خطر گروه‏هاي مخالف را داشت پاسخ صربستان را قانع كننده تشخيص نداد و در روز 28 ژوئيه 1914م به اين كشور حمله برد. روزي كه نيروهاي اتريش به صربستان حمله‏ور شدند، كمتر كسي تصور مي‏كرد كه جنگ اتريش و صربستان به يك جنگ عمومي در اروپا منجر خواهد گرديد. ولي مهيا بودن زمينه بروز چنين جنگي در آن روز در ميان كشورهاي منطقه، باعث گسترده شدن اين نزاع در سطح جهان به مدت چهار سال شد. بنابراين قدرت‏هاي بزرگ اروپايى كه نسبت به انگيزه‏ها و اهداف يك‏ديگر سوءظن داشتندو تمام تلاش خود را براي توليد و جمع‏آوري سلاح و سازماندهي نيروهاي نظامي به عمل آورده بودند، زمينه را براي دست‏يابي به اهداف خود مناسب ديدند. در اين جنگ علاوه بر اتريش و صربستان، كشورهاي آلمان، روسيه، عثماني، انگلستان، فرانسه، و ديگر كشورهاي اروپايي، نه تنها قاره اروپا بلكه ديگر نقاط جهان را محل توسعه‏طلبي و افزون‏خواهي خود نمودند. جنگ جهاني اول، سرانجام در يازدهم نوامبر 1918م پايان پذيرفت. (ر.ك: 11 نوامبر)
پس از شكل‏گيري سازمان پيمان آتلانتيك شمالي، ناتو، استالين كوشيد با تأسيس كُمينفُرم يا دفتر اطلاعات احزاب كمونيست اروپا در اكتبر سال 1947م و نيز انعقاد پيمان ورشو، در مقابل اين عمل بايستد. با تشكيل كمين‏فُرم در ورشو پايتخت لهستان، بلگراد پايتخت يوگسلاوي به عنوان مركز فعاليت اين تشكيلات انتخاب گرديد. هدف استالين از تعيين بلگراد به عنوان مركز فعاليت كُمينفُرم، اعمال نفوذ بيشتر در امور اين كشور و مقابله با استقلال‏طلبي و به تعبير استالين، روش خودسرانه تيتو، رهبر يوگسلاوي در برابر مسكو بود. ولي استالين از اين تدبير خود نتيجه‏اي نگرفت و تيتو كه حكومت خود را مديون استالين نمي‏دانست حاضر به تمكين در برابر خواسته‏هاي او نشد. استالين نخست از طريق تهديد و تمركز قواي ارتش سرخ در مرزهاي يوگسلاوي، درصدد رام كردن تيتو برآمد وچون باز هم نتيجه‏اي نگرفت، با تشكيل اجلاس فوق العاده كُمينفُرم در ماه ژوئن 1948م، اخراج حزب كمونيست يوگسلاوي از اين سازمان را تصويب نمود و تيتو رهبر يوگسلاوي، به تجديد نظرطلبي و انحراف از اصول ماركسيسم متهم شد. اخراج يوگسلاوي در 28 ژوئيه همان سال عملي شد و طرد اين كشور از بلوك كشورهاي كمونيسم، كه نخستين شكاف در دنياي كمونيسم بعد از جنگ جهاني دوم به شمار مي‏آمد، با تصيفه‏هاي خونين در احزاب كمونيست كشورهاي اروپاي شرقي ادامه يافت و عده‏اي از رهبران پيشين اين احزاب كه در گذشته تمايلات ليبرالي و استقلال‏طلبي از خود نشان داده بودند، به عنوان پيروي از خط انحرافي تيتو و برچسب تجديد نظر طلبي از كار بركنار و سپس دستگير و محاكمه و غالباً اعدام شدند.
خانم اِتِل ليليان وينيچ نويسنده انگليسي در يازدهم مه 1864م در خانواده‏اي سرشناس در انگلستان به دنيا آمد و از كودكي با احتياج آشنا شد چرا كه در طفوليت پدر را از دست داد و با زحمات مادر كه علاوه بر تدريس رياضيات به پرورش فرزندانش نيز مي‏پرداخت، تربيت گرديد. وينيچ پس از گذران مراحل ابتدايى تحصيل، در هجده سالگي براي ادامه تحصيل عازم آلمان شد. وي در آن‏جا ضمن تحصيل، در رشته موسيقي نيز به فعاليت پرداخت و آن را به خوبي آموخت. وي هم‏چنين به فراگيري فلسفه، ادبيات و زبان‏شناسي پرداخت. وينيچ شيفته پژوهش در ادبيات جهان بود. از اين رو، در سال 1887م سفري به روسيه داشت و در آن‏جا در رشته ادبيات و زبان روس مطالعات وسيعي به عمل آورد. ارمغان اين سفر و مطالعات پس از آن، ترجمه چندين اثر از نويسندگان شهير روسيه به زبان انگليسي بود. وي چندين سال به كار ترجمه پرداخت تا اين‏كه در سال 1897م در سن 33 سالگي اولين كتاب خود به نام "خرمگس" را منتشر نمود. اين كتاب در اندك زماني به فروش رفت و تجديد چاپ شد. وينيچ با نوشتن اين اثر انساني، قدم به دنياي نويسندگان گذاشت و اين اثر به زودي به عنوان يك كتاب كم نظير در مطبوعات شناخته شد. وي در اين كتاب، سيماي واقعي و حقيقي انسان‏هايى را مجسم كرده است كه براي كسب آزادي و استقلال و حقوق اجتماعي خود، دست به مبارزه دامنه‏داري مي‏زنند و در اين راه از مرگ نيز هراسي ندارند. در حقيقت اين رمان به فعاليت سازمان ايتالياي جوان طي ساليان 30 تا 40 قرن نوزدهم پرداخته است و بيش از آنكه به شورش‏هاي مردم و قيام‏هاي مسلحانه بپردازد، به جنبه‏هاي شخصيتي قهرمان، كه فردي انقلابي است، توجه دارد. قهرمان داستان وي، در عرصه مبارزه، اگرچه گاهي از پشتيباني ياران خود محروم مي‏شود اما يگانه سلاح وي ايمان است. وينيچ در عين حال كسي را يك مبارز واقعي مي‏داند كه در سخت‏ترين شرايط بدون آنكه در قيد پاداش و يا تحسين ديگران باشد، به ايمان خود وفاداري نشان مي‏دهد. در كتاب خرمگس، عشق، مقامي ارجمند دارد و با كمك همين قوه است كه صفحات پايان كتاب بر روي هم نهاده مي‏شود و انسان‏ها را ساعت‏ها در اندوه مي‏گذارد. خانم وينيچ هم‏چنين يكي از اعضاي موثر و فعال جامعه بانوان انگليس بود و مقالاتي كه او درباره حقوق اجتماعي و دفاع از مقام زن در مطبوعات نگاشت بسيار مشهور است. وي در طي سال‏هاي فعاليت خود، آثار متعددي منتشر كرد كه جك دايموُنْد، اليويالتام و كفشت را بكن از آن جمله‏اند. خانم اِتِل ليليان وينيچ سرانجام در بيست و هشت ژوئيه 1960م در نود و شش سالگي درگذشت.
در 28 ژوئيه 1916م زمين لرزه شديدي در شهر تانْگْ‏شان در شرق چين به وقوع پيوست. اين زلزله، 7/9 درجه در مقايس ريشتر قدرت داشت و بيش از 600 هزار نفر كشته و صدها هزار مجروح و آواره بر جاي نهاد، هر چند مقام‏هاي چين تلفات اين زلزله را نزديك به 250 هزار نفر ذكر كردند. اين دومين زلزله بزرگ چين در قرن بيستم و هم‏چنين بزرگ‏ترين زمين لرزه اين كشور پس از زلزله سال 1556م به حساب مي‏آيد كه باعث مرگ 830 هزار تن شده بود.
/ن